16/10/2025
Die vervelende bril
Anderhalve week geleden op 4 oktober werd ik 44 jaar. Ik heb totaal geen moeite met dit getal. Ben heel erg blij dat ik ouder mag worden. Hoeveel mensen is dit niet gegeven.
Maar ik moet toch iets bekennen.
Op deze dag was ik een weekend weg met de meiden. Mijn vriendin die ook fotograaf is, deed een fotoshoot met ons. Leuk nu sta ik eens voor de camera inplaats van er achter.
Ik kreeg van de andere complimenten omdat ik zo vrij was. Ik wist hoe ik moest poseren.
Nu moet ik zeggen, ik weet dat ik het als fotograaf fijn vindt als modellen bewegen en zich durven te laten zien. Dat is wat ik dan ook doe.
Mijn vriendin was snel met het delen van de beelden met ons. Iedereen was enthousiast over hun beelden. Alleen bij mij bleef het stil. Mijn vriendin viel dit ook op. En vroeg: Loreen, ik hoor van iedereen enthousiaste geluiden, behalve van jou.”
Nu moest ik bekennen. Het lag totaal niet aan haar fotografie skills, zij is heel erg goed. Het lag aan mij. Ik keek had weer mijn al bekende bril op gezet. De kritische bril. Die, die alle dingen waar ik minder blij mee ben vergroot.
Ik baalde tegelijkertijd dat ik deze bril weer had opgezet. Waarom doe ik dat toch steeds? Waarom kan ik niet de mooie dingen zien?
En ik heb hem zeker niet altijd op, ik heb ook dagen dat ik de Wauw wat zie je er goed uit bril kan opzetten. Maar het liefst gooi ik die andere helemaal weg.
Ik weet niet of het aan mijn verleden ligt, of de maatschappij waarin schoonheid en jeugd een groot ding is of dat ik mij nog steeds in de twintig voel en het niet meer matcht met mijn spiegelbeeld.
Ik weet wel dat ik er een beetje klaar mee ben en hoop snel die nare bril eens in de prullenbak te kunnen gooien.
Heb jij ook ergens in de kast zo’n kritische bril liggen?
