Μπέττυ Χαβέλα - IBCLC /Σύμβουλος Μητρικού Θηλασμού

06/10/2025

Το πιο δύσκολο κομμάτι της γονεϊκότητας δεν είναι η μόνιμη αίσθηση εξάντλησης ή ευαλωτότητας γιατί τρέμουμε για το παιδί μας.

Είναι η πρόκληση του να προσπαθούμε να γίνουμε οι γονείς του εαυτού μας ενώ είμαστε οι γονείς των παιδιών μας.

Είναι το να μάθουμε πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, ενώ προσπαθούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας μηχανισμούς διαχείρισης των δικών τους συναισθημάτων.

Via @ big little feelings

📷 kotori_kawashima

09/09/2025

💬Πιθανόν να είναι άλλη μια δύσκολη χρονιά για σένα. Μπορεί να αλλάξεις σχολείο, περιοχή...ίσως αλλάζουν τα πράγματα σπίτι σου. Φοβάσαι το άγνωστο και είναι λογικό, δεν πειράζει να φοβόμαστε. Ο φόβος είναι στη φύση μας. Μην τον αρνηθείς το φόβο σου. Μην ακους να σου λένε συνέχεια οτι είσαι μεγάλο παιδί πια. Και οι μεγάλοι φοβούνται ο,τι κι αν σου εχουν πει για να σε προστατέψουν.

💬Εσύ να προσπαθήσεις να είσαι ένα καλό παιδί, ένας μικρός μαχητής. Το παιδί που θα κάνει παρέα σε εκείνο το συμμαθητή που θα κάθεται απόμερα, οχι επειδή έτσι του είπαν οι μεγάλοι οτι αυτό ειναι το σωστό να κάνει αλλά επειδή έτσι θα νιώθει...οτι όλοι αξίζουν μια ευκαιρία. Όπως ακριβώς αξίζεις και συ.

Κι αν φοβηθείς και νιώσεις συναισθήματα που δεν νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις, να ζητήσεις βοήθεια. Να μιλήσεις σε έναν μεγαλύτερο που εμπιστεύεσαι....αυτό κάνουν τα γενναία παιδιά 🥰

Να έχεις μια υπέροχη σχολική χρονιά, γεμάτη πρόοδο, γνώση και δημιουργικότητα.


📸απο το διαδίκτυο
💬Εκπαιδευτική Μολυβοθήκη

09/09/2025

“Εσείς οι νέοι γονείς, μη ζητήσουν αγκαλιά τα παιδιά, αμέσως να τα πάρετε!”
— διευθύντρια παιδικού σταθμού στην Αθήνα, σε γονείς που μόλις γνώρισε.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Αγκαλιάζουμε τα παιδιά όποτε το ζητήσουν, για όσο το ζητήσουν.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Χαμηλώνουμε στα γόνατα, τα παιδιά κοιτάμε στα μάτια.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Απαντάμε με 10 λεπτά αγκαλιάς στην “γκρίνια” τους.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Είμαστε δίπλα, όταν φωνάζουν και χτυπιούνται στο πάτωμα.
Με χέρια έτοιμα, εκεί.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Το βράδυ παρκάρουμε την αγκαλιά μας,
δίπλα σε στόματα μικρά που βαριανασαίνουν,
δίπλα σε σώματα μικρά που παράγουν ορμόνες ευτυχίας.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Παλεύουμε ενάντια σε όσα ζήσαμε.
Διαβάζουμε, συζητάμε, μέρα με τη μέρα ξεμαθαίνουμε.

Κι αν ένα πράγμα δεν χρειαζόμαστε,
είναι να σε έχουμε απέναντι, να κρίνεις τις αγκαλιές.

Είμαστε οι νέοι γονείς.
Του τάγματος της αγκαλιάς.
Εχθρούς δεν χρειαζόμαστε.

Κυρία Διευθύντρια,
δε χαρήκαμε για τη γνωριμία.
[και κάπου ώπα!]

