16/10/2025
🤔Παιδί ή υπαλληλος πολυεθνικής;(part 1)
👀Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα φαινόμενο που ολοένα και μεγαλώνει: τα παιδιά να «τρέχουν» από τη μια δραστηριότητα στην άλλη.
Από το σχολείο στο φροντιστήριο, μετά στη ρομποτική, στα αγγλικά, στα γαλλικά, στη μουσική, στον αθλητισμό… Κι όλα αυτά μέσα σε μια μέρα.
Πολλές οικογένειες πιστεύουν —και συχνά με καλή πρόθεση— πως όσο περισσότερα κάνει το παιδί, τόσο περισσότερα θα μάθει, θα εξελιχθεί, θα αποκτήσει δεξιότητες.
Όμως η πραγματικότητα είναι συχνά διαφορετική. Τα παιδιά γυρίζουν στο σπίτι κουρασμένα, χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς χώρο για παιχνίδι, για βαρεμάρα, για φαντασία.
Και τότε αρχίζει η ανησυχία: Μήπως έχει ΔΕΠΥ;
Μήπως δεν μπορεί να συγκεντρωθεί;
Μήπως έχει πρόβλημα που δε μπορεί να ανταπεξέλθει στις δικές μας απαιτήσεις και στο δικό μας πολυάσχολο πρόγραμμα;
Ίσως, όμως, δεν φταίει το παιδί. Ίσως φταίει το γεγονός ότι το πρόγραμμά του θυμίζει… ενήλικα.
👍Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο να αναπνεύσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν, να κάνουν τίποτα — γιατί μέσα από αυτό το «τίποτα» ανθίζει η δημιουργικότητα και η ψυχική ανθεκτικότητα.
🎯 Μήπως το παρακάναμε λίγο με τις δραστηριότητες;
Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα 18 ραντεβού την εβδομάδα, το παιδί προλαβαίνει να είναι… παιδί;
Να παίξει, να βαρεθεί, να ονειρευτεί, να κάνει λάθη, να ανακαλύψει ποιο είναι χωρίς πρόγραμμα;
🔹 Τα παιδιά δεν χρειάζονται 10 δραστηριότητες.
Χρειάζονται ισορροπία.
Χρειάζονται ελεύθερο χρόνο.
Χρειάζονται γονείς που να τα βλέπουν, όχι απλώς να τα «τρέχουν».
♥️Ας θυμηθούμε πως τα παιδιά δεν είναι project ανάπτυξης δεξιοτήτων — είναι άνθρωποι που μεγαλώνουν.
Κι η ξεκούραση, η χαρά και το παιχνίδι είναι κι αυτά... δραστηριότητες (ίσως οι πιο σημαντικές απ’ όλες).