20/09/2024
Εξομολόγηση Ακριθάκη
Αγαπητέ Νίκο έχω κλειστεί
στο σπίτι μου και ζωγραφίζω.
Είναι ξημέρωμα. Έχω κουραστεί
και δε βλέπω, μόνο σκέπτομαι.
Από μικρός ήμουν σίγουρος πως
μια μέρα θα γινόμουν ζωγράφος.
Όπως άλλα παιδιά
φτιάχνουν ιστορίες με λέξεις,
εγώ έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες,
τη μία πλάι στην άλλη,
πάνω σε μια κορδέλα χαρτί.
Από τα πρώτα μου σχέδια
στο καφενείο ''Βυζάντιο''
μέχρι την Άνοιξη του '65
που ξαναζωγράφισα,
μεσολάβησαν οχτώ χρόνια.
Αν με ρωτούσε κάποιος
τί έφτιαχνα εκείνη την εποχή,
θα του απαντούσα ότι
χωρίς να το ξέρω έψαχνα να βρω
μια δική μου γλώσσα.
Δε σπούδασα τη ζωγραφική
στις Σχολές Καλών Τεχνών.
Σπούδασα τη ζωγραφική
διαβάζοντας ποίηση.
Τις κυριότερες επιρροές μου
τις είχα από ποιητές και λογοτέχνες.
Αυτοί μου έμαθαν
να ''διαβάζω'' ένα γεγονός και να
το μεταφέρω μέσα από χρώματα.
Ο Γιώργος Μακρής υπήρξε
ο μεγαλύτερος δάσκαλός μου,
γιατί σαν φιλόσοφος που ήταν
μου έμαθε ότι η ζωγραφική
δεν είναι γνώση,
αλλά παρατήρηση της ζωής.
Η σχέση μου με τη ζωγραφική
είναι εντελώς παρορμητική.
Βρίσκομαι
μπροστά σ' ένα χώρο άδειο.
Μια μικρή κουκίδα
είναι ικανή να γίνει αφετηρία.
Υπακούω. Δεν ξέρω σε τι.
Ίσως σε αυτή τη μικρή κουκίδα.
Ίσως σε αυτόν τον τεράστιο ουρανό,
σε αυτή τη γη, σ' εσάς, σ' εμένα.
Δέχτηκα επιρροές από πολλές πηγές
αλλά ουδέποτε εντάχτηκα σε κάποια
συγκεκριμένη σχολή ή κίνημα τέχνης.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι κλέφτης,
να κλέβει συνεχώς από τους άλλους
για να μπορέσει να πάει τα πράγματα
πιο πέρα από εκείνους.
Βέβαια,
είπαμε κλέφτης. Όχι απατεώνας,..
Η ζωγραφική είναι μια
πολύ ριψοκίνδυνη υπόθεση.
Δε θα το έλεγα λύτρωση
να είναι κάποιος καλλιτέχνης.
Θα το έλεγα κατάρα.
Καταραμένος είμαι. Το έγραφα στο
κουδούνι του σπιτιού μου στο Παρίσι.
Η ζωγραφική μου είναι ένα παραμύθι
ή μια πραγματικότητα.
Ένα παραμύθι που αρχίζει
από την πλατεία Κολωνακίου
και φτάνει ως τις αντίστοιχες πλατείες
όλου του κόσμου.
Για τις αμαρτίες μου δε μετάνιωσα ποτέ.
Εξάλλου,
αν δεν πέσεις μέσα στο βόθρο σου και
αν δεν ξαναβγείς, δεν είσαι καλλιτέχνης.
''Εγώ που είχα πάντα
ένα στρωμένο κρεβάτι,
με ολόμαλλες κουβέρτες
και υπέροχα λινά σεντόνια...
κάθε πρωί
ξυπνάω με τον πόνο του χθες,
κάθε σήμερα περιμένω το αύριο,
κάθε αύριο δεν περιμένω τίποτα πια...''
Το κάθε έργο έχει τη δική του ιστορία,
έχει το δικό του κλίμα.
Πολλές φορές μου συμβαίνει
να ζωγραφίσω το μισό έργο και να
συμπληρώνω το υπόλοιπο με λόγια.
Όταν δουλεύω
βρίσκομαι σε κατάσταση πάθους.
Νιώθω μια βιολογική αναστάτωση.
Νιώθω μια δυσφορία.
Αυτή
η προσωπική ανάγκη για έκφραση,
που βγαίνει από το στομάχι σαν
εμετός, φτιάχνει για μένα το έργο.
Όταν τελειώσω ένα έργο είμαι άδειος.
Βγάζω τα σωθικά μου κάθε φορά
που σχεδιάζω.
Σχεδιάζοντας ζεις το έργο.
Κλαις μαζί του. Πεθαίνεις μαζί του.
Θέλω
να σου τελειώσω αυτό το γράμμα
με μια φράση του Κώστα Καρυωτάκη:
''...που σβήνουμε όλοι,
φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά.''
Νίκο σε φιλώ. Αλέξης.
Αλέξης Ακριθάκης
Σαν σήμερα, πριν 30 χρόνια,
έφυγε από τη ζωή.
.....................................................................
Πηγές:
andro. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Νίκο Σταθούλη.
huffingtonpost. gr
Γιώργος Μυλωνάς
Αθηναικό - Μακεδονικό
Πρακτορείο Ειδήσεων
Βίκυ Χαρισοπούλου
Απόσπασμα από γράμμα
στον σύμβουλο τέχνης
και δημοσιογράφο Νίκο Σταθούλη.
Φωτογραφία: Νίκη Μαραγκού.
