02/07/2025
Эхнэрээ зөвхөн минийх, минийх байх ёстой гэж торонд орсон шувуу шиг байлгахыг хүсч харддаг, зоддог, эрхшээлдээ оруулан, олноос тасдаж, сэтгэл санаа бие махбодиор нь ил, далд хүчирхийлдэг ийм араатнууд гаднаа чухам л эхнэр хүүхдэдээ хайртай, халамжтай, номхон хүний дүртэй ч үнэн чанартаа "хонины арьс нөмөрсөн чоно шиг" хэрцгий. Тэд хэзээ ч засардаггүй. Салъя гэхээр салахгүй, яг нохой шиг зууралдана. Хүнийг яаж хуурч, эрхшээлдээ оруулж удирдах вэ, яаж амьдрах итгэлгүй болтол тархийг нь угааж залхаах вэ гэдгээ маш сайн мэддэг. Үг, үйлдэл бүр нь худлаа.
Сэтгэл судлалын түвшинд үүнийг нэг төрлийн сэтгэцийн эмгэг гэж үздэг ч энэ бол өвчин эмгэг биш буруу хүмүүжил, төлөвшлөө өөрөөсөө хүч дорой хүмүүст гаргаж байгаа бүдүүлэг балмад зан авир, ёс суртахуунгүй үйлдэл нь юм байна гэж ойлгосон.
Миний өнгөрсөн амьдрал яг энэ талийгаач шиг байсан даа🥹🥲. Амьд үлдэхийн тулд, охиддоо, аав ээждээ эсэн мэнд харагдахын төлөө бүх зүйлээ золиослоод харьд явахаас өөр сонголтгүй болтол, тэвчээрийн хүлээс тасарч, хүсээгүй гэмт хэрэг хийх хэмжээнд хүртэл уур бухимдлыг минь барж зовоосон. Яагаад тэгтлээ доромжлуулчихаад тэсч тэвчээд, нуугаад байснаа, яагаад ийм хүнийг хайрлав, яагаад өөрийгөө хайрласангүй вэ, гээд л одоог хүртэл өөртөө харамсаж, гутардаг.
Хөнжлөөр биеийг минь битүү хучаад ямар ч амьсгаа авах боломжгүй болгож байгаад гаднаас нь балбаж, муужирч унатал, хамрын цус сад тавин урстал тарчлааж байсан тэр мөч, арзгар ултай гутлаар өшигчүүлж, галын дэгээ, хайчаар хөх эрээн болтлоо цохиулаад хэдэн өдөр хавдаж хөхөрсөн хөл гар, "хорвоод мэндлэх" гээд бүрэлдэж байсан үрийг минь зулбатал өшигчин зодсон тэр хардалт, нүд минь хөх алаг болтлоо хөхөрчихсөн музейгээ тайлбарлаад зогсож байсан тэр гунигтай бөгөөд ичгэвтэр өдрүүд, уурлахаараа хамаг хувцсаа гал руу хийж шатаадаг байсан тэр балмад авир ... гээд санахыг хүсдэггүй ч хар дарсан зүүд шиг цээжинд хадсан бараан дурсамжууд намайг орхиогүй.
Хамгийн муухай нь дээрх бүх үйлдлийн дараа хэлдэг маш олон удаагийн "уучлаарай, би чамд хайртай болохоороо л харамлаад, дахиад ингэж зовоохгүй, гар хүрэхгүй, чи л миний амьдрал, чамайг салвал үхнэ" гэдэг хуурамч амлалтуудын ард тэр давхар амьдрал зохиосон байсан. Одоо ч амьдарсаар байгаа!
"Үрийн минь эцэг, хань минь шүү дээ" гэсэн сэтгэлээр заримдаа өөрийгөө хүртэл буруутгаж, хөөрхийдөө хэмээн өрөвдөж байхад дахиад давтагддаг байсан аймшигт мөчүүдийн хааяа эргэн санахаас ч ой гутаж, зүрх тэмтэрдэг.
Одоо ингээд амьд яваадаа өдөр бүр талархдаг ч "хаяж явсан" гээд өс хонзон өвөртөлж явдгийг нь хэд хэдэн ойрын төрлийн хүнээс баримттайгаар мэдэж, сонссон болохоор сэтгэл дотроо бэргэсээр яваа.
Бүсгүйчүүд минь хань нөхрөө л зөв сонгоорой. Удам угсаа, мэргэжил боловсрол, ажил төрөл, өссөн орчин, найз нөхөд, хүрээлэл гээд харж ажиглаж болох бүхнийг нь анзаарч хараарай. Энэ маш чухал шүү.
Амьдралд огтхон ч яарч болохгүй гэдгийг хүн биеэрээ туулж хохирсон хойноо л ойлгож, ухаардаг юм билээ.
Одоо бид хөөрхий бүсгүйн үхлээр шуугиад өнгөрөх бус охид эмэгтэйчүүд, ээжүүд, үр хүүхдийнхээ төлөө дуугарах цаг аль хэдийнээ болсон шүү.
Гэр бүлийн тухай хууль болон бусад хуулиндаа нэмэлт өөрчлөлт оруулж, боловсролын салбартаа ч бодлогын түвшинд "Хүн байх ёсны тухай" сэтгэл зүйн хичээл хөтөлбөрүүдийг хэрэгжүүлэхгүй бол нүднээс далд хэдэн мянган охид минь, хэдэн зуун ээжүүд минь хүчирхийлүүлсээр, амь насаа алдаж хохирсоор байх болно гэдгийг өөрийн туулсан амьдрал дээр тулгуурлан, сургамж аваасай, мэссэж болоосой гэсэндээ анх удаа илэн далангуй бичлээ.
