Quel est le site Web ?

https://www.facebook.com/486661211407529/

Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

Page d'Accueil
France
Paris
Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

A Public Fan Page of Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri

05/07/2025

สวัสดีครับ

เช้าวันนี้ในเดือนกรกฎาคม แดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาทางหน้าต่างในยามเช้าที่ย่านเก่าแก่ของบรัสเซลส์ ลมพัดเบาอย่างเกียจคร้าน ใบไม้ริมทางไหวคล้ายกำลังหยอกล้อกับแสงเงา ร้านกาแฟที่หัวมุมถนนเริ่มเปิดประตู กลิ่นกาแฟลอยเข้ามาแตะจมูกแผ่ว ๆ

ฤดูร้อนมาถึงบรัสเซลส์แล้วหลายสัปดาห์แล้ว ผู้คนสวมเสื้อบาง เดินทอดน่องไปตามทางเท้าด้วยท่าทีที่เหมือนอยากให้วันผ่านไปช้าลงอีกนิด ในความเรียบง่ายของเช้านี้ ผมกลับนึกถึงกลิ่นดินและไอหมอกของเปรูขึ้นมาอย่างประหลาด

หลังกลับจากการเดินทางสู่มาชูปิกชู เมืองหินโบราณที่ตั้งอยู่กลางขุนเขา ผมแทบไม่ได้เขียนอะไรลงเพจเลยสักบรรทัด

หน้าที่ความรับผิดชอบในฐานะกรรมการแพทยสภาเขตบรัสเซลส์ในเดือนมิถุนายนที่ผมต้องอยู่เวรเต็มเดือน เรียงรายเข้ามาอย่างไม่รู้จบ ไม่ว่าจะเป็นการพิจารณาจริยธรรมวิชาชีพ การดูแลเรื่องร้องเรียน หรือการให้ความเห็นในประเด็นต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเกียรติภูมิของวิชาชีพแพทย์ที่นี่

ในโลกของการแพทย์ จริยธรรมไม่ใช่เพียงกฎ หากเป็นสิ่งที่อยู่ในใจ เป็นเหมือนเงาเรือนของวิชาชีพ ที่แม้มองไม่เห็น แต่รู้ได้ว่าควรระลึกถึงเสมอ

เมื่อกลับมาสวมบทบาทของแพทย์อีกครั้ง สิ่งที่พบในคลินิกก็คือภาพคุ้นตาของผู้ป่วยชาวไทยที่อาศัยอยู่ที่เบลเยี่ยม ฝรั่งเศส และเนเธอร์แลนด์ หลายคนดูแข็งแรงดี แต่กลับมีอาการบางอย่างที่ไม่ชัดเจน เช่น คันผิวหนังเรื้อรัง แน่นท้อง อ่อนเพลีย หรือหลับไม่สนิท อาการที่ไม่ถึงกับรุนแรง แต่ก็กัดกร่อนคุณภาพชีวิตไปทีละน้อย

เมื่อสอบถามลงลึกถึงพฤติกรรมการกินอยู่ในอดีต ก็มักพบเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับการใช้ชีวิตในเขตร้อน เช่น การรับประทานอาหารดิบ การล้างผักไม่สะอาด หรือการใช้ปุ๋ยหมักจากมูลสัตว์โดยไม่ได้ผ่านกระบวนการฆ่าเชื้อ นอกจากนี้ การเดินเท้าเปล่าในพื้นดินชื้น ๆ ก็อาจเป็นช่องทางที่พยาธิบางชนิดไชเข้าสู่ผิวหนังโดยที่เราไม่รู้ตัว

พยาธิบางชนิดไม่แสดงอาการ แต่แทรกซึมอยู่ในร่างกายเป็นปี หากตรวจเลือดหรืออุจจาระในช่วงที่พยาธิไม่หลั่งไข่ ก็อาจไม่พบสิ่งผิดปกติเลย ในกรณีเช่นนี้ ประสบการณ์ทางคลินิกของแพทย์กลายเป็นสิ่งสำคัญ เป็นการประเมินอย่างละเอียดอ่อนจากข้อมูลเล็กน้อยที่คนไข้เล่า ด้วยความเข้าใจในบริบทชีวิตของเขา

ขณะเดียวกัน เบลเยียมก็กำลังอยู่ในช่วงที่ผู้คนใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น ภาวะเศรษฐกิจไม่ได้รุนแรงถึงขั้นวิกฤต แต่ก็ฝืดเงียบอย่างน่าประหลาด ราคาสินค้าจำเป็นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทั้งอาหาร น้ำมัน และค่าบริการ รายได้แม้จะมีการปรับตามดัชนีเงินเฟ้อ แต่ผู้คนจำนวนมากก็ยังรู้สึกว่าทุกยูโรที่หามาได้ช่างมีน้ำหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ

หากเปรียบกับช่วงก่อนโควิด ชีวิตดูจะเบาสบายกว่านี้มาก การซื้อของโดยไม่ต้องเช็กราคาทุกรายการ การกินข้าวนอกบ้านกับครอบครัว หรือแม้แต่การหยิบกาแฟถ้วยเล็กจากร้านโปรด ล้วนเป็นเรื่องที่ทำได้โดยไม่ต้องคิดมากนัก แต่วันนี้ หลายสิ่งกลายเป็นเรื่องที่ต้อง "ชะลอไว้ก่อน" ด้วยเหตุผลที่อธิบายยาก

ผู้คนไม่ได้จนลงอย่างทันตาเห็น แต่กำลังประคองชีวิตด้วยความรอบคอบมากกว่าเดิม สังคมเหมือนจะกำลังหัดหายใจช้าลง เพื่อให้พออยู่ได้กับอากาศที่เปลี่ยนไป

เดือนกรกฎาคมนี้ ผมจะเดินทางไปคีร์คีเนส 4 วัน เป็นเมืองเล็กทางตอนเหนือของนอร์เวย์ ซึ่งอยู่ใกล้ขั้วโลกเหนือมากพอที่พระอาทิตย์จะไม่ยอมลับขอบฟ้าในฤดูร้อน แล้วจะแวะไปบ้านที่ปารีสอีก 3 วัน ก่อนจะเดินทางกลับไทยช่วงสิ้นเดือน พาคุณแม่ไปเที่ยวทะเลและพักผ่อนด้วยกันบ้าง

สิบสามปีแล้วที่ผมเขียนเพจนี้ จากเรื่องราวเล็ก ๆ ที่เคยเก็บไว้เงียบ ๆ ในใจ วันนี้กลายเป็นพื้นที่ที่มีผู้อ่านจากทั่วโลกร่วมเดินทางกับผมด้วยเสมอ

ขอบคุณ FC ทุกคนที่ยังติดตามอ่านงานของผมเสมอ ไม่ว่าจะอยู่มุมใดของโลก

ขอให้เรายังมีหัวใจที่อ่อนโยน มีเวลาพักใจให้ตัวเองบ้างในแต่ละวัน และมองชีวิตด้วยความเข้าใจมากกว่าความเร่งรีบ แล้วชีวิตของเราจะมีจุดบาลานซ์ที่ดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

Have a nice weekend ครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

20/05/2025

สวัสดีครับ

จากกรุงซันติอาโก เมืองหลวงของประเทศชิลี ผมได้นั่งเครื่องบินของสายการบิน Latam ในชั้นธุรกิจ ข้ามผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันออก เดินทางราวห้าชั่วโมงเศษ สู่เกาะเล็ก ๆ ที่ชื่อว่าเกาะอีสเตอร์ หรือในภาษาพื้นเมืองว่า ราปานุย ชื่อที่ชาวเกาะเรียกกันเองด้วยความเคารพ เพราะมันไม่ใช่แค่เกาะ มันคือแผ่นดินแห่งจิตวิญญาณบรรพบุรุษของพวกเขาเหล่านั้น

ผมเคยเหยียบแผ่นดินนี้มาแล้วเมื่อปี 2019 ตอนนั้นเดินชมหมู่โมอายได้อย่างอิสระ ไม่มีไกด์ ทุกสิ่งเงียบงันอย่างที่ธรรมชาติตั้งใจจะให้เป็น

แต่แล้วโรคระบาดใหญ่โควิด (COVID-19) ก็มาเยือน โลกทั้งใบหยุดหายใจ เกาะราปานุยที่เคยคึกคักก็กลายเป็นเงียบราวกับถูกมนต์สะกด นักท่องเที่ยวหาย รายได้หด รัฐบาลท้องถิ่นจึงปรับนโยบายใหม่ ให้ผู้มาเยือนทุกคนต้องมีไกด์นำทาง เหมือนมีญาติผู้ใหญ่พาเดินเที่ยว ทั้งเพื่อความปลอดภัย ความรู้ และเพื่อให้เงินทองไหลกลับสู่ชุมชน ค่าเข้าชมก็ปรับเป็น 80 ดอลลาร์สหรัฐต่อคน ราคานี้ฟังดูไม่เบา แต่เมื่อได้มาเหยียบดินแดงแห่งนี้อีกครั้ง ก็รู้สึกว่าทุกบาททุกสตางค์มีความหมายอยู่ในตัวมันเอง

