A Lot Of Complexity

Startpagina
Nederland
Almere
A Lot Of Complexity

Begeleider, schrijver en docent die in onze menselijkheden onze onvoorwaardelijke levendigheid herkent, onderzoekt en fier inspireert.

In ons aanbod van studie en begeleiding komen (zelf)kennis, kritisch en creatief denken, kunde en kunst samen en vormen belangrijke katalysators. Dit maakt onze benadering diepgaand en fris. Ons aanbod kent een driedeling. Het studieaanbod rondom begaafdheid, de begeleiding (losse sessies en gespecialiseerde trajecten) en de verdiepingsmodules positieve desintegratie. Het aanbod wordt gevolgd door

particulieren en professionals, door jong – én oud-volwassenen, door psychologen, kunstenaars, onderzoekers, coaches, muzikanten, studenten, pedagogisch begeleiders, filosofen, directieleden, door beleidsmakers, ontwerpers, leerkrachten en…misschien wel door jou? Wat hen bindt, is hun grote openheid richting ervaring en hun intense gedrevenheid om de complexiteit en verbinding in elk aspect van hun leven te (h)erkennen, met als gevolg dat ze de ontwikkeling van henzelf én hun omgeving met harmonieuze passie faciliteren. A Lot Of Complexity biedt ontwikkelruimte om complexiteit te vieren!

17/07/2025

Inspiratie wortelen

Er was een ongekende tederheid die bij wijze van spreken tot mijn toegenomen haarpunten aan toe voelbaar was. Het voelend weten dat een menske in mijn baarmoeder groeide stemde mij zacht lichamelijk. Ik werd bewust van vertraging als wijsheid. Wijsheid waar ik geen helder te kaderen training of theorie in kon aanwijzen en die bovendien geen uitzonderlijk begaafde auteur, maar emergentie als begeleiding kende. Een latente wijsheid – wijze van zijn – groeide zonder geplande moeite: de inleiding was al miljarden jaren gaande.

Overgave, presentie en gratie waren geen gepolijste deugden, maar klinkklare instincten. Een groeiproces dat onvermijdelijk congruent was met mijn essentie, wat dan ook angst kon inboezemen als ik meende de logica ervan geestelijk te kunnen bedwingen. Help, waar gaat dit naartoe, hoe diep gaat déze liefde, hoe groot is de kwetsbaarheid die hier vormvat, welke intensiteit van leven barst straks los en raak ik dít dan kwijt?

Juist in de periode voorafgaand, tijdens en na de zwangerschap schreef ik vloeiende, lyrische stukken die later de geboorte van Intens Mens in zich bleken te dragen.

De roes die de lyriek ook voortbracht was intens, maar niet per se hyper. Het was niet zozeer gerichte verbeelding als wel nimmer te weten mysterie als inspiratie. Ik kon niet bij elk ochtendlijk ontwaken in mijn buik kijken en daar het bewijs van het allermooiste menske van de wereld aanschouwen, maar leefde wel per ommegaande in mijn onderbuik meer dan in een zelfbeeld of imago - en de schoonheid was evident.

Zien in het donker, weten middels evenwichtige, niet gewichtige introversie.

Een teder soort responsiviteit die de hemelse breedte van wijdverspreid, geworteld en divers leven om mij heen spiegelde. De zwangerschap ervoer ik als een gift die geen definitie of kenmerkend onderscheid van begaafdheid evenaren zou. Wat er begaafd was aan dit groeiproces, dat was het eerlijke, ervaringsgerichte, niet door mij gedirigeerde leerproces.

Deze beleving van inspiratie was dan ook anders dan de inspiratie die ik heb leren aanwenden als nood om gezien te worden. Alsof ik zonder deze inspiratie niet zou leven – alsof ik méér moest inademen dan uitademen, om te kunnen overleven. Inspiratie als hyperventilatie. Het was ook anders dan de inspiratie die in dienst is komen te staan van de op licht terende schaduwkanten: het weliswaar veelal onbewust verbloemen dat ook ik verlang gekend te worden als gewoon, krenkbaar, lief, nerveus en dolend mens. Deze inspiratie is vastgezet verdriet dat zichzelf met een grote, schijnbaar dienende glimlach afwijst – we voelen de pijn en meelachen voelt wellicht vervreemdend al is dat lang niet altijd tot de bron te herleiden (want we synchroniseren emotioneel veelal, óok in incongruentie).