— Νάστα

Σημείωση: άρχισα να γράφω στο γραφιστικό “Είμαστε οι νέοι άνθρωποι”, θέλοντας να το κάνω πιο συμπεριληπτικό, γιατί δεν μου αρέσει ο διαχωρισμός.
Κατέληξα, όμως, να απαντώ άμεσα στη φράση της διευθύντριας – και σε όσα με έχουν κράξει στο παρελθόν για τη στοργή μου.
Εύχομαι, πάντως, να είμαστε οι νέοι άνθρωποι: θείες, γείτονες, παππούδες, γιαγιάδες, περαστικοί σε δρόμους και λεωφορεία. Εμείς που απαντάμε με στοργή. Εμείς που μας νοιάζει.

Πείτε μου τι έχετε ακούσει για την αγκαλιά — αλλά με τρόπο, γιατί αυτές τις μέρες έχω μια ευαισθησία στην καρδιά.

🖊 nayru

19/08/2025

You’re sleepless. You’re tired.

But as long as that breath continues, you’re complete.
Motherhood...

The most beautiful state of being exhausted by a miracle.💛

01/08/2025

Αυτή η συνειδητοποίηση με συγκινεί τόσο πολύ! Αυτό. Μόνο αυτό! 💗

31/07/2025

«Η μαμά που κουβαλούσε το φεγγάρι 🌙»

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ μακριά από εδώ,
ζούσε μια μαμά που είχε στην καρδιά της ένα μωρό και στο βλέμμα της όλο τον ουρανό.

Όμως κάποιες νύχτες, όταν όλα ησύχαζαν και οι ανάσες γίνονταν βαριές,
η μαμά αυτή ένιωθε πως η κούραση την σκέπαζε σαν σύννεφο.

«Μήπως δεν κάνω αρκετά; Μήπως δεν είμαι αρκετή;»
ψιθύριζε, κοιτώντας το ταβάνι ή καλύτερα, το άπειρο πίσω απ’ αυτό
γεμάτη από τύψεις, ενοχές, μοναξιά και αμφιβολία.

Μια τέτοια νύχτα, την ώρα που το μωρό της κοιμόταν κουλουριασμένο στο στήθος της,
άκουσε μια φωνή ή μάλλον… μια λάμψη μέσα της.
Ήταν το ίδιο της το Φώς.

«Κοίτα πόσα έχεις αντέξει.
Κοίτα πόσο έχεις αγαπήσει.
Κοίτα τι έχεις δημιουργήσει!
Δεν είσαι απλώς αρκετή, είσαι το Φεγγάρι του παιδιού σου.
Το φως που δεν τυφλώνει, αλλά οδηγεί.»

Από τότε, κάθε φορά που ένιωθε μόνη, απελπισμένη ή έτοιμη να λυγίσει,
θυμόταν ότι μέσα της κουβαλά το φεγγάρι.

Όχι για να το δείξει σε άλλους,
αλλά για να φωτίζει το μονοπάτι του παιδιού της, ακόμα και όταν εκείνη νιώθει σκοτάδι.

Και ξέρεις κάτι;
Αυτή η μαμά ήσουν εσύ και θα είσαι ξανά και ξανά.

Ακόμα και τις μέρες που νιώθεις μόνη, σπασμένη και κουρασμένη,
το φεγγάρι σου δεν σβήνει απλώς ξεκουράζεται μέσα σου ✨

Να θύμασαι πως είσαι φώς γλυκιά μανούλα και φωτίζεις τα πιο αθώα ματάκια όλου του κόσμου ⭐️

✍️ Κείμενο: Ιωάννα Μπικιώτη για το Mommy Cool

16/07/2025

I DON’T KNOW WHO NEEDS TO HEAR THIS TODAY…
But you are NOT to blame for your child’s diagnosis.

Read that again.

It’s not your fault. It’s not because of something you did—or didn’t do. You didn’t cause this. You didn’t miss a sign. You didn’t fail. Life threw something incredibly hard your way, and you're doing the absolute best you can with a heart full of love.

So take a breath. Give yourself grace. You are a good parent. You are enough.

💛 Sending love to every mama, daddy, and caregiver who needed to hear this today. You are not alone.

16/06/2025