14/06/2020
به خودمون اجازۀ اشتباه کردن بدیم.درست خوندین باید به خودمون اجازه ی اشتباه بدیم.
اول قصه باید بدونیم این اتفاقات نیستن که ما رو ناراحت می‌کنن؛ نحوه‌ی واکنش ما به اتفاقاته که ناراحت‌مون می‌کنه..
خیلی ساده‌ست.ما با طرز فکر،احساس و رفتارمون تو یک وضعیت خاص می‌تونیم اون موقعیت بهتر یا بدتر کنیم...یادمه اولین باری که برای آزمون گواهینامه اقدام کردم ترس شدیدی از نتونستن مثل یک تابلوی بزرگ تبلیغاتی تو ذهنم نقش بسته بود وقتی آدمای مختلف می‌دیدم که با غرور میگفتن حتی یکبارم تو این آزمون رد نشدن یا کسایی می دیدم که ماشین شون دم آموزشگاه پارک میکردن و میرفتن آزمون میدادن اضطراب و ترس من برای نتونستن بیشتر میکردن اون موقع مهارت رانندگی موضوعی بود که تا روزی که برای اولین بار فرمون ماشین لمس کردم مهارت دست نیافتنی بود که فقط آدمای خاصی یاد می گرفتن ؛ چند روزی از آخرین تمرین رانندگیم بیشتر نگذشته بود؛باید میرفتم و آزمون آیین نامه ی رانندگی میدادم.تو مرحله ی اول این آزمون طبق پیش بینی ذهنیم ( البته بهتره بگم پیش شرط ) رد شدم⛔ باور نالایقی و نتونستن به عمل تبدیل شده بود اون روزا باور غلطی داشتم که ( برای اینکه خوشبخت باشم باید تو هر کاری موفق باشم ) من تو یکی از ساده ترین و ابتدایی ترین مراحل خوشبختی شکست خورده بودم با فشار اطرافیانم مجاب شدم یکبار دیگه و برای اثبات بدشانسی ( یکی از دفاع های من در برابر رد شدنم ) دوباره آزمون بدم ..خب قابل پیش بینیه بازم رد شدم⛔ اینجا دیگه آخر خط بود...من باخته بودم بدم باخته بودم.ساعت ها تو خیابون قدم زدم و فکر کردم به اینکه چرا این اتفاق افتاد؟چرا رد شدم؟چرا اینجوری میشه؟چرا من؟حتی لحظه ای فکر نکردم باید چیکار کنم تا بتونم این شکست به فرصت تبدیل کنم.تو مراحل مختلف زندگی این تجربه بارها و بارها برام تکرار شد و خب نتیجه این میشد که باید کاری کنم تا شکست نخورم بازم قابل پیش بینیه که این طرز فکر باخت های نسبتا زیادی واسم رقم زد من درحالی سعی در تغییر چیزی داشتم که باورم این بود که نباید هیچوقت باخت تجربه کنم اشتباه کردن فاجعه بود انتظار اتفاق افتادن چیزی که میخواستم باعث شد واقعیت نبینم و تجربه ی یادگیری از دست بدم.من خودم مسئول پاسخ به شکستم نمی‌دونستم اما زندگیم براساس شکستی که خورده بودم معنی میکردم.اولین باری که آزمون تحصیلات تکمیلی شرکت کردم؛اولین باری که به کسی گفتم دوسش دارم؛اولین باری که تو مصاحبه ی شغلی رد شدم؛این اولین بارها نبودن که از من یه آدم محکم ساختن؛پذیرش و نحوه ی نگاه من به اتفاقات دوروبرم بود.من خودم به خاطر اشتباهاتم بخشیدم.
