29/06/2024
Μηχανές και γλάροι.(νέο-ΜΕΓΑΛΟ διήγημα)
Ποτέ δεν του άρεσαν οι μηχανές.
Ποτέ του δεν τις συμπάθησε!
Στα παιδικά του χρόνια τού ήταν ακόμα αδιάφορες.
Τις απέφευγε βέβαια όσο μπορούσε … όσο εξαρτώταν από τον εαυτό του, αλλά δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί αυτή η συνειδητή αντιπάθεια προς τις μηχανές.
Δεν μπορούσε ακόμα να προσδιορίσει τι ακριβώς συγκαταλέγεται υπό τον όρο «μηχανές».
Αν τον ρωτούσες ενώ ήταν μικρός θα σου έλεγε… ό,τι κινείται ή λειτουργεί με καύσιμο ή με ρεύμα.
Όσο πιο ογκώδης και «ακαταλαβίστικη» ήταν η μηχανή τόσο περισσότερο δεν του άρεσε.
Στην εφηβεία είχε ήδη αναπτύξει μιαν κάποια … αντιπάθεια προς αυτές.
Εντάξει… σήμερα είναι πλέον ενήλικας … και ζει μαζί τους.
Τις χρησιμοποιεί, αλλά... ποτέ του δεν κατάφερε να τις αγαπήσει.
Να … αγαπήσει …
Ούτε καν να τις συμπαθήσει κατάφερε.
Το μόνο που ήξερε να κάνει με το αυτοκίνητό του ήταν να το οδηγά.
Άντε με χίλια ζόρια είχε μάθει να βάζει λάδι και νερό…
Έτσι … στα γρήγορα για να μην έρχεται πολλύ ώρα επαφή με την καρδιά της μηχανής.
Μέχρι και σήμερα … ποτέ του δεν τις είδε όπως προφανώς… είναι στην πραγματικότητα:
«Μέσα για την πρόοδο, την ανάπτυξη και συνεπώς ευκολία της ζωής των ανθρώπων».
Ποτέ δεν εξέφρασε «άποψη» για την ιδιαίτερη «σχέση» του με τις μηχανές.
Δεν ήθελε να αποκαλυφθεί η όντως παράξενη παραξενιά του.
Οι μηχανές ήταν λες και … τον ενοχλούσαν.
Δεν ξέρει ακόμα εάν είναι ο θόρυβος τους … ή η μανία με την οποία ακούραστα δουλεύουν… ή πάλιν εάν ήταν ο κίνδυνος να σε τραυματίσουν ή ακόμα και να σε σκοτώσουν.
«Δεν ξέρω»… έλεγε … «εμένα πάντως μού διαταράζουν την ησυχία μου. Αυτό ξέρω…»!
Όταν τις αντίκρυσε μάλιστα για πρώτη φορά πολλές μαζεμένες μαζί ταράχτηκε!
Θυμάται … ήταν τότε που ήταν ακόμα μαθητής στο λύκειο.
Σε μιάν επίσκεψη με το σχολείο του στο ΑΤΙ. (Ανώτερο τεχνολογικό ινστιτούτο) για να έρθουν λέει … σε επαφή με την τεχνολογία.
Μόλις μπήκε μέσα σε μιά τεράστια αίθουσα με μηχανές, ήθελα απλά να φύγει.
Τις έβλεπε… και η πάντοτε αχαλίνωτη εφηβική φαντασία του, τούς πρόσδιδε μορφές τεράτων.
Στην κάθε μιά, έδινε και μιά διαφορετική μορφή ....
Όλες τους όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα:
Είχαν ανοιχτά τα στόματα και είχαν δόντια μεγάλα και μυτερά!!!
Ούρλιαζαν και από πάνω!
Έβγαζαν θορύβους άσχημους …κάποιες μάλιστα και με ρυθμό !!!
Βρήκε τότε την δικαιολογία και είπε θα πάει στην τουαλέτα .