Hoe veranker ik de beweging ‘naar boven’, het gevoel geroepen te worden tot expressie, creatie en delen met het woordeloze instinct dat van binnenuit zwanger is aan zin, zonder aanzien of opgejaagde wasdom? Hoe zijn we zo-gesteld begaafd zonder daarmee de voorwaarden en gestereotypeerde identiteiten te claimen die een verlangen naar onvoorwaardelijke liefde en ongebreidelde eigenheid vertroebelen?

Gewoon, mens zijn. Niet nódig, geen praatje als plaatje, intensiteit van ervaring niet met de waarheid van verbinding verwisselen, gevoelens van afwijzing niet omzeilen, plezier niet inwisselen voor macht en de geconditioneerde normen tot aan het leven intrinsieke waarden omkeren:

Inspiratie brengt geen zelf, maar iets anders, iets ongekends, iets mysterieus tot leven. De gedeelde ervaring is wellicht bescheiden dankbaarheid, de extase is verwondering, guitig gemak, bevriende stilte of wakkergeschuddende verwarring. De leegte die zich nadien toont is een geestelijk eerbetoon aan al het andere dat jouw werk in beweging bracht.

Hoe zijn we sámen begaafd? Hoe weven we onze begaafdheden tezamen tot een emergente wijsheid die het leven op spirituele, organische en contextueel diverse wijze eert en reflecteert? Hoe zijn we 'alleen samen' een begaafd wezen? Zodoende leven we begaafdheid niet als een potentieel ongekende emotionele verstrengeling (we snakken gelijkgestemdheid, ervaren eenzaamheid wellicht als spirituele thuisbasis), we herontdekken begaafdheid als een weefkunst die we energetisch gezien altijd samen met al het andere leven om ons heen belichamen.

Er leeft momenteel iets in mijn buik dat begrenzing nodig heeft om - badderend in geduld en evenzo in ontembare groei - haar eigen weg naar buiten te vinden.

Deze begrenzing is ook de creatie van een dragende structuur, het bij één brengen van de creaties van de afgelopen vier jaar, de integratie van de dieperlevende thema’s in de creaties en het experimenteren en uitdiepen van de, zo blijkt nu weer, lyrische stem die de mijne wel en niet is...

gezien haar oorsprong ongedwongen stilte is, de vertakking van mijn leven buiten mijn bewustzijn om. En onvermijdelijk: de geboortepijnen.

Laten we onze perceptie van begaafdheid uitdiepen, verbreden en ophogen tot de feitelijke verwevenheid van leven. Laten we begaafdheid ook als een zwangerschap durven zien en ontdekken. Zodoende de bijkomende geboortegolven met respect de ruimte, vertraging of versnelde opening te bieden die organisch klopt. Zodat we eerlijk floreren en vol in het raakbare leven staan, ook als we schijnbaar stilstaan of ruig gefrustreerd briezen. Een leven dat includeert, niet gretig domineert, maar vrijelijk en wederkerig...

inspireert, verwevend individueert,

diermenselijk humaniseert.

Foto: Karlijn Goossens via https://benphotography.online/

16/07/2025

Laura Stavinoha nam op secure en onderzoekende wijze een kerntalentenanalyse bij mij af in de context van haar opleiding tot analist. Een intrigerende ervaring. Laura vroeg naar jeugdherinneringen. Wat waren activiteiten waar ik mij levendig bij voelde? En hoe intens levendig was dat? Wat deed ik graag, vol overgave en vrijelijk mezelf-zijnde?

De ervaring die ik als hoogtepunt beschreef, die het diepste in mijn voelende weten gegrift staat, is het bewonderen van de sterrenhemel vanaf het balkon van ons ouderlijk huis.

Ik en mijn zussen lagen met onze matrassen op het balkon, mijn ogen waren even wijd als mijn mond langdurig stil viel. Ik voelde mij meer thuis dan ik ooit eerder had gekend en het zou een herinnering worden die ik met regelmaat nog eens bezocht, nogmaals zocht in de vele vaak verdonkeremaande uithoeken van mijn bestaan. Niet uit melancholiek, maar als het intens willen liefhebben van de ultieme beleving van waarheid. Soms als hinkend de schitterende, nergens te vinden geliefde zoeken die je hart (open)breekt wanneer hij of zij uit wijsheid de banden doorknipt die het doorademen van liefde onmogelijk maakt.

