10/04/2025
Treffend verwoord
Het is niet voldoende om afstand te nemen van de mensen die je pijn hebben gedaan.
Niet genoeg om “nee” te zeggen tegen wat je altijd hebt verdragen.
Je bevrijding zit niet alleen in het verlaten van de ander. Ze zit in het verlaten van de versie van jezelf die dit zo lang heeft laten voortduren.
De jij die zichzelf bleef wegcijferen.
Die hoopte dat liefde ooit genoeg zou zijn om gezien te worden.
Die fluisterde: “Misschien ligt het aan mij,” elke keer dat de pijn weer binnensloop.
En dat is het deel dat het moeilijkst is om los te laten.
Niet de ander.
Maar jezelf.
Of liever gezegd: dat stuk in jou dat ooit is ontstaan om te overleven,
maar dat nu in de weg staat om echt te leven.
Want diep vanbinnen weet je:
Zij, die zichzelf zo klein maakte, die haar grenzen liet vervagen, die bleef hopen, blijven geven, blijven dragen was ooit nodig. Zonder haar had je het misschien niet gered.
Zij zorgde dat je kon bestaan in een wereld die je niet begreep. Zij beschermde je, hield de vrede, dempte de storm. Maar nu is het tijd. Om haar te bedanken.
En haar los te laten.
Want je kunt niet helen als je blijft leven vanuit de wond. Je kunt geen nieuwe toekomst bouwen
op fundamenten die zijn gevormd door angst, tekort en afhankelijkheid.
En ja , dat is pijnlijk.
Want afscheid nemen van die oude versie van jezelf
is rouwen. Niet om een ander, maar om wie jij dacht te moeten zijn om liefde waard te zijn.
Je moet jezelf onder ogen komen:
De jij die de signalen negeerde.
Die het voelde, maar toch bleef.
Die telkens weer haar eigen stem dempte om de ander te sparen.
Dat is confronterend.
Want ineens zie je:
Het was niet alleen hun dader-zijn,
maar ook jouw zelfverraad
dat de pijn in stand hield.
Niet omdat je zwak was.
Maar omdat je liefde zocht.
Omdat je veiligheid zocht.
Omdat je hoopte dat het ooit zou veranderen —
zolang jij maar bleef proberen.
Maar daar is de ommekeer:
Niet door harder je best te doen.
Maar door jezelf terug te halen.
Uit het verleden.
Uit de projectie.
Uit het patroon.
Want je bent niet meer dat kind dat afhankelijk is van bevestiging.
Niet meer die jonge vrouw die alles over heeft voor liefde.
Je bent nu de volwassene die mag kiezen.
Die zichzelf wél hoort.
Die zichzelf wél ziet.
Die niet langer wacht tot een ander je waarde bevestigt.
Het is rauw werk.
Heling.
Niet alleen omdat je moet loslaten,
maar omdat je moet erkennen dat je jezelf hebt verlaten.
Steeds weer.
In ruil voor aandacht, verbondenheid, overleving.
Maar weet dit:
Er is een versie van jou die wacht.
Die vrij is.
Die stevig staat.
Die niet meer buigt voor liefde die haar breekt.
Zij is geen illusie.
Zij leeft al in jou.
Onder de lagen.
Achter de patronen.
Tussen de littekens.
En elke keer dat jij kiest voor jouw waarheid,
voor jouw lichaam, jouw grenzen, jouw gevoel
haal je haar een stukje dichterbij.
Dus ja…
Verbreek de banden met wat je heeft beschadigd.
Maar vergeet niet om ook de hand los te laten
van de jij die dacht dat dit het beste was wat ze kon krijgen.
Want jouw toekomst begint
waar je jezelf opnieuw ontmoet
in waarheid.
In kracht.
In liefde die géén pijn meer doet.
Liefs Sandra Lagerweij
www. Inner-journey.nl
