A Lot Of Complexity

A Lot Of Complexity Begeleider, schrijver en docent die in onze menselijkheden onze onvoorwaardelijke levendigheid herkent, onderzoekt en fier inspireert.

In ons aanbod van studie en begeleiding komen (zelf)kennis, kritisch en creatief denken, kunde en kunst samen en vormen belangrijke katalysators. Dit maakt onze benadering diepgaand en fris. Ons aanbod kent een driedeling. Het studieaanbod rondom begaafdheid, de begeleiding (losse sessies en gespecialiseerde trajecten) en de verdiepingsmodules positieve desintegratie. Het aanbod wordt gevolgd door particulieren en professionals, door jong – én oud-volwassenen, door psychologen, kunstenaars, onderzoekers, coaches, muzikanten, studenten, pedagogisch begeleiders, filosofen, directieleden, door beleidsmakers, ontwerpers, leerkrachten en…misschien wel door jou? Wat hen bindt, is hun grote openheid richting ervaring en hun intense gedrevenheid om de complexiteit en verbinding in elk aspect van hun leven te (h)erkennen, met als gevolg dat ze de ontwikkeling van henzelf én hun omgeving met harmonieuze passie faciliteren. A Lot Of Complexity biedt ontwikkelruimte om complexiteit te vieren!

ALLES MET ALLESKijk je voelend, denk je in grove, grote lijnen en tot in detail, preciesepieterig, donzig en subtiel gen...
19/11/2025

ALLES MET ALLES

Kijk je voelend, denk je in grove, grote lijnen en tot in detail, preciesepieterig, donzig en subtiel genuanceerd? Zie je in en om je heen veel verschillen als overeenkomsten? Geniet je bruisend van beeldende kunst, denk je de taal snel en associatief in beelden? Zie je tot zelfspot aan toe persoonlijkheden in objecten? Stop je niet bij de mens als middelpunt van het bestaan, maar zie je de gebrekkige kennis en het stotterend invoelend vermogen waarmee wij mensen ons van dieren scheiden? Ervaar je zingeving op de tast, ben je je verbitterd bewust van een gebrek aan zielsvoeding? Raakt je schreeuwende geesteshonger vervuld met gulle gedachten aan een verlegde horizon, afdwalend op een oneindig brede oceaan, dobberend óp in plaats van piekerend over je zorgen?

Ben je smartelijk verzot op beweging, maar voelt dit vurige verlangen als een blok aan je been? Ben je een ongebreideld, ongeleid projectiel? Zinderen je ledematen van beweegplezier, borrelt je buik van avontuurzin, kijk je halsreikend uit naar onbekende werelden? Pieker je fantasievol, onderscheid je dromen liever niet van realiteitszin, verbeeld je logica? Vraag je dóór bij de kleur mintgroen, stopt gepieker bij bordeauxrood, is een gedachte dikwijls paarlemoer?

Heb je de neiging om bij verveling intens te dromen, om alternatieve scenario's, soms zelfs een geheel afwijkende levensloop te bedenken? Is verveling de voorbode van een kersverse nieuwe hobby? Is een hobby een tijdelijke, slurpende obsessie waarin je je zelf- en tijdsbesef verliest? Bedenk je om de haverklap creatieve projecten, ben je een ideeëngenerator, heb je een fascinatie voor natuurvormen? Hebben letters kleuren en woorden geuren?

Is symboliek droomachtig werkelijk voor je? Zie je beweging en continue verandering waar een ander een gestolde realiteit waarneemt? Zie je ‘de ander’ als een stellige term waar je een kriebelende ontkaderdrift bij beleeft? Ga je op in fijne texturen, zijn sommige kleuren werkelijk adembenemend en krijg je ‘t van andere schrikbarend benauwd? Ben je bewust de waarnemer en waargenomene tegelijkertijd? Snak je smachtend naar flow om een langgerekt moment op te gaan in ervaring? Biedt muziek een hallucinogene tripervaring, golft muziek met vibrerend geel naar groen neigend grijs of machtig mooi magenta?

Leef je tenminste parttime in het abstracte, alwaar je jouw idealen koestert en gevoelsmatig concepten toetst? Als je muziek hoort, zie je dan een voorstelling, een gedetailleerde film of een ontwakende choreografie voor je? Is leren een levensimperatief en is groei je doopnaam? Leg je onuitgedund veel verbindingen? Weef je jezelf woordelijk een plek in het levensweb dat zin voor zin herordening vindt, hervind je troost in de dekmantel der metaforische wijsheid? Krijg je het warm van blauw licht, koud van dieprood?

Voel jij intens, in pieken en dalen, in óp en in néér, in zinvól en zinloos? Soms strak uitgelijnd, dan weer vervolmaakt wiebelig? Uitermate tevreden en rusteloos bevragend? Leef je angsten als dadendrang en verlangens als verlamde ledematen? Zie je onder spanning allerrapst veel mentale beelden in het zicht stuiteren? Is je affectief geheugen nu weer een schatkist, dan weer beerput aan scrupuleuze herinneringen? Zinnenprikkelt het leven je onverstoord tot overprikkeling? Zou je liever vríj gevoelig door het leven gaan? Zijn emoties zowel onuitgenodigde, luidruchtige gasten als intens gemiste motivaties? Zingen woorden in aaneengeregen emoties zoals zinnen een levenscadans dirigeren? Voel je uitgebreid, denk je in hink-stap-sprongen, zie je omvattend en lijkt dit alles bij elkaar “té veel?”

Ben je geregeld in gesprek met jezelf en loopt dat niet zelden uit op een voortgaand dilemma? Ben jij reeds sinds kind-zijn zelfreflectief en snak je naar gelijkgestemde vrijdenkers? Is het jezelf-zijn bij tijd en wijle een evenzo complexe uitdaging als het je vertrouwensvol verhouden tot een alsmaar veranderde buitenwereld? Is je innerlijke leven dynamisch, ben je gevoelig voor subtiele veranderingen in je binnenste, alsook buiten je directe beleefcirkel om?

