13/06/2025
Gisteren ging ik samen met mijn moeder en dochter naar de film Tussen wal en schip.
We vertegenwoordigden drie generaties:
de 2e, 3e en 4e in ons familiesysteem.
En ik was er ook als kleindochter.
Als mijn opa en oma nog hadden geleefd, hadden we ze meegenomen. Zij horen erbij. Altijd.
Wat ooit werd aangeduid als een โgeruisloze integratieโ, mag nu geluid maken.
Want geruisloos was het niet.
De film raakte iets wat we alle drie voelden โ een plek in ons systeem waar stiltes spraken.
Waar pijn generaties lang werd meegedragen zonder woorden. We werden geraakt. Ieder op onze eigen laag. Maar ook samen โ in een gedeeld veld dat ineens zichtbaarder werd.
Dit is precies wat ik in mijn systemisch werk zie:
hoe verhalen zich nestelen in stiltes, hoe loyaliteit tot zwijgen kan leiden en hoe erkenning iets ouds weer zacht in beweging kan brengen.
Maar gisteren keek ik niet alleen als begeleider.
Ik keek als dochter. Als moeder. En als kleindochter. In verbinding met wat er was, en wat er nog leeft.
Sommige verhalen hoeven niet meer te worden weggeduwd. Ze mogen klinken. Zacht of krachtig. Maar hoorbaar.