ครั้งนี้ผมเลือกทัวร์ส่วนตัวของบริษัท Easter Island Travel ซึ่งแม้จะมีราคาสูงถึง 725 ยูโร (ประมาณ 2 หมื่น 7 พันบาท ไม่รวมค่าตั๋วเข้าชมอุทยานอีกคนละ 2 พัน 7 ร้อยบาท) สำหรับทัวร์ส่วนตัวสองวัน แต่ก็คุ้มค่าครับ เพราะได้คุณ Alberto Rapu ผู้จัดการและคุณ Yenicet Araki เป็นไกด์นำเที่ยว ซึ่งทั้งสองเป็นชาวราปานุยแท้ ๆ ผู้มีหัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยรักบ้านเกิด มาเป็นผู้พาชมเกาะราปานุย

ว่ากันว่า โมอายบนเกาะนี้มีอยู่ราว 900 องค์ แกะสลักจากหินภูเขาไฟบนภูเขาราโน รารากุ ในช่วงศตวรรษที่ 13 ถึง 16 โดยเชื่อกันว่าเป็นรูปจำลองของบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ ที่คอยคุ้มครองลูกหลานอยู่เงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงแต่ไม่เคยละสายตา การเคลื่อนย้ายโมอายเหล่านี้จากภูเขาสู่ชายฝั่งโดยไม่มีล้อ ไม่มีโลหะ และไม่มีสัตว์ลากจูง เป็นเรื่องที่นักโบราณคดียังถกเถียงไม่จบ บางคนถึงขั้นเสนอทฤษฎีว่า โมอายเดินได้เอง ซึ่งแม้จะฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่ก็ยังน่าเชื่อกว่าใบเสร็จภาษีในบางประเทศอยู่ดี

การแข่งกันสร้างโมอายระหว่างเผ่าต่าง ๆ ทำให้ต้องตัดไม้ไปใช้เป็นท่อนไม้กลิ้งหรือเป็นเชื้อเพลิง พอป่าไม้หมด น้ำก็หาย ดินก็เสื่อม เกาะจึงเข้าสู่วิกฤติ และเหมือนอารยธรรมจะหมดแรงในที่สุด

ในช่วงปลาย ชาวราปานุยจึงหันมาเคารพบูชาพระเจ้าองค์ใหม่ชื่อว่า มนู โดยจัดพิธีเลือกผู้นำผ่านการแข่งขันแทงกาตามานู หรือ Birdman ผู้ชนะคือผู้ที่สามารถไต่หน้าผา ลงทะเล ว่ายน้ำไปยังเกาะกลางทะเล เก็บไข่นกแล้วกลับมาโดยไม่ตกตาย เป็นพิธีที่ฟังดูเหมือนรายการเรียลลิตี้เอาตัวรอด แต่มีน้ำหนักทางจิตวิญญาณจริงจัง เพราะผู้ชนะจะกลายเป็นผู้ปกครองสูงสุดชั่วคราว แทนระบบชนชั้นที่เคยมีมาก่อน

เมื่อชาวตะวันตกเข้ามาถึงในศตวรรษที่ 18 พวกเขาก็นำสิ่งดี ๆ มาด้วย เช่น แผนที่ เรือใบ และโรคฝีดาษ หลังจากนั้นเกาะราปานุยก็กลายเป็นดินแดนแห่งการต่อสู้เพื่อรักษาตัวตนเรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้

แต่ทั้งหมดที่เล่ามานั้น ยังไม่ใช่จุดพีคของเรื่องครับ

ในระหว่างการเดินทาง วันหนึ่งผมนั่งพักที่สำนักงานเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้ใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

นั่นคือ ขวดซอสหอยนางรม “ตราแม่ครัว”

ใช่ครับ ขวดซอสไทยแท้ ๆ ฉลากไทย ฝาแดง โลโก้แม่ครัวยืนผูกผ้ากันเปื้อนอยู่หน้ากระทะครบถ้วนตามหลักสูตร

ผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเบา ๆ เพราะมันทั้งน่าขำและน่าภูมิใจ ใครจะไปคิดว่าซอสจากร้านโชห่วยแถวบางลำพู จะเดินทางไกลข้ามซีกโลกมาอยู่เงียบ ๆ บนโต๊ะไม้กลางเกาะที่อยู่ห่างจากประเทศไทยกว่า 17,000 กิโลเมตร

นี่แหละครับ คือความเป็นไทยที่ไม่ต้องยกขบวนแสดงวัฒนธรรม หรือจัดนิทรรศการให้ยุ่งยาก เพียงมีคนคนหนึ่งที่อยากผัดข้าวให้หอมแบบบ้าน ๆ ก็เพียงพอแล้วที่จะพา “ไทย” มาถึงจุดนี้ได้

ผมนึกในใจว่า ขวดซอสนี้คงไม่มีใครสนใจมันนัก แต่ก็ทำหน้าที่เป็น “ทูตวัฒนธรรม” ได้ดีกว่าเอกสารราชการหลายฉบับเสียอีก

ผมรักชิลีครับ และตั้งใจว่าจะกลับมาอีกครั้งในฤดูฝนปีหน้า เพราะฝนไม่เคยทำร้ายใครที่มองโลกในแง่ดี ส่วนหิมะนั้นก็เป็นแค่เครื่องประดับของภูเขา และความเงียบคือของขวัญสำหรับผู้ที่เดินทางเพื่อฟังเสียงของตนเอง

จากชิลี ผมบินต่อไปยังเอกวาดอร์ เพื่อเริ่มต้นบทใหม่ในกรุงกีโต เมืองหลวงที่สูงเหนือระดับน้ำทะเลถึง 2,800 เมตร ซึ่งจะขอเล่าในคราวต่อไป

ก่อนจบบันทึกฉบับนี้ ผมขอฝากข้อคิดสั้น ๆ จากใจ

ในวัยกลางคน การดูแลสุขภาพคือหน้าที่ การบริหารเงินและเวลาเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ ส่วนความทรงจำดี ๆ ที่เราเก็บระหว่างทางนั้น จะกลายเป็นกองทุนกำลังใจในวันที่ชีวิตเงียบงัน

แด่แฟนเพจที่รักของผมทุกคน จงอย่ากลัวการเดินทาง อย่ากลัวความเปลี่ยนแปลง และอย่าลืมว่า ทุกการเดินทางที่มีความหมาย มักเริ่มต้นจากความตั้งใจเล็ก ๆ เงียบ ๆ ที่อยู่ในใจเรานี่เอง

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
ณ เกาะอีสเตอร์ (ราปานุย) ประเทศชิลี

13/05/2025

สวัสดีครับ

ผมเดินทางมาพักผ่อนที่อเมริกาใต้ 20 วัน ครอบคลุม 5 ประเทศ ได้แก่ อาร์เจนตินา ชิลี ปานามา เอกวาดอร์ และเปรู

ซึ่งตอนที่ผมเขียนโพสท์นี้ ผมกำลังอยู่ที่กรุงซันติอาโก เมืองหลวงของประเทศที่เรียกได้ว่า “ยาวที่สุดในโลก” คือ ยาวเท่ากับระยะทางจากกรุงเทพฯ ไปโตเกียว แต่ มีความกว้างเฉลี่ยเพียงกรุงเทพฯ ถึงอยุธยา เท่านั้น

ขับรถเลียบประเทศนี้ก็เหมือนขับบนเส้นด้าย กล่าวคือ ยาวพอให้ไตร่ตรองชีวิต แต่แคบพอให้ต้องระวังอย่าเผลอหล่นจากขอบแผนที่

ประเทศชิลี มีประชากรราว 20 ล้านคน ใช้ภาษาสเปนเป็นภาษาราชการ และที่สำคัญ คนไทยถือหนังสือเดินทางธรรมดาสามารถเข้าประเทศได้ 90 วันโดยไม่ต้องขอวีซ่า
ถือเป็นไมตรีจิตจากปลายฟ้าฝั่งแปซิฟิกที่น่าชื่นใจ

เมื่อมาถึง ผมทำในสิ่งที่คนไทยไกลบ้านบางคน เช่นผม มักทำ คือ หาร้านอาหารไทย และได้พบกับร้านชื่อ “ข้าวสาร 15” ผ่าน Google Maps เพราะผัดไทยในรูปดูดี ไม่แฉะเป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำ มีภาษาไทยในรูป ผมจึงขับรถจากโรงแรม Holiday Inn Santiago Airport ที่ผมพักอยู่ที่สนามบินตรงไปแบบไม่ลังเล

