16/10/2025
Zachte heelmeester of afgestemde therapeut?
Onlangs deelde ik in een groep van collega-therapeuten een casus over een cliënt die regelmatig te laat komt. Een vrouw met een beladen verleden, waarin trauma en onveiligheid de rode draad vormden.
Ik vertelde hoe ik daarmee omga, vanuit een trauma-sensitieve houding: met aandacht, begrip en zachte duidelijkheid, zonder direct consequenties te verbinden aan het te laat komen.
Tot mijn verrassing volgden stevige reacties:
- Ik kreeg te horen dat ik een “zachte heelmeester” was
- Dat ik te lief was
- Dat ik mezelf tekortdeed
- Er werd gezegd dat ik meer de leiding moest nemen, het voorbeeld moest zijn.
- Iemand stelde zelfs voor dat ik haar de volgende keer eerder zou laten komen, om haar vervolgens een kwartier te laten wachten zodat ze zou “leren”.
Ik merkte hoe mijn hart sneller ging kloppen. Er onrust in mij kwam.
Een deel van mij, een kinddeel dat het graag goed wil doen, geloofde even dat ze gelijk hadden.
Dat ik het misschien niet goed deed. Dat ik te weinig grenzen stelde...
Maar toen ik weer kon ademen en vanuit mijn volwassen zelf kon kijken, wist ik: dit ís juist mijn manier van leiding nemen.
Niet door te corrigeren, maar door afgestemd te blijven.
Niet door te straffen, maar door veiligheid te versterken.
Trauma-sensitief werken betekent niet dat alles mag of dat er geen grenzen zijn. Het betekent dat ik besef dat veiligheid niet alleen cognitief wordt ervaren (“ik weet dat het goed zit”), maar ook via het lichaam.
En dat juist bij mensen met een geschiedenis van verlating, afwijzing of onvoorspelbaarheid, te veel directiviteit opnieuw onveilig kan voelen.
Als ik in dat moment harde grenzen had gesteld, was de kans groot geweest dat ze zich zou terugtrekken. Niet omdat ze niet wilde veranderen, maar omdat haar zenuwstelsel dat nog niet aankon.
Dan had ik haar niet uitgenodigd tot groei, maar tot herhaling van wat ze al kende: boete doen, falen en opnieuw niet goed genoeg zijn.
Dus ja, misschien ben ik voor sommigen een zachte heelmeester. Maar ik geloof dat zachtheid, afgestemd en bewust ingezet, juist de krachtigste vorm van leiding kan zijn.
Deze ervaring raakte me, juist omdat deze me liet voelen hoe verschillend we kunnen kijken naar wat “professioneel handelen” is.
Het confronteerde me met mijn eigen onzekerheid, maar ook met mijn overtuiging dat écht contact vraagt om nuance, vertraging en afstemming.
Misschien is dat ook een uitnodiging aan ons allemaal: om te blijven onderzoeken vanuit welk deel van ons we reageren: het deel dat wil corrigeren, of het deel dat durft te luisteren naar wat er werkelijk nodig is.
