24/11/2025
Περί της αγάπης δοκίμιο
Ναι, θα κάνω μια δοκιμή να σας περιγράψω τις σκέψεις μου σχετικά με την αγάπη. Γιατί; Μα είστε το Ντάρμα μου. Το μόνο που με γεμίζει, που με κάνει να νιώθω πλήρης, είναι η προσφορά μου προς εσάς. Θέλω με αυτά που σας γράφω και κυρίως με αυτά που σας λέω στο Ντόλφιν να περνάτε καλά γιατί τότε είμαι κι εγώ καλά. Αν έχω καταφέρει με τις πρακτικές μου στη γιόγκα να σας ηρεμήσω, να σας αποσπάσω -έστω για μια ώρα- από τον κοινωνικό «θόρυβο» και να σας συνδέσω με την θαυμαστή σας ατομικότητα, είμαι ευτυχής.
Λοιπόν αυτά. Ότι και να σας γράψω για την αγάπη, θέλω να ξέρετε πως είναι ανακριβές και άστοχο. Γιατί η αγάπη δεν προκύπτει από κάποια μαθησιακή καλλιέργεια. Απλά συμβαίνει. Γιατί; Άγνωστο. Είναι σαν να αναρωτιέστε γιατί ανθίζει ένα λουλούδι. Θα μου απαντήσετε πως το κάνει για να αναπαραχθεί. Μάλιστα. Και γιατί είναι τόσο όμορφο; Θα μου πείτε για να προσελκύσει τις μέλισσες, οι οποίες με τα τριχωτά τους πόδια θα το γονιμοποιήσουν καθώς άθελά τους θα μεταφέρουν τη γύρη του παντού. Δώστε βάση σε αυτό το «άθελα». Θα το αναλύσουμε στη συνέχεια.
Λοιπόν είναι αστείο. Η αγάπη είναι μια λέξη που την χρησιμοποιούμε συνεχώς αλλά κανείς δεν μπορεί να της δώσει έναν ορισμό. Ακόμα και τα επιφανή λεξικά μας δίνουν κάποιες αόριστες ερμηνείες. Γιατί είναι αδύνατο κάποιος να περιγράψει κάτι που δεν είναι προϊόν σκέψης. Είναι σαν να προσπαθούμε να απαντήσουμε τι είναι το φως. Αφού δεν ξέρουμε τι είναι το φως. Μπορούμε μόνο να το δούμε, να αντιληφθούμε τα αποτελέσματά του, μπορούμε να το νιώσουμε, αλλά χωρίς να ξέρουμε τι πραγματικά είναι το φως.
Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Την νιώθουμε αλλά είναι αδύνατο να την περιγράψουμε και να δώσουμε σε κάποιον άλλο μια εξήγηση για αυτό που νιώθουμε.
Αν και κάποιες φορές είναι απλό. Όπως στην περίπτωση της Χαράς. Η Χαρά είναι μια αγαπημένη από τις «παλιές» γιογκίνι του Ντόλφιν, η οποία ευθαρσώς μου είπε πως για αυτήν η αγάπη είναι μια λέξη. Πηνελόπη, το όνομα της κόρης της. Τέλειο;
Υπερτέλειο! Γιατί μόνο τότε η αγάπη έχει όνομα. Όταν συμβαίνει. Γιατί η αγάπη είναι η συνάντηση με μια εξελικτική διαδικασία.
Η αγάπη είναι μια κατάσταση που συμβαίνει άθελά μας, χωρίς να την επιδιώξουμε. Όσο κι αν προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε κάποιον ή κάτι είναι αδύνατον να συμβεί αν δεν μας προκύψει. Βέβαια μπορεί να ξεκινήσουμε μια επαφή με κάποιον ή κάποιους και από προκατάληψη να μην τους έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά στην πορεία να μας «κερδίσουν» και στη συνέχεια να γίνουμε ένα μαζί τους. Συμβαίνουν συχνά τέτοιες μεταστροφές.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον εαυτό μας. Συχνά οι άνθρωποι χρειάζεται να ανακαλύψουμε την ύπαρξή μας για να μπορέσουμε να μας αγαπήσουμε. Αυτό κάνουμε όταν ψυχοθεραπευόμαστε. Όταν διαπιστώσουμε την πολυτιμότητα της μοναδικότητάς μας αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το όλον και ότι δεν διαφέρουμε από αυτό. Τότε μας πλημμυρίζει η αίσθηση της αγάπης χωρίς διακρίσεις.
Γιατί αν κάνουμε διακρίσεις ερχόμαστε σε σύγκρουση με αυτούς που «δεν αγαπάμε» και τότε είμαστε σε σύγχυση και τότε δεν αγαπάμε κανέναν. Ούτε τον εαυτό μας. Και η ζωή μας γίνεται οδύνη και όχι χαρά γιατί κάθε σύγκρουση είναι επώδυνη.
Θεωρώ πως αν αφήσουμε τον εαυτό μας να συνδεθεί με την περιρρέουσα ενέργεια του συμπαντικού όλου θα πάψει να μας φοβίζει η μοναξιά, θα πάψουμε να αναζητούμε την αγάπη από του άλλους, θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους πάντες συγχρόνως. Τότε θα μας γεμίζει μόνο η αγάπη που νιώθουμε εμείς για το σύνολο. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω πως η αγάπη είναι η ανώτερη μορφή νοημοσύνης.
Γιατί η αγάπη είναι μια έκτη, έβδομη, όγδοη αίσθηση πέρα από τη νόηση και τον νου, πέρα από αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις ή την σκέψη. Όταν θα μας συμβεί για λίγα δευτερόλεπτα ίσως σε κάποιο διαλογισμό ή αντικρίζοντας μια άδολη ύπαρξη να γεννιέται, τότε θα βυθιστούμε σε μια ανυπέρβλητη γαλήνη και δεν θα ξαναβγούμε ποτέ από αυτή γιατί η αγάπη είναι αιώνια. Κι επειδή χρόνος ίσον χώρος, η αγάπη μας θα είναι άπειρη όπως κι εμείς.
Ολοκληρωτικά δικός σας
Αντώνιος Μελίβιος
ΥΓ: Γιατί χτυπάμε τόσο επίμονα τις ξένες πόρτες; Όταν η μόνη που σίγουρα θα ανοίξει είναι αυτή της καρδιάς μας.