15/10/2025
Elke maand deelt Eize Hoomoedt zijn ervaring als uitvaartverzorger. Lees hier zijn verhaal van oktober.
Het is dinsdagochtend in Winschoten en het regent zachtjes. Vandaag begeleiden we een klein gezelschap bij het afscheid van een vrouw die niet graag op de voorgrond stond. Geen grote aula, geen toespraken. Alleen muziek, een tafel met koffie en haar favoriete bloemen uit eigen tuin: dahlia’s.
In een intieme huiskamersfeer staat haar kist. Eén foto. Stilte. Rust. Als de familie binnenkomt, wordt er geknikt, gezwegen, hier en daar voorzichtig gelachen. ‘Typisch haar,’ zegt iemand, ‘doe maar gewoon, geen poespas.’
Ik hoef weinig te doen vandaag. Alleen zorgen dat de sfeer klopt. Dat de kaarsjes branden, de muziek start wanneer het moet, en de koffie warm blijft. Het loopt vanzelf. Iedereen weet wat hen te doen staat.
Er klinkt een zacht lied, gekozen door haar dochter. Ooit geschreven door Ede Staal. Sommigen sluiten hun ogen. Iemand zucht diep. De stilte is comfortabel. Na afloop blijft het gezelschap nog even. Ze delen herinneringen aan vakanties, aan rommelige verjaardagen met plastic stoelen uit de schuur in een kringopstelling, aan hoe zij altijd de slagroom vergat. De warmte zit in de kleine dingen.
Bij het wegrijden zwaaien ze nog één keer. Geen toeters of bellen. Maar precies zoals zij het had gewild.
