18/09/2022
Verwerking van trauma's is zo ontzettend bedreigend vanuit je ego/ brein. Simpelweg omdat het ze niet begrijpt en wat ie niet begrijpt is eng en ego wil je beschermen want in het oudste deel van het brein, van het vluchten of bevriezen reptielenbrein zit die impuls. En die is ontzettend sterk. Dus onbewust wordt er een proces opgestart die je met je verstand niet goed kunt begrijpen want het is onbekend. Je verstand en lijf voelen van alles en dat is binnen de kortste keren chaos en chaos vind het brein niet fijn. Dus je lijf wil dat je al die emoties die bij het verwerkingsproces loskomen voelt en je brein vind ze doodeng en wil ervoor vluchten. Een hele onmogelijke combinatie zo lijkt het. Uiteindelijk kon ik niet anders dan me er helemaal aan overgeven, zo zit ik in elkaar. Ik heb daar eigenlijk betrekkelijk weinig invloed op eigenlijk en ik voelde dat ik finaal kapot ging. Ik wist niet meer hoe verder te gaan. Ik wilde niet meer verder gaan. Ik heb getiert, geschreeuwd en gehuild en dat vele malen. Ik dacht echt dat ik gek werd, wat ook op momenten echt zo was. Alles kwam eruit en er was niks meer om aan vast te houden. Doodeng vond mijn brein dat. Gelukkig was het na zo'n episode weer even wat rustiger maar ik heb ook nachten in mijn bed gelegen rillend van de angst over wat er komen ging. Mijn brein liet alle horror scenario's die er maar te bedenken waren de r***e passeren en ik had er totaal geen controle over. Het was net of ik mezelf wel kon observeren maar ik geen vat op meer op mezelf had. Tuurlijk en goddank was dit niet de hele dag zo. Maar was ik alleen zonder afleiding dan ging het weer. En ergens wilde ik het ook leren begrijpen. Mezelf leren begrijpen. Ik heb vele dingen gelezen, vooral in mindfulness heb ik waardevolle dingen geleerd over mijn brein en hoe die functioneerd. Ik leerde hoe ik mijn brein in het nu moment kon terugbrengen waar je werkelijk oke bent en invloed kunt uitoefenen. Ga je met je gedachten mee naar het verleden kan het je deprimerend laten voelen of ga je met je gedachten mogelijke toekomstscenario's creeëren dan kan je daar enorme angstgevoelens van krijgen. Terwijl er dus niks met je daadwerkelijk gebeurt. Hoe bizar is dat fenomeen dan?! Verder heb ik geprobeerd om het te onderdrukken door alleen maar positieve mantra's te gebruiken maar zoals ik al aangaf, zo zit ik niet in elkaar. Het komt er gewoon dwars doorheen en dan eindig je ook nog met frustratie want dan zal je het wel niet goed doen. Maar stukje bij beetje leerde ik mezelf kennen. Ik werd bewust van mijn binnenwereld, die ik eigenlijk nog nooit zo goed had opgemerkt want het was er altijd gewoon dus niks bijzonders. Alle weggedrukte emoties zaten daar en alles wat me onzeker maakte ook. Ik werd mezelf ervan bewust dat ik via mijn buitenwereld leefde en me daardoor liet leiden en wat ook inmens lijden had gecreeërd in mijn binnenwereld maar goed verstopt zat. En nu passeerde dat allemaal om me wat te leren begrijpen over het leven en mezelf. Langzaamaan werd het rustiger maar alsnog had ik nog wel eens woede of eigenlijk angstaanvallen en dan begon ik weer te twijfelen aan mezelf want het ging toch beter en ik leerde mezelf toch begrijpen? Dus weer nam ik dat mezelf wat kwalijk en kon daarover piekeren. Tot ik uiteindelijk bij het slachtofferschap aankwam en leerde inzien hoe het bij mij in elkaar zat en dat dit ook een wel bewandeld pad is in ons brein. Maar dat het ook anders kon. Dus ik moest vele nieuwe paden in mijn brein creeëren voor een gezonder en beter pad voor mezelf zonder het lijden. En het is me gelukt. Niet dat het hele leerproces klaar is, nee integendeel zelfs. Die blijft maar doorgaan maar het ergste heb ik achter me gelaten. Ik hoef het slachtofferschap niet meer met me mee te dragen. Het leidt mij niet meer onbewust maar de wijzere versie leid me nu die samenvloeit met het leven zelf. Als ik frustraties tegenkom dan weet ik nu dat ze me iets waardevols te vertellen hebben over mezelf en ik leer steeds beter om het niet op anderen te projecteren waarna mijn ego gaat proberen zijn gram te halen. Nee ik weet dat er dan weer iets te leren valt over mezelf.
En zo ga ik nu verder, ik weet en accepteer dat ik niet in de toekomst kan kijken en dat hoeft ook niet meer. Ik heb nu geleerd vertrouwen te hebben in mezelf en mezelf lief te hebben zoals niemand anders dat kan. En ik maak zeker nog steeds fouten maar dat mag ook. Wij als mens zijn niet perfect of onfeilbaar ondanks dat ego dat wil of verlangt maar mijn hart weet nu beter. Daar gaat het helemaal niet om. We zijn met alle goede en minder goede kanten Mens en precies goed zoals we zijn. Ons ego deelt alles in goed, fout, slecht of kwaadaardig maar niet het leven of natuur. Die is gewoon en dat herken je ook terug als je het leert te begrijpen in de oude verhalen van de bijbel bijvoorbeeld maar ook de oude oosterse filosofieën. Er is een weten in jou die je brein of ego gewoonweg niet begrijpen kan. Al kan je hart vrij ver komen om het je duidelijk te maken en dat je ego ook steeds meer begrijpt.
Anders had ik dit ook niet kunnen omschrijven.
Ik wil hiermee absoluut niet prediken of gaan verkondigen dat dit de weg is, nee integendeel. Wat ik hiermee wil duidelijk maken is dat ieder van ons een puzzel te leggen heeft die uniek is voor hem of haar. Er zijn bepaalde gemene delers maar we zijn allemaal uniek en uiteindelijk zijn we het zelf die het moeten ontwarren en daarin een weg vinden die er nog niet was of is. Het is meer een bemoedigende onthullende bekentenis van mijn proces om te laten weten dat als je ook zoiets ervaart je niet gek bent, al voel je je misschien zo. Dat je niet alleen bent, want zo voel je je zeker wel en dat het goed is ook voel je je verschrikkelijk. Neem stap voor stap, uur bij uur en dag bij dag en kijk niet te ver naar voren. Hou van jezelf met al je leermomenten (wat ego fouten noemt) en omarm je kleine bange ik en troost jezelf. Bekritiseer je niet te negatief maar wees gewoon eerlijk, ja ik heb dat niet goed gedaan en voel hoe het ruimte in je vrij maakt en energie weer gaat stromen. Voor dat soort dingen ga je steeds meer open staan en beleven. Het zijn juist de meest simpele kleine dingen die heel waardevol worden en juist niet de grote maar vaak inhoudsloze dingen wat ego heel belangrijk vind. Deze duren daarom altijd maar zo kort en dan verlang je alweer naar het volgende. Nee juist de meest simpele dagelijkse dingetjes van het leven laten zich voelen om te ervaren en daar geniet je intens van.
Dit wilde ik graag delen met de wereld voor een ieder die het nodig mocht hebben. Je bent niet alleen, we zijn met velen ❤️😘