ที่ร้านข้าวสาร ผมได้รู้จักกับ คุณออย สาวไทยจากกรุงเทพฯ แต่หน้าตาเหมือนสาวชิเลียน ที่พูดไทยชัด พูดใจชัดยิ่งกว่า
เธอเคยทำงานกับแบรนด์ La Mer ที่สยามพารากอน ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่ชิลีมากว่าสิบปีแล้ว

คุณออยพูดถึงสถานทูตไทยประจำกรุงซันติอาโกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม โดยเฉพาะท่านทูตคนใหม่ที่เธอบอกว่าอบอุ่น เป็นกันเอง และเข้าถึงคนไทยได้จริง ๆ

เราคุยกันอย่างถูกคอ และคุณออยก็แนะนำให้ผมไปรู้จักกับสามีของเธอ ชื่อ คุณอ๊อด วัย 68 ปี ซึ่งผมไปพบที่ร้านอาหารอีกแห่งของเขาในย่าน Franklin

คุณอ๊อดย้ายมาอยู่ชิลีตั้งแต่ปี 2547 หลังวิกฤตต้มยำกุ้ง ก่อนโควิดเคยมีร้านอาหารไทยถึง 7 ร้านnหลังโรคระบาดโลกถาโถม เหลือรอดมา 2 ร้าน แต่วันนี้ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาได้ถึง 4 ร้าน ถือ เป็นบทเรียนของความไม่ยอมแพ้ ที่ฟังแล้วอิ่มกว่าอาหารในจาน

ด้วยความรู้สึกชื่นชมในสิ่งที่คุณออยเล่า
ผมเกิดอยากแวะไป “เยี่ยมเยียน” สถานทูตไทย ... แม้ไม่มีนัด ไม่มีใครรู้จัก และไม่มีธุระเป็นทางการ ... แต่บางครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นจากคำชมของคนไทยในพื้นที่ก็เพียงพอจะผลักให้เราก้าวไปหา

สถานทูตไทยตั้งอยู่บนตึกชั้น 15 ร่วมอาคารกับสถานทูตสวิส ผมกดกริ่ง และได้รับการต้อนรับจาก คุณภัทรียา วัฒนสิน อัครราชทูตที่ปรึกษา (อทป.) ซึ่งต่อมา ภายหลังทราบว่าเธอเป็น ศิษย์เก่า King’s College London เช่นเดียวกับผม

โลกกลมจริง ๆ ครับ และกลมพอที่เราจะได้พบคนคุ้นใจกลางดินแดนไกลบ้าน

เราคุยกันอย่างสบายใจ ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ไทย–ชิลี การค้า การทูต และคน จากนั้นผมขอตัวไปรับประทานอาหารที่ร้านคุณอ๊อดในย่าน Providencia

ผมขับรถไปถึงร้านได้ราวสิบกว่านาที
คุณภัทรียาก็ส่งข้อความมาว่า
“ท่านทูตเข้ามาแล้วนะคะ”

ผมจึงเรียนกลับไปว่า “หลังทานข้าวเสร็จ ผมขอแวะกลับไปขอพบท่านสักครู่หนึ่งนะครับ”

คุณออยขอผมว่า อยากมาสถานทูตด้วย ซึ่งผมก็ยินดีมากครับ ไปเซอไพรส์ทีมไทยแลนด์ด้วยกัน

และแล้ว ผมก็ได้พบกับ ท่านทูตเอ๊ะ ฯพณฯ วิมลพัชระ รักษาเกียรติ เอกอัครราชทูตไทยประจำกรุงซันติอาโก

ท่านเคยดำรงตำแหน่งทูตที่นอร์เวย์ และรู้จักกับ รุ่นน้องที่นับถือผม (คุณหนึ่ง ทรงสิทธิ์ เลิศเศรษฐการ) ที่อาศัยอยู่ที่นอร์เวย์

บทสนทนาเป็นไปอย่างอบอุ่น ละมุนละไม
ท่านทูตมีทั้งความสามารถทางการทูต และมนุษยสัมพันธ์ที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ
ไม่ได้ยืนบนฐานของตำแหน่ง แต่ยืนอยู่ในระดับสายตาของคนไทยทุกคน

ผมไม่ได้เจอทูตไทยที่น่าประทับใจขนาดนี้มานานแล้ว นอกจากท่านวิมลพัชระ คนก่อนหน้าที่เคยสร้างความรู้สึกนี้ให้ผมคือ ฯพณฯร้อยโทระวี หงสประภาส สมัยดำรงตำแหน่งทูตประจำสถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงเอเธนส์ ตอนที่ผมยังเป็นนักเรียนแพทย์ทหารในเมืองเธสซาโลนิกิ ประเทศกรีซ

ทูตที่ดี … ควรมีมากกว่าชั้นยศและวุฒิภาวะ
ควรมี “รอยยิ้ม” ที่ไม่หลุดจากความจริงใจ
ควรมี “สายตา” ที่มองเห็นคนไทยไกลบ้าน ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ร้องขอบริการ และควรมี “หัวใจ” ที่เปิดรับ แม้ไม่มีอะไรต้องช่วยเหลือ

สถานทูตไทยไม่ควรเป็นเพียง “ที่ยื่นเอกสาร”
แต่ควรเป็น “ที่พักใจ” ของคนไทยในต่างแดน
และทีมงานของสถานเอกอัครราชทูตไทย ณ กรุงซันติอาโกในวันนี้ ได้แสดงให้เห็นว่า ความเป็นไทย...ไม่เคยเดินทางลำพัง

ผมจะอยู่ที่ซันติอาโกถึงวันที่ 14 พฤษภาคม
จากนั้นจะเดินทางไปยังเกาะอีสเตอร์
และจะกลับมาเล่าเรื่องของรูปปั้นโมอายผู้เงียบขรึมในโพสต์หน้า

แม้โลกจะกว้าง และชีวิตจะยาวราวดั่งประเทศชิลี แต่หากเรารู้ว่ามาจากไหน และเห็นค่าความเป็นไทยในตัวเรา เราจะไม่มีวันหลงทาง ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดของโลก

ขอขอบคุณทุกเรื่องราวที่ผมได้พบเจอในซันติอาโก
ขอบคุณมิตรภาพที่มาจากรอยยิ้ม ไม่ใช่ตำแหน่ง
ขอบคุณคำพูดธรรมดา ๆ ที่ทำให้รู้ว่า
“บ้าน” ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพิกัดในแผนที่ — แต่อยู่ที่ใจของคนที่มองเห็นกัน

แล้วเราจะพบกันอีก
ในที่ที่เส้นรุ้งอาจไม่คุ้นตา
แต่หัวใจ...ยังคงจำภาษาไทยได้เสมอ

ขอส่งความระลึกถึง FC ของผม จากปลายฟ้าของซีกโลกใต้ครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงซันติอาโก สาธารณรัฐชิลี

02/05/2025

สวัสดีครับ

เมื่อวานนี้ ผมเพิ่งเดินทางกลับถึงบรัสเซลส์ หลังจากหลบฝุ่นไปเดินทอดน่องที่โตเกียวมาหนึ่งสัปดาห์ ถึงสนามบินบรัสเซลส์ตอนสาย ๆ ยังไม่ทันได้หายใจหายคอให้เต็มปอด ก็ต้องล้างหน้าล้างตาแล้วรีบมาคลินิก ตรวจคนไข้ต่อทันที เพราะอาจารย์หมอที่หายตัวไปหลายวัน ถ้ากลับมาแล้วยังเพลียต่อ คงไม่เป็นที่รักของคนไข้แน่นอน

ทริปขากลับของผมคราวนี้ ซับซ้อนพอสมควรครับ เพราะบินทั้งหมดสามตุ๊บ เริ่มจาก Cathay Pacific ชั้นธุรกิจ จากนาริตะไปฮ่องกง พอถึงฮ่องกง ก็มีเจ้าหน้าที่ของสายการบิน SWISS มายืนยิ้มอยู่หน้าเกต พาไปพักที่ Sky Bar Lounge ให้จิบน้ำผลไม้เย็น ๆ พักผ่อนพอหายเหนื่อย จากนั้นก็บินต่อไปยังซูริก ด้วยเที่ยวบินชั้น First Class ของ SWISS ซึ่ง...แหม! ดีงามตามแบบสวิสแท้ ๆ

ที่นั่งของผมคือ 1A เหมือนตอนขาไป ผมนอนหลับไปยาว ๆ กว่า 8 ชั่วโมงเต็ม หลับลึกชนิดที่กัปตันจะขับเครื่องลงกลางแม่น้ำไรน์ผมก็คงไม่รู้เรื่อง ตื่นมาเปิดกระเป๋านึกได้ว่ามี "น้ำพริกปลาสลิด" หนึ่งกระปุก ที่คุณหมอโจ้น้องรักหิ้วมาฝากจากเมืองไทย ผมก็จัดการโรยน้ำพริกบนออมเล็ตแบบสวิส เสิร์ฟคู่กับครัวซองต์

