Uitvaartverzorging BijDeHand

30/09/2025

Herinner je Kim en Sander nog?
Het gezin waar ik een paar weken geleden over schreef? Waar Sander in een hoog-laagbed in de woonkamer ligt, morfine als dagelijkse routine heeft, en hooguit drie weken te leven heeft?
Waar het systeem oordeelt: er is een ouder thuis, dus kinderopvang niet nodig.

Kim en Sander zijn fictief. Gerton niet.

Gerton Govers uit Tilburg is 53 jaar. Vader van vier kinderen. Was docent Engels en deed dat met plezier. Tot hij ongeneeslijk ziek werd. Inmiddels ondergaat hij elke drie weken een palliatief chemotraject van 24 uur in Rotterdam. Elke drie weken probeert hij zijn tijd met zijn gezin te rekken.

Zijn vrouw Linda wil blijven werken. Maar volgens de regels verliezen ze hun kinderopvangtoeslag zodra Gerton in de WIA belandt. Alsof ongeneeslijk ziek zijn betekent dat je kunt oppassen op vier kinderen.

Ze zijn er op tijd achter gekomen. Anderen niet. En die staan aan het eind van het jaar voor een rekening van tienduizenden euro's. Bovenop alles wat ze al dragen.

Gerton heeft een petitie gestart.

Niet voor zichzelf - hun situatie hebben ze kunnen oplossen. Voor alle gezinnen die dit alleen moeten uitzoeken. Voor ouders die naast hun stervende partner ook nog moeten vechten tegen een systeem dat hun aanwezigheid verward met beschikbaarheid.

De petitie heet: Behoud de kinderopvangtoeslag bij ziekte.
En die vraagt simpelweg: laat gezinnen niet dubbel gestraft worden. Eerst door ziekte, daarna door het verlies van financiële steun voor opvang die ze juist nú het hardste nodig hebben.

Dit is geen uitzondering vragen. Dit is een regel rechtzetten.
Gerton zegt het zelf: "Ik weet dat mijn tijd beperkt is, maar zolang ik er ben wil ik mijn gezin een zo normaal mogelijk leven geven."

Hij verdient het om zijn resterende tijd met zijn kinderen door te brengen. Niet in een gevecht met de Belastingdienst.

👉 Teken de petitie: https://petities.nl/petitions/behoud-de-kinderopvangtoeslag-bij-ziekte?locale=nl

En deel. Want hoe meer handtekeningen, hoe harder de stem richting de Tweede Kamer en het kabinet.

Gezinnen als dat van Gerton - en de échte Kim - verdienen beter.

Ik ben Gerton en ik ben ongeneeslijk ziek. Ons gezin verloor daardoor niet alleen onze onbezorgdheid, maar ook de kinderopvangtoeslag. Honderden gezinnen raken zo onnodig in de knel. Den Haag moet dit rechtzetten.

22/09/2025

Ik 'spaar' al tijden liedjes die je niet al te vaak op een uitvaart hoort. Of liedjes die ik heel mooi vind om daar te gebruiken, maar die niet te voor de hand liggen.
Dat lijstje vind je hier.

https://open.spotify.com/playlist/0GX78iUtnAsd0MffMtRcOM?si=93b046b46bbf471a

Welk liedje hoort daar zeker bij in jouw ogen?

19/09/2025

"Mama heeft de strijd verloren." - Hoe onze woorden kinderen onbedoeld kwetsen

Gisteren vroeg een 8-jarig meisje me: "Had mama harder moeten vechten tegen haar kanker?"

25 jaar begeleiding van gezinnen in rouw heeft me geleerd: onze 'bemoedigende' oorlogstaal doet kinderen pijn.

De harde waarheid achter zachte woorden
"Vechten tegen kanker" suggereert dat overleven een prestatie van karakter is. En sterven? Plotseling een persoonlijk falen.

Het American Cancer Society is glashelder: een positieve houding verandert overlevingskansen niet. Kankeroverleving hangt af van tumortype, stadium, erfelijkheid en toegang tot zorg. Niet van hoe 'sterk' je bent.

De dubbele straf
Stel je voor: je bent terminaal ziek en moet je kinderen achterlaten. Bovenop deze ondraaglijke last legt oorlogstaal nog een extra gewicht: de suggestie dat sterven betekent dat je hebt gefaald.
Onderzoek toont: terminale patiënten die oorlogsmetaforen horen, rapporteren daadwerkelijk gevoelens van falen en schuld.

Wat kinderen horen
Als papa "de strijd verliest", denken kinderen:
- Had ik meer kunnen helpen?
- Waarom heeft mama niet harder gevochten?
- Is dit mijn schuld?