Ik ervoer daar op het balkon dat ik de kosmos ontmoette en de kosmos mij even liefdevol en nieuwsgierig aankeek. Ik bleek de kosmos, één en velen van de sterren die zoveel jaren licht-bewustzijn verwijderd van mijn fysieke sterrenbestaan verbleven. Het was feitelijk zelfverlies en een oererkenning van mijn zijn in één. Het wonder dat we leven noemen werd openbaard door dat ene moment, die ene blik, deze tijdloze herinnering. Het verankerde voor altijd, want tijdloos, het gewetene dat ik de ster aan de hemel ben. Dat dat geen hoogheidswaanzin, maar pure liefde voor het waanzinnig verfijnde leven is. Liefde die geen afstand of indeling kent, liefde die straalt weldra het gezien wordt door precies dezelfde straling die de liefde zelf is. Liefde die altijd openbreekt en niet te meten of te temmen is.

Hoeveel dwalingen ik psychologisch ook heb gekend en zal kennen, deze waarheid staat als mijn werkelijke thuis.

We zijn het geheel, ons leven is weefsel en reflectie van dit geheel en de enige werkelijke heerser in ons is datgene dat moedig en bescheiden overgeeft aan onze belichaamde, kosmische kracht.

Het kerntalent bleek niet terug te brengen tot een kenmerk, te herproduceren passie of individueel te claimen gave. Het is niet te vermarkten, en het antwoord klopte daarom precies.

De erkenning van wie ik ben als kosmisch geheel lost in essentie alle psychologische problemen en vragen naar identiteit abrupt op. Niet omdat ik ineens als verlicht wezen precies weet wat wijs, waar of mooi is. Laat staan daar continu vanuit handel. Wél omdat ik in essentie geen wezen ben, nooit geen probleem kan zijn en in mijn van binnenuit uitreiken naar het geheel dat mij voortbrengt precies genoeg licht belichaam om nooit meer tegen de onvermijdelijke zwaartekracht van het bestaan te hoeven vechten.

Helaas lig ik niet elke dag op dat balkon, val ik telkens weer in verleidelijke en vergoelijkende relativiteiten en voelt leegte nog altijd als de afwezigheid van de cosmos die ik altijd al ben en zal blijven. Schitterende humor, dit universum!

Moge ik elke dag stilletjes of luidluchtig verliefd worden op het leven en mij niet doodstaren op een zo getemde, bedreigende eindigheid die überhaupt nooit de mijne zou kunnen zijn. Wie ik ben is leven en het enige dat deze waarheid als schoonheid herkent is het doodgewoon en volledig aankijken. Zelfs als alle donkerte van de wereld je dit verlet. Misschien wel juist dan.

Sterrenstof blijven we hoe dan ook. Het is niet de dood die beangstigt, het is de grootheid van (onszelf als) leven die we uit angst voor overweldiging verkleinen tot een kenbaar ik. Liever doods, dan zó levend. We denken wellicht dat we er beter aan doen onze nietigheid te herkennen, maar dat is ook de blik afwenden van de grootsheid van werkelijk niet die ene, afzonderlijke, gedimde persoon te zijn.

We worden allemaal volledig door de sterrenhemel gezien, geen talent dat dát ontkrachten kan. Wat wil je nog meer ;)?

Foto: Nathan Anderson

16/07/2025

"People who have a creative side and do not live it out are most disagreeable clients. They make a mountain out of a molehill, fuss about unnecessary things [...]There is a kind of floating charge of energy in them which is not attached to its right object and therefore tends to apply exaggerated dynamism to the wrong situation."

Marie-Louise von Franz

Iets in mij rebelleert bij deze tekst. Dat rechtvaardig ik dan door een woord als "client" te beklagen en te stellen dat het objectiveert waar het om allemaal unieke individuen gaat die niet in een algemene stelregel te kennen zijn.

Doch...als ik dieper in dat rebelse gevoel kijk, merk ik precies op wat von Franz stelt.

Ik herken het benoemde proces bij mezelf. De afgelopen maanden heb ik geregeld gedacht en gehoord "waar is enthousiasme?"