Zie je zowel de veelzijdigheid-in-één van een individu als de individuen in een collectiviteit? Gaat het je na aan het hart om beide te erkennen, niet voorbij te gaan aan diversiteit én verbinding volhartig te waarderen?

Streef je naar acceptatie en valt deze contra-instinctieve intentie daarom moeitevol in duigen? Weet je precies wat je nodig hebt maar prikkelen emoties tot afleidende gedachten, onheilzame daden en saboterende twijfels? Ben je vanzelfsprekend gedreven tot leren en brengt deze driving force een intense groeidynamiek met zich mee? Is je geest wild van al het wíllen? Is je lichaam rusteloos in afwachting van een te schrijven levensloop? Ontspan je met wilskracht, is moed een verordening? Ervaar je brandende kalmte in de acceptatie van ervaren, opgepotte levenslessen? Leef je voorbij het zelfzoekende, in een zintuigstillend gemak met dagelijkse gemoedswisselingen? Denk je opmerkelijk zelfstandig, sta je kwetsbaar open voor andermans vragen? Begrijp je al doende, ben je ervaringsgewijs wijs, leef je als oude ziel in het levensvak jouw derde leven met verve?

Is leren onvermijdelijk maar is nee zeggen onmogelijk onder de knie te krijgen? Is ja zeggen tegen leven een wilsbekwame noodzaak en gaat deze levenslust met de benodigde rust aan de snelwandel? Wil je groeien als nooit tevoren en voelt verandering bedreigend eng? Omwikkel je jouw wens tot ontwikkeling met gerechtvaardigde vermijding? Sta jij nooit stil en zou jij daar graag bij stilstaan?

Met andere woorden: ademt alles wat kan voelen, in en om je heen, een toename van complexiteit, en is de intensiteit die je daarbij ervaart op z'n zachts gezegd een levendige uitdaging?

Van harte, intens mens!

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/
Tekst: Intens Mens, https://www.alotofcomplexity.nl/boek

"Goh, wat lijk jij op iemand die ik ken...."Deze zin hoor ik sinds een tijd vaak, bijna ritmisch terugkerend. Op straat,...
17/11/2025

"Goh, wat lijk jij op iemand die ik ken...."

Deze zin hoor ik sinds een tijd vaak, bijna ritmisch terugkerend. Op straat, van een schijnbaar onbekende of ineens, van een toch al een tijd bekende.

Ik ben als die vriendin, een nicht of een niet te 'contouren' ander, die, zo voelt het toch voor mij, een gloei van verwondering en melancholie in één evoceert.

Even geleden zei ik spontaan en wat ongemakkelijk grappend tegen één van deze ook aan mij vormelijk bekende gezichten, na te delen dat ik deze reflectie frequent ontvang:

"Oh, dan lijk ik óf heel erg op mezelf of...op iedereen."

Is het óf?

"De vertrouwde vreemde" - of de vreemde vertrouwde - is een gezicht vol van het geschenk van herkenning, zonder er al te snakkend naar te zijn, wellicht.

Wie of wat zoeken we in het beweeglijke, allicht juist verstilde gezicht van de ander, misschien zelfs zonder te weten dat we zoeken?

Op de éen of andere manier voelt het ook als een grootse erkenning van schoonheid, hoewel we dit lijken-op tot niemand specifiek en dus niet tot een bepaalde vorm terugbrengen. De eerste paar keer waren er scheutjes schaamte, toen voelde ik een opening-afwerende trots waar ik na wat bekende cognitieve dissonanties met nieuwsgierigheid naar keek en recent merkte ik dat ik ontvankelijk was voor de diepere zin van dit samenvallen van mijn gezicht met iemand-anders:

de weidse beleving van verbinding van degene die het uitspreekt, deelt.

Daar hoef ik verder niets aan te voegen, ik kan leren vertoeven in de openheid die aangeraakt wordt, in de sociale rijkdom die we ineens bewust delen. Het is voor mij een soort flitsend symbool voor, een herinnering aan naastenliefde geworden, de herkenning dat we allemaal op de één of ander wijze intiem verbonden zijn - en wat dit in ons op kan roepen aan levenswijzen.

Misschien werd dit voorheen veel vaker met mij gedeeld, dat ik op iemand lijk, maar heb ik niet echt geleerd te luisteren, erbij stil te staan, te verstillen...tot het moment van uitspreken ook met het moment van ontvangen samenviel.

Dát is diverse, gastvrije herkenning.

Als natuur die in haar verwevenheid haar oorsprong herkent.

Foto: Karlijn Goossens
https://benphotography.online/

PS: Is herkenning een thema dat gelijkgestemdheid - of honger hiernaar - in je lijkt op te roepen? Wens je eens samen 'herkenning' in gelaagdheid emotioneel en existentieel te onderzoeken? Wanneer ervaar je herkenning, wat is het eigenlijk, doet het ertoe, waarom wel of niet en hoe doet erkenning zich weleens stiekem als herkenning voor? Onderzoekend met spiegels en ontspiegelingen, lichaamsbeweging, penseelstreken, tastend met woorden, in zintuiglijke veelvoudigheid, als onzichtbare mantra en als deel van jouw ontvouwend levensplot? Welkom via lotte@alotcomplexity.com

15/11/2025

Authentiek rouwen is meer dan het bijna van betekenis uitgeholde loslaten.

Het zijn alle emoties en van geen een of één basis kunnen maken.

Het is een levensverhaal dat onafwendbaar als open einde opnieuw begint terwijl jij je nog wel eventjes, misschien steeds lichter, losser op het eerder zo vertrouwde, gedeelde plot bezint.

Het is een vertederende, misschien eerst tergende verstilling van fysiek weefsel dat eerder geen intrisiek, autonoom thuis, want koud, afhoudend wantrouwen of andermans, bedekkende lichaamswarmte kende.

Het is de verlangde verzachting van helpende handen, begroetende heupen, vervullende voetstappen, minimaal roerende, hardop sprekende gezichtsspieren of ondirigeerbare klanken van een stem die al die tijd jullie onbesproken thuis bleken.