Taal die troost in plaats van kwetst
❌ Vechten tegen kanker → ✅ Leven met kanker
❌ De strijd verliezen → ✅ Overleden aan kanker
Mensen die sterven aan kanker verdienen waardigheid, geen etiket als 'verliezer'.

Mijn vraag aan jullie: Welke woorden gebruiken jullie in de praktijk? En hoe reageren kinderen daarop?

Laten we dit gesprek aangaan. Voor de kinderen die luisteren naar onze woorden.

15/09/2025

Alles wat leeft zal ook een keer sterven.

Soms per ongeluk - zoals een worm waar je tijdens het voetballen op staat.
Soms omdat het lichaam zo ziek is geworden dat het niet meer goed genoeg functioneert om door te leven.

Dit zijn fundamentele waarheden waar kinderen mee geconfronteerd worden. Ze observeren de natuur, ze maken het mee met huisdieren, en soms raakt het hun eigen gezin op de zwaarste manier denkbaar.

Als ouder sta je dan voor een van de moeilijkste gesprekken van je leven: hoe vertel je je kind dat papa of mama doodgaat? Je hart breekt al bij de gedachte alleen. Wanneer begin je? Wat zeg je wel en wat laat je weg? Hoe bescherm je je kind terwijl je eerlijk blijft?

Deze vragen houden je 's nachts wakker, terwijl je al zo veel draagt. Het gesprek voeren vraagt onvoorstelbare moed, maar het is ook een van de meest liefdevolle dingen die je voor je kind kunt doen. Kinderen voelen toch al dat er iets niet klopt - zij verdienen eerlijkheid die past bij wie zij zijn.

Je hoeft dit niet alleen te doen. Als je worstelt met hoe je dit gesprek aangaat, denk ik graag met je mee. Stuur gerust een berichtje.

Ook professionals die gezinnen kennen waar dit speelt: aarzel niet om contact op te nemen. Alle contact is uiteraard vrijblijvend.

12/09/2025

Ik zie de meerwaarde niet.

Dat zei het gezin tegen me. Punt uit. Geen verdere uitleg, geen excuses - gewoon: we zien het niet zitten.

Aanvankelijk deed dat pijn. Nu begrijp ik het. Je kunt niet missen wat je niet kent. Net zoals je niet weet dat je een leesbril nodig hebt tot je hem opzet en de wereld ineens scherp wordt.
Dit is de kern van mijn werk: ik breng iets dat niet vooraf te bewijzen valt. Geen medicijn met bijsluiter, geen behandeling met meetbare uitkomsten. Gewoon: ik ben er, ik loop mee, ik help dragen. Ongrijpbaar dus.

Als je gezin in overlevingsmodus zit - artsenafspraken, medicatie regelen, nachtwakes draaien - dan kan nog iemand erbij voelen als: te veel. Nog meer uitleg geven, nog meer mensen aan de keukentafel.

Ze zien niet wat ik zie: hoe die ene vraag van een 7-jarige ("Gaat mama dood?") blijft hangen omdat niemand weet hoe te antwoorden. Hoe vader en moeder langs elkaar heen praten omdat ze allebei proberen sterk te zijn. Hoe de begrafenis iets wordt waar 'doorheen gegaan' moet worden in plaats van iets dat helend kan zijn.

Dat is de paradox: de waarde wordt pas zichtbaar als het te laat is om ervoor te kiezen. Als het gezin terugkijkt en zegt: "Eigenlijk hadden we toen wel..." Maar dan is het moment voorbij.
Misschien hoort dat bij dit werk: dat je iets aanbiedt wat pas achteraf zijn waarde toont. Niet in cijfers of resultaten, maar in de manier waarop een 12-jarige drie jaar later nog weet wat mama tegen haar zei op die laatste avond. Of hoe een vader vertelt dat hij niet bang meer is voor verdriet omdat hij geleerd heeft hoe het voelt om het te delen.

Meetbaar? Nee. Waar? Absoluut.

28/08/2025

Hulp in een notendop om kinderen bij te staan die een terminaal zieke ouder hebben.

Een wetenschappelijk onderbouwde handleiding voor ouders, professionals en naasten Inleiding Wanneer een ouder terminaal ziek wordt, staat het hele gezin voor een van de meest ingrijpende uitdagingen die het leven kan bieden. Kinderen bevinden zich dan in een situatie waarin zij moeten omgaan met co...

27/08/2025

I wasn't crying, you were...

Krijg ik gisteravond laat een appje; met de vraag 'hoe het ook alweer zat met die stichting'.

Dus, lang verhaal kort: er is een stichting (AchterDeHand) die helpt om afscheid te kunnen nemen, in een tijd waarin financiën sommige keuzes bemoeilijken - niet om de kosten OVER te nemen, maar om SAMEN te werken in de betaling.

