
25/02/2025
*** Gesloten voor naaktslakken zonder ruggengraat ***
Hij zit weer voor me. Onderuitgezakt, telefoon in de hand.
"Kijk nou wat ze me schrijft… ik doe zó mijn best!"
Hij houdt zijn mobiel voor mijn neus, een eindeloze app-conversatie die ik niet van plan ben te lezen. "Zonde van onze tijd," zeg ik.
Hij zakt nóg verder weg. Ineens zie ik hem voor me als een naaktslak. Geen ruggengraat, alleen maar glibberend van drama naar drama.
Het beeld brengt me inwendig aan het lachen, maar eigenlijk is het triest. Want dit is niet de eerste keer.
Een jaar geleden kwam hij hier, relatieverslaafd, verloren in eindeloze verhalen over de vrouw die hem kapotmaakte. Hij wilde inzichten, hij wilde EMDR, hij wilde mijn hulp – maar niet de verantwoordelijkheid om echt te veranderen.
En dat werkt niet.
Relatieverslaving is een ernstige vorm van zelfdestructie. Ik help cliënten niet alleen door EMDR of door inzichten te geven, maar ook door ze daadwerkelijk op het pad van herstel te krijgen. Door ze actie te laten ondernemen.
Maar hij? Hij deed niets.
Elke sessie hetzelfde riedeltje. Over hoe moeilijk het was. Hoe hij niet wist hoe hij haar kon loslaten. Hoe hij niet zonder haar kon. Hoe hij zó graag wilde veranderen, maar niet wist hoe.
Ik wist wél hoe. Maar zonder zijn inzet kwam er geen beweging.
Omdat hij niet doorverwezen wilde worden en echt bij mij wilde blijven, heb ik volgehouden. Tot hij mijn grens overschreed. Hij kwam niet opdagen, betaalde zijn sessies niet. En daar trok ik de lijn.
Want de gouden regel bij verslaving is: je kunt iemand alleen helpen tot het moment dat je er zelf schade van ondervindt.
Ik werk met mensen die écht willen veranderen. Mensen die de pijn van loslaten aandurven, omdat ze beseffen dat de pijn van blijven uiteindelijk groter is.
Wil je alleen je verhaal doen en verder blijven kruipen als een naaktslak? Prima. Maar dan niet bij mij.
Ik ga voor resultaat.
Wat vind jij? Moet een therapeut altijd blijven ondersteunen, of is er een grens?