19/09/2025
برخی خواص درمانی مومیای (مومنایی) از نظر ابن سینا و سایر اطبا طب سنتی
1- مومیایی اصل را بخورید؛ قدرت نفوذ و جذب آن در بافت‌ها بسیار زیاد است و سلول‌های بدن را تقویت می‌کند. کلیه اخلاط بلغمی و سردمزاجی بدن را متلاشی و دفع می‌کند. برای درمان بیماری رعشه و ناراحتی‌های ناشی از سردی رحم و لکنت زبان بسیار مفید است. همچنین خونریزیهای معده و شش‌ها را قطع می‌کند.
2- مصرف یک حبه مومیایی به همراه مرزنجوش جوشانده، سردردهای سردمزاج را درمان می‌کند.
3- مقداری مومیایی را در روغن زیتون حل کنید و در گوش بچکانید؛ در نتیجه درد گوش را تسکین و چرک آن را خارج می‌کند.
4- مقداری از آن را در عرق زیره و رازیانه حل کنید و میل کنید؛ در نتیجه نفخ، سستی و ضعف معده و روده را برطرف می‌کند.
5- هفته‌ای دوبار مقداری از آن را با روغن گاوی مخلوط کرده و بخورید؛ در نتیجه بواسیر را درمان می‌کند.
6- اگر استخوانی شکسته باشد، آن استخوان را سرجای خودش قرار دهید و قبل از بستن آن مقداری مومیایی به آن بمالید و مقداری از آن را هم هر روز بخورید؛ در مدت خیلی کوتاه شکستگی جوش می‌خورد.
7- مقداری مومیایی را در روغن بادام تلخ حل کنید و با آن موضع را ماساژ دهید؛ در نتیجه درد زانو را تسکین می‌دهد.
8- مقداری مومیایی با روغن زیتون حل کنید و کمر را با آن ماساژ دهید؛ در نتیجه سستی کمر را برطرف می‌کند.
9- مقداری آویشن کوهی بجوشانید و در آب جوشیده مقداری مومیایی حل کنید؛ این ترکیب برای درمان پارکینسون و رعشه مفید است.
10- اگر مومیایی همراه با روغن زیتون و عسل در گوش یا بینی چکانده شود، بادهای جمع‌شده در سر و پیشانی را دفع می‌کند.
11- یک حبه مومیایی همراه با عسل برای لکنت زبان بسیار مفید است.
12- یک حبه مومیایی به همراه آب عدس، گلو درد را برطرف می‌کند.
13- یک حبه مومیایی به همراه آب گشنیز برای التهاب و بزرگی طحال مفید است.
14- یک قیراط مومیایی همراه با روغن حیوانی گاوی برای گزیدگی نیش عقرب مفید است.
برخی خواص درمانی مومیای (مومنایی) از نظر ابن سینا و سایر اطبا طب سنتی
شکسته استخوان داند بهای مومنایی را
جدایی تا نیفتد دوست قدر دوست کی داند شکسته استخوان داند بهای مومیایی را
معرفی مومنایی(مومیایی)
مومنایی ماده‌ای نیمه‌جامد کمیابی است که از درزها و شکاف برخی صخره‌ها و غارها به بیرون تراوش می‌کند. این ماده رنگی تیره و قیری دارد و با نام‌های مختلفی همچون مومنایی، مومیایی، شیره کوه، زفت رومی و مومیا شناخته می‌شود.
این ماده شگفت‌انگیز مورد توجه بسیاری از اطبا طب سنتی از جمله ابوعلی سینا قرار گرفته است.
شیره کوه
منشا و ترکیبات مومنایی
در گذشته‌های دور، منشأ کوهی و ترکیب غیرآلی مومیایی را (طلا، نقره، مس، آهن) فرض می‌کردند.
برخی پزشکان طب سنتی، منشأ مومیایی را برخی گیاهان دارویی می‌دانند که در طول تاریخ به دلایلی در لابه‌لای سنگ‌ها زیرشده
حکایتی در باب مومنایی
نظام‌الدین احمد گیلانی از قول محمدبن زکریای رازی نوشته است:
«در ایام فرمانروایی افریدون، جمعی برای شکار به صحرا رفته بودند. در آن صحرا، گوسفند کوهی را تیر زدند و گوسفند از نظرشان پنهان شد. بعد از یک هفته، در کوه نزدیک آن محل، آن را یافتند که تیر همچنان در بدن او بود. تیر را از بدن گوسفند کوهی خارج کردند. محل تیر را بررسی کردند و مومیایی (مومنایی) در محل تیر مشاهده کردند که جراحت و زخم را التیام داده و آزار و چرکی نداشت. خبر را به افریدون رساندند. او اطبا و فلاسفه را جمع کرد تا اثر مومیایی را آزمایش کنند. حکیمان مومیایی را در جراحات و استخوان‌های شکسته استفاده کردند و آن را نهایتاً اثر یافتند.»
مومنایی و زخم