Ήταν ... το πιό χρονοβόρο κατούρημα στην ζωή του!
«Ευτυχώς»... σκέφτηκε!!!
«Ευτυχώς που επισκέφτηκα τον τόπο αυτό, και ξέρω τουλάχιστον τι πρέπει να αποφύγω στο μέλλον !!!
Δεν κάνω εδώ για τέτοιες δουλειές ...»… ενώ αισθανόταν μεγάλη χαρά όταν το λεωφορείο είχε ξεκινήσει και σιγά -σιγά … απομακρυνόταν από τον χώρο.
Σαν ειρωνεία της τύχης, εξέλαβε το γεγονός, ότι στον στρατό, θέλοντας και μη, έπρεπε να έρθει σε επαφή με τις πιό μεγάλες, τρομερές και σύγχρονες μηχανές!
Πολεμικές μάλιστα.
Με τα άρματα μάχης.
Τα τρομακτικά … ακόμα και για κανονικούς ανθρώπους ερπυστριοφόρα τανκς...!
Δεν είπε τίποτε !
Συμβιβάστηκε!
Ευτυχώς που τό´χε, να προσπαθει να κάνει τη δουλειά του καλά, όποια και νά´ναι αυτή.
Έτσι τον είχε μάθει η μάνα του από μωρό.
Αν κάτι δεν του άρεσε να το κάνει … αλλά έπρεπε … το έκανε στα γρήγορα και … μηχανικά.
«Μηχανές … μηχανικά»… τι παιχνίδι των λέξεων κι αυτό !!!
Τη διδαχή αυτή από την μάνα του …την επιστράτευσε και στον στρατό.
Με τα τάνκς!!!
Έκανε βέβαια την δουλειά του και έτσι πέρασε σχετικά καλά!
Και τα οδηγούσε … Και πυροβολούσε στις ασκήσεις με το μικρό αλλά και το τεράστιο πυροβόλο του ερπυστριοφόρου γίγαντα των 80 χιλιοστών.
Μέσα στην ατυχία του να βρεθεί μέσα στις πιο μεγάλες μηχανές … τον είχε φαίνεται λυπηθεί ο Θεός, και εντελώς τυχαία, ήταν ο πυροβολητής στο διοικητικό άρμα… και έτσι το άρμα του δεν έβγαινε συχνά για ασκήσεις και δεν χρειαζόταν καθημερινή συντήρηση.
Το αστείο όμως ήταν ότι ήταν στον ουλαμό διοικήσεως μαζί με ….μηχανικούς.
Ιδέα δεν είχε από μηχανική αλλά έπρεπε να κάνει κάτι κι αυτός.
Του βρήκαν δουλειά:
Με τις ώρες καθόταν στα μηχανουργεία να καθαρίζει αμέτρητες στοίβες από μεταλλικά βαρελάκια με γράσα, που όπως έμαθε σε λίγο χρόνο αργότερα ... απλά τα πέταγαν!
Με ένα σωρό παλιόρουχα κάθε μέρα καθάριζε τα άχρηστα βαρελάκια !
Γινόταν ένα με τα γράσα ….αλλά του άρεσε..!
Του άρεσε αυτό… και να είναι και στα μαγειρεία να καθαρίζει πατάτες.
Όταν είχε γίνει παλιός στρατιώτης … έβαζε και μέσον με τους λοχίες φίλους του να τον βάζουν αγγαρεία στα μαγειρία.
Μπορεί οι μάγειρες να μην τον ήθελαν και να προτιμούσαν νέους στρατιώτες να καθαρίζουν τις πατάτες … αλλά … αυτός δεν τους έκανε την χάρη.
Ήταν εκεί !!!
Μέχρι και την τελευταία μέρα της θητείας του!
Εντάξει ... το ατομικό του όπλο, αυτονόητο ότι ... δεν το αγαπούσε !
Δεν ήθελε να μάθει να το ξηλώνει, να το καθαρίζει και να το συντηρεί !
Ούτε καν να το κρατεί ήθελε!!!
