Healing Stories - Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

  • Home
  • Greece
  • Athens
  • Healing Stories - Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

Healing Stories - Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Σκλαβενίτη
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια
Online & Δια Ζώσης Συνεδρίες
Σε Ελλάδα & Ευρώπη

Από μικρή αγαπούσα να γράφω ιστορίες και ποιήματα. Περίπου στα 6 μου χρόνια, έμαθα να γράφω και τότε ξεκίνησε μια διαδρομή συγγραφής και ανάγνωσης ιστοριών που πέρασε από πολλά στάδια. Άλλες φορές άφησα το διάβασμα. Κάποιες άλλες, άφησα στην άκρη το γράψιμο. Επιστρέφω σε αυτά που αγαπώ, όταν νιώθω έτοιμη να πάρω ή να δώσω σημαντικά πράγματα.

Από μικρή επίσης, ήξερα ότι θέλω να γίνω ψυχολόγος. Στα

13 μου παρακολούθησα μια ημερίδα στον Δήμο Χανίων μαζί με τη μητέρα μου, πάνω στη συμβουλευτική γονέων. Τότε συνάντησα έναν εξαίρετο δάσκαλο και επιστήμονα, έναν άνθρωπο με βαθιά και ειλικρινή αγάπη και αφοσίωση για τον συνάνθρωπο και τις δυσκολίες του. Αυτή η συνάντηση μου άλλαξε τη ζωή και τον τρόπο που σκέφτομαι για τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους. Ακριβώς 15 χρονιά μετά από εκείνη την πρώτη συνάντηση, μαθήτευσα δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό, το πιο επιδραστικό πράγμα για την θεραπεία ενός ανθρώπου, είναι η αγάπη μας και το ειλικρινές ενδιαφέρον που φέρνουμε για αυτόν στο θεραπευτικό δωμάτιο.

Αγάπησα τις σπουδές μου και την επιστήμη της Ψυχολογίας και μετέπειτα αυτό το επάγγελμα, όσο τίποτε άλλο. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που βρήκα τόσο γρήγορα στη ζωή αυτό που κάνει την καρδιά μου να σκιρτά και το έκανα επάγγελμα. Και το υπηρετώ για πάνω από 10 χρόνια με την ίδια αγάπη και αφοσίωση με την οποία ξεκίνησα. Ίσως και με περισσότερη.

Η ιστορία όμως δεν σταματά εκεί, στο γεγονός ότι διάλεξα την κατάλληλη σχολή για εμένα. Πέρασα από πολλές εκπαιδεύσεις, γνώρισα πολλούς αξιόλογους επιστήμονες – δασκάλους, είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικούς συνανθρώπους και συναδέλφους και έμαθα πολλά από αυτούς. Πάντα όμως ένιωθα ότι υπάρχει κάτι ακόμη, για να γίνει πιο πλήρης αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης μέσα από την εργασία μου και την πρακτική μου με τους θεραπευόμενους και τους συμβουλευόμενους.

Και τότε ήρθε το προσωπικό μου ενδιαφέρον για τα θέματα μητρότητας και τα ζητήματα γονεϊκότητας. Διάβαζα με τόση αγάπη και τόση λαχτάρα, ρουφούσα σα σφουγγάρι κάθε καινούρια πληροφορία, κάθε καινούρια ιστορία που διάβαζα μέσα σε ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια, να διαβάζω το ένα βιβλίο μετά το άλλο, διαπαιδαγώγηση, ανατροφή, περιγεννητική ψυχολογία και πόσα ακόμη. Τα πρώτα χρόνια όμως, δεν τολμούσα να αγγίξω επαγγελματικά το πεδίο της συμβουλευτικής γονέων. Ένιωθα δέος και ένα αίσθημα ευθύνης που ήταν μεγάλο για τους δικούς μου ώμους, τότε. Και έπειτα ήρθε η κόρη μου.

Η κόρη μου, μου δίδαξε όλα όσα δε γνώριζα. Η κόρη μου με βοήθησε να βιώσω όλα όσα διάβαζα μέχρι πρότινος στη βιβλιογραφία. Μου έδωσε δύναμη, μου έδωσε γνώση, μου έδωσε τη βαθιά πίστη στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του! Η κόρη μου ανέτρεψε όλα τα δεδομένα της ζωής μου. Και μου άνοιξε δρόμους. Δρόμους που τους περπατήσαμε μαζί και άλλους που τους περπάτησα μόνη μου.

Η κόρη μου, με την απύθμενη σοφία της, μου έδειξε ότι αγαπώ πολύ να συνομιλώ και να συνεργάζομαι με γονείς. Με γονείς που έχουν αγάπη και φροντίδα και νοιάξιμο για τα παιδιά τους, που όμως κάπου νιώθουν ότι έχουν χάσει τον δρόμο τους ή ότι οι δυσκολίες είναι περισσότερες από τις χαρές. Και τότε αποφάσισα ότι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, ήρθε η ώρα να λάβει και επίσημα τη θέση που του αναλογεί στην εργασία μου με άτομα και οικογένειες.

Μόλις είχαμε μεταναστεύσει λοιπόν στην Ολλανδία, και αποφάσισα να δημιουργήσω από το μηδέν μία σελίδα, να γράφω τις ιδέες μου, τα όνειρά μου, αυτά που έμαθα μέσα από τη ζύμωσή μου με τους ανθρώπους και με το παιδί μου, έναν καθρέφτη που να αντανακλά τη δική μου γονεϊκότητα αλλά και τις αξίες μου για τη ζωή. Healing Parenting, την ονόμασα. Η γονεϊκότητα που θεραπεύει και επουλώνει παλιά τραύματα. Η γονεϊκότητα που έχει τη θεραπευτική δύναμη στις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας. Η γονεϊκότητα που έχει τη δύναμη να επουλώσει τη βία και τις παραλείψεις που έρχονται από γενιές πριν από εμάς και ελευθερώνουν ανθρώπους στο παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον.

Η σελίδα αγαπήθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όχι γιατί μέσα σε αυτήν υπήρχαν πληροφορίες που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού εκεί έξω. Πιστεύω (ή επιλέγω να πιστεύω) ότι αγαπήθηκε σαν αντανάκλαση της δικής μου αγάπης και αφοσίωσης που έβαλα σε κάθε πληροφορία που μοιράστηκα, σε κάθε ιστορία που έγραψα, σε κάθε διαδικτυακή αγκαλιά που προσέφερα και έλαβα. Και έλαβα πολλές αγκαλιές. Θεραπευτικές αγκαλιές.

Και το ταξίδι συνεχίστηκε. Όπως μπορούν να συνεχιστούν όλες οι ιστορίες μετά το «Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και συνέχισα τον αγώνα προς την κατάκτηση της γνώσης. Στον δρόμο μου συνάντησα την εκπαίδευση της Αφηγηματικής Ψυχοθεραπείας και αποφάσισα ότι θέλω να το ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι. Πολύτιμες γνώσεις, πολύτιμοι άνθρωποι, καθηγητές και συν-εκπαιδευόμενοι. Και κάθε φορά που έβρισκα τον δρόμο που θέλω να περπατήσω σαν επαγγελματίας, έβρισκα κι ένα καινούριο μονοπάτι που θέλω να περπατήσω, νέους δρόμους και στόχους και ιστορίες που θέλω να ζήσω ως μητέρα, ως σύντροφος, ως φίλη.