Mijn levensenergie stond op een laag pitje en als ik niet helder keek, nam ik dit mezelf of een ander kwalijk. Dat was te herdenken als teken van "de kleine dood" die er symbolisch gaande was. Is. De kleine dood die (bij herhaling) woordeloos vertelt dat als ik mijn creatieve zijnswezen gekooid hou, of gekooid laat houden door aangenomen projecties die ik aanneem uit angst voor onzekerheid en verlatenheid, dan zal ik op den duur emotioneel in opstand komen.

Dan foeter ik tegen het systeem, snak ik onwetend naar uitlaatkleppen voor de creatieve energie die schijnbaar bedwongen wordt of leg ik de vermeende oorzaak van mijn zelfonderhoudend lijden bij problemen in mijn zijn of andermans issues. Allemaal bezigheidstherapie, vermijding van waar het omgaat:

ieders wezen is uniek en menselijk, heel menselijk. Wat mij frustreert, is een vingerwijzing naar wat ik niet in mezelf laat zijn voor wat het is. Precies bij een agendaloze aanname van oerfrustratie als getemde levenslust kom ik uit onderdrukking, verlamming en kan ik er wezenlijk als mezelf zijn voor een ander.

Enthousiasme móet niet, in die zin dat het niet iets is waar ik aan dien te voldoen of dat ik dien weg te geven als navelstreng, als levenslijn voor een ander. Enthousiasme is openstaan voor wat ogenschijnlijk haar tegenhanger is: niets of niemand hoeven zijn.

Wie het creatieve instinct ervaart en daar structureel tegenin gaat of in wordt geremd c.q. zich laat remmen (beide gebeuren en onderhouden elkaar), die persoon mist in essentie liefde in en voor het leven zoals het onvoorstelbaar gevarieerd en onvermijdelijk eindig is. Het is het lezen van de talrijke symbolen die we in ons dragen en ons herinneren aan de ontembare krachtspellen in het leven: liefde en de dood. De persoon míst in essentie niets, want het hoeft, kan en moet niemand anders zijn.

Dit helder zien, eren zoals het is, creativiteit niet in het eerste uur omzetten tot product, dienst of dienende rol, dat laat de levensenergie stromen waar het zonder kaart naartoe "wil", blijkbaar, als vanzelf en niet als verzet tegen de verrassende en tegelijk doodgewone technologie van dat specifieke wezen.

Tegenwoordig spreek ik openlijk met mijn psychologisch begeleider over hoe ik creatief bezig ben. Er is een vertrouwen dat ik gewoon ik ben en haar visie en werkwijze niet mijn zijnswijzen beknellen. De uitdagingen die ik voel en nog steeds tot uiting komen, kunnen we zodoende de aandacht bieden die ze wel of helemaal niet nodig hebben. Het vertrekpunt is de realiteit van wie ik ben in relatie met alles om mij heen, niet een onuitgesproken norm, een bedoeling beter te worden zoals dat door een methode of theorie wordt gepretendeerd en geen gevecht of gevlucht dat nodig is om mijn bestaan groter of kleiner te maken dan het is.

"Lekker bezig" is de enige evaluatie. De wereld schuurt niet tegen mijn aanwezigheid als mens aan. De wereld is in mij, ik ben in de wereld. En daar is in essentie alleen nog levensenergie als werkelijkheid. Stevig zweverig, verliefd op het leven, oneindige rouw verinnerlijkend en de realiteit van grenzen en wensen zíjn. De aangeleerde vervormingen van hoe het is om mij te zijn ontspannend, laten opbranden en ze zowaar zien als een droom die nooit de mijne was. Mijn dromen niet als realiteit van een ander opdringen. Eigenaarschap nemen van iets dat spontaan in mij opwelt: voel je de onmogelijk op te heffen paradox?

Ook wel zichtbaar als innig plezier tijdens een rondje bakfiets. Enthousiasme, voortkomend uit het creatief opleven van eeuwig rondgaande rouw.

14/07/2025

Waardig. Als mens, een voelend wezen, één van velen evenzo waardig.

Niets dat geheeld, goedgemaakt, gecompenseerd of bewezen hoef te worden. Wonderlijk in samenhang met al het innerlijke en uiterlijke leven, nooit een personage in andermans comfortabele script. Geen modelplaatje, geen ontkenner van haar innemende, onmeetbare, niet op film of foto vast te leggen schoonheid.