En staat er dus een bizar bedrag van 150 euro op de rekening extra, om bij te kunnen dragen aan deze families.

18/08/2025

Een aantal keer per jaar doe ik hetgeen waar ik het allerslechtste in ben: een review vragen.

Ik weet wel wat de mensen die ik begeleid van me vinden; we hebben samen gehuild en gelachen.
De mensen om hen heen weten wat ik voor hen beteken(de).

Maar de mensen die mij nog niet kennen en wel nodig hebben, die hebben iets nodig om te lezen over wat ik doe en bied. Iets dat hen kan helpen om de stap te zetten om hulp te vragen.
Daarom zou het heel waardevol zijn als jij een paar woorden wilt achterlaten over jouw ervaring met mijn begeleiding. Het kost slechts een paar minuten, maar kan voor iemand anders het verschil maken om de juiste ondersteuning te vinden.

👉 Laat een review achter
https://g.page/r/CbOTsE-R1RVWEBM/review

Dank je wel dat je helpt om deze boodschap verder te verspreiden. 💛

Post a review to our profile on Google

15/08/2025

De uitnodiging

Er vallen door de week heen heel wat poststukken op de deurmat.
De ene leuker dan de ander. (Tenminste, ik word van de nieuwe folder van mijn favoriete winkel enthousiaster dan van die brief met die blauwe envelop; maar misschien ben ik daar de enige in).

Maar deze week, deze week raapte ik misschien wel de meest ontroerende brief tot nu toe van de deurmat af.

Ik bekeek het handschrift en herkende het.
Niet zozeer dat ik direct wist van wie het was, maar ik wist dat ik het eerder gezien had.

Ik open de envelop en er kwam een trouwkaart uit. Verbaast ging ik mijn kennissenkring door in mijn hoofd. Wie heeft er trouwplannen? Ik kan zo 1, 2, 3 niemand bedenken. Spannend!

Ik open de kaart. En daar stond het. HAAR naam. Met een naam die ik niet kende. En namen van de kinderen, die ik wél goed ken.

Een trouwkaart van HAAR. Ik ben er even stil van.
Niet dat ik het haar niet gun, zeker niet. Ik had het alleen niet verwacht.
Dat ze nog eens zou trouwen. Dat ze het avontuur nog eens aanging. Dat ze MIJ er bij zou uitnodigen.

Waar ik HAAR van ken? Ik leerde haar zes jaar geleden kennen. Via een appje. ‘Hoi, mijn naam is ### en mijn man gaat binnenkort sterven. We hebben 2 jonge kinderen. Kun jij ons bijstaan? Ik heb je naam via ### doorgekregen’.

En ik, ik mag dus bij die bruiloft zijn.

Ik belde HAAR.

> EEuhm, ik kreeg een trouwkaart van je.
< Ja, het is rete-spannend, maar met HEM durf ik dit nog eens aan. We zijn allebei te jong om alleen door te gaan. En de kinderen vinden HEM ook leuk’
> Super tof voor je, maar wat doe IK dan op die dag?
< Meevieren! Je was er in mijn allerdonkerste moment. Dus ben je er ook op dit moment van licht?

12/08/2025

Soms huilt je hart.
En net voor de vakantie huilde mijn hart, zoals het niet vaak huilde.

Een melding van een overleden kindje - 3 dagen oud
Zo klein, zo pas begonnen met ademen in deze wereld,
en nu al weer terug in de stilte waar woorden tekortschieten.

Ik zag het voor me: minieme vingertjes,
en ouders die zich hadden voorbereid op
wiegjes, eerste kleertjes, slapeloze nachten –
maar niet op dit.

Hartverscheurend.
De ouders waren de Nederlandse taal niet machtig.
Expats, met een mooi woord.
Alhoewel ze vaker ‘gastarbeider’ genoemd worden,
alsof ze slechts te gast waren in een land
dat nooit echt hun thuis zou worden.
Weinig financiële middelen.
Weinig sociale contacten,
nog maar nauwelijks wortel geschoten in nieuwe grond.
En nu, midden in dat onwennige bestaan,
de zwaarste storm van hun leven.

Geen buurvrouw die zomaar aanbelt met een pan soep.
Geen familie die even langs kan komen om het kindje nog te zien,
om samen te huilen, stil te zijn,
elkaar vast te houden.

Ik stond daar, voelbaar een vreemde
en toch door dit verdriet onmiddellijk verbonden.
Soms vraagt menselijkheid geen gedeelde taal,
geen lange voorgeschiedenis –
alleen de wil om naast iemand te blijven staan
als hun wereld instort.

