09/03/2025
Ik heb een keuze!
In 1 van mijn opleidingsdagen vraagt de opleider mij om een vloeranker neer te leggen voor mijn gezonde deel, daar waar ik geaard ben, me goed voel, op mezelf kan reflecteren. Daarna volgt de vraag of ik een vloeranker neer wil leggen voor mijn gewonde deel, daar waar het pijn doet. Alleen bij de vraag al voel ik “hem” of beter gezegd “haar”. Mijn hartslag gaat omhoog, mijn adem sneller, ik draai me het liefste om, ik wil wegkijken van daar waar het zeer doet.
Mijn matjes liggen op de juiste plek en ik mag landen in mijn gezonde stuk om vervolgens de stap te wagen naar en langs mijn gewonde deel. Ik kom in beweging maar zodra ik dichterbij kom verstar ik, mijn adem stokt of ik bij mijn keel gegrepen wordt en mijn lijf zit in een te krappe koker. Ik kan niet anders dan wegkijken. Tot ik die liefdevolle stem weer hoor die me de vraag stelt “heb je het vermogen om te blijven ademhalen?” De vraag verrast me maar verrek ja, tuurlijk heb ik dat vermogen! Ik voel ruimte en mijn afgewende blik durft weer voorzichtig te kijken. Hoe wil je dit aan gaan? “Ik wil wel lopen maar het liefste kijk ik niet” zeg ik. Doe maar zegt ze, ga maar lopen, het maakt niet uit hoe maar blijf in beweging. Blijf niet te lang in het trauma doorlopen. Het moment dat ik langs mijn traumadeel loop, zonder te kijken, voelt als bevrijdend en ineens valt het kwartje “ik heb dus een keuze” ook al zegt mijn lijf anders. Ik heb een keuze om adem te blijven halen, om in beweging te blijven, mijn lichaam weet de uitweg en op het moment dat ik ruimte geef aan de wond mag deze er zijn. Mijn pas wordt fermer en zowel mijn wonder als mijn wond draag ik met me mee.
Bij dreiging wordt ons sympathische zenuwstelsel geactiveerd. Ken jij dit ook? dat je lijf bevriest of juist in die vechtmodus gaat? Pak je te weinig hersteltijd en dender je maar door? Heel herkenbaar! Jouw lijf weet de uitweg, alleen voelt het soms als een doolhof. Ik zoek graag met je mee!