โอ้โห...! ณ เวลานั้นบนเครื่องบิน ชีวิตผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้วครับ

ผมไม่แน่ใจว่าเชฟบนเครื่องจะเข้าใจไหมว่า omelette ของเขาเพิ่งถูกยกระดับกลายเป็น "ข้าวคลุกน้ำพริกเวอร์ชันเหาะเหินเดินอากาศ" และต้องขอบอกว่า น้ำพริกไทยนั้นมีคุณสมบัติเหนือกว่าเครื่องปรุงใด ๆ ในสายตาผม—จะ foie gras จะ truffle จะซอสกุหลาบจากดาวอังคารก็เถอะ... ถ้าวางเทียบกับน้ำพริกปลาสลิดแค่เพียงช้อนเดียวนะ ผมยกให้น้ำพริกชนะน็อกตั้งแต่ยังไม่ออกฟุ๊ตเวอร์ค

หลังจากเติมพลังด้วย “ครัวซองต์-น้ำพริก” แล้ว ผมก็บินต่อจากซูริกมายังบรัสเซลส์ ต่อรถไฟถึงคลินิกแบบตาแดง ๆ แต่ใจสู้ พร้อมตรวจคนไข้ต่อตั้งแต่บ่ายวันนั้นทันที

จริงอยู่ครับว่าสายการบินที่บินตรงจากโตเกียวมายุโรปก็มีหลายเจ้า แต่ส่วนใหญ่จะออกตอนเช้า ถึงยุโรปตอนเย็น ซึ่งไม่ค่อยเหมาะกับตารางของผมที่มีธุระในตอนเช้า จึงเลือกบินตอนเย็นแทน แม้จะต้องแวะบ้างแต่ก็ได้พักไหล่ พักใจในเลานจ์ และได้กินน้ำพริกกับไข่สวิสอีกหนึ่งมื้อ ถือว่าคุ้มเกินคาด

พูดถึงสายการบินแล้ว ขอเล่าเผื่อท่านผู้อ่านสายสะสมไมล์จะอยากทราบ—ผมไม่ค่อยได้บินกับกลุ่ม Oneworld เท่าไร เพราะเป็นสมาชิกบัตร Hon Circle (ระดับสูงสุด) ของกลุ่มสายการบิน Lufthansa และบัตร Platinum ของกลุ่ม Air France ส่วน Oneworld นั้น... ไม่ค่อยมีเส้นทางที่น่าสนใจจากบรัสเซลส์ หรือสนามบินใหญ่ที่ผมเข้าถึงง่าย เช่น ปารีส อัมสเตอร์ดัม หรือแฟรงก์เฟิร์ต ดังนั้น สถานะในเครือนี้ผมเลย “ไร้เงาไร้ชื่อ” โดยสิ้นเชิง

ช่วงนี้ผมจะทำงานที่บรัสเซลส์ถึงวันที่ 8 พฤษภาคม จากนั้นจะเดินทางไกลอีกครั้ง ระหว่างวันที่ 9–28 พฤษภาคม ไปเยือนอิตาลี อาร์เจนตินา ชิลี ปานามา เอกวาดอร์ และเปรู แล้วกลับถึงบรัสเซลส์เช้าตรู่วันที่ 29 พฤษภาคม โดยผมจะตรวจคนไข้ต่อในบ่ายวันเดียวกันทันที—ชีวิตนี้ไม่มีช่วงว่างให้บ่นเบื่อเลยครับ

พูดถึงการทำงาน ผมเป็นรองศาสตราจารย์มาก็นานหลายปีแล้ว หลายคนถามว่าไม่คิดจะขยับเป็นศาสตราจารย์เต็มตัวหรือ? คำตอบคือ “คิดครับ” แต่ขอใช้ชีวิตให้พอใจเสียก่อน เพื่อนร่วมรุ่นที่เป็น รศ. เหมือนกันก็บอกว่า "ไม่ต้องรีบหรอก แก ถ้าโอกาสมันจะมา มันก็มาเอง" ผมก็เลยเห็นพ้องด้วย—ตำแหน่งอาจจะมีเกียรติ แต่สุขภาพกายและใจของเรานั้นมีคุณค่าไม่แพ้กัน

อีกข่าวดีเล็ก ๆ ครับ ผมกำลังเตรียมย้ายคลินิกจากที่เช่าอยู่มานานกว่า 10 ปี ไปยังบ้านของตัวเอง ซึ่งอยู่ใกล้สถานี Brussels Midi มากขึ้นอีก 500 เมตร จากเดิมต้องนั่งรถเมล์ 2 ป้าย จะเหลือแค่เพียง 1 ป้าย เดินมาจากสถานี Midi ไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงคลินิกใหม่ ตอนนี้แค่รอให้การรีโนเวตเสร็จ ซึ่งถ้าทุกอย่างเป็นใจ หวังว่าภายในตุลาคมนี้ ผมจะสามารถย้ายไปได้ตามที่คาดการณ์ไว้

สุดท้ายนี้ ผมต้องขอขอบคุณคนไข้และ FC ที่คอยติดตามเรื่องเล่าเล็ก ๆ ของผมเสมอ ความจริงตั้งใจเขียนให้แม่อ่าน แต่กลับกลายเป็นว่ามีแฟนคลับตามอ่านมากมายโดยไม่รู้ตัว

ถ้ามีเวลาอีกสักหน่อยก่อนบินไปอเมริกาใต้ ผมจะขอเขียนเรื่อง “การวางแผนเกษียณสำหรับคนไทยในเบลเยียมและฝรั่งเศส” ไว้ให้อ่านกัน เผื่อจะมีประโยชน์กับใครหลายคนที่ยังลังเลว่าจะอยู่ยุโรปต่อหรือกลับไทยดี

แต่สำหรับผม... ถ้าประเทศไทยยังแก้ปัญหาเรื่อง PM 2.5 ไม่ได้ และยังปล่อยให้ฟุตบาทกลายเป็นเขาวงกตกับดักชีวิต โดยเฉพาะทางม้าลายที่ข้ามแล้วเหมือนเล่นเกมวัดดวงอยู่ทุกวัน ผมก็คงจะอยู่ยุโรปต่อไปก่อนนะครับ

ขอให้ FC ของผมทุกคนมีสุขภาพดี มีน้ำพริกติดบ้าน และมีเสียงหัวเราะประดับใจไว้เสมอนะครับ

ด้วยรักและคิดถึง

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

29/04/2025

สวัสดีครับ

การเดินทางมายังญี่ปุ่นคราวนี้ ถือเป็นอีกคราวหนึ่งที่น่าจดจำ ถึงจะไม่ได้ขึ้นไปปีนภูเขาไฟฟูจิ หรือไปรับประทานซูชิราคาแพงจนกระเป๋าฉีก แต่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรัก นั่นคือการนำเสนอผลงานวิจัยของตัวเอง บนเวทีการประชุมสหพันธ์สมาคมการเจริญพันธุ์นานาชาติ โลก ประจำปี 2025 (The International Federation of Fertility Societies World Congress 2025) ณ ศูนย์การประชุมนานาชาติ Tokyo International Forum ใจกลางกรุงโตเกียว

การประชุมครั้งนี้ เป็นมหกรรมวิชาการขนาดใหญ่ ที่รวบรวมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจากทั่วทุกมุมโลก ส่วนใหญ่ก็เป็นสูติ-นรีแพทย์กับศัลยแพทย์ระบบทางเดินปัสสาวะทั้งนั้น มีผมนี่แหละที่เป็นแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวกับจิตแพทย์หลงเข้าไปในวง เสมือนต้นไผ่ต้นหนึ่งที่ขึ้นอยู่กลางทุ่งดอกซากุระ

วันนั้นผมโชคดีที่เพื่อนของผม รศ.ดร.นพ.โคจิ ชิบะ แห่งมหาวิทยาลัยโกเบ มาร่วมฟังการบรรยายด้วย อ.โคจิ เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องศัลยกรรมระบบทางเดินปัสสาวะ และยังโดดเด่นเรื่องการรักษาภาวะการมีบุตรยากและสมรรถภาพทางเพศชาย — สองเรื่องที่ผู้ชายจำนวนมากไม่กล้าพูด แต่ยอมเข้าคลินิกอย่างเงียบ ๆ