Και το ταξίδι δεν τελείωσε εκεί. Η Συστημική Ψυχοθεραπεία ήρθε ξανά στη ζωή μου, με νέους δασκάλους, νέους συντρόφους, σε ένα πεδίο της επιστήμης όπου είχα βρεθεί ξανά, τότε με τον δάσκαλο του Συστημικού Ψυχοδράματος και τώρα με τους δασκάλους της Συστημικής Θεωρίας και Πρακτικής. Σαν κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν αέναα στο χωροχρονικό συνεχές. Και κάθε φορά συναντάω κομμάτια του εαυτού μου, το παρελθόν και το μέλλον μου, και στο παρόν συνδέομαι με ανθρώπους πολύτιμους. Και μεγαλώνω. Εξελίσσομαι. Προχωράω.

Μέσα σε αυτό το ταξίδι, προσπαθώ καθημερινά μέσα από την πρακτική μου, να εξερευνήσω πώς μπορώ να εφαρμόσω τις αρχές της Συμπεριληπτικότητας, του Φεμινισμού, τις αξίες της Ορατότητας και του Ακτιβισμού στην κλινική μου πράξη. Εστιάζω λοιπόν, στη Δράση, την οποία θεωρώ απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για όλους μας, ιδιαίτερα σε αυτή την χρονική συγκυρία και στο συγκεκριμένο χωρικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε.

Ένας σημαντικός σταθμός αυτού του ταξιδιού, είναι και η εξέλιξη του Healing Parenting. Το Healing Stories, είναι ο διαδικτυακός χώρος που έφτιαξα με πολλή αγάπη, αφοσίωση και μεράκι για να περικλείω ακόμα πιο πολλά κομμάτια της επαγγελματικής μου ιδιότητας. Κομμάτια δικά μου ως άνθρωπος, στην ολότητά μου. Ιστορίες δικές μου και δικές σας, που ήθελα να τις διαφυλάξω, να τις αναγνωρίσω και να σας τις δώσω πάλι πίσω γεμάτες αγάπη και φροντίδα για να πορευτείτε στη ζωή σας με θάρρος, γνώση και αγάπη.

Ευχή μου, να μπορέσουμε να γράψουμε μαζί πολλές θεραπευτικές ιστορίες. Να βρούμε πολλά φωτεινά μονοπάτια και ενδυναμωτικές στιγμές. Να ξετυλίξουμε νήματα που για καιρό ήταν μπλεγμένα. Να φτιάξουμε τους δικούς μας μύθους και τα δικά μας επιμύθια. Να αναγνωρίσουμε τους σημαντικούς δεσμούς και σχέσεις της ζωής μας, να εξυγιάνουμε ό,τι χρειάζεται τη φροντίδα μας, να στηρίξουμε πλευρές του εαυτού μας που νιώθουν ευάλωτες, να βρούμε φωτεινά μονοπάτια για τη ζωή και το έργο μας. Μα κυρίως να χτίσουμε μια σχέση φροντίδας, κατανόησης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος. Αυτός ο επανορθωτικός δεσμός που για πολλούς ανθρώπους μπορεί να βιώνεται για πρώτη φορά στο πλευρό μιας θεραπεύτριας.

Και η ιστορία δε σταματάει εδώ. Η ιστορία μόλις ξεκίνησε να γράφεται ….

Κάποια στιγμή λίγο πριν τα Τέμπη, συνειδητοποίησα ότι δεν πήγαινα πια στο κρεβάτι της κόρης μου να δω αν αναπνέει όταν κ...
25/02/2025

Κάποια στιγμή λίγο πριν τα Τέμπη, συνειδητοποίησα ότι δεν πήγαινα πια στο κρεβάτι της κόρης μου να δω αν αναπνέει όταν κοιμάται. Λίγο καιρό μετά τα Τέμπη, έπιασα τον εαυτό μου να το κάνω ξανά. Δεν είναι ένας παράλογος φόβος. Ο θάνατος μας έχει κυκλώσει.

Στη δουλειά μου, έχω συνοδεύσει μάνες στα πένθη τους για την απώλεια των παιδιών τους, πολλές φορές. Μάνες που έχασαν παιδιά λίγες μέρες μετά από το θετικό τεστ, μάνες που έχασαν παιδιά σε ατυχήματα, σε τροχαία ή από τον καρκίνο. Μάνες που έχασαν παιδιά σε μεγάλη ηλικία κι έμειναν πίσω να κρατάνε αγκαλιά μια φωτογραφία ή τα ορφανά εγγόνια τους. Μάνες που έχασαν τα παιδιά που κυοφορούσαν λίγο πριν προλάβουν να τα πάρουν αγκαλιά ζωντανά. Έχω γνωρίσει μάνες που έχει σκιστεί η ψυχή τους και έχει χαθεί ο κόσμος τους όλος. Κρατώ μέσα μου ένα δάκρυ για όλες αυτές τις μάνες που μου εμπιστεύτηκαν τον αβάσταχτο πόνο τους. Σαν μάνα τις ένιωσα, τις συμπόνεσα και τις συνόδευσα στο πένθος τους. Σε αυτόν τον πόνο που δεν σου επιτρέπει να ζεις ούτε στιγμή χωρίς την τεράστια ενοχή ότι εσύ είσαι πάνω από τη γη και το παιδί σου μέσα σε αυτήν.

Για αυτές τις μάνες που τους έκλεψαν τη ζωή μέσα από τα χέρια, στον βωμό του κέρδους και των μεγάλων συμφερόντων. Για τις μάνες που δεν έχουν πια οξυγόνο. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να βγούμε στο δρόμο να διώξουμε τον θάνατο από τις ζωές μας.

Θα είμαστε εκεί που προστάζει η καρδιά μας. Εκεί που προστάζει η συνείδηση μας. Μαζί τους μέχρι το τέλος.

(Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα μου τα θεραπευόμενα που έδειξαν κατανόηση και στήριξαν την επιθυμία μου να απέχω από την εργασία μου ως ένδειξη συμπαράστασης προς τις οικογένειες των θυμάτων. Θα είμαστε όλες και όλοι στο δρόμο. Με τον φόβο και για τα ίδια μας τα παιδιά. Για τα παιδιά όλων μας.)


#Τεμπη

Φέτος όπως κάθε χρόνο, στην τελευταία συνεδρία της χρονιάς με κάθε θεραπευόμενο άτομο, ζήτησα να σκεφτούν μια ευχή για τ...
24/12/2024

Φέτος όπως κάθε χρόνο, στην τελευταία συνεδρία της χρονιάς με κάθε θεραπευόμενο άτομο, ζήτησα να σκεφτούν μια ευχή για τον εαυτό τους• πώς φαντάζονται τη ζωή τους τη νέα χρονιά, τι στόχους θα ήθελαν να εκπληρώσουν, τι τους είναι πραγματικά σημαντικό. Και κάπως έτσι γέμισε η καρδιά μας με ευγνωμοσύνη, αισιοδοξία και δύναμη και μια ελπίδα δυνατή ότι φέτος θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ακόμη και τα φαινομενικά αδύνατα, δυνατά!

Εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα να ευχηθώ σε όλα μας, να έχουμε τον απαραίτητο χώρο και τον απαιτούμενο χρόνο ώστε να μπορούμε να "χωράμε" στις ζωές μας!

Και όπως είπε η ποιήτρια της καρδιάς μου, όταν την ρώτησα πώς ονειρεύεται να περάσουμε τις γιορτές:
"Θα ήθελα να έχουμε χρόνο να μην κάνουμε τίποτα! Να κάνουμε αγκαλίτσες και φιλάκια και κουρνιάσματα!"

Σας εύχομαι λοιπόν ολόψυχα, αυτές τους γιορτές και ακόμα παραπέρα, αυτή τη χρονιά που έρχεται, να έχετε υγεία και όλο τον απαιτούμενο χρόνο στη διάθεσή σας, ώστε να μη χρειάζεται να κάνετε "τίποτα", και να μπορείτε να κάνετε όσα είναι πραγματικά σημαντικά!

Ως λευκή, δυτική, ελεύθερη και ανεξάρτητη γυναίκα (στον βαθμό που μου επιτρέπει η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζω), α...
04/11/2024

Ως λευκή, δυτική, ελεύθερη και ανεξάρτητη γυναίκα (στον βαθμό που μου επιτρέπει η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζω), αναγνωρίζοντας όλα τα προνόμια που μου παρέχουν αυτές οι ταυτότητες μου, μόνο αλληλέγγυα μπορώ να σταθώ δίπλα σε κάθε άτομο που βιώνει αποκλεισμούς και κινδύνους εξαιτίας του φύλου, του χρώματος του δέρματος, της θρησκείας, της σεξουαλικής ταυτότητας, της εθνοτικής προέλευσης και διαφόρων άλλων παραγόντων.

Θυμάμαι την μητέρα μου να με παίρνει κάθε καλοκαίρι στις προβολές του θερινού σινεμά στον Κήπο, στα Χανιά. Έχω δει μαζί της και εξαιτίας της, τόσες σπουδαίες ταινίες και μέσα σε αυτές και πλήθος ιρανικών ταινιών. Σπάνιες ταινίες που αν τύχει να τις συναντήσω μπροστά μου σε κάποιο αφιέρωμα για το ιρανικό σινεμά, νιώθω μια μεγάλη συγκίνηση και οικειότητα. Όμως καμία από τις εικόνες που έχω δει στην μεγάλη οθόνη δεν μου είναι πραγματικά οικεία. Καμία δεν μου είναι βίωμα. Και αυτό είναι μεγάλο προνόμιο.

Διάβαζα πριν λίγους μήνες ένα εξαιρετικό βιβλίο που βρήκα σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στα Εξάρχεια (αυτή η βόλτα είναι μια άλλη ιστορία που θα γράψω κάποια άλλη στιγμή). Το βιβλίο αυτό έχει καταγραφές ποιημάτων από ιρανές ποιήτριες από τον 10ο αιώνα μέχρι και τις μέρες μας. Όταν το διάβαζα είχα εστιάσει στο πεδίο του έρωτα που μονοπωλεί σε μεγάλο βαθμό την ανθολογία. Αναρωτιομουν πόσο ελεύθερες και δυνατές ένιωθαν τότε οι γυναίκες στην ευρύτερη περιοχή της Περσίας για να ζήσουν, να εκδηλώσουν και να καταγράψουν τον έρωτά τους.

Άλλοτε η τέχνη και άλλοτε οι ειδήσεις, μου δίνουν μια εικόνα του τί συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων σε εκείνο το μέρος του κόσμου. Εγώ το μόνο που έχω να πω μέσα στα μεγάλα μου προνόμια και από την ασφάλεια του σπιτιού μου, είναι ότι θαυμάζω κάθε ίχνος της ύπαρξης της γυναίκας που αντέχει, που τολμά, που ρισκάρει να αντιστέκεται. Απεριόριστος σεβασμός.

Διαβάζω ξανά τον τίτλο του βιβλίου και το ομώνυμο τελευταίο ποίημα της ανθολογίας. Και κοιτάζω ξανά την εικόνα της Ahoo Daryaei. Και είναι αυτό ακριβώς όλη η ύπαρξη της.

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία για την ψυχική υγεία. Μια ιστορία ανθρώπινη που κουβαλάει μέσα της και πόνο μα και ελπίδα.Γ...
10/10/2024

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία για την ψυχική υγεία. Μια ιστορία ανθρώπινη που κουβαλάει μέσα της και πόνο μα και ελπίδα.

Για την σημερινή ημέρα θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά μα και τίποτα από όσα σκέφτηκα δεν μου φάνηκε αρκετό ή μη χιλιοειπωμένο. Και επειδή πιστεύω ότι αυτό που μένει στο τέλος είναι οι ιστορίες μας, αυτές που ειπώθηκαν και αυτές που ακούστηκαν, θα σας μεταφέρω σήμερα μια ιστορία που έφτασε σε εμένα το μακρινό 2009.

Εκείνη την χρονιά λοιπόν, βρισκόμουν στο τελευταίο έτος της σχολής και είχα επιφορτιστεί με την συγγραφή της πτυχιακής μου εργασίας. Όταν διάλεγα το θέμα «Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων», δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο θα ήταν να βγάλεις ολόκληρη πτυχιακή για ένα θέμα τόσο εξειδικευμένο και χωρίς επαρκή βιβλιογραφία μέχρι τότε.

Έτσι λοιπόν «αναγκάστηκα» να πάρω συνεντεύξεις από τους πρώην εργαζόμενους και τους πρώην τρόφιμους του Ψυχιατρείου Χανιών, αυτούς που πλέον εργάζονταν ή διαβιούσαν σε ανοιχτές δομές, μιας που η κλειστή δομή του Ψυχιατρείου είχε πλέον κλείσει οριστικά. Στις πάνω από 150 σελίδες που κατέληξα να συγκεντρώσω, υπήρξαν ιστορίες σοκαριστικές, που σας υπόσχομαι πως αν τις διαβάζατε θα τις θυμόμασταν για καιρό για την σκληρότητα που μεταχειρίζεται το σύστημα τον άνθρωπο που νοσεί και τον τρόπο με τον οποίο το ίδιο σύστημα εργαλειοποιεί τον εργαζόμενο για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.

Δεν θα σας πω όμως καμία ανατριχιαστική ιστορία σήμερα. Θα σας πω μια ιστορία για να προβληματιστούμε και να γεμίζουμε λίγο φως την ψυχή μας και ελπίδα.

