16/11/2022
Ολόκληρη η ζωη μας είναι γεμάτη από συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Για να είμαστε πολιτισμένοι και να συνυπάρχουμε, κάνουμε αναγκαστικά εκπτώσεις στην επιθυμία μας και πολλές φορές δεν τη γνωρίζουμε καν. Η ίδια η γλώσσα μας είναι περιοριστική. Το στόμα παίρνει τη θέση του σώματος, προσπαθώντας να χωρέσει όση περισσότερη εσωτερική ζωή μπορεί.
Έχουμε λησμονήσει προ πολλού το πώς είναι να είναι κανείς παιδί, γεμάτος περιέργεια και ερωτήσεις, ενδιαφέρον και λαχτάρα για την αινιγματική αυτή κατάσταση που λέγεται ζωή. Το να έχουμε και να είμαστε αυτό το παιδικό σώμα μέσω του οποίου αγγίζουμε και εξερευνούμε, νιώθουμε έντονα, εκφραζόμαστε ενστικτωδώς και απόσκοπτα.
Έτσι, μέσα από την αδιαπραγμάτευτη και πολλές φορές αδικαιολόγητη καταπόνηση της επιθυμίας μας, το πάθος για ζωή μετατρέπεται σε αδιαφορία, η ζωτικότητα σε παθητικότητα και το παιχνίδι, σε ένα ατέρμονο λαβύρινθο με αδιέξοδα.
Σαν ψυχοθεραπεύτρια, κρατώντας τα πόδια μου γερά σε τούτη εδώ τη γη και τους περιορισμούς της, μεριμνώ στο να βοηθήσω τους ανθρώπους που με επισκέπτονται, να επαναπροσεγγίσουν το χαμένο τους ενδιαφέρον για τον κόσμο και τη ζωή.
Να συνδεθούν με τα «θέλω» τους εκτός από τα «πρέπει», με τα οποία είναι άλλωστε άρτια εξοικειωμένοι από νωρίς.
Να τους βοηθήσω να μάθουν ότι τα «λάθη», είναι ενδείξεις αυθορμητισμού και άρα ζωής και μπορούμε απλλώς να είμαστε περίεργοι. Ενίοτε, να παίξουν αντί να μιλήσουν. Να μη φοβούνται να επισκεφθούν τον πιο πρωτόγονο, μη λεκτικό εαυτό τους.
Πως η επιθυμία δεν είναι μεμπτή και δεν προορίζεται εκ φύσεως για να θυσιαστεί αδιαπραγμάτευτα εν τη γενέσει της, αλλά για να αξιοποιηθεί ως κίνητρο για μια γεμάτη με νόημα ζωη.
Πως η φαντασία μπορεί να έχει την πρόθεση να μας εμπλουτίσει τη ζωή και όχι, όπως συχνά κατηγορείται, να μας ξεμυαλίσει.
Πως αυτή η συνάντηση με τον πιο πρωτόγονο και παιδικό εαυτό, μπορεί να είναι ένα δημιουργικό πήγαινε έλα κατ’ επιλογή και όχι ένα μονόδρομο αδιέξοδο.