16/11/2025
🌿 De perfectionistische vrouw — en de prijs die zij betaalt
Je ziet haar overal.
De vrouw die altijd nét iets harder loopt dan goed voor haar is.
Die alles draaiende houdt — het gezin, haar werk, het huishouden, de sociale verwachtingen — terwijl ze van binnen steeds verder leegloopt.
Ze zet de lat hoog.
Veel te hoog.
Ze wil het goed doen, voor iedereen.
En ondertussen raakt ze stukje bij beetje zichzelf kwijt.
We leven in een maatschappij die continu vraagt om méér.
Meer beschikbaar zijn.
Meer presteren.
Meer rollen tegelijk dragen.
Maar als je zoveel ballen in de lucht houdt, blijft er één vraag fluisteren:
Waar is de ruimte voor háár?
Waar haalt zij haar ontspanning vandaan, haar adem, haar rust?
En hoe blijft zij overeind als alles om haar heen draait?
Heel vaak zie je dat er eerst een burn-out “nodig” is voordat er ruimte ontstaat.
Ruimte om te voelen wat ze nodig heeft.
Ruimte om haar eigen pad terug te vinden.
Ruimte om te ontdekken wat haar energie geeft — en wat haar leegtrekt.
⸻
🌙 Mijn eigen weg terug naar mezelf
Dit onderwerp raakt mij, omdat ik het zelf ben geweest:
De vrouw die maar doorging.
De vrouw die zichzelf vergat.
De vrouw die dacht dat sterk zijn betekende dat je nooit mag instorten.
Ik heb drie keer een burn-out gehad.
Drie keer zei mijn lichaam: nu is het genoeg.
En daarbovenop worstelde ik met depressies, angst en paniekaanvallen.
Periodes waarin zelfs ademhalen te veel voelde.
Periodes waarin ik vooral probeerde te overleven in plaats van te leven.
Ik kende dat gevoel van falen, van “Waarom lukt het mij niet?”, van het idee dat ik altijd sterk moest zijn.
Ik had geen tijd om stil te staan — dacht ik.
Geen ruimte om te voelen — durfde ik niet.
Maar het was juist in die donkerste periodes dat ik langzaam terug werd geleid naar mezelf.
Ik leerde vertragen.
Ik leerde luisteren.
Ik leerde voelen wat er werkelijk speelde onder al die lagen van moeten, verwachtingen en oude patronen.
Ik ontdekte hoe bevrijdend het is als je stopt met pleasen, wanneer je grenzen niet langer fluisterend maar helder worden uitgesproken.
En vooral: ik leerde dat zachtheid geen zwakte is, maar een ongelooflijke kracht.
Uit die ervaring is Black Crow Dakota geboren.
Niet vanuit perfectie, maar vanuit doorleefde wijsheid.
Ik weet hoe het voelt om vast te lopen — én hoe het voelt om eindelijk te ontwaken in jezelf.
⸻
✨ Het pad terug naar jezelf
Wat perfectionistische vrouwen werkelijk nodig hebben is niet nóg meer discipline.
Niet nóg meer “sterk zijn”.
Niet nóg meer verwachtingen.
Maar ruimte.
Zachtheid.
Vertraging.
Een veilige plek om te landen.
Een plek waar ze alles even mogen neerleggen en kunnen voelen:
Wie ben ik eigenlijk zonder al dat moeten?
Wanneer vrouwen dit pad ingaan, zie je iets magisch gebeuren:
✨ hun adem zakt
✨ hun schouders ontspannen
✨ ze komen terug in hun lichaam
✨ ze zetten eindelijk hun eigen grenzen
✨ ze durven te ontvangen
✨ ze vinden hun eigen ritme terug
✨ ze komen thuis bij zichzelf
Het perfectionisme wordt dan niet langer een overlevingsstrategie, maar een oude jas die mag worden losgelaten.
⸻
🤍 Een zachte uitnodiging
Als je jezelf herkent in dit verhaal — als je voelt dat je al zo lang te veel draagt — weet dan:
Je hoeft niet te wachten tot je omvalt.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Je mag kiezen voor ruimte, rust en verbinding met jezelf.
En als je wilt, loop ik een stuk met je mee.
In mijn sessies, cirkels en trajecten creëren we samen een plek waar jij mag landen.
Waar je niet hoeft te presteren.
Waar je alleen maar hoeft te zijn.