Het is liefde herkennen in de zoetste gebaren die geen beschrijving of verbeelding waren. Het is liefhebben dat je niet liefhad, booszijn omdat je boosheid verwaardeloosd was, voor niemand iemand hoeven zijn en voor je geliefden de vrije wereld leren zijn. Het is leren wat liefde is, loslaten wat het niet is.

Het is jengelen, jammeren, wenen, hikken, duwen, vermijden en ja, je hand nog eens en steeds toch weer iets zachter over je stekende hartgebied strijken.

Het zijn spontaan ontstane, uit de oertijd terugkerende of traditioneel vertrouwde rituelen waarin verlies als verdriet tot volbeleving van dankbaarheid opleeft.

Het is durven zien wat er niet was en wat je zo graag had geloofd, misschien meermaals beloofd, al die tijd, dat het er wel in overvloed was.

Het is eerlijk zijn waar dat nooit mogelijk leek, het weegt soms zwaar en is de zwaartekracht van je eigen, met lichtsnelheid reëler wordende, vaste, maar ook eroderende bestaan.

Het is het kleine kind zijn dat al vroeg weet wat ertoe doet en later, rouwend en rouwend en herrouwend, je ineens klaarwakker voor de geest staat, kloppend op een voordeur die onweerlegbaar open staat,

omdat niets in het geleefde leven op slot blijkt te kunnen. Het is jezelf deze rauwe, kwetsbare openheid gunnen.

Het is niet kunnen zeggen wat het is, het is doorbrekend verdriet bij het ambigue woord gemis, het glimlachen en schrikken van dat achterliggende gevoel, dat zenuwachtige gemisgesis.

Het is de seizoenen door je lijf voelen trekken, het leven herschrijven met herinneringen die nooit zo glashelder mooi en dan weer verstijvend naar of schrikbarend vormend voor je gewoontes en groeilust zijn.

Het is thuiskeer van de levenskracht om door te ademen waar je wilskracht stokt, de toewijding om te blijven waar je van jezelf weg wilt, en opnieuw geloven in expansieve onvoorwaardelijke liefde onderwijl je jouw waarden wortelt in een existentieel grondbegrip van leven dat tijd en ruimte, nabijheid en afstand, geschiedenis en toekomst tot één vol doorleefd moment belichaamt.

Het zijn tranen van verbinding en ontbinding, tot wasdom komende waardering van vertraging, een universeel emotioneel medicijn, een groepsproces dat de integriteit van ieder mensdier eert omdat het de grip van eenzaamheid tot verdriet en dwarsdaardoorheen levensliefde verteert.

Het is dit en zoveel meer, of heel anders en ook zo indrukwekkend waar.

(Hoe) Leeft rouwen in jouw leven?

Wees warm welkom om eens samen een context voor rouwen te scheppen. Waarin we met openheid, creativiteit en niets-najagend onderzoeken, aftasten en doortasten wat rouw in haar volbloei te vertellen heeft over jouw leven, jouw beleven en wat hier aan geleefde waarden teder mee is verweven.

Lotte@alotofcomplexity.com.

14/11/2025

Terwijl ik steeds eerlijker probeer te kijken, kijk naar persoonlijke schaduwkanten, waaronder ook de ontkenning van macht en onconventionele identiteit, komt er een stuwende beweging op om wat er in de wereld aan politieke ontwikkelingen gaande is vanuit diep - en doordenken te onderzoeken. Waar eerder verinnerlijkte wanhoop, emotionele armoede en een onbenoemde overtuiging van onvermijdelijkheid mij ongezien psychologisch voortdreven en het daarbij passende individualistische plot van verlating en gemis aan authentieke verbinding doordraaiden, lijkt de grip van deze schijnbaar noodlottig herhalende geschiedenis nu steeds subtieler op te lossen door er direct en zonder pardon of premature verlichting licht op te schijnen.

Daarvoor moest en moet ik ook zien wat er in mijn leven emotioneel níet was of ontkend werd en daarom zo lastig als impact op mijn psychologische wording te herkennen was en soms is. Een blinde vlek, een geblindeerd sociaal systeem. Een ontkenning van geschiedenis en belichaming - en feitelijke problemen en behoeftes, die opgelost, tegemoet te komen en tenminste, ademterugschenkend erkend kunnen worden. Zolang dit niet gebeurt, lijdt het tot een verdekkend gevoel van onvermijdelijke eenzaamheid en onmacht.

Dit plot is niet meer mijn lot. En daar opent mijn blikveld voor de politieke dimensie van een zelfde soort tendens waarin we sociale gebeurtenissen als onvermijdelijk zien en daarin, meen ik, onder andere onze projectie van vroegkinderlijke wanhoop ontzien. Dit uit één halen van een plot dat vaak en best behendig verkleed gaat als "verhaalloos leven" vergt ongemakkelijk lezen, zoals ook eerlijke relaties schuren, wrikken en ontwrichten wat tijdelijk comfort biedt, maar onwaar is en verandering of waarachtige verbinding stilt.

Wat is vrijheid? Ons bestaan zelve leeft het eerste en laatste antwoord op deze vraag.

Lang leve ons lichaam,dat in stilte wonderbaarlijk subtiel vraagt om ontmoet te worden. Dat als een veeltonige klankkast...
12/11/2025

Lang leve ons lichaam,

dat in stilte wonderbaarlijk subtiel vraagt om ontmoet te worden. Dat als een veeltonige klankkast dwars door eeuwen van lijden en onvoorstelbare veerkracht heen onze menselijkheid in al haar vormen en stromingen onvermijdelijk tot één levenslied inheemt.

Leve ons lichaam,

dat niets méér, niets minder vraagt. Dat de vraag als een tintelende uitnodiging door je zenuwstelsel zingt en in haar acties haar zicht en zingeving toont.

Leve ons lichaam, dat onvermijdelijk raakt en niet eens geraakt "kan" worden. Leve ons lichaam dat haar waarheid ook in een geïnterpreteerd gevoel van gemis, leegte of zinloosheid herhaalt en herhaalt en herhaalt alsof elk moment je eerste keer luisteren naar de muziek onder je levensscript omvat, gelijke een oproep dat je altijd en overal thuis bent. Lang leve haar leerkracht, haar mantra: je bént natuur.

