05/09/2024
Als kind kroop ik regelmatig in deze kast. Ik trok de deuren toe en hoopte dat iemand me zou komen zoeken. Het voelde spannend en verlangend.
Telkens wanneer ik de deuren weer opende zag ik hetzelfde tafereel: de kachel, de zetel, het raam, de eeuwenoude eik in de tuin.. Mijn thuis.
Afgelopen weekend verhuisde ik deze kast naar mijn huidige woonplaats. Ik herinnerde me opeens dat ik me er vaak in verstopte en deed dat opnieuw. Ik werd overspoeld door herinneringen en emotie: Verdriet, verlangen, hoop.. Ik was opnieuw het kind dat in de kast zat.
Ik kon me zelfs inbeelden dat ik de deuren zou openen en de eik en de kachel weer zou zien. Ik geloofde het echt. Maar toen ik de deuren opende zag ik een heel ander tafereel. Een nieuwe plek, een nieuw perspectief, een nieuwe toekomst.
Eigenlijk doen mensen dat hier continue, bij WIJSLIJF (nee, er staat geen kast in de praktijkruimte ;)). Mensen kruipen in hun denkbeeldige kast (oude fysieke sensaties, herinneringen..), doorleven die en doet de deuren weer open met een nieuw perspectief.
Voor altijd dankbaar hier te hebben mogen wortelen zodat ik mijn takken kan laten groeien en bloeien.
Liefs