Elk menselijk onderscheid herkent ze als unieke erkenning van alomtegenwoordige en ieder toekomende want belichaamde schoonheid. Waardig omdat waardigheid intrinsiek aan de niet te bemeesteren levensstroom is. Wetend, omdat het lichaam weet, al zal ze nooit kunnen of hoeven uitleggen hoe haar lichaam weet, haar wijsheid hoeft niet getemd te worden.

Mens, niet als meer of minder dan welk ander natuurverschijnsel ook. Geen voelend wezen om te onderdrukken, geen voelend wezen dat uit haar kracht gezet kan worden. Ook de dood wordt door haar bemind als innige familie, als ultieme getuige van haar levendige werkelijkheid en als uitnodiging om moedig te zijn zoals ze vanzelflevend is.

Geen haar op haar hoofd dat zichzelf verdenkt van te beschamen pathologie of tekortschieten. Een ademend wezen dat grenzen vloeiend en ferm erkent, dat andermans integriteit eert door haar eigen realiteit te zijn, dat oerinstincten uit haar bekkenbodem laat opwellen.

Niets om te idealiseren of devalueren, niets om in toom te houden, niets dat van binnenuit gecensureerd dient te worden. Geen toevallig bestaan dat andermans noden verschuldigend tegemoet komt, geen geloof in een identiteit die ook maar één haarbreed afwijkt van de liefde zelve zijn.

Onmogelijk oneerlijk over al het grove en subtiele geweld dat de wereld rond gaat, bewust van ieders nietigheid, bewust van de presentie en aanwezigheid van haar lichtgevend bewustzijn. Grenzeloos onwetend.

Geen rol, object, geen norm. Geen projectiescherm van emoties, geen vergoelijking nodig voor eenvoudigweg bestaan. Niet bang voor de dood, vol verliefd op leven. Geen handen voor de ogen om misbruik, manipulatie, discriminatie of onderdrukking te ontzien. Een wezen vol in een wereld die zij niet hoeft of kan ontstijgen. Geen strijder omdat daarmee haar bestaan waarde krijgt, geen ontkenner omdat ze zichzelf daarmee de pijn die haar aangedaan is ontziet.

Integer omdat ze leven is. Al gaf ze nooit iets van haar bronnen barmhartig weg of schepte ze alle wonderen van de wereld, droomde ze dag en nacht of vocht ze aan de frontlinie: niets kan haar waardigheid bevestigen nog ontkennen.

Ze is waarheid, niet omdat ze zich groter dient te maken of als waardig gezien moet worden. Nee, simpelweg omdat ze leeft. Ze weet dat ze in een wereld woont die onvoorstelbaar prachtig is, dezelfde wereld die gruwelijk en krankzinnig is.

Ze weet dat zij deze wereld ook is, maar nooit een meester van dat geheel kan of hoeft te zijn: ze ademt heelheid, dag en nacht. Ze is geen vijand van haar schaduwkanten, geen verbloemer van haar rauwe menselijkheid, geen tot decoratie gemaakte engel.

Niets of niemand kan de liefde die ze is te niet doen, de realiteit van haar bestaan getuigt precies genoeg. Onvoorwaardelijke liefde is voor haar geen bypass van wereldwijd geweld, het is de werkelijkheid daarvan ten volle aankijken en niets van deze zware wetenschap haar vermogen tot voelen, kijken, denken of verbinden laten verminderen. Ze kijkt het slachtoffer, de dader en de redder in zichzelf aan en weet: dat is niet wie ik ben. Wie ik ben is leven en geen diagnose zal de lading van mijn levendigheid ooit omvatten.

Zij is woede en zijdezachte aanwezigheid, zij wordt vergeten en zal altijd blijven voortleven in de bronstoffen van leven die aan haar onwaarschijnlijke geboorte voorafgingen.

Zij keert terug naar de aarde die haar voortbracht en haar waardigheid eenvoudigweg verankerde in de haar ziel beminnende ademhaling. Ze is noch sterk noch zwak, noch zweverig noch gegrond, noch tot man of vrouw te reduceren.

Zij is leven en kijkt met heel haar voelende wezen om zich heen, zichzelf herkennend als micro manifestatie van het miraculeuze, immer uitdijende wonder. Ze kijkt naarbinnen en vindt zichzelf in de enige waarheid die staat als een huis: het gevoel te leven.

Ze is niet bang voor haar licht, nodigt haar donkerte uit om in haarzelf te voor schijn te komen, ontziet haar invloed, haar pijnigende menselijkheid niet.