Leve ons lichaam en de alomvattende, expansieve aanwezigheid die door haar stromende, zoemende, zinspelende en bezinnende zintuigen kraakhelder vergeestelijkt tot voelende liefde.

Leve ons lichaam dat geen dienst is, geen recht van de één over de ander, geen werktuig, geen lastpak, geen projectiescherm, geen geweld vergoeilijkend onderscheid, geen minderheid of minderwaardigheid, geen veronteigening van óns, geen omlijsting, geen middel, geen blokkade en geen met bestraffende wetgeving bekliederd object waar één of ander hoofd over regeert.

Leve ons lichaam dat niet zozeer lang als wel levendig leven wil.

Een verlangen zo teder, zo doordringbaar en vormkrachtig poreus dat het niet als sterfelijkheid overschaduwende wilskracht te poneren en dirigeren is.

Leve ons lichaam dat we niet overkomen, dat ons niet overkomt, dat we samen zijn en nooit alleen en daarmee per ommegaande compassie als waarheid onthult. Leve ons lichaam waarmee we elkaar waar mogelijk en vrijlievend verlevendigen, in haar kleinste en grootste gebaren, niet als performance, wel als het continu vibrerende netwerk dat onze zintuigen zijn, het mycelium onder onze voeten, de onzichtbare energie die dwars doorheen massa mensen de beleving van leven actualiseert.

Leve ons lichaam dat met haar openheid de dwang op haar aanwezigheid dicht, leve ons lichaam dat niet eens herinnert, omdat het niet vergeet, leve ons lichaam dat een stilte kent die tijdloze muzikale wonderen gebaard heeft, leve ons lichaam dat zichzelf in zichzelf dragen kan en daarmee de kern van integriteit buitenstebinnen naar onszelf, onze formidabele diermenselijke verbinding terugkeert.

Leve ons lichaam, dat ondanks eeuwen van onverbiddelijk verzet tegen haar diepgewortelde wijsheid en pijn incarnerende levensliefde niets anders kan dan van sterrenstof zijn en in aarde verlangen te verblijven.

Leve ons lichaam dat ook als ze verbannen wordt in elk natuurverschijnsel stromend en sierlijk opleeft, dat met geen macht te overmachten is omdat haar kracht - aanwezigheid - aan alle moeite, aan alle pogingen, aan alle verzinsels, ideologieën en theorieën vooraf en voorbij gaat.

Leve ons lichaam, in al haar vormen, met of zonder opsmuk, gevierd en getooid, vermoeid en doodop, oneindig divers en aan niemands laatste woord gekooid. Lang leve haar levendigheid, onvoorwaardelijk en met geen pen te beklemmen, geen geprojecteerde pijn te temmen.

Wie liefde aan haar moeiteloze overgave verklaart, weet wat levenskracht werkelijk is. En elke já werd evengoed een néé, alle kennis vormen van belichaming, elke leider belichaamde, bescheiden supergeleiding van óns lichaam, elk individu een universele getuigenis van zichzelf - en de spiegel die de aardse, onderling verweven waardigheid van ons lichaam radicaal direct toont.

Elke ademhaling een heilig ritueel, dat maakt een van ons lichaam verweesd mens vindbaar stil.

Foto: Karlijn Goossens

11/11/2025
Zin om eens samen te creëren, bewegen en in openheid volop, misschien hardop te beleven hoe het is om jou te zijn? Still...
10/11/2025

Zin om eens samen te creëren, bewegen en in openheid volop, misschien hardop te beleven hoe het is om jou te zijn? Stilletjes of loeiend herontdekkend wie je deze herfst aan het worden bent?

Of ben je geluidluchtig dan wel opgepot gefrustreerd omdat je levensenergie minder stroomt dan je oudvertrouwde wilskracht tegen de herfstwind in sputterend dicteert?

Sta je aan de start van een existentiële ontluiking...en roepen de donkere dagen je tegelijkertijd op om je in de hoek van de bekende bank te wroeten en gevoelde onzekerheden aan de buiten de deur beginnende toekomst toe te dichten? Voel je een já en een néé?

Welkom.

Sinds kort is het mogelijk om een halve of hele dag aan de frisse haven waar wij wonen te verblijven en samen met mij, Lotte, te ontdekken wat er aan creaties, gesprekken, stiltes en existentiële doorademingen ontstaan. Wandelen door het oerbos of tot de pier, kunstig scheppen, lijflievend lunchen, ons muzikaal onderdompelen of ontschaduwend doorvragen met nodige vertraging op wat 'het leven' je vederlicht lijkt in te fluisteren...het kan allemaal ontstaan.

We dansen door de dag en zijn tegelijkertijd verlegen makend ernstig en royaal, opluchtend speels. Speels in het geruchtmakend moeilijk en tijdloos waardenvol samen 'veelvoudig' mens zijn.

Concrete onderzoeksvragen zijn welkom (wie ben ik? wat wil ik? hoe leef ik in relatie? wat is de zin van dit al?), associatief aftasten ook. In gevoelsbeweging komen we hoe dan ook, ook als dat tot nog niet vertrouwde, uitweidende stiltes leidt na een vraag als 'Ja, wat nu?'

Heldere interesse is het basisingrediënt. Zolang je jezelf meeneemt hebben we verbinding als bron van exploratie en een weidse omgeving als inspiratie. Het is geen formele therapie noch doelgerichte coaching, het is wel een met levenservaring gespekte uitnodiging om je tot je kern geïnspireerd te voelen en ook dat wat schuurt of liever in de spreekwoordelijke schaduw staat zachtjes of benadrukt (er) te laten zíjn.

Een mini residentie/retraite waarin niets hoeft en we wél afgestemd experimenteren met samen zijn in en met verschillen, met wel of niet opborrelende creatielust en onkruid wieden onderwijl we levensvragen tot naakte waarheid uitpluizen. Zeker ook een mooie context om speels, waardig serieus en scherp zonder verlies van samen zacht-zijn een huidige verandering of transformatie bedding te bieden.