En zo stond ik daar,
zonder dat we elkaar werkelijk kenden,
maar met één blik begrepen we alles.
Verdriet heeft geen vertaling nodig.
Rouw spreekt rechtstreeks van hart tot hart.
Tussen alle onmacht ontdekte ik toch iets kleins dat wél kon:
een hand vasthouden, tranen mee laten stromen,
de boodschap doorgeven dat zij er niet alleen voor staan.
Dat er mensen zijn die mee willen dragen,
ook als ze ver weg wonen of hen nog nooit ontmoet hebben.

Soms kan een kleine gift
een groot gebaar van menselijkheid worden.
En wie weet, is dat precies het sprankje licht
waardoor hun donkerste nacht iets minder zwart wordt.

stg AchterDeHand. NL69 RBRB 0200 6348 52

alle beetjes helpen

16/07/2025

k ga een experiment doen.
Ik heb een nieuwe cursus geschreven: een eendaagse basistraining over kind en rouw, speciaal voor mensen in de uitvaartzorg.
Normaal gesproken reken ik voor zo’n cursus €215 per ticket.
Maar deze keer bied ik hem eenmalig aan voor het vakantietarief.
Wat dat betekent?
Ik schrijf er één post over. Deze. En wie erbij wil zijn, meldt zich aan.
Geen nieuwsbrief, geen reminder, geen tweede kans.
Het vakantietarief: €145.
Er is plek voor 16 deelnemers.
Vol = vol. Geen wachtlijst. Deze prijs komt niet terug. Je hoeft niet te vragen of er een andere dag komt; het antwoord is nee. Deze is echt eenmalig!
Voor wie?
Voor uitvaartprofessionals die werken met gezinnen waar kinderen betrokken zijn.
Voor wie zich afvraagt: hoe betrek ik kinderen op een goede manier bij een uitvaart?
Voor wie handvatten wil om beter om te gaan met rouwende kinderen.
Wat je kunt verwachten:
– een compacte, praktische basistraining
– heldere uitleg over rouw bij kinderen van verschillende leeftijden
– veel praktijkvoorbeelden
– ruimte voor je eigen vragen
– en koffie. Altijd koffie.
– Lunch niet te vergeten!
– geen syllabus om mee naar huis te nemen
📅 Datum: 20 augustus
📍 Locatie: in of om Castricum (ja, ik blijf dit keer in de buurt van huis; nee ik heb de locatie nog niet geboekt.)
🕙 Tijd: 09:30 – 16:30 uur
Aanmelden? Dat kan door direct je ticket te kopen. Dat doe je hier: https://shop.kc-tothepoint.com/product/training/vakantie/
Ik ben benieuwd of dit werkt. En jij? Ben je erbij?

een zomerse aanbieding :)

08/07/2025

Soms, soms vind ik mijn werk helemaal niet leuk. Gister sprak ik met een meneer, 33 jaar oud, 2 jonge kinderen (van 1 en 3). De verwachting is dat hij nog een paar weken te leven heeft. Hoogstens.

Zijn vrouw weet al, dat ze de huur niet kan betalen als hij komt te overlijden. De kinderopvang ook niet trouwens. Ons gesprek werd dus tussen de verhuisdozen gevoerd. Behalve hun papa, verliezen deze twee jonge kindjes dus ook hun veilige thuishaven.

Soms zou ik willen dat ik onbeperkt geld had. Dan zou ik ze stiekem sponsoren. Spontaan. In stilte. Zodat zij even alleen maar hoeven te rouwen. Zonder te rekenen. Zonder te verantwoorden. Zodat ze papa kunnen verliezen in hun eigen huis. Op de plek waar hij ooit de box in elkaar zette. Waar hij zijn oudste kind leerde fietsen op een driewieler in de gang. Waar hij voor het laatst nog even met zijn baby’tje in de stoel lag.

Ik vind mijn werk prachtig, betekenisvol, waardevol. Maar soms, heel soms, is het ook verschrikkelijk hard.

Want hoe troost je een vader die zijn kinderen moet achterlaten én weet dat hij ze niet alleen papa, maar ook hun huis ontneemt?

Hoe help je een moeder, die al bezig is met uitzoeken welke dozen naar de opslag kunnen, nog vóór haar partner is overleden?

En hoe vang je kinderen op, die nog niet eens kunnen praten over verlies, maar straks alles kwijt zijn wat voor hen veilig was?

Soms denk ik: we praten over rouw en veerkracht, maar vergeten hoe ongelijk het speelveld is waarop verlies plaatsvindt. Rouw en armoede, rouw en bestaans(on)zekerheid, rouw en dakloosheid; het zijn combinaties die bijna niet te dragen zijn.

En toch dragen mensen het. Elke dag weer.

En ik? Ik draag soms even met ze mee.
En daarna laat ik het (voor een deel) weer los. Omdat ik anders zelf ook niet meer overeind blijf.

Maar eerlijk is eerlijk: soms, soms vind ik mijn werk helemaal niet leuk.