Το απόσπασμα είναι από την ειδική έκδοση «Ψυχιατρική μεταρρύθμιση, Το παράδειγμα της Κρήτης», το οποίο επιβεβαίωσα ως πέρα για πέρα αληθές γεγονός, μαζί με πολλές άλλες ιστορίες, από τον ίδιο τον συγγραφέα και ψυχίατρο Γεώργιο Κοκκινάκο:

«Πριν δυο-τρία χρόνια νοσηλεύαμε στο Θ.Ψ.Π.Χ. τη Μαρία, μια νέα κοπέλα περίπου 30 ετών, σχιζοφρενή. Ένα απόγευμα είχε μια επίσκεψη από τη μητέρα της, η οποία της έδωσε 20 ευρώ για την εβδομάδα και φεύγοντας η μάνα της, η Μαρία πήγε στο καφενείο, αγόρασε όλα της τα χρήματα φρέσκιες τυρόπιτες, πήγε στο θυρωρείο όπου σύχναζε μια αγέλη αδέσποτων σκύλων και τάισε τα αδέσποτα τυρόπιτες. Ο θυρωρός την είδε, ειδοποίησε τον νοσοκόμο απ’ το περίπτερο και η Μαρία εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στην απομόνωση. Στην κάρτα της ασθενούς εγράφη «ανήσυχη» και η συμπεριφορά της εισπράχθηκε από το προσωπικό του τμήματος ως ακατανόητη. Την άλλη μέρα έλαβα γνώση του γεγονότος και κάλεσα τη Μαρία στο γραφείο για να τη δω και να συζητήσουμε. Είπαμε πολλά και όταν τη ρώτησα, «γιατί Μαρία τάισες τις τυρόπιτες στα αδέσποτα;» μου απάντησε: «Γιατί γιατρέ τα κακόμοιρα τα ζώα να τρώνε αποφάγια;». Εγώ γέλασα και στη συνέχεια η Μαρία μου λέει: «Όσο γνωρίζω τους ανθρώπους τόσο περισσότερο αγαπώ τα ζώα. Φροντίστε μην με φέρετε σε σημείο να αγαπώ μόνο τα ζώα». Η κουβέντα συνεχίστηκε με ενδιαφέρον και προς το τέλος η Μαρία μου λέει: «Ξέρεις γιατρέ εγώ στεναχωριέμαι περισσότερο όταν βλέπω σκοτωμένο στο δρόμο ένα σκυλάκι από έναν άνθρωπο». «Γιατί;» της λέω. «Γιατί γιατρέ σκέφτομαι, ο άνθρωπος κάτι θα έκανε, ενώ το ζωάκι; Αυτό το καημένο δεν βαρύνεται με το αδίκημα της λογικής!!».

Μην σας κουράσω.

Όταν η συμπεριφορά της Μαρίας δεν θα καταγράφεται μόνο σαν σύμπτωμα κάποιας διαταραχής. Όταν κάθε διαφορετική συμπεριφορά δεν θα πολιτογραφείται ως ακατανόητη για να τονίζουμε ότι μόνο η δική μας είναι κατανοητή και ορθή..

Όταν σε κάθε σύμπτωμα δεν θα έχουμε έτοιμες απλοποιητικές νοσογραφικές απαντήσεις, αλλά θα το διαβάζουμε και ως ψυχικό βίωμα και ως τρόπο του υπάρχειν στον κόσμο, ή γλώσσα και μηνύματα επικοινωνίας, ή ευαισθησία, ή υπαρξιακή ανάγκη, ή χάσμα, τότε μόνο θα έχουμε ένα σύστημα ψυχιατρικής φροντίδας ιδεώδες και λειτουργούς ψυχικής υγείας που μπορεί να ξεχνούν καμιά φορά την ερώτηση αλλά πάντα θα ξέρουν την απάντηση, η οποία είναι: Ο άρρωστος άνθρωπος και οι ανάγκες του.»

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας η σημερινή και τα στατιστικά δεδομένα μας ενημερώνουν ότι 1 στους 5 ανθρώπους βιώνουν κάπ...
10/10/2024

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας η σημερινή και τα στατιστικά δεδομένα μας ενημερώνουν ότι 1 στους 5 ανθρώπους βιώνουν κάποια μορφή ψυχικής ασθένειας.

Η ψυχική ασθένεια επηρεάζει τις σχολικές επιδόσεις, την εργασία, τις συντροφικές, οικογενειακές ή κοινωνικές σχέσεις, επηρεάζει την ικανότητά μας να εξελισσόμαστε, να προσαρμοζόμαστε και να νιώθουμε ικανοποίηση από τη ζωή μας και είναι κάτι τόσο κοινό όπως ο διαβήτης ή το άσθμα.

Όταν μιλάμε για ψυχική υγεία, εννοούμε όλους εκείνους τους μηχανισμούς που μας επιτρέπουν να νιώθουμε καλά σε επίπεδο συναισθήματος, σκέψης, σχέσεων, επικοινωνίας, που μας επιτρέπουν να κατακτάμε νέες γνώσεις, να εργαζόμαστε, να εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες, εννοούμε όλες αυτές τις συνθήκες που μας υποστηρίζουν για να αναπτύσσουμε τις ελπίδες μας, τα όνειρά μας για τη ζωή, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό μας.

Η ψυχική υγεία επηρεάζεται και επηρεάζει τη σωματική υγεία και φυσικά δεν είναι πολυτέλεια, είναι εξίσου σημαντική και πολύτιμη! Προκλήσεις και δυσκολίες ψυχικής φύσης θα συναντήσουμε όλοι στη ζωή μας! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ντρεπόμαστε για αυτό! Δεν φταίμε εμείς, δεν σημαίνει ότι είμαστε αδύναμοι ή ότι δεν προσπαθούμε αρκετά.

Σε μια εποχή όπου η εισροή πληροφορίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την ικανότητα του ανθρώπου να φιλτράρει και να αξιολογήσει, όπου βαλλόμαστε συνεχώς από ειδήσεις για εγκλήματα, φυσικές καταστροφές, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολέμους και πολλά άλλα, χρειάζεται να κάνουμε μια παύση και μια νέα αρχή!

3 βήματα λοιπόν:

1. Κρατάμε έξω από τη ζωή μας οποιαδήποτε πληροφορία μας δυσκολεύει, είτε αφορά ειδήσεις και γεγονότα, είτε αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους.

2. Ζητάμε βοήθεια από ειδικούς και άτομα από το περιβάλλον μας, που γνωρίζουμε ότι θα μας σταθούν με τον τρόπο που εμείς έχουμε ανάγκη και

3. Στεκόμαστε αλληλέγγυα στον διπλανό μας που υποφέρει.

Καμία μόνη! Κανένας μόνος! Είμαστε μαζί σε αυτό!