Ook interessant voor pedagogisch of psychologisch begeleiders die wel eens willen experimenteren met dynamische en diep relationele wijze van samenzijn en psychologisch evolueren zonder papierwerk. Praktijken en experimenten waarmee we emotioneel en existentieel heelzaam heropleven zonder in een strikt geworden rolpatroon te stappen noch dat we het spelelement en de scheppende potentie van regels en rollen ontkrachten. Kan dat? Wie begeleidt wie? Waar en hoe raken we elkaar op de grens van veelbelovende groei? Hoe raken we levensdurf-vrijmakend, maar misschien ook beangstigend verval of behendig vermeden stilstand? Voel je een luide of binnenmondse, nazoemende roep?

Ik ben alvast aanwezig. En mocht je graag iemand(en) uitnodigen (een vriend, partner, kind, collega,..): welkom. We kunnen deze dag ook groepsgewijs en toch intiem, gaande de dag vormgeven.

Nieuwsgierig? Meer informatie over de opzet, praktische voorwaarden en mogelijkheden?

Stuur graag een bericht naar Lotte@alotofcomplexity.com

Lief weeskind,vandaag dansten we de dans die ons vorig jaar verstrengeld, verwilderd liet oerroepen om ademruimte, erken...
04/11/2025

Lief weeskind,

vandaag dansten we de dans die ons vorig jaar verstrengeld, verwilderd liet oerroepen om ademruimte, erkenning en zo vaak verweesde vrijheid.

Vandaag kwam er geen bemande bus, geen arts, geen middel, weliswaar prachtige muziek bij te pas.

Vandaag hervoelde ik spelend doch diep inlevend hoe het is om afgewezen te worden en om af te wijzen- vandaag bewoog ik hier zachtlachs, guitig en gegrond doorheen. Vandaag biodansten* we ons door het niemandsdal, herproeften we jouw onafhankelijkheid, vertraagden in plaats van verdroegen we jouw pijn. Vandaag danste ik vreugdevol door waar ik vorig jaar kraaiend en protesterend te neer viel, vandaag eerde ik met lossere ledematen en ritmische soeplesse de instinctieve kracht waarmee jij vorig jaar vanallles losliet dat jou in mijn te worden ik vastzette en zo ook jouw talenten en dieperliggende missie beperkte. Vandaag herzag en herzie ik dat ook jij altijd onderweg bent en mij ultiem uitdaagt om, verlangend, verbindend en creëerend, niet aan jouw empathische wezenlijkheid, jouw grenswijze eigenheid en krenkbare kwetsbaarheid voorbij te gaan.

Want is het niet het weeskind dat oproept precies te zijn waar we zijn, los van uitkomst, afgerond, afgrond afwendend verhaal of fixerende focus op de validerende, in verbeelding vrome ander?

Vandaag was je mijn wééskind. Vandaag was je míjn weeskind. Vandaag wás je mijn weeskind.

Als een archetypische koningin werd ik vanochtend wakker in een nog donkere, tochtige kamer. Hand op hart en buik, levensenergie stromend vol compassie en gelijkgewichtige, rondomgerichte openheid. Met haar scherpe, maar niet onnodige snijdende soevereiniteit danste jij, lief weeskind, precies de trinamiek die mij aan het einde van onze dans volledig en volwaardigend op mezelf terugwierp.

Dank voor de scherpe spiegel die mij voorgehouden is, waarmee jij geen gemis achterhoudt en ik, cirkelend rondom waarsprekende wonden, vanuit verfrist vertrouwen van jou - en mijn geheel houd. De spiegel in een spiegel, het weeskind dat overal in haar wezen thuis is. Nergens beklemmend omlijnd, niets vals terugkaatsend, rolloos eerlijk en tegen verzet en achteloze angsten heen indringend imprintend wie ik niet en wie ik wel ben.

Mijn kroon is ook de jouwe,

altijd warm welkom,

Wees.

Foto: Karlijn Goossens

*Nieuwsgierig naar Biodanza? Ik dans wekelijks in Almere bij: https://www.biodanzametmarlie.nl/

Zoetzure onzekerheid,Aan jou telkens de vraag "Wie ben ik?" waar antwoorden gestaag, ritmisch geleefd worden. Aan jou de...
03/11/2025

Zoetzure onzekerheid,

Aan jou telkens de vraag "Wie ben ik?" waar antwoorden gestaag, ritmisch geleefd worden.

Aan jou de tango tussen hoop en angst, de mix en match van controle en openheid, de vastgezette inademing, de briezende uitademing, de koele stilte in plaats van verzachtende omstandigheid.

Noem ik je openheid dan adoreer ik je hardop, noem ik je onduidelijkheid dan eis ik correctie en leef ik projectie, noem ik je onveiligheid dan mist mijn innerlijk kind baarmoederlijke zelfcompassie, noem ik je avontuur dan wil ik vliegen waar ik evengoed leer vallen, bénoem ik je hardop dan ontwijk ik je binnenin.

Doorvoel ik je bij je ware naam als antwoord op de vraag wie-ik-ben, leef ik in harmonie met het soort weten dat bekende woorden ontgaat en voorbedachte acties en poses van enige zin ontslaat.

In mij het kind dat rondom haar niet vastgedraaide centrum spelen wilt. Aan jou de bedding die haar evengoed uitnodigend prikkelt als alertmakend op haar zenuwen zinspeelt. In mij het vlammende verlangen jou ten volste te leven, in mij de roestige denker wiens gedachten jou tot stikken aansporen.

Je kunt en wilt en zal mij niets beloven. Het is hier niet aan een "mij" in mij om ter afwering in iets noodlottig te geloven. Er is geen referentie die jou volmaakte aanwezigheid objectief weerspiegelen kan. Je bent en dat is wie ik ben en hier is een stroom die we leven noemen en óok als verklanking, trilling Lot rondgaat.