ไม่เพียงเท่านั้น อ.นพ.รันจิท รามาซามี เพื่อนรักของอาจารย์โคจิ เพราะเทรนที่เท็กซัสมาด้วยกัน ผู้เป็นนักวิจัยระดับโลกด้านเวชศาสตร์การเจริญพันธุ์ชาย ก็มาปรากฏตัวด้วย บรรยากาศจึงคึกคักเป็นพิเศษ จนผมเองยังอดปลื้มใจไม่ได้ว่า งานประชุมนี้ดูจะมีตัวจริงเสียงจริงมาอยู่ไม่น้อย

ตกเย็น ผมได้ไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับที่ Tokyo Kaikan กับ ศ.ดร.นพ.ฮิเดยูกิ โคบายาชิ แห่งมหาวิทยาลัยโทโฮ ทั้งนี้ อ.ฮิเดะ เป็นทั้งเพื่อนแท้และกัลยาณมิตรที่แสนดีของผม มีความรู้ความสามารถจนเป็นที่ยอมรับในวงการเวชศาสตร์ทางเพศชาย และยังเป็นผู้นำคนแรก ๆ ที่นำแนวคิดการประยุกต์ใช้ปัญญาประดิษฐ์ในทางการแพทย์ของญี่ปุ่นอีกด้วย

ที่งานเลี้ยง ผมได้พบกับศาสตราจารย์ผู้ใหญ่หลายท่าน ได้แก่ ศ.โคจิ ชิราอิชิ ผู้เชี่ยวชาญด้านมะเร็งระบบทางเดินปัสสาวะ, ศ.ยาสุชิ ฮิโรตะ นักวิจัยใหญ่ด้านการเจริญพันธุ์ และ ศ.อากิระ สึจิมูระ เจ้าตำรับเรื่องภาวะมีบุตรยากในผู้ชาย — ฟังชื่อแต่ละท่านแล้ว บอกได้คำเดียวว่า ถ้าเปรียบเป็นซูชิ ก็คงเป็นโอโทโร่ชั้นดีทั้งนั้น

ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยไมตรีจิต สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจที่สุด คือความเอาใจใส่ของอาจารย์ฮิเดะ ที่ดูแลเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดี นอกจากเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่สองมื้อแล้ว ยังพาไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยโทโฮ พร้อมอวดห้องทำงานใหม่ ซึ่งเรียบง่ายเสียจนผมอดแซวไม่ได้ว่า ถ้าไม่บอกก่อน ผมคงนึกว่าเป็นห้องทำงานของนักปราชญ์มากกว่านักวิทยาศาสตร์

ระหว่างทางกลับ ผมกับอาจารย์ฮิเดะยังมีโอกาสพูดคุย วางรากฐานโครงการความร่วมมือทางวิชาการระหว่างญี่ปุ่นกับเบลเยียม ก้าวเล็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย เสมือนคนสองคนจุดตะเกียงเล็ก ๆ ท่ามกลางคืนยาว แต่ตะเกียงนั้นก็สว่างเพียงพอที่จะมองเห็นเส้นทางข้างหน้า

สำหรับผมแล้ว การเติบโต มิใช่การวิ่งแข่ง หรือการสะสมเหรียญรางวัล หากเป็นการก้าวไปข้างหน้าอย่างใจเย็น โดยมีความศรัทธาในสิ่งที่เราทำ และไม่ลืมหัวใจของตนเอง

การได้ยืนบนเวที Tokyo International Forum เพื่อถ่ายทอดผลงานต่อแพทย์ผู้ทรงคุณวุฒิจากทั่วโลก คือประสบการณ์ล้ำค่าครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ผมจะเก็บรักษาไว้เป็นทรัพย์สมบัติของหัวใจ

เย็นวันนี้ (30 เมษายน) ผมจะออกเดินทางกลับเบลเยียม และถึงกรุงบรัสเซลส์ในเช้าวันที่ 1 พฤษภาคม พร้อมตรวจคนไข้ต่อด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ และแรงบันดาลใจใหม่ ๆ ที่จะติดตัวผมไปอีกนาน

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

22/04/2025

สวัสดีครับ

ฤดูใบไม้ผลิในเบลเยียมมาอย่างเงียบ ๆ ไม่อวดตัว ไม่โฉ่งฉ่าง หากแต่แสดงความเปลี่ยนแปลงด้วยใบไม้เขียวที่ผลิขึ้น ดอกไม้ที่เริ่มบาน และอากาศที่อุ่นพอให้คนถอดผ้าพันคอได้อย่างไม่ลังเล เป็นฤดูที่ไม่เคยขาดความสำรวม คล้ายขุนนางชราที่รู้กาละเทศะ รู้จักบทของตน และไม่ขัดจังหวะใคร

เช้านี้ผมเริ่มต้นที่สมรภูมิวอเตอร์ลู ที่ซึ่งผืนหญ้าสีเขียวในวันนี้ เคยเป็นเวทีแห่งเสียงปืนใหญ่และคำสั่งปลุกเร้ากองทัพนับหมื่นในอดีต เดือนมิถุนายน ปี 1815 นโปเลียน จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของฝรั่งเศส ได้เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดของอำนาจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เขาพ่ายแพ้ไม่ใช่เพราะไม่มีฝีมือ หากเพราะเหตุของคนและโชค ความล่าช้า การประเมินศัตรูผิดพลาด และความเหนื่อยล้าของทหารที่เดินทางไกล ทั้งหมดหลอมรวมเป็นความพ่ายแพ้ที่โลกไม่มีวันลืม วอเตอร์ลูจึงเป็นมากกว่าสถานที่ มันคือสัญลักษณ์ของบทสุดท้ายแห่งความทะเยอทะยานที่ไม่รู้จักพอ

ใกล้กันนั้น บ้านไร่หลังเล็กหลังหนึ่งยังตั้งอยู่เงียบ ๆ เคยถูกใช้เป็นกองบัญชาการสุดท้ายของนโปเลียนในค่ำคืนก่อนปราชัย ความเงียบของมันไม่ได้ว่างเปล่า หากเต็มไปด้วยคำพูดที่ไม่เคยเอ่ยออกมา

ครั้งนี้ ผมตั้งใจพาอาจารย์แพทย์สองท่านซึ่งเป็นรุ่นน้องของผมทั้งคู่ และเป็นสามีภรรยาที่ครองรักกันมายาวนาน มาเที่ยวใกล้กรุงบรัสเซลส์ในวันที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังคลี่คลาย

อาจารย์ นพ.สุชเยศร พุ่มจันทน์ ศัลยแพทย์มือดีจากโรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียน เดินทางมาเยี่ยมภรรยา ผศ.พญ.ศิลดา กนกรังษี อาจารย์แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคผิวหนังที่เก่งมาก จากคณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล ซึ่งกำลังใช้เวลา 1 ปีที่เมือง Antwerp เพื่อศึกษาดูงานในโรงพยาบาลของเราที่นี่

ในโลกของวิชาชีพแพทย์ที่เต็มไปด้วยกรอบเวลา ตารางงาน และความเร่งรีบ ผมเห็นว่าการได้ออกมาสูดลมหายใจกลางป่าเขาและต้นไม้บ้าง ย่อมไม่เสียหายอะไรนัก มิหนำซ้ำ ยังทำให้เรามองโลกมนุษย์ได้กว้างขึ้นอีกเล็กน้อย

และในระหว่างที่เราเดินอยู่ใต้เงาไม้ของฤดูใบไม้ผลิ ก็มีบางช่วงที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย ต่างคนต่างทอดสายตามองดอกไม้ริมทาง แต่ผมกลับรู้สึกว่า ความเงียบของเรานั้นเต็มไปด้วยถ้อยคำที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจ ความสัมพันธ์ระหว่างคนที่ผ่านโลกมาแล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องขอคำอธิบายให้ทุกสิ่ง

จากวอเตอร์ลู เราแวะยัง Château de La Hulpe ปราสาทกลางแมกไม้ที่ยืนหยัดอย่างไม่รีบร้อน ต้นซากุระต้นหนึ่งในสวนบานสะพรั่งโดยไม่ต้องเชื้อเชิญใคร กลีบสีชมพูอ่อนปลิวล่องในลมอย่างสงบเสงี่ยม มันบานในที่ของมัน ไม่เรียกร้อง และงามอย่างพอเพียง ผมไม่แน่ใจว่าผมเห็นแววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อยในดวงตาของทุกคน หรือเป็นเพียงภาพสะท้อนของดอกซากุระกับแสงตะวันยามบ่ายที่ส่องมา

เรากลับเข้ามารับประทานอาหารกลางวันกันที่บิสโทรเล็ก ๆ ใกล้ Porte de Hal ป้อมประวัติศาสตร์ยุคกลางที่เคยเป็นหนึ่งในประตูเมืองบรัสเซลส์ สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 14 ไม่ไกลกันคืออาคารของโรงพยาบาล CHU Saint-Pierre อันเก่าแก่ของกรุงบรัสเซลส์