Και σήμερα και κάθε μέρα. Για όποια χρειάζεται να το ακούσει. Καμία μόνη!
07/10/2024

Και σήμερα και κάθε μέρα.
Για όποια χρειάζεται να το ακούσει.
Καμία μόνη!

|| Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ || Όταν παίρνω το ιστορικό ενός ανθρώπου, ξεκινάω πάντα από τις δυνατές του στιγμές. Στις περισσό...
26/09/2024

|| Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ||

Όταν παίρνω το ιστορικό ενός ανθρώπου, ξεκινάω πάντα από τις δυνατές του στιγμές. Στις περισσότερες εκπαιδεύσεις που έχω κάνει, έχω μάθει ποιες είναι οι «σημαντικές πληροφορίες», τα καίρια σημεία, έχω εκπαιδευτεί να αξιολογώ παλαιότερες διαγνώσεις, να καταγράφω φαρμακευτικές αγωγές και τραυματικά γεγονότα, διαταραχές και παθολογικές συμπεριφορές, να παρακολουθώ το ιατρικό ιστορικό των ανθρώπων, αλλά πάντα όταν μιλάμε για σημαντικές πληροφορίες στη λήψη ιστορικού και στις πρώτες συνεδρίες, μιλάμε πάντα για την στιγμή τις «πτώσης», για τις «σκοτεινές στιγμές» ενός ανθρώπου. Εκείνες τις στιγμές που είναι κάτω, καταβεβλημένος, πολλές φορές χωρίς ελπίδα, που δυσκολεύεται να πάρει ανάσα από το ψυχικό άλγος και που νιώθει ενοχή και φόβο. Έχω εκπαιδευτεί εξαιρετικά να συλλέγω ιστορίες πόνου και αδυναμίας των ανθρώπων, για να «γνωρίσω καλύτερα» την ανάγκη που τους οδήγησε σε εμένα. Και έχω αποφασίσει να απέχω από αυτή την πρακτική.

Πολύ συνειδητά, έχω επιλέξει στην πρώτη συνάντησή μου με τους ανθρώπους που αναζητάνε την επαγγελματική μου ιδιότητα, που έρχονται ευάλωτοι και φοβισμένοι με την ψυχή τους στα χέρια και τα τραύματά τους γυμνά σε εμένα, να τους χαμογελάω με όλη μου την καρδιά. Έχω αποφασίσει ότι θα αφήσουμε αμέσως τον πληθυντικό ευγενείας στην άκρη, θα πιούμε λίγο καφέ και θα μιλήσουμε πρώτα για τον καιρό ή έναν πίνακα που βλέπω να φαίνεται πίσω τους στο Zoom ή το βιβλίο στο γραφείο μου που τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Κι ύστερα, κι ύστερα, όταν θα ξεκινήσουν να μιλάνε για την ανάγκη που τους οδήγησε σε εμένα, θα τους ρωτήσω πώς τα κατάφεραν. Πώς κατάφεραν να βρουν το κουράγιο να ζητήσουν βοήθεια, πώς κατάφεραν να αντέξουν τόσα χρόνια μέσα στην απόγνωση ή πώς άντεξαν να είναι πλήρως λειτουργικοί όταν η ψυχή τους υπέφερε. Και οι άνθρωποι σιγά σιγά ανακαλύπτουν λίγα ψήγματα φωτός μέσα στα σκοτάδια τους. Ανακαλύπτουν ισχνές αλλά πάντα παρούσες δυνάμεις μέσα στις μεγάλες δυσκολίες τους. Και ανακτούν κάποια από τη δύναμή τους. Και παίρνουν λίγο θάρρος. Και αποκτούν κουράγιο. Και ελπίδα. Και τότε τους χαμογελάω με ειλικρίνεια και βαθιά συγκίνηση. Και τότε εκείνοι δακρύζουν κάπου κάπου.

Είναι μεγάλη υπόθεση να εκθέτεις τον εαυτό σου σε άγνωστα μάτια. Είναι ανακούφιση και ασφάλεια όταν αυτά τα μάτια σε κοιτάνε με θαυμασμό και κατανόηση και φροντίδα, όταν αυτά τα μάτια είναι έτοιμα να σε δουν σαν το μοναδικό και σπάνιο πλάσμα που είσαι, ότι δεν είσαι μόνο τα τραύματά σου και οι αδυναμίες σου, δεν είσαι μόνο οι διαγνώσεις σου και τα δυσλειτουργικά σου μοτίβα. Είσαι κάτι παραπάνω και πέρα από όλα αυτά. Είσαι ολόκληρη εσύ, παρά τα προβλήματά σου. Και αν κάτι πρέπει να εκτεθεί σήμερα μπροστά στη σκηνή, είναι η δύναμή σου και η θέλησή σου, όχι η δυσκολία σου. Όχι σήμερα.

Οι άνθρωποι όταν εκθέτουν την ψυχή τους σε άγνωστα μάτια, όταν εκθέτουν το έργο τους ή την δυσκολία τους, είναι αξιοθαύμαστοι μόνο και μόνο για αυτή την προσπάθεια και το θάρρος που επέδειξαν. Και θέλουν κατανόηση και στήριξη και ένα χαμόγελο ζεστό να τους αγκαλιάσει. Και όταν πάρουν περισσότερο κουράγιο και δύναμη, όταν νιώσουν ασφαλείς, όταν υπάρχει πλέον σύνδεση και σχέση, τότε θα δώσουν και τις «πολύτιμες πληροφορίες» που αφορούν το τραύμα και τις διαταραχές και την κλινική εικόνα και εμείς οι «ειδικοί» θα συμπληρώσουμε το πολύτιμο ιστορικό ασθενούς. Οι άνθρωποι είναι πολλά παραπάνω από τις αδυναμίες τους και τις δυσκολίες τους. Είναι όλο αυτό το κουράγιο και η θέληση που έχουν, όταν στέκονται όρθιοι ή όταν πέφτουν πάνω στην προσπάθεια. Και αυτά είναι αξιοθαύμαστα σημεία και πρέπει να ειπωθούν κατά την ταπεινή μου γνώμη πρώτα. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να μοιραστούν τις αδύναμες στιγμές τους από μια θέση δύναμης.

Δεν ταιριάζει αυτός ο τρόπος σε όλους. Και φυσικά δεν διατείνομαι ότι είναι ο μόνος σωστός ή ότι μόνο εγώ τον εφαρμόζω. Όμως γνωρίζω ότι δεν υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που θα συμφωνήσουν να ξεκινήσουμε από την θετική αναπλαισίωση και τις μοναδικές εκβάσεις και την αποδόμηση του προβλήματος και τις πράξεις αντίστασης του ανθρώπου απέναντι στο πρόβλημα, στην πρώτη συνεδρία. Δεν είμαι ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από άλλους. Είμαι αυτή που είμαι. Και οι άνθρωποι που επιλέγουν να με συναντήσουν ως επαγγελματία, είναι τα φωτεινά πλάσματα που καμιά φορά αντιμετωπίζουν δυσκολίες, άλλες συγκυριακές και άλλες απροσπέλαστες. Για εμένα όμως, είναι θέση και στάση πολιτική και ηθική να βλέπω τους ανθρώπους από την θέση που μου δίνει ο ρόλος της ψυχολόγου όχι ως αυθεντία που συλλέγει πληροφορίες no matter what, αλλά από την θέση του «κοινού» που ήρθε για να εκτιμήσει το έργο ζωής ενός ανθρώπου, την γενναιότητά του να μοιραστεί, το θάρρος του να εκτεθεί και να ζητήσει βοήθεια και να τιμήσει αυτό το έργο. Γιατί να θέλω άραγε να φανώ εγώ πιο δυνατή και συγκροτημένη και από θέση εξουσίας απέναντι σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει δυσκολίες και λυγίζει μπροστά μου;



Εάν πιστεύετε ότι αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα συμβάν της επικαιρότητας, καλά πιστεύετε. Το βίντεο δεν το έχω δει, όπως έχω επιλέξει να μη βλέπω καμία εικόνα και κανένα βίντεο που δείχνει εγκλήματα ή/και δύσκολες στιγμές ανθρώπων και ζώων. Και φυσικά δεν τις αναπαράγω. Επίσης πολύ συνειδητά, επιλέγω να μη συνηθίσω τη βαρβαρότητα. Να μη λερώσω τη δική μου ψυχή με τη βία που τόσο έχουμε συνηθίσει να μας περιβάλλει. Είναι η δική μου πράξη αντίστασης, που με βοηθάει να επιβιώνω όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τον πόνο των άλλων ή με τον κανιβαλισμό του πόνου τους.