Misschien is het allermooiste aan jou dat je je nooit als iets anders voordoet. Geen pretentie, puur presentie. Jij bent waar verwondering, duizelingwekkend gelach, flapperende vreugde en onwennig verdriet, overwoekerde woede en verweesde schaamte een herboren thuis treffen. Jij bent waar wij elkaar leren zien, raken, beminnen, laten, vertrouwen en om alles dat leven zo zinvol maakt authentiek rouwen.

Waar een haat/liefde relatie onze verbinding lange tijd kenmerkte, ontdoe ik je van de projectie dat jij het was die mijn welzijn al die tijd belette. Ik onderschatte je waarde, overschatte jou als overmacht.

Je bent geen eisend leven buiten mij en dat antwoord leef ik langzaamaan, zonder ongeduldige tegenspraak van binnenuit.

Foto: BENphotography - Karlijn Goossens Karlijn Goossens

STEMKwetsbaarheid kan ik niet vertonen, wel verhullen. Kwetsbaarheid is diep innerlijk, zowel miskenbaar klein als onver...
29/10/2025

STEM

Kwetsbaarheid kan ik niet vertonen, wel verhullen.

Kwetsbaarheid is diep innerlijk, zowel miskenbaar klein als onverwachts grof en groot. Het is een hand op mijn vaste hand die ik nooit zo fijnzinnig schilderen kan, een zin die vragend afloopt maar sidderend voelt, wat niet gezegd maar wel gedaan wordt en wat gedaan wordt maar nooit verwoord hoeft.

Het is waar we geraakt worden en onszelf herinneren altijd te raken, zelfs op afstand, onzichtbaar of in schijnbaar zinloze zinnen en dolende daden.

Het is rouw zo rauw dat het geen reflectie meer in andermans ogen meent te zien, het is bewondering zo teder dat elk gebaar haar ondermijnt. Het is afhankelijkheid en soevereiniteit die elkaar onwaarschijnlijk perfect in evenwicht én beweging houden.

Het is het getrek in mijn keelgebied, een samenballende, knijpende pijn die - als ik door geliefden tastend gevraagd wordt waar het op lijkt - klinkt als stikken.

Kwetsbaarheid is hier het geluid van stikken dat ik nooit liet horen.

"Lieve geliefden, laat mij niet alleen, ik stik," had ik als kind wellicht gestemd.

Het geluid dat er iets dood gaat, dat leven snakt. Het geluid dat mijn lichaam zolang niet maakte omdat het geleerd heeft zichzelf vanbinnen te verteren en de gromtoon die dat voortbracht verborgen, ingetogen, ingetrokken hield in de donkerte van mijn baarmoeder; de plek die ik als biologische moeder voelde onvermijdelijk te leren bewonen. Te dopen als eerste fysieke thuis van onze wonderbaarlijke dochter en als geboorteplek van mijn opborrelende, ademhálende transformatie. Nu, 5,5 jaar geleden - een periode bom-, barstens- en geboortevol wereldwijde onrust, geweld en nooit aflatend compassie in de vorm van diep luisteren en gedurfd proberen, zorgen en samenleren.

Mijn stem is haar leven waard. Elk kind is haar oerschreeuw waard; natuur als haar aard.

Bij geboortekrampen en bij verkiezingen.

Mijn stem, goud waard, is een alchemistische mix van emoties die ik niet tot basisbegrippen, kleuren of theorie kan terugbrengen. Het is een verklanking van de opstaansgeschiedenis van 'ik' te midden van het dragende, verwijdende, té vaak aan 'zij' verwijderende 'wij'.

Mijn stem is zuiver als ze valszingend spontaan tot dansen en beminnen komt. Mijn stem is veerkrachtig als ze schrijft over de schoonheid van een vallend herfstblad dat de innerlijke lente voorkondigt, bemondigt. Mijn stem is mooi als ze diepzwart kraait, als ze zich als ziel in onze door illusies begrensde werelden loslaat. Mijn stem klopt met hart en hoofd wanneer zij van binnenuit de aarde spreekt, zich door de wind laat leiden en golvend dienend is, als water zo vloeiend spreekt wat radicaal eerlijk is en als ongetemd vuur standhoudt in tijden van zwijgen, zwichten, zwoeren en onwetend instemmen.

Mijn stem is waar wanneer ze onderdrukking doorleeft, doorheeft en standpunten inneemt in een veld van ronduit uitspreidende onzekerheid die door gemachtigden geconfisqueerd wordt tot nood tot uitsluiting en uitbuiting.

Mijn stem is gerechtigd. Vanbinnen uit door telkens weer af te dalen in dit lichaam en uit te wijden als de energie die ik nog meer dan vorm ben. Mijn stem is gerechtigd door met elkaar klinkklaar en krank af te stemmen dat onze onderlinge verschillen de pure levensenergie is die vrijheid tot een feit van ons bestaan maakt en verantwoordelijkheid als continu voortgaande stembevrijding systemisch wortelt.

Vandaag stem ik. Voor vandaag, voor morgen, voor alle keren dat ik niets zei, dat ik stikte, dat ik snakte, dat jij lachte waar je huilde, waar wij wrede muren optrekken in plaats van liefde met wijsheid leren belichamen.

"Als een wolk van zuurstof", schreef iemand die mij eens als spreker leerde kennen.

Moge onze vannacht samen opgetelde stemmen vergelijkbaar in beleving en zingeving zijn.

Foto: Karlijn Goossens, https://benphotography.online/

OngeloofZo vaak, zo beduusd. Wat is dit voor wereld, wat zet ons als mens ertoe aan zo te leven? Gewelddadig, zelfs in d...
27/10/2025

Ongeloof

Zo vaak, zo beduusd. Wat is dit voor wereld, wat zet ons als mens ertoe aan zo te leven? Gewelddadig, zelfs in de schijnbaar meest onschuldige keuzes. Elke dag, zo vaak geleefd, deze terugval. Wie ben ik zelf, wat zet mij aan zó te leven? Ik, precies een mens, zoals één van vele tegen wie ik mij afzet met vragen, vragen, overvragen. Met ongeloof.

