01/08/2025
Het voelt als verraad, zodra ik haar vraag wat ze heeft gemist van haar moeder.
Verraad aan haar eigen moeder als ze zou erkennen wat ze eigenlijk zo heeft gemist van haar. Dat is wat ik bij veel cliënten zie.
Ze houden het binnen.
Verbijten ze zich.
Klemmen ze kaken op elkaar.
Ze gaan bij zichzelf vandaan om loyaal te zijn en te blijven aan hun bloedeigen moeder. Wat op een kinderlijke manier een goede overlevingsbeweging is. Een overlevingsbesluit zou je kunnen zeggen.
Maar nu ben je volwassen en hoeft dat niet meer.
Ze blijft zo loyaal naar haar, dat ze zichzelf in de steek laat.
Ze verraadt daarmee op een heel diep niveau zichzelf, en haar innerlijk kind.
Het meisje dat ook een moeder nodig had die… (vul in).
Een eerste stap in het helen van de moederwond is het erkennen.
Het waar durven laten zijn dat ze je zo veel gegeven heeft.
Ze gaf alles wat ze te geven had.
Ja dat weet je.
Tegelijk is er ook zoveel dat je gemist hebt.
En ergens diep van binnen weet je dat ook.
Zoveel dat je nodig had en niet kreeg.
Ook dat gemis mag je waar laten zijn.
Het verdriet mag je toelaten.
En op een diep niveau erkennen.
Zodat het naast elkaar kan bestaan.
Dat wat je moeder heeft gegeven en de liefde voor haar.
En ook dat wat je hebt gemist en zo zo nodig had van haar.
Schrijf maar en kijk wat opkomt als een eerste stap.