🎨 | George Frederic Watts | Hope | 1886 |

|| Ο πιο δικός μου εαυτός μου ||Ήρθε η εποχή που οι δασκάλες και οι δάσκαλοι στα σχολεία, ζητάνε να περιγράψουμε με δύο ...
19/09/2024

|| Ο πιο δικός μου εαυτός μου ||

Ήρθε η εποχή που οι δασκάλες και οι δάσκαλοι στα σχολεία, ζητάνε να περιγράψουμε με δύο λόγια τα παιδιά μας για να τα γνωρίσουν καλύτερα μέσα από τα δικά μας τα μάτια. Ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου που γίνονται μαζικά αξιολογήσεις και διαγνώσεις στα παιδιά για να βρούμε οτιδήποτε μπορεί να μη "λειτουργεί" σωστά, για να βρούμε προβλήματα και αδυναμίες και να τα φροντίσουμε. Έφτασε αυτή η περίοδος που προσπαθούμε όλοι να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας και να βρούμε ή να δημιουργήσουμε από την αρχή το κουράγιο, τη δύναμη και τα δυνατά μας στοιχεία, για να βγει άλλη μια χρονιά.



Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα, πως περιγράφω το παιδί μου όταν με ρωτάνε για αυτήν. Είναι τρυφερή, ευαίσθητη, έχει τρομερό γούστο από τα ρούχα μέχρι την μουσική, έχει απεριόριστη αγάπη για τα ζώα, είναι φροντιστική, αλληλέγγυα και έχει μια αξιοθαύμαστη εσωτερική αίσθηση δικαιοσύνης. Έχει υπέροχο λεξιλόγιο και καταπληκτική συναισθηματική αντίληψη, είναι κοινωνική όταν βρίσκεται σε ασφαλές πλαίσιο, διεκδικεί με επιχειρήματα, έχει πείσμα και θέληση, έχει όνειρα και στόχους για το μέλλον της. Το παιδί μου δεν είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη, δεν είναι παιδί θαύμα. Το παιδί μου γκρινιάζει πολύ, βαριέται να διαβάσει τα μαθήματα του σχολείου, δε μιλάει σε αγνώστους, θυμώνει πολύ και κάνει εκρήξεις όταν νιώθει αδικημένη και τσακωνόμαστε καθημερινά γιατί δεν μαζεύει το δωμάτιο της. Το παιδί μου άργησε πολύ να περπατήσει και να μιλήσει και να κάνει φίλους, το παιδί μου έχει ένα σωρό δυσκολίες και αδυναμίες που είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού για την ηλικία της, που υπάρχουν στα περισσότερα παιδιά και που καλό θα ήταν σε πολλές περιπτώσεις, απλά να τις κρατάμε ως πληροφορίες στο πίσω μέρος του μυαλού μας, για να μπορούμε να τις αξιολογήσουμε και να τις αξιοποιήσουμε κάποια στιγμή, όταν και εάν θα αποτελέσουν πραγματικό πρόβλημα στη ζωή και στην ανάπτυξη του παιδιού μας.



Τα παιδιά μας είναι πολλά περισσότερα από όσα δεν μπορούν, δεν γνωρίζουν, δεν καταφέρνουν. Τα παιδιά μας είναι κυρίως όλα αυτά τα όμορφα, θετικά, αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά που δεν αξιολογούνται με μεγάλη βαρύτητα όταν παίρνεται ένα κλινικό ιστορικό, δεν χωράνε στο φύλλο γνωριμίας για τον μαθητή που ζητάει το σχολείο, δεν στεκόμαστε κι εμείς σε αυτά και τα ξεχνάμε, δεν τα βλέπουμε.



Κι ύστερα είναι η Ιωάννα που είναι 30 χρονών και σήμερα το πρωί έκλαιγε σπαρακτικά στη συνεδρία μας γιατί κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η οικογένεια της ποτέ δεν την άκουγε, ποτέ δεν την έβλεπε και σήμερα η ίδια νιώθει αόρατη, «απούσα» στη ζωή της. Η Ελένη που το μεσημέρι έκλαιγε κι αυτή γιατί κατάφερε να δει ότι όλα όσα η κοινωνία της έμαθε ότι είναι αδυναμίες, στην πραγματικότητα είναι η δύναμη της‧ οι κοινωνικές της ευαισθησίες, το ενδιαφέρον της για το περιβάλλον, το πώς συνδέεται βαθιά με τους σημαντικούς της ανθρώπους. Είναι και ο Παύλος χθες το βράδυ, που συγκλονίστηκε όταν συνειδητοποίησε ότι όσα κι αν καταφέρει στη ζωή του, ποτέ δεν θα μπορέσει να γεμίσει το δοχείο της αποδοχής και της εκτίμησης μέσα του, αν δεν εκτιμήσει ο ίδιος τον εαυτό του, αν δεν τον θαυμάσει και δεν του αναγνωρίσει όσα έχει καταφέρει. Γιατί όταν ήταν παιδί έπρεπε να κυνηγάει την επιτυχία, την τελειότητα, να μην κάνει λάθη. Και κάπου σε αυτό το κυνήγι έχασε τον εαυτό του και τον στόχο του στη ζωή. Ίσως να είναι ταυτόσημα αυτά τα δύο.



Το ότι νιώθεις, είσαι ευάλωτη, νοιάζεσαι, είναι η δύναμη σου. Μην επιτρέψεις να σε πείσουν ότι είναι αδυναμία. Τα δάκρυα σου είναι δείγμα γενναιότητας. Τα λάθη σου και η αναγνώριση τους είναι η εμπειρία σου στη ζωή. Και είναι και όλα αυτά που έχεις, που έχουν τα παιδιά μας, που έχουμε όλοι μας, που είναι τα ξεχωριστά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σου και σε κάνουν μοναδικό άτομο, ξεχωριστό για τους σημαντικούς σου ανθρώπους, που σε κάνουν περήφανη και περήφανο για αυτό που είσαι. Είναι η ηθική σου στον χώρο της δουλειάς σου, είναι η αλληλεγγύη σου, το χιούμορ σου, τα ζεστά σου τα χέρια που ξέρουν να αγκαλιάσουν και να απαλύνουν πόνους, η αγάπη που βάζεις στα πασχαλινά κουλουράκια σου, το βλέμμα σου το γεμάτο κατανόηση, το γούστο σου στα ρούχα που σε κάνει να ξεχωρίζεις, η ευκολία με την οποία μαθαίνεις ξένες γλώσσες, η αντοχή σου στο τρέξιμο ή η αγάπη σου για την ποίηση. Ποιος μπορεί να τα δει όλα αυτά καλύτερα από εσένα; Ποιος μπορεί να σε πείσει ότι δεν είναι αυτά τα μεγάλα σου ταλέντα στη ζωή;



Να σε βλέπεις, να σε εκτιμάς, να σε θαυμάζεις. Μόνο εσύ σε γνωρίζεις τόσο καλά. Και έχεις πολλά περισσότερα να επιδείξεις από αυτά που σε δυσκολεύουν ή στα οποία δεν είσαι αρκετά καλός, αρκετά καλή. Σημαντικά, θα γίνουν αυτά στα οποία θα στρέψουμε το βλέμμα μας.