Zij is leven, innig verstrengeld met donkere materie, voor altijd één met de sterrenhemel en niet tot bezit te kleineren.

Zij houdt onvoorwaardelijk van zichzelf, omdat het leven dat ze is van haar houdt als van een kind - het leven kán niet anders.

Ze is grens, wens, mens en nooit volledig te kennen - ze is echt.

13/07/2025

"What people really seek, even if they project it sometimes onto outer objects, is the feeling of being alive."

Marie-Louise von Franz

Toen ik de bundel Intens Mens gepubliceerd had werd ik mij bewust van een rijzende, gevoelsmatig leegte. Wat komt hierna nog?

De afronding van het creatieve proces leek de afronding van een levenscyclus, misschien zelfs levenswerk. Ik had wel een indruk dat er met de tijd en ruimte vanzelf weer iets creatiefs in beweging zou komen, maar ik claimde dat onbewust ook als een zekerheid, als een nood. Daarmee legde ik onbewust beslag op dat spontane, creatieve, 'donkere' en liminale proces. Eigenlijk wist ik niet zo doorleefd met de symbolische dood om te gaan, de vertraging en rouw te herkennen en in te bedden zonder genormeerde zingeving.

Ik werd inhalig. Onrustig, onstuimig. Dat was ook een opbouw van lekkende levensenergie die jaren eerder begon en in ouderschap intensiveerde, ik her en der wel benoemde (en dan meer als eis aan mijn omgeving), maar niet in volheid en existentiële impact herkende, aan durfde te nemen.

Mijn zoektocht was gebaseerd op een gedeeltelijke emotionele oneerlijkheid. Of, anders gezegd, ik miste heldere zelfkennis. Ik kon het zoeken niet helemaal herkennen als een creatief verlangen voortkomend uit mezelf - projectie en verwijten liggen dan op de loer. Of misschien was het zo dat ik de keuze voor het creatieve verlangen neeg te legitimeren in de ogen van surrogaat vader - en moederfiguren. Daarmee deed ik dierbaren standaard te kort, zag ik niet wie ik anders dan hen (en andersom) ben. En nog belangrijker, hiermee ging ik voorbij aan creatieve natuurwet 1: dat hernieuwde inspiratie niet volgt na een oordeel goed/fout, mooi/lelijk, nuttig/nutteloos of 'on demand'. Iets nieuws scheppen door veilige, vertrouwde huisjes na te streven is onmogelijk. Openheid en raakbaarheid is de grondhouding.

Afgelopen dagen heb ik vele projecties richting dierbaren uitgeschreven en getekend, om ze zodoende weer terug naar de rechtmatige eigenaar te brengen en ze in dat proces van ontleden ook los te laten, terug de onzekerheid in waar het creatieve potentieel in mij floreert, ook zonder claim op eigenaarschap. Het is makkelijker om dit eerlijk aan te gaan nu dat ik weer vol verbinding voel met het beweeglijke, levendige en voor mij zo essentiële proces van creëren in de vorm van schrijven, dansen, tekenen,...

Het heeft bijna een jaar na de piek desintegratie geduurd alvorens ik hier weer vol in gezakt ben. Daarin spelen ook andere gebeurtenissen een rol, zoals de verhuizing, overlijden van dierbaren en blessures. Overgave is daarbij essentie gebleken. Zijn met de levensprocessen heeft mij iets dieper doen zakken in já durven zeggen tegen onzekerheid, maar niet zonder momenten van verwarrend verzet, tijdelijk misleidende projecties richting dierbaren en, belangrijkste:

vol meestromen met wat ik van binnenuit voel, ook als dat rouw is die uit ongemak omhuld wordt met schaamte en langer lijkt aan te houden dan maatschappelijk genormaliseerd is.

Belichaming en groeiende community is de bedding, creativiteit is wat er van daaruit opleeft wanneer ik nieuwe aandachtsgebieden verken en de diepgaande verwerking die kenmerkend voor mijn wijze van menszijn is, haar ruimte schenk, niet belemmer.

Als ik creativiteit verloochen, raak ik existentieel ontheemd, onstuimig en vol verzet. Als ik belichaming en bedding verloochen, raak ik emotioneel gedesorganiseerd, ronduit raakbaar en relationeel klein.

Het gevoel levendig te zijn, het klinkt zo eenvoudig, het is zo'n belangrijke wijsgeer, immer geïnspireerd door wat we doorgaans "loslaten" noemen.