We zijn geen overprikkelbare mensen, we leven in een overprikkelde wereld. We mogen onze stem uitbrengen, maar belichamen onze stem mondjesmaat. We vormen de omgeving naar onze hand en ontzien in onze expansiedrift een schrijnend tekort aan interne ruimte waar liefde welvaart*. Met woorden en beelden representeren we onze zintuiglijke ervaringen, niet zelden zo geconstrueerd dat onze boodschap een opluchtende, vervalsende tegengesteldheid poneert*. Zo dichten we ons denken en meer nog ons hart en ons energetisch blikveld*.

We hebben geen grip op de complexiteit en reduceren al het levende daarom tot wat voor ons ‘mens’ heet. Hongerig naar bevestiging van een bestaansrecht dat geen lokale veroorzaker kent en wordt gelegitimeerd door de helderziende dood*, zo overwoekeren we onze capaciteit tot verbinding met impulsen, wordt onze zijnswijze een overschaduwen, en onderdrukken we de inzichten die onze identiteit zichtbaar tienzijdig en afhankelijk verklaren.

Innerlijke worstelingen met vertrouwen, liefde als bedreiging. Hier en daar een gesuikerd sentiment, kenmerkend voor het kortstondig opgeven van het vertrouwde ongeloof. Ongeloof, dat ondanks bitterzoete afleidingen alsnog in mij regeerde, soms regeert.

Ontzet neem ik waar dat ik van deze wereld ben; ontkennen heeft geen zingeving in zich. Ik biecht dus door mijn innerlijke waarneming op dat ik het uiteindelijk allesbehalve beter weet. De situatie is niet te ontstijgen, consequenties doen zich voor als contexten en ethiek wordt gebaard door relaties. Er is geen absoluut, bindend goed versus kwaad. Vrijheid is een recht dat met verantwoordelijkheid komt, maar waar dit aan te staven als dat wat je in de wereld treft afkeer oproept? Verontwaardiging kan geen maatgevende waarde zijn.

Er volgen ijdele pogingen níét van deze wereld te zijn om uiteindelijk en herhaaldelijk toe te geven aan het volbeleefde feit er deel van te zijn, een eerlijkheid die een vooraankondiging is van hernieuwd vertrouwen in dat wat evengoed angst kan inboezemen.
Ik weet het nog, het ongeloof waarmee ik naar de wereld keek, waarmee ik aan het lijden leed.

Misschien was ik allereerst zes, zeven jaar oud. Een ongeloof dat nadien zó vaak ververst en uitgebreid werd, een ongeloof dat samenging met een schichtig terugtrekken in mezelf, ingenesteld in een binnenwereld vér weg van alles dat mij té versteld liet staan om me ermee te kunnen verbinden, laat staan mijn rechtmatige plek in te nemen met alle plichten van dien. De einzelgänger is de identiteit die ik mij liever liet aanleunen, daarmee kwetsbaarheid tijdelijk in de kiem smorend.

Is dit nu wat wij als mensen doen, is dit nu wat wij in de wereld manifesteren? Dat is de vraag die ik mezelf bij herhaling stelde, alsof ik een antwoord zou vinden dat het tegendeel kon bewijzen.
Alleen in dagdromen was er een ándere, geamputeerde wereld.

Vervreemding.* Eerst op kleine, voor mijn gevoel grootse schaal. Ruzietjes en ruzies in het gezin, ongeloof als overlevingsreactie.
Beduusd in het onderwijs, waar weliswaar lieve leraren leefden, maar wel met de stelligheid van goede en foute antwoorden, de wens overschreeuwend om met een even kinderlijke als kritische* kijk de wereld te leren zien. We bespraken oorlogen als cijfermatige feiten, amper met gevoel aan te nemen. We leerden hoe níét te varen op je intuïtie, hoe wél te denken zoals de opgepende geschiedenis ons dicteert, niks van onze emoties bekennend. We leerden over overrompelend leed en mochten daarna spierslap aan de handarbeid.

Oorlog. Honger. Ongelijkheid. Leed. Herhaal. Beangstigd keek ik weg van de televisie. De televisie. Een kleverige verzameling denkbeelden, met technisch vernuft een imaginair bestaan bevestigend, langs de sensitieve binnenwereld heen zappend. Een kijkbuis waardoor we een gefragmenteerd spiegelbeeld zien, díé delen van onszelf die we niet als ervaring aan ons lichaam toewensen, díé delen die we weghouden van de rol die we spelen. De rol, een plakkerig sociaal smeermiddel waarmee authenticiteit een enorm ingewikkeld begrip wordt. Een woord dat zichzelf in de weg zit.

De vrijheid die het internet ons beloofde zinspeelde op mijn zintuigen. En weg was ik - de openheid achter identiteit* - wederom. Daar, virtueel levend in een nog te ontginnen gebied, met alle gemeende, geprivilegieerde, gekunstelde kansen om de wereld naar eigen overtuiging te vormen. Een kans om mijn heimelijk door ontsteltenis beïnvloede denkbeelden te projecteren en ze bevestigd te zien in de dikke duimen van een groeiend aantal vrienden die ik nooit zou spreken, op wiens goedlachse, ook inbeddende geloof een in mij precair bestaan werd gebouwd. Zuchtend naar een moment van hoop en van wetenschap, van verbinding en ontspanning, van vertrouwen en overtuiging, verwerd het creatieve spel van identiteitsvorming ook tot een verwoede poging om gezien te worden in mijn grenzeloze kinderdroom, het oneindige potentieel*. In een houd-onthoudrelatie met het internet zwoer ik diens onvrijheden meermaals af, waarna ik toch elke keer weer overmeesterd raakte en snakte* omdat ik de gebonden gemoedstoestand zag als springplank naar dat beloofde, betere leven*.

Een beter leven dat nooit komt, een beter leven dat wèl onder je voeten ligt te broeien*. Een hoop op anders dan anders of terug-in-de-tijd*, waarmee we onze ervaring verklikken en onze fantasie zo plat en onleesbaar als een roestend dubbeltje slaan. Het hiernamaals als reactie op ongeloof, het hiernumaals daarmee ontziend als definitief anker – geen greintje vertrouwen in contingentie, het toeval als rechtspraak van de duivel ziend.