Κι εμείς οφείλουμε ως "ειδικοί" πριν τις διαγνώσεις και τις παρεμβάσεις, να διακρίνουμε τα δυνατά στοιχεία του παιδιού σας, να τα αναπλαισιώσουμε με έναν τρόπο ώστε να τα αξιοποιήσουν στη ζωή τους με τρόπο ωφέλιμο για τα ίδια και το κοινωνικό σύνολο. Και ξέρετε πολλές φορές, η δυσκολία και η αδυναμία του παιδιού, σε ένα άλλο πλαίσιο, με άλλα λόγια, είναι η δύναμη του και το μεγάλο του ταλέντο.



Την κόρη μου θα μπορούσα να την δω ως τεμπέλα, τσαπατσούλα και με φτωχές κοινωνικές δεξιότητες. Όμως επιλέγω καθημερινά να την δω, προσπαθώ συνειδητά να παρατηρήσω σε αυτήν το ελεύθερο πνεύμα της, τον δυναμισμό της, την εξυπνάδα της, το ότι είναι ένα τρυφερό, αλληλέγγυο και δίκαιο πλάσμα. Και πάνω σε αυτά θα χτίσει τον εαυτό της. Για αυτό παλεύω.



Εσύ, πού θα επιλέξεις να στρέψεις το βλέμμα σου;





🎨 Ο πίνακας είναι της καλλιτέχνιδας Λητώ. Της κόρης μου.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου αποφθέγματα είναι του Λέων Τολστόι, «Μιλούσαν για τις ανομίες της εξουσίας, για τα βάσανα τ...
22/07/2024

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου αποφθέγματα είναι του Λέων Τολστόι, «Μιλούσαν για τις ανομίες της εξουσίας, για τα βάσανα των αναξιοπαθούντων, για τη φτώχεια που μάστιζε το λαό, όμως στα μάτια τους όλη την ώρα της ζωηρής κουβέντας τους, πλανιόταν ασταμάτητα ένα βουβό ερώτημα: «Θα μπορούσες να μ’ αγαπήσεις;».

Όσο περνάνε τα χρόνια, μέσα στη ζωή και μέσα στις συνεδρίες με ανθρώπους που μου εμπιστεύονται όσα κουβαλάνε στην καρδιά και στην ψυχή τους, πείθομαι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ζήτημα και ζητούμενο στις ζωές των ανθρώπων από την Αγάπη και τον Έρωτα. Ακόμη μεγαλύτερο και από το αναπόφευκτο και βασανιστικό δεδομένο του τέλους της ύπαρξης.

Ο σπαραγμός του Έρωτα και η δίψα για Αγάπη μας βρίσκουν πάντα ανυπεράσπιστους, πάντα αρχάριους και έτοιμους για το επόμενο «λάθος» που μοιάζει πάντα να είναι το πιο σωστό πράγμα του κόσμου να συμβεί. Οι στιγμές που αναδύονται ζητήματα που αφορούν την καρδιά μέσα στις συνεδρίες, είναι από τις πιο συγκλονιστικές. Η λογική κάθεται σε μία γωνιά του γραφείου και μας παρατηρεί να συζητάμε για τον πόνο και το πάθος και την προσμονή και την αγωνία, που δεν μετρούνται με κανένα ψυχομετρικό εργαλείο και δεν αναλύονται με γραμμικούς τρόπους σκέψης. Ένα συν ένα είναι τα πάντα. Ο ένας χωρίς τον άλλον είναι τίποτα. Ισοδυναμεί με θάνατο.

Από τις 9 σημερινές συνεδρίες, οι 5 μου έφεραν ζητήματα της καρδιάς. Και μιλήσαμε πολύ, φιλοσοφήσαμε, συγκινηθήκαμε, μετακινηθήκαμε λίγο περισσότερο προς αυτό το μέρος που περισσότερο νιώθουμε και λιγότερο σκεφτόμαστε. Η bell hooks αναφέρει στο Όλα για την αγάπη, ότι «η Αγάπη δεν μας προσφέρει καμία δικλείδα ασφαλείας. Κινδυνεύουμε με απώλεια, πληγές, πόνο. Ρισκάρουμε να επιδράσουν πάνω μας δυνάμεις πάνω στις οποίες δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.»

Αν έχουν μιλήσει οι ποιητές μας, οι φιλόσοφοι και οι θεωρητικές μας για τον Έρωτα και την Αγάπη, με τόσο καθηλωτικούς τρόπους, ποιες είμαστε εμείς για να τους αντικρούσουμε; Γιατί όπως είπε και ο Γ. στο κλείσιμο της σημερινής μας συνεδρίας, που εξερευνούσε τον πόνο της απώλειας και την ελπίδα της επανασύνδεσης, «Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα;»

*στην εικόνα το γλυπτό του Antonio Canova, «Έρως και Ψυχή»

Μια μεγάλη αγκαλιά για τα παιδιά και τους γονείς που απόψε θα κάνουν ανήσυχο ύπνο πριν το πρώτο μάθημα των πανελληνίων. ...
30/05/2024

Μια μεγάλη αγκαλιά για τα παιδιά και τους γονείς που απόψε θα κάνουν ανήσυχο ύπνο πριν το πρώτο μάθημα των πανελληνίων.

Αγκαλιά σε όσα παιδιά πιάνουν άνετα τους στόχους τους, σε όσα ξέρουν ότι μάλλον δεν θα πιάσουν την πρώτη τους επιλογή όμως δεν τα παρατάνε, σε όσα παιδιά τρέμουν από αγωνία για τις εξετάσεις, σε όσους γονείς φοβούνται μην περάσουν τα παιδιά τους μακριά και πώς θα τα βγάλουν πέρα, σε όσους καθηγητές στάθηκαν βράχος και φίλοι και οικογένεια σε όσα παιδιά το είχαν ανάγκη...

Αγκαλιά με δάκρυα ή σφιγμένα χαμόγελα σε όσα παιδιά ονειρεύονται το καλοκαίρι τους, τους έρωτες, την ανεμελιά, την ανεξαρτησία και σε όσους γονείς βουρκώνουν που βλέπουν τα παιδιά τους με ανοιγμένα φτερά, έτοιμα να κάνουν το επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή τους...