จากนั้นเราไปเดินเที่ยวต่อใน สวนดูเดน ที่ซึ่งเนินเขาและต้นไม้ใหญ่โอบกอดเมืองไว้ด้วยความเงียบสุขุม ราวกับจะบอกว่า ไม่ใช่เสียงดังหรอกที่ทำให้คนฟัง หากคือความนิ่งต่างหากที่ทำให้คนได้ยิน

ผมเดินอยู่ข้างหลังน้องสองคนเล็กน้อย เห็นเงาของทั้งสองทอดขนานกันอยู่บนพื้นทางเท้า ยาวไปจนสุดแนวไม้ บางทีความรักอาจไม่ต้องเดินจับมือกันตลอดเวลา ขอเพียงเงาของเราไม่เคยทอดไปคนละทิศ ก็นับว่านั่นคือความมั่นคงแล้ว

เมืองรอบนอกของบรัสเซลส์ อย่าง Waterloo, La Hulpe, Tervuren, และ Beersel ล้วนอยู่ไม่ไกลเลย บางแห่งห่างเพียง 10–15 กิโลเมตร แต่มีบรรยากาศที่ทำให้ใจเย็นลงโดยไม่รู้ตัว เมืองเหล่านี้ไม่มีอะไรให้รีบเร่ง ไม่มีร้านหรูหรือตึกสูง มีเพียงความสงบ ความเรียบง่าย และต้นไม้ที่ยืนอยู่ในที่ของมันอย่างเหมาะสม

ก่อนที่ผมจะส่งน้องทั้ง 2 กลับ Antwerp ขณะเดินผ่านเกาะกลางถนนเล็ก ๆ ผมเห็นทิวลิปสีสดบานอยู่ท่ามกลางรถราที่แล่นผ่านไม่หยุด ความงามของมันอยู่ตรงที่มันไม่สนใจจะเป็นส่วนหนึ่งของความวุ่นวาย หากเพียงยืนอยู่ตรงนั้น... งดงามตามหน้าที่ของมัน

พรุ่งนี้ ผมจะบินไปประเทศญี่ปุ่น เพื่อร่วมประชุม IFFS World Meeting ซึ่งจัดขึ้นที่ Tokyo International Forum ใจกลางมหานครโตเกียว ปีนี้ผมได้รับเกียรติให้นำเสนอผลงานวิชาการ ว่าด้วยบทบาทของเวชศาสตร์การเจริญพันธุ์ในบริบทปฐมภูมิ ความรู้ที่สั่งสมจากคลินิกเล็กๆ ในยุโรปกลาง จะถูกถ่ายทอดต่อในเวทีโลกอย่างเรียบง่ายและซื่อตรง เช่นเดียวกับดอกไม้ริมทางที่แม้จะมิใช่พันธุ์หรู แต่ก็ยังคงออกดอกในฤดูของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

และหากฤดูกาลยังคงดำเนินไปในท่วงทำนองอันอ่อนโยนเช่นนี้ ผมก็คาดว่าจะกลับมาทันเห็นกลีบดอกไม้สุดท้ายของเดือนเมษายน ก่อนมันจะปลิวหายไปกับลมที่เปลี่ยนทิศ

โลกยังหมุนตามวิถีของมัน และมนุษย์ยังคงเดินต่อไป แม้บางครั้งจะไม่รู้จุดหมายชัดเจนก็ตาม

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงบรัสเซลส์ ราชอาณาจักรเบลเยียม

16/04/2025

สวัสดีครับ

ผมแวะกลับไทยไปหาแม่ ระหว่างวันที่ 5–14 เมษายน เพื่อพาเพื่อนชาวฝรั่งเศส และพาแม่ไปเที่ยวชมบรรยากาศงานมหาสงกรานต์ที่ท้องสนามหลวง

ผมเตรียมการเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ช่วงกลางเดือนมกราคม จองห้องสวีทที่โรงแรมรัตนโกสินทร์ไว้สำหรับคืนวันที่ 12 และ 13 แต่ไม่คิดว่าจะโชคดีถึงขนาดได้ห้องหมายเลข 117 ที่อยู่พอดีหลังป้ายโรงแรม Royal Hotel มีระเบียงเปิดออกไปชมขบวนแห่สงกรานต์ได้อย่างพอดิบพอดี

โชคดีอีกชั้นหนึ่งคือ ผมได้มีโอกาสต้อนรับครอบครัวของนาวาเอกปรีชา ตันติรักส์ ร.น. ซึ่งเรารู้จักกันที่ฝรั่งเศส—คุณเอ้ ภรรยา และน้องต้า น้องเอิน ลูกชายและลูกสาวที่น่ารักของครอบครัว มาร่วมเล่นสงกรานต์ด้วยกัน

คุณแม่ผมอายุแปดสิบกว่าแล้ว ใจหนึ่งก็กลัวว่าแดดสนามหลวงช่วงสี่โมงเย็นอาจจะร้อนแรงเกินไปสำหรับท่าน แต่แม่ก็บอกว่า "แม่อยากไป" คุณเอ้จึงให้น้องเอินช่วยดูแลคุณยายอีกแรง ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก

ไม่แน่ใจว่าเพราะผมอยู่ต่างประเทศมานานหรือเปล่า แต่อากาศร้อนที่ท้องสนามหลวงวันนั้น แสบผิวจริง ๆ พอพาแม่เดินข้ามสนามหลวงเพื่อจะไปทางวัดมหาธาตุฯ แม่ก็เอ่ยกับน้องเอินว่า “ขอนั่งพักตรงป้ายรถเมล์หน้าธรรมศาสตร์ก่อนนะลูก” และเพียงชั่วครู่ แม่ก็เป็นลม

ผมรีบประคองแม่ไว้ กลัวว่าแม่จะเป็นฮีทสโตรก ซึ่งอันตรายมากสำหรับผู้สูงอายุ ขณะเดียวกัน น.อ.ปรีชา ก็รีบวิ่งไปที่หน่วยการแพทย์ฉุกเฉินในเต็นท์กลางสนามหลวง เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง ผมแจ้งว่าเป็นแพทย์ และร่วมประเมินอาการคุณแม่ด้วยกันกับทีมพยาบาล

ผมปฏิเสธการเรียกรถฉุกเฉิน เพราะแม่เริ่มมีสติกลับคืนมา ความดันโลหิตอยู่ในเกณฑ์ที่พอเหมาะกับอายุ ค่าออกซิเจนในเลือดก็อยู่ที่ 98% ซึ่งถือว่าดีมาก หากไปโรงพยาบาลก็อาจยิ่งทำให้ห้องฉุกเฉินในวันสงกรานต์ยิ่งแออัดขึ้นอีก

โชคดีที่เป็นวันสงกรานต์ แม้แดดจะร้อน แต่ก็มีลม มีพลเมืองดีช่วยนำพัดลมมาเป่าคุณแม่จนเริ่มรู้สึกดีขึ้น ผมจึงขอให้เจ้าหน้าที่เรียกแท็กซี่เพื่อพาแม่กลับโรงแรมรัตนโกสินทร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามสนามหลวง

แต่ก็อย่างที่รู้กันครับ... สงกรานต์ แท็กซี่ว่างก็จริง แต่ไม่มีใครรับผู้สูงวัยกลับโรงแรมเลย สุดท้าย... มีตุ๊ก ๆ คันหนึ่งใจดีรับไป

บนรถตุ๊ก ๆ มีทั้งผม แม่ เพื่อนชาวฝรั่งเศส น.อ.ปรีชา และคุณเอ้ นั่งดูแลแม่ไปด้วยกัน ถนนหลายสายปิดเพราะงานสงกรานต์ โชเฟอร์ขับอ้อมเข้าทางศาลหลักเมือง คุณเอ้ช่วยเอาเสื้อคลุมกันแดดให้แม่... ห่วงใยกันไปตลอดทาง

และแน่นอนครับ... สงกรานต์ก็คือสงกรานต์ เป็นวันที่ห้ามโกรธแม้จะโดนน้ำสาด และรถตุ๊ก ๆ คันนี้ก็ใช่ว่าจะรอด เพราะมีฝรั่งนั่งอยู่ด้วย การันตีความ "เวลคัมทูไทยแลนด์" เต็มขั้น

โชเฟอร์ตะโกนบอกกับคนริมทางว่า “มีคนป่วยนะครับ อย่าสาดน้ำ” แต่ไม่เป็นผล น้ำอบ น้ำเย็น พร่างพรูมาจากซ้าย ขวา หน้า หลัง น.อ.ปรีชายิงปืนฉีดน้ำตอบโต้ แต่ก็โดนขันน้ำบาซูก้าสาดกลับมาเย็นเฉียบ

แม่ตื่นเลยครับคราวนี้... ยิ้มแฉ่ง หัวเราะเบา ๆ และบอกว่า “เย็นดีจัง” — มนต์สงกรานต์นี่ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ ถ้าเล่นกันด้วยความรักและรู้จักกาลเทศะ

