22/07/2025
Wat de natuur bij me losmaakt
In de natuur val ik stil.
Niet omdat ik moet mediteren, maar omdat alles al aanwezig is.
Een boom twijfelt niet of hij hier mag staan.
Hij neemt zijn plek in, zonder uitleg.
En dat raakt iets in mij.
Ik voel het in mijn voeten als ik loop:
de aarde draagt.
Altijd.
Mijn lichaam ontspant zonder dat ik het bedenk.
De ruis valt weg.
Alsof de natuur me herinnert aan de ordening dieper dan het denken.
Aan wat klopt, gewoon omdat het leeft.
De wind strijkt langs mijn huid.
Mijn adem wordt vanzelf dieper.
Soms gebeurt er iets subtiels —
een rilling, een traan, een herinnering in mijn buik die zich aandient.
Zonder drama. Gewoon… aanwezig.
Alsof ik even weer voel: hier hoor ik.
In verbinding, maar vrij.
Op mijn plek, in het grotere geheel.
En dan weet ik weer: ik hoef het niet allemaal te dragen.
De natuur doet het ook niet alleen.
Alles leeft in samenhang.
