17/03/2022
Η Αλήθεια
Θυμάμαι πόσο πολύ ηθελα να σε βρω. Νόμιζα ότι σε είχα χάσει, δεν ήξερα που ήσουν δεν σε έβλεπα. Θυμάμαι να ζητώ ένα σημάδι σου.
Μπήκα στο αυτοκίνητο.
Δεν ήξερα που πήγαινα, με βαστούσε μια μανία να δω μπας και μου δείχνεις ένα σημάδι μην το χάσω. Ήθελα να νιώσω ότι είσαι εδώ, για να πατήσω απλά φρένο και να περπατήσω μέσα σου.
Σε έψαχνα στα χωράφια με τα αγριολούλουδα, σε έψαχνα στη θάλασσα, στους δρόμους σε κάτι στενά που φαινόντουσαν μυστήρια. Κοίταξα να δω αν είσαι σε κάποια εκκλησία που λένε είναι οίκος σου όμως σε καμία δεν σε είχα δει απ' έξω να με περιμένεις.
Δεν σε έβλεπα. Με έβλεπες...
Ξεκίνησα να θυμώνω να χάνω την ελπίδα μου, και κάπου εκεί, άρχισα να σου μιλώ. Δεν με ενδιέφερε που ήσουν. Σου μιλούσα λες και ήσουνα εδώ. Φώναξα έκλαψα σε έφταιξα όπως ήταν φυσικό. Ένιωσα να τα δίνω όλα για όλα, μη ξεχάσω τίποτα να σου πω. Και όταν ξεδωσα και ένιωσα το απόλυτο κενό...
Τότε μέσα σε μια στιγμή ήρθες, σε ένιωσα, μέσα σε μια στιγμή περπάτησες μέσα μου. Ξανά. Η θερμή σου με κυρίευσε. Γέμισα. Γαλήνεψα. Ζωντάνεψα. Συνήλθα.
Συνειδητοποίησα αυτό που ποτέ μου δεν ξεχνώ, όμως όταν τα πράγματα αγριεύουν…
Εδώ σε θέλω σοφέ εαυτέ μου! Να παραμείνεις σε αυτό που πάντα ήσουνα πιστός:
Ο Χριστός, μέσα μου είναι συνεχώς!
Γιατί ξέχασα πως το σπίτι μου είμαι εγώ? Γιατί έψαχνα στους δρόμους να το βρω? Στης ψυχής μου το περιγιάλι αγκαλιά με την Παναγιά βρίσκεται το φως η αγάπη του Χριστού. Είσαι εδώ.
Τώρα είμαι ασφαλείς.
Τώρα με αγαπώ.
Τώρα με εμπιστεύομαι.
Τώρα ξέρω ότι μπορώ να ξεπεράσω ότι σκοτεινό έρχεται εμπόδιο να σταθεί στη δική μου τη ζωή, γιατί έχω μέσα μου Εσένα που όλα τα μπορείς.
Έχω μέσα μου Εμένα που όλα τα μπορώ.
Γιατί το σπίτι μου είμαι εγώ. Γιατί το σπίτι μου είσαι εσύ.
Και τώρα έτσι απλά μου έδειξες το φως. Και χωρίς να ξέρω απλά ακολούθησα ένα μονοπάτι που μου έχεις δείξει, και με πήγε σε μια Παναγιά…
Την Ελευθερώτρια.
Με πηγές στη μητέρα Σου.
Υπάρχει περίπτωση να μην ήσουνα εσύ? Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι υπέρλαμπρος φωτοδηγός?
Ένα ξύπνημα ηχηρό και μήνυμα ζωής.
Μπήκα μέσα την είδα ένιωσα την αγκαλιά της, είναι η μητέρα μου. Η μητέρα όλων.
Και τότε λύγισα. Έκλαψα και μίλησα, μίλησα με αγάπη, μίλησα με δέος, μίλησα με εμπιστοσύνη πως μου έχει ήδη φέρει θαύματα στη ζωή.
Ένιωσα την ταπείνωση. Ξανά.
Ξέρω έχω δρόμο ακόμα προς τα εκεί που είσαι εσύ, όμως ενιωσα για ακόμα μια φορά πως μαζί είμαστε πιο δυνατοί. Μαζί είμαστε Μέγιστοι Δημιουργοί.
Γιατί ξεχνάμε?
Γιατί ψάχνουμε έξω από εμάς?
Είσαι παντού, είσαι σε κάθε εδώ, είσαι σε κάθε παρόν, είσαι σε κάθε ανάσα σε κάθε κύτταρο είσαι παντού.
Και αν καμιά φορά ξεχνώ, συγνώμη σου ζητώ και κάνω χώρο μέσα μου να μπεις.. κάθε φορά ακόμα περισσότερος Χριστός να με γεμίσει με το φως της ζωής. 🙏🏻