เมื่อกลับถึงหน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ น้องต้าและน้องเอินเดินอ้อมสนามหลวงมาถึงโรงแรมก่อน ยืนรอรับคุณยายอยู่ คุณเอ้บอกให้ลูก ๆ ช่วยพยุงคุณยายขึ้นห้องพัก

ผมถามโชเฟอร์ว่าค่าโดยสารเท่าไหร่ แกตอบว่า “เอาร้อยเดียวพอครับ” ผมยื่นให้สองร้อยและพูดว่า “ขอบคุณมากครับที่ช่วยพาเรากลับมาปลอดภัย สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับ”

ขึ้นห้องแล้ว ผมเช็ดตัวให้แม่ ให้แม่นอนพัก แล้วเราก็นั่งสรุปเหตุการณ์กันด้วยความรู้สึกขอบคุณหัวใจ

ผมซาบซึ้งมากครับ ถ้าไม่มีทุกคนร่วมมือกันดูแลแม่ เหตุการณ์คงจะยากกว่านี้หลายเท่า

คุณเอ้ยังเล่าให้ฟังทีหลังว่า ตอนเจ้าหน้าที่เรียกรถ ลุงตุ๊ก ๆ บอกขอสามร้อย แต่ในวินาทีนั้น ต่อให้พันหนึ่ง ผมก็ยอม เพราะผมมีแม่แค่คนเดียว

พออาการดีขึ้น แม่กลับมาขอโทษว่า “แม่เป็นต้นเหตุให้วันดี ๆ กลายเป็นเรื่องวุ่นวาย” แต่ไม่มีใครรู้สึกแบบนั้นเลย ทุกคนดีใจที่แม่ปลอดภัย

แม่พักต่อในห้อง ส่วนพวกเราก็เตรียมตัวเดินไปดูสงกรานต์ที่ถนนข้าวสาร

ปีนี้ ถนนข้าวสารมีทางเข้าเพียงทางเดียวคือฝั่งตรงข้ามโรงแรม ซึ่งพวกเราไม่รู้ เลยต้องเดินอ้อมเป็นรูปตัวยู เพราะเข้าจากฝั่งถนนราชดำเนินไม่ได้ ระหว่างทางก็โดนน้ำสาดกันสนุกสนาน

ผมไม่เคยสัมผัสบรรยากาศสงกรานต์ที่ถนนข้าวสารมาก่อน แต่ต้องยอมรับว่าเปียกจริง สนุกจริง โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและตำรวจยืนอยู่เป็นจุด ๆ ทุกคนดูยิ้มแย้มและให้อภัยกันง่าย ๆ เมื่อมีใครเผลอสาดน้ำโดน

ผมอยากให้คนไทยนึกถึงวันนี้บ้าง... วันที่การให้อภัยไม่ใช่ความพ่ายแพ้ แต่เป็นน้ำใจ

เราซื้ออาหารข้างทางกลับมากินกันในห้อง แม่ดีขึ้นมากจนเกือบปกติ แค่เพลียนิดหน่อย ผมได้น้ำอบมาด้วย จึงถือโอกาสรดน้ำดำหัวคุณแม่ตามธรรมเนียม

ค่ำคืนนั้น เรายังเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปชมโชว์โดรนตอนสองทุ่มครึ่ง เดินเล่นไปถึงราชนาวีสโมสร ก่อนจะวนกลับมา ได้ภาพสวย ๆ หน้าพระบรมมหาราชวังในคืนพระจันทร์เต็มดวงร่วมกันเป็นที่ระลึก

ผมเชื่อว่า... ความสัมพันธ์ที่ดี เริ่มต้นจากความปรารถนาดี และเมื่อเราส่งสิ่งดี ๆ ออกไป สิ่งดี ๆ ก็จะหวนกลับมา

ครอบครัวของ น.อ.ปรีชาฯ เอง ก็ผูกพันกับผมและแม่ตั้งแต่ร่วมทริปไหว้พระ 9 วัดที่อัมพวา ความสัมพันธ์อบอุ่นจึงต่อเนื่องมาจนถึงวันนี้

ผมคิดว่าหากคนไทยเราลดทิฐิกันลงอีกนิด สังคมไทยจะน่าอยู่ขึ้นมาก อย่างน้อย วันสงกรานต์หนึ่งวันในรอบปี ก็พิสูจน์ได้ว่า “เราทำได้”

เช้าวันที่ 14 ผมพาแม่กลับบ้าน แล้วก็เตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับเบลเยียมในค่ำวันเดียวกัน

ครั้งนี้ผมบินกับสายการบิน Scandinavian Airlines แวะเปลี่ยนเครื่องที่โคเปนเฮเกน แล้วถึงบรัสเซลส์ตอน 10 โมงเช้า จากนั้นบ่ายสี่โมงก็ลงตรวจคนไข้ทันทีจนถึงสามทุ่ม

หลังจากทำงานเสร็จ ความเหนื่อยก็ถาโถม รีบอาบน้ำแล้วหลับไปเลย... ตื่นมาเขียนโพสต์นี้เพื่อแบ่งปันเรื่องราวให้ FC ทุกคนได้อ่านครับ

เมื่อวานผมได้เจอคนไข้สาวไทยท่านหนึ่งจากเกาะสมุย ที่แฟนขับรถจาก Antwerp มาหาผมที่บรัสเซลส์ เธอเล่าว่าเคยโพสต์ถามในกลุ่มคนไทยในเบลเยียม แล้วมีคนแนะนำชื่อผม จึงตัดสินใจพากันมา

ผมเองไม่เคยรู้เรื่องราวในกลุ่มนั้นเลย เลยถามว่า “เขาพูดถึงผมดีหรือไม่ดีครับ?” เธอยิ้มแล้วตอบว่า “ดีสิคะ ดีมากเลยค่ะ หนูถึงมา”

และนี่คือบทสรุปของโพสต์นี้ครับ

สำหรับคนไข้ของผมที่เบลเยียมและเนเธอร์แลนด์ เกี่ยวกับตารางลงตรวจของผมนะครับ

1. สัปดาห์หน้า (24–30 เมษายน) ผมจะไปประชุมวิชาการที่โตเกียว

2. เดือนหน้า (9–29 พฤษภาคม) ผมจะไปอเมริกาใต้ 5 ประเทศ — อาร์เจนตินา, ชิลี, ปานามา, เอกวาดอร์, เปรู

ถ้ามีโอกาสและหาเวลาได้ จะกลับมาเล่าเรื่องให้ FC ฟังอีกแน่นอนครับ

สุขสันต์วันปีใหม่ไทยย้อนหลังครับ

ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุข สดชื่นใจในทุกวันนะครับ

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
กรุงเทพมหานคร ราชอาณาจักรไทย

01/04/2025

สวัสดีครับ

มีบางสถานที่ในโลก ที่เมื่อเราเดินผ่านซากปรักหักพังและสัมผัสลมหายใจของอดีต เราจะรู้สึกเหมือนได้เดินย้อนเวลากลับไปสู่ยุคที่มนุษย์ยังไม่สามารถอธิบายโรคภัยได้ด้วยวิทยาศาสตร์ ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้ด้วยการแพทย์แบบที่เราคุ้นเคย และไม่สามารถเอาชีวิตรอดจากแรงอำนาจของธรรมชาติได้

หนึ่งในสถานที่เช่นนั้นคือ เมืองปอมเปอี (Pompeii) ในอิตาลี เมืองโรมันโบราณที่ถูกฝังทั้งเมืองภายใต้เถ้าถ่านและลาวาของภูเขาไฟเวซูเวียส เมื่อปี ค.ศ. 79 (พ.ศ. 622) ซึ่งตรงกับยุคต้นของอาณาจักรทวารวดีในแถบลุ่มน้ำเจ้าพระยา และเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่อารยธรรมฟูนันทางเอเชียอาคเนย์เริ่มเสื่อมถอย

ผมใช้เวลาทั้งหมดห้าวันในเมืองนี้ ซึมซับความเงียบที่ไม่ใช่ความสงบ แต่เป็นความเงียบที่เปี่ยมด้วยเสียงสะท้อนจากผู้คนในอดีตที่ไม่มีโอกาสเล่าชีวิตของตนเองต่อให้จบ ไม่ใช่เพราะความตายที่ค่อย ๆ มาเยือน หากแต่เพราะหายนะที่เกิดขึ้นในเสี้ยววินาที

บ้านหลังหนึ่งที่ผมใช้เวลาชมอยู่นาน คือ บ้านของหญิงม่ายชื่อ จูเลีย เฟลิส (Julia Felix) หญิงที่น่าจะกล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ “กล้า” และ “ก้าวหน้า” ที่สุดคนหนึ่งในปอมเปอี

