11/05/2025
💚🍀Echt DURVEN kijken en LUISTEREN naar hen 🍀💚Laten we ophouden kinderen te labelen omdat het systeem tekortschiet...
Steeds vaker hoor ik verhalen van ouders, leerkrachten én kinderen zelf: het lukt niet meer op school. Het kind zit niet lekker in zijn vel, de resultaten blijven achter, of er is sprake van overprikkeling, uitval en veel spanning.
Steeds meer kinderen raken onzeker, verdrietig of uitgeput doordat zij niet kunnen meekomen in het huidige onderwijssysteem. Ze verliezen hun zelfvertrouwen, hun nieuwsgierigheid en hun plezier in leren. Niet zelden volgt dan een verwijzing naar de geestelijke gezondheidszorg, waar ze een label krijgen: PDD-NOS, autisme, ADHD, ASS, angststoornis, depressie. Maar de vraag is: ligt het werkelijk aan het kind? Of zegt dit meer iets over het systeem waarin we onze kinderen laten opgroeien? Ligt dit echt aan het kind?
Veel kinderen die vandaag de dag worstelen met school en daardoor via de GGZ een label krijgen, doen dat niet altijd omdat er iets mis is met henzelf maar omdat het systeem te weinig ruimte biedt voor verschillen. Verschillen in ontwikkeling, in leerstijl, in tempo en in emotioneel welbevinden.
Ik geloof dat veel van deze kinderen niet 'ziek' zijn, niet ‘gestoord’, niet ‘anders dan de norm’. Ze zijn gevoelig. Ze leren anders. Ze voelen intens. En juist dát botst met een systeem dat gebouwd is op gemiddelden, op tempo, op presteren.
Ons schoolsysteem is nog steeds grotendeels gericht op cijfers, toetsen, zitten en stil zijn. En als je daar niet in past? Dan moeten zij veranderen. Dan volgt er een diagnose en zij moeten leren omgaan met ‘hun beperking’, zij moeten ‘aangepast’ worden. Maar wat als we het eens omdraaien?
Wat als het systeem moet veranderen?
Veel van deze kinderen zouden helemaal niet vastlopen als ze meer ruimte krijgen om op hun eigen manier te leren. Als er ruimte was voor rust, voor spelen, voor bewegen. Voor creativiteit. Voor gevoel. Voor nieuwsgierigheid. Voor vertraging...
We stellen de verkeerde vraag. In plaats van steeds te vragen: wat is er mis met dit kind?, zouden we moeten vragen: past dit systeem eigenlijk wel bij dit kind?
Ik denk dat we op een keerpunt staan. Een moment waarop we kunnen kiezen voor iets anders. Iets menselijkers. Want in veel gevallen is er helemaal geen stoornis, maar een mismatch. Tussen kind en systeem. Tussen hart en hoofd.
Onderwijs en zorg zouden kinderen moeten helpen groeien vanuit wie ze zijn, niet vanuit wie wij vinden dat ze moeten zijn. Laten we hun verschillen waarderen.
Laten we stoppen met kinderen in hokjes te stoppen. Laten we hen niet hun eigenheid afleren, maar juist aanmoedigen. Niet ieder kind past in het systeem en dat is niet het falen van het kind, maar van het systeem zelf. Het is tijd dat het systeem zich leert aanpassen aan de kinderen. Voor hen. Voor ons allemaal.🙏
~ Maria Johanna Frederika,
Auteur van het boek "Het ligt niet aan jou!
- Mijn kind, mijn leermeester".