27/06/2025
De afgelopen weken waren intens... zo intens dat de prakijk op een stiltepunt kwam als in het oog van een orkaan. Er was (en is nog even) op andere vlakken in mijn leven vanalles aan de hand en aan het gebeuren, dat er op dit moment ruimte ontbreekt voor de praktijk. Het lichaamswerk en de adem ontnam me eerder momenten de lucht...
Eerder een mix van emoties.. van paniek, verdriet, boosheid, geraaktheid in de kern, rouw, angst op durven loslaten, het niet weten dat me verwarde... naar terugtrekken en stilvallen..
En daarbij ook het doorvoelen van o.a. diepe (voorouderlijke) generatiewonden... Waarop een al eerder uitgesproken verlangen werkelijkheid werd. Mij uitschrijven van de katholieke kerk....
Wat een rust en stille kracht ontvouwde zich. Ik voel dat ik een lange voorouderlijke ongezonde lijn eindelijk echt heb doorgebroken, achter mij laat en sluit...
En "Mijn God", het hogere voelt vanaf dat moment dichterbij dan het ooit tevoren is geweest... en is enkel groeiende..
Van jaren momenten onderhuidse angsten (pijn) met bewustzijn doorvoelen in de onderstroom, deelde me vandaag het diep voelende inzicht toe dat ik daarmee mijn eigen medicijn had gemaakt.. Ik ontdekte en voelde, doordat zij deze wijsheid deelde, nรบ is het tijd deze munt om te draaien en om mijzelf mijn eigen medicijn toe te gaan dienen.
Vanuit nederigheid zeg ik daarbij, Vader Spirit... begeleid mij als een prachtig bewustzijn.. om hier samen (op mijn bloten voeten) te mogen dansen op Moeder Aarde...
nemen รฉn mij laten