หลังจากสามีของเธอเสียชีวิต เธอได้รับมรดกเป็นอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ติดถนนสายหลักและสนามกีฬา ด้วยวิสัยทัศน์ของนักบริหาร เธอดัดแปลงบ้านของตนให้กลายเป็นพื้นที่เชิงพาณิชย์ เปิดให้เช่าห้องพักรายวัน มีโรงอาบน้ำส่วนตัว และร้านอาหารขนาดย่อมบริเวณริมรั้วบ้าน รองรับนักกีฬาและผู้ชมจากสนามใกล้เคียงได้อย่างเหมาะเจาะ

สิ่งที่น่าทึ่งคือความใส่ใจในรายละเอียดของบ้านหลังนี้: สีฟ้าน้ำเงิน ที่ทาบบนผนังห้องพัก เป็นหนึ่งในสีที่แพงที่สุดในยุคนั้น ผลิตจากแร่ lapis lazuli ซึ่งต้องนำเข้าจากแดนไกล สะท้อนรสนิยมของเจ้าของบ้านได้อย่างชัดเจน ห้องพักแต่ละห้องยังมี lararium หรือแท่นบูชาเทพเจ้าประจำบ้าน เป็นที่สำหรับภาวนาและขอพรต่อบรรพบุรุษ เป็นเครื่องหมายว่าแขกผู้มาพักไม่ได้รับแค่ที่หลับนอน แต่ได้รับประสบการณ์ของ “ชีวิตโรมัน” อย่างแท้จริง

และที่หรูหราที่สุดคือ ระบบนำน้ำเข้าสู่ตัวบ้าน ซึ่งในยุคนั้นมีเฉพาะบ้านของชนชั้นสูงเท่านั้น น้ำถูกส่งผ่านท่อเข้าสู่ห้องอาบน้ำ ห้องครัว และสวนกลางบ้าน สวนแห่งนี้ยังมี คลองจำลอง ที่ไหลผ่านกลางลาน ซึ่งนักโบราณคดีเชื่อว่าออกแบบเพื่อเลียนแบบ แม่น้ำไนล์ สัญลักษณ์แห่งความอุดมสมบูรณ์ของชีวิต และอิทธิพลจากวัฒนธรรมอียิปต์ที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่ชนชั้นสูงของโรมันยุคนั้น

ในบันทึกทางโบราณคดี ยังพบ ข้อความโฆษณาที่เขียนไว้หน้าบ้านของจูเลีย เฟลิส ซึ่งเป็นหลักฐานอันล้ำค่าที่สะท้อนวิถีชีวิตทางเศรษฐกิจในปอมเปอี ข้อความนี้เขียนเป็นภาษาละตินว่า

"Hospitium hic locatur. Commoda et culta."
“ที่พักแห่งนี้เปิดให้เช่า สะดวกสบายและมีรสนิยม”

และอีกข้อความหนึ่ง
"Domus pulcherrima locatur. Dignis tantum."
“บ้านหลังงามเปิดให้เช่า เฉพาะผู้มีคุณค่าเท่านั้น”

ข้อความเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าเธอมีการตลาดที่ชัดเจน มีภาพลักษณ์ที่ต้องการนำเสนอ และตั้งใจคัดกรองลูกค้าที่สอดคล้องกับระดับของบ้าน ไม่ต่างอะไรกับแนวคิดการสร้างแบรนด์ในยุคปัจจุบัน

แน่นอนว่าในปอมเปอียุคนั้นมีแพทย์ มีแม้กระทั่งศัลยแพทย์ที่ใช้เครื่องมือโลหะเช่นทองแดงและบรอนซ์ในการผ่าตัด เครื่องมือเหล่านั้นยังคงจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์แห่งนาโปลีจนถึงวันนี้

แต่พวกเขายังไม่มีวัคซีน ยังไม่เข้าใจไวรัส ยังไม่รู้จักการติดเชื้อระดับจุลชีววิทยา ยังไม่มีการวางแผนด้านเวชศาสตร์ป้องกัน

หากวันนั้น จูเลียล้มป่วยจากโรคติดเชื้อหรืออาการทางระบบประสาท เครื่องมือที่เธอพึ่งพาได้อาจมีเพียงแพทย์ประจำเมือง สมุนไพร และความศรัทธาต่อพระเจ้าของเธอ

ผมกลับมายังเบลเยียมในศตวรรษที่ 21 ขณะที่ประเทศกำลังรณรงค์ให้ประชาชนวัย 50 ปีขึ้นไปเข้ารับวัคซีนป้องกัน งูสวัด (Herpes Zoster) โรคที่เกิดจากไวรัสชนิดเดียวกับอีสุกอีใส และสามารถแฝงตัวในเส้นประสาทได้นานนับสิบปี ก่อนจะแสดงตัวในรูปของผื่น ปวดแสบปวดร้อน และบางครั้งรุนแรงจนทิ้งความเจ็บปวดแบบเรื้อรัง หรือทำให้ใบหน้าเบี้ยวจากเส้นประสาทอักเสบ

แม้คนที่เคยเป็นงูสวัดมาแล้ว ก็ยังควรฉีดวัคซีนหลังอายุ 50 ปี เพราะภูมิคุ้มกันจากการป่วยตามธรรมชาตินั้น ไม่ถาวร และมีแนวโน้มลดลงเมื่ออายุมากขึ้น การฉีดวัคซีนจะช่วยกระตุ้นภูมิคุ้มกันให้กลับมาอยู่ในระดับที่เพียงพอ เพื่อป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ หรืออย่างน้อยก็ช่วยลดความรุนแรงหากโรคเกิดขึ้นอีกครั้ง โดยเฉพาะในผู้สูงวัยที่มีความเสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อนทางระบบประสาทมากกว่าคนวัยหนุ่มสาว

ในฐานะแพทย์ไทยคนเดียวในเบลเยียมที่ทำงานที่ประเทศนี้อย่างต่อเนื่องมากว่าสิบปี ผมรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของระบบสาธารณสุขที่ให้ความสำคัญกับการดูแลเชิงป้องกันที่ดีที่สุดประเทศหนึ่งในโลก รัฐบาลเบลเยียมให้สิทธิและความเชื่อมั่นแก่แพทย์เวชปฏิบัติครอบครัว (หมอบ้าน) อย่างเต็มที่ในการดูแลชีวิตของผู้คน ไม่เพียงรักษาเมื่อเจ็บป่วย แต่ป้องกันไม่ให้เจ็บป่วยตั้งแต่ต้น

การเดินท่ามกลางเถ้าถ่านของปอมเปอี ทำให้ผมตระหนักว่า มนุษย์สร้างได้ทั้งอารยธรรมและความรู้ แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งไปกว่าการจดจำอดีต คือการนำบทเรียนนั้นมาต่อชีวิตให้คนในปัจจุบัน

ปอมเปอี คือ เสี้ยวหนึ่งของอารยธรรมโรมันที่เคยรุ่งเรืองมายาวนานนับพันปี เมืองนี้เคยมีชีวิต มีเสียงหัวเราะ มีความฝัน มีความทะเยอทะยาน และวันหนึ่ง ทุกสิ่งก็ถูกกลบด้วยเถ้าถ่านที่นิ่งงันราวกับเวลาไม่เคยเคลื่อนไหวอีกเลย

เมื่อมองย้อนจากวันนี้ ยุคที่เรามีเครื่องมือทางการแพทย์ มีความรู้ มีทางเลือกในการดูแลตนเอง เราควรระลึกอยู่เสมอว่า เราเป็นเพียง “ส่วนเล็ก” ของอดีตที่ยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า

ตราบใดที่ยังมีวันหนึ่งให้ตื่น ตราบใดที่ยังมีกายใจที่แข็งแรง จงอย่ารอจนสุขภาพพรากความฝันไป

เที่ยวเถิดในวันที่ยังมีแรง ดูแลสุขภาพไว้ในวันที่ยังมีสิทธิ์เลือก เราไม่มีทางรู้ว่าอนาคตจะพาเราไปเจอกับอะไร

แต่สิ่งหนึ่งที่เราทำได้แน่ ๆ คือ…

ใช้วันนี้ให้เต็มที่ ขณะที่ร่างกายและหัวใจยังพร้อมจะเดินทาง

รศ.ดร.นพ.วัชรพล อเล็กซองดร์ กำเนิดศิริ
เมืองปอมเปอี สาธารณรัฐอิตาลี

Adresse

Paris

Site Web

facebook.com

Notifications

Soyez le premier à savoir et laissez-nous vous envoyer un courriel lorsque Dr. Med. Watcharaphol Alexandre Kamnerdsiri publie des nouvelles et des promotions. Votre adresse e-mail ne sera pas utilisée à d'autres fins, et vous pouvez vous désabonner à tout moment.