07/07/2025
DE IMPACT VAN ONDERDUKTE EMOTIES
Maken emoties ons ziek en ontstaat ziekte door het onderdrukken van emoties? We denken vaak dat we onze emoties hebben verwerkt, dat we gewoon ‘druk zijn’ of ‘vermoeid’ door het leven gaan. Maar wat als jouw lichaam nog steeds rondloopt met de echo van elke ingeslikte traan, elke weggelachte woede, elke keer dat je stil moest zijn terwijl je eigenlijk wilde schreeuwen?
De waarheid is: wat we niet uiten, slaat zich ergens op. In je spieren. In je adem. In je zenuwstelsel. En op den duur wordt dat wat jou tegenhoudt, ziek maakt of uitgeput laat voelen.
JE LICHAAM ALS GEVANGENIS
We worden geboren als pure expressie. Een baby huilt, lacht, schreeuwt, spartelt, ademt diep en laat zich volledig gaan, zonder schaamte, zonder rem. Maar al snel komen de eerste commando’s: “Stil.” “Niet zo druk.” “Doe normaal.” Niet alleen van ouders, maar ook van leraren, opvang, speelplekken enz . En zo begint het: een conditionering die ons zenuwstelsel kneedt tot gehoorzaam gedrag van wat 'hoort' in deze wereld.
Wat niemand je vertelt, is dat je lichaam deze instructies niet vergeet. Niet alleen je hoofd wordt geprogrammeerd, maar ook je spieren, je ademhaling, je zenuwen. Alles leert te onderdrukken wat ooit vrijuit stroomde. Elke keer dat jij je emoties onderdrukt, en niet gilt, rent of huilt, sla je die energie ergens op. In je kaken. Je borst. Je buik. Je vuisten. Letterlijk. Je lijf wordt een gevangenis. En jij wordt de bewaker hiervan.
Maar het wordt nog pijnlijker: na jaren begint deze innerlijke staat zó vertrouwd te voelen, dat je denkt dat het van jou is. De regels die ooit van buiten kwamen, hoor je nu in je eigen hoofd. “Wat zullen ze wel niet denken?” “Doe normaal.” “Niet zo overdreven.” En zo word je niet alleen gevangen gehouden, je houdt jezelf gevangen.
Het is een subtiele vorm van geestelijke slavernij die doorwerkt in elke cel van je lichaam. Een gevangenis die zich niet aan de buitenkant laat zien, maar in je ademhaling, je spierspanning en in je onvermogen om écht te voelen.
Je onderdrukt je boosheid, je vreugde, je verdriet en daarmee je levensenergie. Je denkt dat je vrij bent, maar diep vanbinnen hou je de echte jij op slot. Wat ooit externe controle was, is nu interne censuur geworden.
De ironie hiervan? Je denkt dat je het ‘verwerkt’ hebt, omdat je erover praat of schrijft. Maar het lichaam weet wel beter. Het weet dat je nooit écht hebt gevoeld. Expressie gebeurt in het lichaam, niet in de geest. Het wacht nog steeds tot je het toelaat: de traan, de schreeuw, de trilling, de lach, het zijn van wie je werkelijk bent, onder al die lagen van aangeleerde beleefdheid.
VOELEN & LOSLATEN
En ja, er zit woede in verdriet, rouw. Maar ook iets anders: achter die laag opgeslagen spanning wacht nog iets anders. Het creatieve, liefdevolle en krachtige mens die jij altijd al was. Alleen is hij of zij diep begraven onder jaren van ‘aanpassen’ en onderdrukken. Op het moment dat je besluit die innerlijke gevangenis te onderzoeken, niet met je hoofd, maar met je lijf, begint de deur te openen. Niet door denken, maar door voelen en door loslaten. Door te bewegen wat vastzit, te laten stromen wat wellicht al jaren wacht.
~ Nieuwsbrief Leef Bewust ~
https://leefbewust.nu
🧡