Levendig voelen is niet hetzelfde als altijd vrolijk zijn of je ultieme passie volgen. Het is "open staan voor". En soms zijn het precies de open wonden waar het licht doorheen schijnt dat onconventionele fascinaties en levenspaden belicht. The magic!

En dat is precies waarom kunst immer en altijd mijn diepste hartverlangen ontvangt, de context biedt waarbinnen een werkelijk eerbetoon aan dit absurde leven mogelijk is. Het is mijn liefdestaal. Het is taal weer omdopen tot liefdestaal.

Moraal van het verhaal:

verloochen dit creatieve verlangen in jezelf niet, geef het alle liefde die het nodig heeft om als immer pril kind te floreren, droomrijk te rusten en: faal, faal, faal. Falen is het bewijs dat je je met iets inhoudt dat groter is dan wie je geleerd hebt te zijn. En dat je je grootsheid onbelast met andermans projecties vrij baan geeft cosmisch te expanderen, de ultieme viering van jouw niet te herhalen uitzonderlijke nietigheid.

12/07/2025

"A lake carries you into recesses of feeling otherwise impenetrable."

William Wordsworth

Als kind was ik doodsbang voor de eerste zwemles. We spraken af dat ik nog even kon wachten, dat we samen een dag afspraken waarop ik wel zou starten met de les. Het verhaal gaat dat ik op de aangekomen dag het water abrupt insprong en mij als een vis voelde. Wat zwemles was werden zwemwedstrijden, kort geflirt met waterpolo, afkeer voor schoonzwemmen en ineens opduikende duikangst toen ons thuis ontwricht raakte. Ik stopte met de wedstrijdzwemlessen met een vaag gevoel dat ik ooit wel weer eens de innige liefde voor water zou terugvinden.

Liefde voor water bleef. Een belichaamde herinnering dat ik mij in het water onnadenkend dicht bij mezelf én los van een neurotisch zelfbewustzijn ervoer.

Het is een klein wonder dat we nu pal voor een meer wonen waar ik alledaags inspringen kan. En eenvoudigweg door gedragen kan worden, een licht gewichtige vorm van ontspanning in en op mijn element. Water is mijn wezen, en gaandeweg leer ik dat ik er alleen maar meer mezelf in terugvind wanneer ik de duikangst loslaat en elke dag, vanuit een intuïtieve impuls de lichaamstaal in het water spreek die zo oervertrouwd voelt. Alsof op dat moment zo voelbaar is wat ik altijd al beleef, namelijk dat we één en al verbonden zijn en mijn energetisch wezen niet stopt bij mijn huid, maar ongedompeld is in het ook waterige, niet te temmen web van leven. Alsof het zwemmen een já tegen alomspannde gevoeligheid is, een eerbetoon aan de wateren waar we uit voortkomen, in opgroeiden, bijna honderd procent van afhankelijk zijn en een toekomst in zich dragen die alleen tot leven komt wanneer we de oerbron daarvan volledig door ons laten stromen, de diepte en niet de vlakte vertrouwend.

"The psychotic drowns in the same waters in which the mystic swims with delight.”

Joseph Campbell

The everyday mystic floats lightweightedly on the deepest waters, feeling miraculously supported by the ungraspable mystery underneath, our impulse to breath and to feel utterly alive. We all grew in waters, we are all born mystics.

10/07/2025

Thuis: nergens naartoe, nergens van weg

Wat geen voorpaginanieuws is, maar wel diep door mijn binnenste beenderen galmt: gewoon tuinieren. Een bezigheid die eerder deze avond opleefde uit doelloos samenzijn.

Zullen we dansen? Een gesprek voeren? Ieder wat lezen?

Ik weet nog dat ik in ons vorig huis onze achtertuin schichtig vanachter de schuifpui bekeek. Geïntimideerd was ik. Hoewel ik aanvoelde en deelde dat ik ooit wel weer, als vanzelf, in beweging zou komen en in en met de tuin zou werken, stond ik daar vooral verstijfd, achter de pui. De tuin symboliseerde een vooralsnog ontoegankelijk deel van thuis-zijn. Ik was altijd bang het fout te doen, te veel schade aan te richten, zonder kennis verkeerd voor het groene leven te zorgen.

