20/06/2024
Ik heb niets te doen!
Het is hier saai....
Meteen een vraag: Wat gebeurt er bij jou als je bovenstaande zinnen leest? Wat voel je? Voel je onrust, irritatie, schaamte? Voel je dat er een beroep op je wordt gedaan? Of ga je twijfelen of het bij jou thuis saai is?
Ik denk dat de meeste van jullie toch wel iets voelen als je kind zegt dat er niets te doen is. En meteen daarna bijvoorbeeld vraagt om een schermpje?
Bij de eerste opmerking schieten we vaak in de oplossingsmodus. Dus we gaan bedenken wat er te doen is: Pak je lego, Ga lekker naar buiten, Zullen we een taart bakken?, Laat de hond dan even uit.
Of we gaan oordelen: Ik denk dat de meeste kinderen een moord zouden doen om zo veel speelgoed als jij te hebben/ Wat is dat toch met deze generatie, jullie kunnen jezelf niet eens meer amuseren zonder scherm.
De opmerking 'Het is hier saai' kan ook iets bij je los maken, namelijk dat de kinderen jou saai vinden (ben ik een saaie ouder?), of dat het ergens anders veel leuker is. Ook geen fijn gevoel...
In mijn trainingen krijg ik ook vaak vragen over hoe te reageren als kinderen zich vervelen? Het goede nieuws is: Verveling is het grootste cadeau dat je je kind kan geven. Het is de weg naar creativiteit, inzichten en nieuwe ideeรซn. Erik Scherder heeft hier veel onderzoek naar gedaan en moedigt dit expliciet aan (natuurlijk alles met mate).
Nu ik dit weet helpt het mij om zelf rustig te blijven als onze kinderen bovenstaande zinnen zeggen. Ik denk dus 'Yes, op naar een ander deel in het brein, namelijk het default mode network '. Het is dus niet mijn probleem, de kinderen zijn van het cognitieve deel van hun brein aan het switchen naar het default mode network. En die omschakeling voelt ongemakkelijk. Dus de opmerking: Ik heb niets te doen is eigenlijk een schreeuw om ondersteuning bij dit ongemakkelijke gevoel. Het kind vraagt dus om iets heel anders namelijk: erkenning, ruimte, bezinning en vooral autonomie. Het kind vraagt misschien ook om een voorbeeld. Dus heb je zelf zin om de treinbaan op te zetten, begin dan zelf. Dan kunnen de kinderen vanuit eigen initiatief aansluiten.
Wil je zelf niets doen, erken dan wel hun gevoel:
Je weet even niets te doen.... [stilte]
Mmm, dat is een lastig probleem. Je vind het hier saai... [empathische grondhouding]
Kon je maar alles toveren waar je mee wilt spelen [benoem het verlangen]
Na deze erkenning blijf je rustig en liefdevol in de buurt. Je lost niets op, je gaat niets doen. En dan mag het kind zelf iets gaan bedenken vanuit rust. Het zal even wennen zijn en misschien voel je wat ongemak, want ook voor ons is het overschaken naar deze stand iets waar we regelmatig voor uit de weggaan. Herkenbaar?;)
Het aanmoedigen van autonomie is een belangrijk onderwerp in alle coaching en trainingen die ik geef. Kinderen zelf problemen laten oplossen, zelf initiatief laten nemen en zelf laten leren van fouten is belangrijk.
