12/01/2025
De zon die opa haar leerde tekenen.
Rouw bij kinderen is een wonderlijk proces. Het is puur, ongeremd en vaak verborgen in kleine, alledaagse dingen. Mijn dochter van vier liet dat deze week weer zo mooi zien. Sinds haar opa, is overleden, tekent ze vrijwel elke dag de zon. Niet zomaar een zon, maar dé zon die opa haar leerde tekenen – met stralen die alle kanten op wijzen. Het is alsof ze zijn warmte, zijn lach en alles wat hij haar leerde, telkens opnieuw tot leven brengt.
Maar ze tekent meer. Vandaag was er een auto die kan vliegen. “Deze brengt opa naar de sterren, mama,” zei ze, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Kinderen hebben hun eigen taal voor verdriet, een eigen manier om dat grote, ongrijpbare verlies te begrijpen en een plek te geven. Het zijn die tekeningen die haar helpen vertellen wat ze voelt. Ze rouwen niet met woorden, maar met beelden, spel en fantasie.
Als rouwtherapeut zie ik dagelijks hoe bijzonder dit proces is. Het herinnert ons eraan dat rouw niet altijd in tranen hoeft te zitten, maar ook in een tekening van een zon, een vliegende auto, of een fantasiewereld waarin alles nog even mogelijk is. Rouw is liefde die een andere vorm zoekt. En soms is die vorm een zonnestraal, getekend door een kind van vier.
Kinderen leren ons zoveel. Over hoe je verlies niet vergeet, maar meeneemt. Over hoe herinneringen blijven schijnen, als een zon die nooit ondergaat.