Πάντα θα είμαστε εδώ, στους μικρούς και τους μεγάλους στόχους, στις "επιτυχίες", στις "αποτυχίες", στις επόμενες ευκαιρίες, στις στροφές που θα κάνετε στη ζωή σας, στις αλλαγές, στα μαθήματα και στα παθήματα.

Η ζωή είναι εκεί έξω, μετά τις πανελλήνιες. Μετά από κάθε αποτέλεσμα, ας έχουν τα παιδιά μας σχέσεις και ανθρώπους και συναισθήματα, να ξεκουράζονται μετά τις μεγάλες δοκιμασίες της ζωής.

Αγωνιώ κι εγώ μαζί σας. Να βγείτε αλώβητα από αυτή τη δοκιμασία. Να μη σας διαλύσει το άγχος. Να αγαπήσετε και να εκτιμήσετε τον εαυτό σας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αν μπορούσα να σας πείσω ότι θα τα καταφέρετε θαυμάσια στη ζωή σας... Με αγώνα και λάθη και αποτυχίες. Πάντα θα τα καταφέρνετε όσο έχετε όνειρο και ελπίδα. Η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή και άδικη πολλές φορές. Και δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία, ούτε κρίνονται όλα από ένα σημείο του αγώνα.

Όνειρο και ελπίδα παιδιά. Δεν σταματάμε!

Καλή αρχή! Κι εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, δίπλα σας και λίγο πιο πίσω.... Πάντα εδώ, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα!

Κάπου εκεί έξω, στον μεγάλο κόσμο που μας περιβάλει, μάνες χάνουν τα παιδιά τους μέσα από τα χέρια τους. Τα τυλίγουν σε ...
12/05/2024

Κάπου εκεί έξω, στον μεγάλο κόσμο που μας περιβάλει, μάνες χάνουν τα παιδιά τους μέσα από τα χέρια τους. Τα τυλίγουν σε σάβανα για να μην τους κρυώσουν, τα φιλάνε για ύστατη φορά κι ύστερα τρέχουν να σωθούν και οι ίδιες. Μα δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής...

Σήμερα και κάθε μέρα, είναι μεγάλο προνόμιο να είσαι μάνα και να μπορείς να γιορτάζεις. Να μη φοβάσαι για τη ζωή του παιδιού σου.

Γιορτή της μητέρας, μα οι μανάδες στην Παλαιστίνη δεν γιορτάζουν. Καμιά μας δεν γιορτάζει. Μέχρι τα παιδιά μας κι εμείς να είμαστε ασφαλείς. Μέχρι να είναι τα παιδιά όλων μας και όλες εμείς ασφαλείς.

Η εικόνα είναι από το πρακτορείο Reuters, από τον Οκτώβριο του 2023. Η Παλαιστίνια Samah Abu Latifa είχε βρει καταφύγιο με τα δύο της παιδιά σε έναν παιδικό σταθμό στη Χαν Γιουνίς. Το βλέμμα της...

Η δική μου, η εσωτερική μου Αναστάση συντελείται κάθε φορά που γίνομαι κοινωνός στα πάθη των ανθρώπων. Οι σχέσεις που αν...
04/05/2024

Η δική μου, η εσωτερική μου Αναστάση συντελείται κάθε φορά που γίνομαι κοινωνός στα πάθη των ανθρώπων. Οι σχέσεις που αναζωπυρώνονται, οι δεσμοί γονιού παιδιού που ξεκουράζονται πάλι στην ασφάλεια, τα τραύματα που βρίσκουν γαλήνη, τα λάθη που συναντούν την συν-χώρεση... Η ανθρώπινη μοίρα, που αναμετράται με τις υπερβάσεις της, τις μικρές, τις καθημερινές...

Οι συνεδρίες μας είναι ένας μικρός τόπος θαύματος, υπέρβασης και ανθρωπινότητας. Εκεί γνώρισα τους ανθρώπους και πίστεψα σε αυτούς.

Σε όποιους θεούς κι αν πιστεύετε εσείς, εύχομαι αυτή η Ανάσταση να σας φέρει απλόχερα υγεία και γαλήνη. Να χωράμε τους εαυτούς μας και τους άλλους.

🎨 Χρήστος Μποκόρος, "Κεριά"

Address

Athens

Opening Hours

Tuesday 08:00 - 12:00
16:00 - 20:00
Wednesday 08:00 - 12:00
16:00 - 20:00
Thursday 08:00 - 12:00
16:00 - 20:00
Friday 08:00 - 18:00

Telephone

+306983269320

Website

http://linkedin.com/in/christina-sklaveniti

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Healing Stories - Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Practice

Send a message to Healing Stories - Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια:

Shortcuts

Share

Category

Φροντίζοντας τους γονείς, φροντίζουμε τα παιδιά μας

Καλώς ήρθατε στην Healing Parenting! Είμαι η Χριστίνα Σκλαβενίτη, Ψυχολόγος και Σύμβουλος Γονεϊκότητας και Ανάπτυξης Παιδιού.

Από την εφηβεία μου γνώριζα ότι θέλω να γίνω ψυχολόγος. Τότε δεν γνώριζα τις δυνατότητες που θα μπορούσε να μου δώσει αυτό το επάγγελμα για να συνεργαστώ με ανθρώπους. Γνώρισα τα περισσότερα ρεύματα της επιστήμης της Ψυχολογίας, κάποια τα αποδήμησα και είδα ότι δεν μου ταίριαζαν και κάποια με βοήθησαν να εξελιχθώ σαν άνθρωπος και μέσα στις σχέσεις μου. Έπειτα από πολυετή Ψυχοθεραπεία σαν θεραπευόμενη, σε ατομικές και ομαδικές θεραπείες, έλαβα πολύτιμη εμπειρία και γνώση για τον εαυτό μου και την δουλειά που μπορώ να κάνω με άλλους ανθρώπους.

Το ένα βήμα έφερνε το άλλο και σε κάθε επόμενο στάδιο της ζωής μου, έκανα ένα ταξίδι προς τα μέσα και ένα ταξίδι ταυτόχρονα προς τα έξω, γνώρισα την θεραπεία μέσα από την περιγεννητική ψυχολογία, την τέχνη, το ψυχόδραμα, την κλινική διάγνωση, το mindfulness meditation, εργαλεία πολύτιμα για να γνωρίσω τον εαυτό μου και να δουλεύω με ανθρώπους που ήθελαν και οι ίδιοι να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να θεραπεύσουν τραύματα του παρόντος ή του παρελθόντος.

Και έπειτα ήρθε η μεγάλη αλλαγή της ζωής μου, αυτή που με άλλαξε σαν άνθρωπο αλλά και σας επαγγελματία. Αποφάσισα να γίνω μητέρα. Βάδισα σε δυο δρόμους παράλληλα. Από την μια προσπάθησα να επεξεργαστώ εκ νέου τα δικά μου δυσεπίλυτα θέματα που έφερα γύρω από την γονεϊκότητα και από την άλλη προσπαθούσα να αποκτήσω όσες περισσότερες γνώσεις μπορούσα σε θέματα ανατροφής και διαπαιδαγώγησης, αλλά και σε θέματα πρακτικά και καθημερινά όπως ο ύπνος και η διατροφή.