Archeoloog van de ziel

Trots wil ik delen dat ik het na 30 jaar toch nog tot archeoloog heb geschopt. Toen ik na twee keer examen te hebben gedaan ein-de-lijk verlost was van de middelbare school en een vervolgopleiding mocht kiezen, wilde ik dolgraag Archeologie of Psychologie studeren. Helaas werd in mijn ouderlijk huis de loftrompet omtrent mijn voorkeur niet gestoken. Met zo’n geiten-wollen-haren-sokken-studie viel immers geen ‘rooie rotcent’ te verdienen. Volgzaam als ik toen (nog) was, luisterde ik naar het ongetwijfeld goedbedoelde advies en schreef ik me in voor Bedrijfskunde. Omdat ik om zeer moverende redenen geen wiskunde in mijn pakket had, en dit wel een toelatingseis was, offerde ik ook nog eens mijn zomervakantie op om een certificaat te behalen. Voor een studie die niet mijn hart gedragen keuze was. Ik zwom de fuik van de wilskracht in en zo ging de levensreis in alle daaropvolgende fases gestaag verder. Althans aan de buitenkant. Diep van binnen wentelde ik mij in het onvermogen om uit te schakelen en was dwangmatig gericht op (werk)prestaties en zelfverbetering, waarmee ik mijn onderliggende gevoel van ontoereikendheid camoufleerde. Het functionele kreeg voorrang op wat vreugde en plezier bracht waardoor ik langzaamaan vervreemde van mijzelf en alles wat ooit belangrijk voor me was. Het hieruit voortvloeiende spanningsveld keerde zich naar binnen waar het implodeerde en zich uitte als een uitgestrekte zielloze vlakte van innerlijke leegte, levensmoeheid en zinloosheid. Tot ik beloond werd met een hele dikke vette rauwe burn-out. Deze instorting was voor mij, naast dat ik mij er voor schaamde, de ultieme bevrijding in mijn individuatieproces. Ik heb het kunnen opvatten als een teken dat mijn groeiproces op dit vlak het maximale had bereikt en het tijd werd om mijn focus te verleggen. Dat ik mijzelf liefdevol toestemming mocht geven om organisch mee te groeien met het potentieel dat ik in me heb. Uiteindelijk combineer ik nu het beste uit de twee studies die ik decennia geleden ambieerde en heb ik mijzelf de titel Doctoranders Maike van den Berg ‘Archeoloog van de Ziel’ toebedeeld. Als archeoloog houd ik me bezig met kennis van het oorspronkelijke, het authentieke deel van mijn reisgenoten. We graven de verloren innerlijke schatten op, leggen ze voorzichtig bloot en koppelen deze aan perspectief. Ik ben de archeoloog van de ziel. Ik gids de ontembare vrouw die zich niet thuis voelt bij zichzelf en geen idee meer heeft wat écht belangrijk is voor haar. Met mijn mobiele kantoor kom ik op locatie in de natuur om haar te bevrijden van de dikke stoflaag die haar authentieke krachtbronnen bedekken. Zodat zij geworteld en bevlogen haar levensreis kan vervolgen. Men ervaart mijn doorgaans als een doortastende gesprekspartner met veel compassie. Ik ben een diep doorvoelend en creatief klankbord waardoor jouw blikveld royaler wordt. Ik bied ruimte maar neem niet zomaar genoegen met een antwoord.