Nu, bijna tien jaar, een flinke mentale crisis en een onverwachte verhuizing naar geliefden later, lijkt het eerder ingehouden instinct een spontane actie geworden. Bijna schaam ik mij te bedenken welke ontwikkelleeftijd ik op dit gebied heb, maar de levensvreugde over deze expanderende, voor mij verwilderende ervaring van thuis-zijn zegeviert. Bovendien voelt het eigenlijk heel...natuurlijk!

Een beetje zoals ik vanochtend door de weerstand op mijn heupkom door-ademde bij yin yoga. Hmm, dat gevoel van thuis-zijn, het leek een hele stretch, nu blijkt dat ik helemaal nergens naartoe of van weg hoef. Bedding in mijn bekkenbodem biedt stromende levensenergie om in de minnende avondzon gretig groeiend gras te plukken. Schoonheid.

07/07/2025

Getekend voor het nieuwe leven

Via tekenen word ik bewuster van de beelden van het mannelijke en het vrouwelijke die er in mijn onbewuste leven. Beelden die als projecties en meer leiden tot minder oprechte wijze van samenzijn met dierbaren. Beelden die samen kunnen gaan met zelf - of anderafwijzing en daarmee vrijheid van eigenzinnige expressie in verbinding ondermijnen. Benauwende beelden.

Tijdens het tekenen word ik soms misselijk. Dan haal ik iets op dat ik verinnerlijkt hebt en verbinding en expressie vernauwt. Soms is het heel confronterend om te zien wat ik spontaan teken, niet in de laatste plaats omdat voelbaar is hoe een rauw beeld mezelf en anderen pijn doet en vrije, afgestemde liefde beknelt. Mooi is dat ik even spontaan begrip van geliefden voel wakker worden, een opening van mijn hart. Regelmatig wil ik stoppen met tekenen, soms ook smijten met een viltstift, gevoelsmatig ergens uitbreken. Rusten, briezen en stampen tussendoor doet goed, vermijden niet.

Het is ook een oefening in instinct. Een herbeleving (om het woord op een andere wijze te gebruiken) van gedifferentieerde gevoelens, van authenticiteit. Het is herontdekken van gevoelens die onder psychologische schema's opleven. Een vrijwaring van mentale ruimte waarmee emotionele ontvankelijkheid en expressie verruimen en verdiepen. En terwijl ik zo schrijf raak ik ergens ietwat geïrriteerd van de algemene, abstracte beschrijving: alsof dat 'an sich' een teken van vermijding en onderdrukking is die verweven is met een bewuster gemaakte beelden. Een psychische balancering is gaande, orde en chaos zijn communicerende vaten.

Op enig moment heb ik de aardbol met vijf vrouwelijke figuren getekend. Deze figuren zweven boven de aardbol met aan hun voeten als een netwerk getekende wortels waarmee ze met de aarde verbonden zijn. Onderaan deze wortels, als begraven ín de aarde, tekende ik spontaan gebroken harten. Bewust dacht ik op dat moment aan het vele verhuizen in mijn jeugd, het gevoel van ontheemd-zijn, het niet kunnen 'aarden'. En aan een collectief gebroken relatie met de aarde. Vertraging riep tranen op, tranen creëerden verzachting op mijn gezicht en gevoelsmatig reikwijdte in mijn hartstreek.

Zo beweeg ik al tekenend tussen hyperpersoonlijke herinnering en culturele conditionering. Het tekenen is ook iets op voelen lossen zonder dat ik van een probleem uitga.

Daarnaast biedt het een creatieve context om beelden op te halen die weergeven wat - wie - er in beweging is en in wording is. Wie ik aan het worden ben c.q. altijd al was, al gaat het niet zozeer om een identiteit en meer om een creatieve, veelzijdige zijnswijze. De beelden werken als een intuïtieve visie en als symbolische, aanscherpende gidsen. Terwijl ik deze vaak 'waterige' en sierlijke, soms heel krachtige beelden teken ervaar ik dat mijn sensitiviteit voor en de belichaming van de zijnswijze verweven met deze beelden intensiveert. Het is alsof ik mijn zijnswijze(n) en (be)leiderschap van binnenuit aanroep, anders dan dat ik mij tot een beeld aanpas.

Foto: Beytullah ÇİTLİK via Unsplash

Adres

Almere

Telefoon

06 12 22 42 45

Website

https://alotofcomplexity.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer A Lot Of Complexity nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.