Lange tijd mijn ongeloof in déze wereld aangrijpend, wees ik ook dít lichaam af. In beide – wereld en lichaam – de onvermijdelijke signalen van transformatie, van verval, van beperking, van context, van ongrijpbaar begrip van wie en wat je zelf bent, van sensaties en hun oneerlijke spiegel, van onstuimige, onzachtzinnige ontwikkelingen, slechts tekenen van verlies. Daarom levend in mijn hoofd, teruggetrokken in een oersoep van zelfreferentiële verbeelding, grijpgrage levenslust en ruisende angsten.

Waar geloof ik in? Geen antwoorden, geen vergezichten, geen gronding daar waar ik ben en voel. Ambivalentie als kompas, onthechting en onverbondenheid als houding. Eenzaamheid als kortstondige ideeënlogie. Heil gevonden in verslaving en zingeving in controledrang. Vastgedraaid in een ongeloof dat mij aanzette tot kortstondige, omverblazende overtuigingen, waaruit de emotionaliteit van mijn zogenaamd geïntellectualiseerde gemoedstoestand bleek, en vastgedraaid in de onbereikbaarheid van de accepterende en dus daadmachtige ziel.

De psyche die zijn eigen genezingskracht afwijst, niet wetend dat we allemaal als onschuldigen slapen.

Ik mocht leren geloven dat ook ik deze mens ben, deze onlogische, wrede, onwetende en twijfelachtige mens. Dat ik ín deze wereld leef, in een veelvoud aan werkelijkheden, terwijl de kleuren die wij kunnen zien slechts op één hand te tellen zijn. Deel uitmakend van ontelbaar onrecht, onmeetbaar verdriet, onomkeerbare trauma's en een leven dat onwaarschijnlijk machtig doordraait onderwijl het schrikbarend doldraait*. Van alle pijn, van genot en van de medicinale verhalen over pijn en genot. Van leven als dood, en dood als leven. Dat deze mens niet of onwaarneembaar bijzonder is, even bijzonder als de miljarden jaren van evolutie die ons voorgaan en ons voorbij zullen gaan.

Ongelofelijk bizar dat we er zijn, varend op alles wat er is en tegelijkertijd onherroepelijk onzeker over wat er daadwerkelijk toe doet. Overtuigd van eigen juistheid of versplinterd in ons vermogen te twijfelen. We beleven op golven, duiden in deeltjes en proberen tegen de seizoenen in te voelen.

Ongeloof was mijn geloof. De zucht naar een passie, ingebed in werk als ultieme verlossing, een levensnoodzakelijke, tijdsgeestige reactie. Van de daken schreeuwend dat het leven intens is, ik een intens mens ben. In de stilte, eigenlijk, omdat ongeloof heer en meester was in dit lichaam. Eigenlijk, omdat ik uit de ban van het leven raakte en me sindsdien doorwrocht doordrongen raakte van onze eigen, altijd weer uit de tenen oprukkende, niks verzilverende, ontvankelijke já tegen al wat is. Als enige mogelijkheid, hoe ongeloofwaardig ook: we leven. Dit is het.

Prikkelbaar rauw en zijdezacht. Een existentie waarin we ons fundamenteel vrij wanen door precies te worden wie we altijd al zijn.*

Nog altijd zijn er die momenten van ongeloof. Ben ik hier nu, waartoe ben ik hier? Wat een wereld beleven wij, waarschijnlijk oneindig uitweidend, voortdurend in herhaling en toch niet te voorspellen.

Ongeloof is, met kinderlijke levenservaring als gouden gids en utopisch denken broodnodig ontwricht, verfrist tot een bewuste beginnersgeest die stand neemt in en vanuit dit lichaam*.

Vragend aan mezelf: hoe voelt mijn aanwezigheid voor de ander, hoe verwelkom ik hem of haar in deze wereld? En als mijn verwelkoming door de ander als afwijzing wordt geïnterpreteerd, blijkt de werkelijkheid wederom veelvoudig. En dit lichaam, lang niet altijd mals, sowieso eindig, verwelkomt vaak met huiver en eigenbelang.

Maar dan zijn er alsnog – zo vaak, zo verwonderend – die momenten van warme verbinding, van opgehelderd denken, van acceptatie, van presentie zo gul als een presentje, van doortastend voor elkaar opkomen en van bonte behulpzaamheid en zinderende flow, achtzaam richting wie we zijn en wat we hier mogen doen, reeds miljarden jaren verguld van dit geïoniseerde Zijn, in bescheidenmakend contact met wat ons voorging en wat ons zal overleven.

Momenten, meer en minder kan het niet zijn, waarop wat ik geloof verder en dieper reikt dan dat ik met een slothoudend argument rechtvaardigen kan. Waarop wie ik blijk te zijn, wie we samen en in elkaars licht zijn, verwonderingswaardig voorbijgaat aan de bekende wetten van ruimte, tijd, voornaam, achternaam, burgerschap en blinderende macht.

Ik zie deze momenten als nooit geboren bewustzijn en zo leef ik ze als vanzelfsprekend, al is dagelijkse toewijding de werkelijke en soms toenemende, vaak ook afnemende draagkracht hiervan*. Dat geloof ik, en dat is – kan ik na jaren van parasiterende twijfel stellen – ongelooflijk.

Een radicaal vrije wil die meer kalm dan denderend opleeft in stilte.

Elke dag, zo vaak als ik er niet naar grijp, in innige verstrengeling met onzekerheid, veerkrachtig verwonderd.*

Uit: Intens Mens, https://www.alotofcomplexity.nl/boek
*De versie die je hier leest wijkt iets af van de reflectie in de bundel.
Foto: Karlijn Goosens, https://benphotography.online/

Adres

Oostvaardersdiep 8
Almere
1309AA

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer A Lot Of Complexity nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar A Lot Of Complexity:

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram