14/08/2025
Η ισραηλινή εφημερίδα *Haaretz* δημοσίευσε τη μαρτυρία ενός Γάλλου ιστορικού ειδικευμένου στη Γάζα, ο οποίος κατάφερε να περάσει το μπλόκο του Ισραήλ και να εισέλθει στον παλαιστινιακό θύλακα – και δήλωσε πως, βάσει όσων είδε εκεί, κατανοεί πλέον γιατί το Ισραήλ δεν επιτρέπει την είσοδο διεθνών δημοσιογράφων στη Γάζα για να καταγράψουν τη «φρικτή» της πραγματικότητα.
Τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους, έπειτα από πάνω από έναν χρόνο γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού λαού της Γάζας, ο καθηγητής Ζαν-Πιερ Φιλιού (Jean-Pierre Filiu) έφτασε στο Αμμάν και κατευθύνθηκε στα σύνορα με το Ισραήλ, όπου επιβιβάστηκε σε λεωφορείο μαζί με ομάδα Γάλλων εθελοντών γιατρών με προορισμό τη Λωρίδα της Γάζας .
Επιτράπηκε στον Φιλιού να μεταφέρει μόνο προσωπικά φάρμακα και έως τρία κιλά τροφής. Παρέμεινε στη βομβαρδισμένη Γάζα επί έναν μήνα. Το βιβλίο που έγραψε για την εμπειρία αυτή, με τίτλο *Un historien à Gaza* («Ένας ιστορικός στη Γάζα»),
Το πρώτο πράγμα που τον συγκλόνισε μόλις μπήκε στη Γάζα ήταν ότι δεν αναγνώριζε τίποτα. Όλα τα σημεία αναφοράς από τις προηγούμενες επισκέψεις του είχαν εξαφανιστεί. Ένιωσε πλήρως αποπροσανατολισμένος. Δρόμοι, πεζοδρόμια, κτίρια, ολόκληρες πόλεις – είχαν μετατραπεί σε έναν απέραντο σωρό ερειπίων.
Ο Φιλιού στη συνέχεια μιλά για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων και πώς αυτή διαβρώνεται από τον εγκληματικά παράνομο αποκλεισμό λιμοκτονίας που επιβάλλει το Ισραήλ:
«Το πένθος είναι παγωμένο, ποτέ πλήρες», λέει, περιγράφοντας το φαινόμενο στη Γάζα, όπου οι κάτοικοι γράφουν τα ονόματα των νεκρών πάνω στα ερείπια των σπιτιών, ως είδος μνημείου. Αν ο νεκρός είναι παιδί, προστίθεται δίπλα και ένα μικρό σκίτσο.
Παρά την οξεία πείνα, ο Φιλιού περιγράφει παιδιά να μοιράζονται ψίχουλα τροφής με πεινασμένες αδέσποτες γάτες. Όταν τα ρώτησε γιατί το κάνουν, του απάντησαν πως ξέρουν πώς είναι να πεινάς και δεν θέλουν να πεινούν και οι γάτες.
Ένας από τους λόγους της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού, σύμφωνα με τον Φιλιού, είναι η αφόρητη πείνα. «Ακόμα και όσοι θέλουν να μοιραστούν φαγητό δεν μπορούν πέρα από τον στενό, εξίσου πεινασμένο οικογενειακό κύκλο», λέει. «Παλιά υπήρχε έντονη αλληλεγγύη στη Γάζα – θείοι, θείες, ξαδέρφια. Τώρα όλοι είναι
