03/08/2025
Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα σοβαρέψουν μετά την ενημέρωση του Ιατρικού Συλλόγου από την ΕΕΧΟΤ – Ελληνική Εταιρεία Χειρουργικής Ορθοπαιδικής και Τραυματολογίας – σχετικά με παραπλανητικά κείμενα και βίντεο που παρουσιάζουν «πρωτοποριακές» και «μοναδικές» τεχνικές, υποσχόμενες μαγικά και αλάνθαστα αποτελέσματα, λόγω της «ιδιαίτερης εκπαίδευσης» και «ικανότητας» ορισμένων χειρουργών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αναφέρεται πως διενεργούνται ρομποτικά χειρουργεία σε κλινικές που δεν διαθέτουν κανενός είδους ρομποτικό σύστημα. Γίνεται λόγος για «αναιμάκτες» επεμβάσεις (όρος που θα έπρεπε να αποδίδεται ορθά ως «περιορισμένης αιμορραγίας»), για άμεση έγερση με πλήρη φόρτιση, ακόμη και για αμφοτερόπλευρες ολικές αρθροπλαστικές, ακόμα και σε ασθενείς που δεν πληρούν τις διεθνείς προδιαγραφές και τις κατάλληλες συνθήκες.
Πάντα υπήρχαν λέξεις-κλειδιά «παγίδες» που δελέαζαν τους ασθενείς, όπως το λέιζερ, το οποίο ουδέποτε είχε εφαρμογή στην ορθοπαιδική. Αργότερα ήρθε η μόδα της «αναιμάκτης» τεχνικής, σύμφωνα με την οποία ο ασθενής δεν χάνει ούτε σταγόνα αίματος. Η σωστή διευκρίνιση είναι ότι πρόκειται για μικρή απώλεια αίματος, χάρη σε φιλικότερες και ταχύτερες τεχνικές, με τη χρήση καλύτερων εργαλείων, την υποβοήθηση από πλοηγούς ή ρομποτικά συστήματα, καθώς και τη συμβολή φαρμακευτικών σκευασμάτων, όπως το Tranexamic acid (Transamin).
Αυτές οι πρακτικές έχουν πλέον ξεπεραστεί και η νέα «μόδα» αφορά τη μηδενική παραμονή του ασθενούς στο νοσοκομείο και την ταυτόχρονη χειρουργική επέμβαση και στα δύο ισχία ή γόνατα, προκειμένου οι ασθενείς να «ξεμπερδεύουν» με την ταλαιπωρία δύο χειρουργείων. Ωστόσο, η επιλογή τέτοιων ασθενών είναι εξαιρετικά περιορισμένη και πρέπει να πληρούνται συγκεκριμένα κριτήρια: 1) ηλικία κάτω των 70 ετών, 2) απουσία καρδιολογικών προβλημάτων, 3) απουσία αναπνευστικών προβλημάτων, 4) απουσία νεφρολογικών παθήσεων, 5) απουσία αιματολογικών παθήσεων, όπως αναιμία, 6) καμία θρομβοεμβολική προδιάθεση, 7) καλή μυϊκή ισχύς και 8) BMI κάτω από 40 – δηλαδή όχι παχύσαρκος.
Πρέπει να τονιστεί ότι σε άλλες χώρες, όπου εφαρμόζονται αυστηρά πρωτόκολλα, η νοσηλεία συνεχίζεται σε ειδικά κέντρα αποκατάστασης, όπου οι ασθενείς λαμβάνουν την ενδοφλέβια παυσίπονη και αντιβιοτική αγωγή τους και κινητοποιούνται από εξειδικευμένους φυσικοθεραπευτές, σε χώρους με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Στην Ελλάδα, όμως, οι ασθενείς συχνά επιστρέφουν στο σπίτι τους σε μία ή δύο ημέρες, χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη.
Το τραγικό είναι ότι κάποιοι αποδέχονται – και μάλιστα βιντεοσκοπούν – σκηνές με τον εαυτό τους να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την επέμβασή τους, λόγω πρόωρης και απρόσεκτης φόρτισης. Αυτές οι πρακτικές μπορούν να οδηγήσουν σε χαλάρωση εμφυτευμάτων, αποκόλληση μυών ή τενόντων και εξαρθρήματα ισχίων – επιπλοκές που, δυστυχώς, βλέπουμε όλο και συχνότερα και καταλήγουμε να τις χειρουργούμε εμείς, οι υπόλοιποι «συντηρητικοί» και «παλιομοδίτες» νοήμονες χειρουργοί.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι αυτή τη φορά ο Ιατρικός Σύλλογος και η Ορθοπαιδική Εταιρεία θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