Τι νά´κανε όμως;
Κουτσά -στραβά τά´μαθε και τά´κανε ΟΛΑ.
Έμαθε και να το ξηλώνει και να το στήνει και βέβαια να το κρατεί τόσο συχνά μάλιστα … που κάποτε νόμιζε ότι θα το είχε μαζί του στο υπόλοιπο της ζωής του.
Έμαθε ακόμα και να το χρησιμοποιεί σχετικά καλά!
Στους διαγωνισμούς ταχύτητας «ξηλώματος -στησίματος» του όπλου , περιττό να πούμε :
Ήταν ο ... «απόλυτος τελευταίος!»
Δεν τον πείραζε!
Μπορώ να πω το ψιλοχαιρόταν κιόλας που «φαινόταν συνεπής», στο ... «είναι» του, αλλά από την άλλη ... και για το γεγονός ότι η βαθμολογία ήταν πάντοτε δίκαιη!!!
Η ... σκοπιά ... ήταν η καλύτερη του φίλη .
Του άρεσε πολύ να πηγαίνει ολόκληρα ... «ημερήσια» στη σκοπιά!
Εξάωρα… οκτάωρα !!!
Είχε και τις αγαπημένες του σκοπιές !
Σκέφτηκε να τις βαπτίσει και δικά του ονόματα… απλά γυναικεία ονόματα … αλλά ... μετάνιωσε.
Είχαν το δικό τους έτσι κι αλλιώς.
Αν τους έδινε άλλο … θα τον έβγαζαν τρελό και δεν το ήθελε!
Στις ατέλειωτες ώρες της σκοπιάς, έβαζε το όπλο του σε μια γωνιά .
Δεν του μιλούσε εκείνου καθόλου!
Μιλούσε μόνος του.
Δεν τό´κανε για να το τιμωρήσει.
Εξάλλου, δεν έφταιγε εκείνο που ... «γεννήθηκε όπλο»!
Έτσι τό´φερε η μοίρα του και αυτουνού..!
Εκεί, στην σκοπιά ένιωθε όμορφα !!!
Ήταν μακριά από όλους και από όλα !
Ήταν συντροφιά με το «παράνομο» ραδιοφωνάκι του να παίζει συνεχώς τα αγγλικά τραγούδια από τον σταθμό του BFBS.
Διάβαζε κιόλας!!
Διάβαζε ένα σωρό πράγματα !
Ό,τι του έπεφτε στα χέρια … μα πάνω απ´ολα… έγραφε !!!
Ναι!!!
Έγραφε πολύ !!!
Ενημέρωνε το ημερολόγιό του κάθε μέρα.
Κρατούσε και στατιστικές.
26 μήνες θητείες επί 30 μέρες επί 8 ώρες … αυτές ήταν οι ώρες της σκοπιάς … του διαβάσματος… του γραψίματος και των αγγλικών τραγουδιών που τά´χε μάθει όλα απ´έξω.
Σκεφτόταν και ονειρευόταν πολύ !!!
Και αυτά τα έγραφε στο ημερολόγιο … και σήμερα βλέπει πως σκεφτόταν, ονειρευόταν και κυρίως πως αισθάνετο 37 χρόνια πριν.
«Ωραία η φύση στον Μαθιάτη!
Ευτυχώς, που τα άρματα χρειάζονταν «αεροπορική κάλυψη», και τα δέντρα ήταν εκ των πραγμάτων ...σύμμαχοι μας»… έγραφε στο ημερολόγιο …
«Ζήνα περίμενε … Την Πέμπτη βγαίνω με διανυκτέρευση»…
………….
«Που τα θυμήθηκα τώρα πάλι όλα αυτά;»… αναρωτήθηκε σιωπηρά ενώ περπατούσε κατά μήκος της αγαπημένης του παραλίας …
«Επηρεάστηκα φαίνεται από τον θόρυβο που κάνουν οι μηχανές θερίσματος στο χωράφι διπλα…»
Ναι …. Ούτε και τώρα που μεγάλωσε αλλάζει αυτοκίνητα..!
