
04/09/2025
🫀✨ Azken elkarrizketa hauekin, organoak trasplantatuz “hilezkortasuna” lortzearen aukeraz ari direnean, berriro pentsatzen dut:
Zenbat denbora eta teknologia ari gara inbertitzen gure gizaki-izaeratik ihes egiteko?
Zenbat beldur diogu amaierei, itxierari, heriotzari.
Bizitza mugagabea luzatzen saiatzen gara… baina agian benetan behar duguna da bizitzen ikastea, kalitate handiagoz, sakontasun handiagoz, gizatasun handiagoz. Dugun bizitza horren kalitatea hobetu.
📖 Une honetan irakurtzen ari naizen Hilezkortasun digitala liburuan filosofa batek dilema funtsezko hau gogorarazten digu: gizaki izatearen zailtasuna saihestezina denaren aurrean —bizitza, heriotza, dolua, amaierak
.....
Con las recientes conversaciones sobre la posibilidad de trasplantar órganos para alcanzar la “inmortalidad”, vuelvo a pensar:
¿Cuánto tiempo y tecnología estamos invirtiendo en huir de nuestra condición humana?
Qué miedo nos da aceptar los finales, el cierre, la muerte.
Invertimos en alargar una vida indefinida… cuando quizá lo que más necesitamos es aprender a vivir con mayor calidad, con más hondura, con más humanidad.
📖 Justo en estos momentos estoy leyendo Inmortalidad digital de una filósofa que recuerda este dilema esencial: la dificultad de ser humanos frente a lo inevitable, la vida, la muerte, el duelo, los finales.