02/04/2025
Misschien ligt het niet aan haar reacties
maar aan jouw onvermogen om haar pijn te dragen
Ze was niet altijd zo.
Ze was zacht. Open. Warm.
Ze was licht. Lachend. Gevend.
Ze wilde alleen maar liefhebben
zich veilig voelen in een wereld waarin haar hart geen schild nodig had.
Maar dan komt de dag dat die liefde te vaak werd genegeerd. Dat haar woorden werden weggewuifd, haar gevoelens belachelijk gemaakt, haar grenzen overschreden, en haar aanwezigheid voor vanzelfsprekend werd genomen.
En wat jij haar noemt afstandelijk, emotioneel, onredelijk, heftig, ‘too much’ is in werkelijkheid het gevolg van hoe jij met haar omging.
Van alles wat je niet zei.
Van alles wat je niet gaf.
Van alles wat je ontkende.
Want een vrouw sluit zich niet zomaar af.
Een vrouw wordt niet zomaar scherp of kil.
Dat gebeurt niet uit het niets.
Dat gebeurt langzaam. Pijnlijk. In lagen.
In elke keer dat haar zachtheid werd beantwoord met afwijzing.
In elke keer dat haar openheid werd bestraft met stilte.
In elke keer dat haar kwetsbaarheid geen bedding vond.
Ze is niet gek. Ze is getriggerd.
Getriggerd door alles wat ze al eerder meemaakte.
Door de vader die emotioneel niet beschikbaar was.
Door de relaties waarin ze zichzelf verloor in ruil voor een beetje aandacht. Door de keren dat ze te veel voelde, te veel gaf, te veel vroeg en niemand bleef.
Haar ‘reacties’ zijn geen persoonlijkheden. Het zijn beschermlagen. Gegroeid over jaren van genegeerd worden, van gaslighting, van ‘stel je niet aan’,
van je kwetsbaarheid niet kunnen vertrouwen in de handen van een ander.
Dus ja, ze wordt emotioneel. Omdat er wéér iets geraakt wordt. Niet het moment zelf, maar de echo van al die momenten die eraan voorafgingen.
En als je haar liefde niet kunt dragen in haar zachtheid,
verwacht dan niet dat je haar kunt hanteren in haar vuur.
Je noemt haar ‘moeilijk’, omdat je haar niet begrijpt.
Maar begrijp jij eigenlijk jezelf wel?
Want het is makkelijk om te wijzen.
Om haar te noemen: onstabiel, emotioneel, intens.
Maar wat zegt dat over jouw vermogen tot verbinding?
Tot luisteren? Tot écht aanwezig zijn bij wat een ander voelt?
Misschien ligt het niet aan haar.
Misschien ligt het aan jouw afwezigheid.
Jouw emotionele afstand.
Jouw afkeer van ongemak.
Jouw onvermogen om verantwoordelijkheid te nemen voor de impact die je hebt.
Je kunt haar niet kapotmaken en haar daarna de schuld geven voor het feit dat ze niet meer straalt.
Je kunt niet haar vertrouwen beschadigen en haar daarna verwijten dat ze gesloten is.
Je kunt niet zeggen dat ze ‘overdrijft’ als jij nooit geleerd hebt te voelen.
Je kunt haar niet ‘toxic’ noemen als jij degene bent
die haar continu in een onveilige omgeving plaatst.
Ze vraagt niet om perfectie. Ze vraagt om aanwezigheid.
Ze wil zich niet klein hoeven maken om liefde waard te zijn. Ze wil zich niet continu moeten verdedigen
tegen jouw onvermogen haar te zien.
Ze wil gewoon voelen:
Ik ben welkom hier.
Mijn gevoel mag er zijn.
Mijn waarheid wordt niet genegeerd.
Mijn pijn wordt niet geminimaliseerd.
Mijn grens wordt niet belachelijk gemaakt.
Ze vraagt niet om alles. Ze vraagt om iets heel menselijks: respect, liefde, veiligheid, echtheid.
Misschien ligt het niet aan haar ‘reacties’.
Misschien ligt het aan jouw weigering om te blijven wanneer het moeilijk wordt.
Aan jouw gewoonte om haar te willen fixen in plaats van te begrijpen.
Aan jouw angst voor diepgang. Voor pijn. Voor échte intimiteit.
Want liefde is geen gemak.
Het is verantwoordelijkheid. Voor je eigen schaduw.
Voor wat je bij een ander aanraakt. Voor hoe je verschijnt of juist afwezig blijft.
Dus voordat je haar weer de schuld geeft van ‘hoe ze doet’, vraag jezelf af:
Wat heb ik nagelaten om haar veilig te laten voelen?
Wat in mij maakt haar onrustig?
Wat in mij wil wegkijken, terwijl zij net wil dat je haar ziet?
Je kunt geen vrouw slopen met jouw afwezigheid,
en haar daarna de schuld geven voor haar muren.
Misschien ben jij niet haar slachtoffer.
Misschien is zij het jouwe.
Liefs Sandra Lagerweij
www.inner-journey.nl