Όταν είχε αγοράσει το πρώτο και τελευταίο μέχρι σήμερα αυτοκίνητο στη ζωή του ... ένα ολοκαινούργιο ακριβό αυτοκίνητο , -δεν τό ήθελε!
Προτιμούσε το παλιό.
Εκείνο που του έδωσε ο πατέρας του μόλις είχε επιστρέψει από τις σπουδές του...
Το ... κόκκινο!
Εκεί μέσα αισθανόταν καλύτερα..!
Ένιωθε λες και ήταν μέρος του εαυτού του.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε ότι το ... ένιωθε κιόλας!
Ήρθε όμως η ώρα που έπρεπε να αγοράσει ένα πιό αξιόπιστο. Θυμάται να λέει του πωλητή ...: «Θέλω ένα... να τό´χω πολλά χρόνια , για να πηγαίνω γρήγορα -γρήγορα στη δουλειά!»
Όταν αγόρασε το καινούργιο… αγάπησε ακόμα παραπάνω το παλιό !
Το έφτιαξε καλά δυό-τρεις φορές τουλάχιστον μηχανικά και τό´χει μέχρι και σήμερα..!
Το αυτοκίνητο αυτό ... δεν γίνεται
…. πρέπει να έχει μαγικές ιδιότητες!
Μα ... μόλις κυλήσει ...στα πρώτα εκατό μέτρα... αρχίζει να ... τραγουδά!
Ο οδηγός βέβαια … και όχι το αυτοκίνητο.
Όποια διάθεση και να έχει!
Όποιες σκοτούρες και να έχει!
Οποίον προορισμό και να έχει!
Ισως νά´ναι που συνέδεσε μαζί του παλιές αλλά και πιό καινούργιες όμορφες στιγμές ;
Δεν ξέρει..!
Είναι το αυτοκίνητο που χρησιμοποιει να πηγαίνει στη θάλασσα..!
Ωωω... Ναι..!!!... στην θάλασσα.!
Στην δική του θάλασσα.
Εκεί που ξέρει τους βράχους του έναν - έναν!!
Πέρνει τα πέδιλα και τα γυαλιά της θάλασσας και πάει στα βαθειά ..!
Γυαλιά είναι που φορεί.
Μόνο για τα μάτια .
Δεν τις μπορεί τις μάσκες ...!
Με τα γυαλιά ...το νερό, έχει καλύτερη επαφή με το στόμα και τη μύτη του!
Έτσι … το νερό, που τον «διαπερνά εύκολα»… τον βοηθά να ... «πλένεται και να καθαρίζεται καλύτερα»!
Φεύγουν όλα από πάνω του!!!
Όλα και πάντοτε ...!
Κολυμπά με τις ώρες ..!
Μόνος του.
Παρέα με τα ψάρια και τους γλάρους..!
Και θυμάται συχνά αυτόν τον τρελό τον γλάρο, εν ονόματι Ιωνάθαν Λίβινγστον που έγραψε ο Ρίτσαρντ Μπαχ.... και διάβασε τελευταίως την ιστορία του, μετά από προτροπή μιάς φίλης του μου είπε ότι «έπρεπε να το διαβάσει »
«Αλήθεια πως τα καταφέρνουν οι γλάροι και ζουν χωρίς μηχανές;» …αναρωτήθηκε.
«Πως καταφέρνουν και ζουν τη ζωή τους γεμάτη, και ας διαρκεί μονάχα 15-20 χρόνια;
Γιατί δεν ανακάλυψαν και εκείνοι μηχανές, να τις βάλουν στη ζωή τους, για να ζουν καλύτερα και περισσότερο;
Θα πρέπει να ανακαλύψω το μυστικό τους…»… είπε με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο και … βούτηξε με μιας στο νερό … να … καθαρίσει ολόκληρος.
Και απ´εξω μα προπάντων από μέσα .