05/11/2025
H É L È N E
Drieënzeventig dagen mocht ik met haar mee lopen, liet zij mij toe, heel dichtbij komen, deelde zij haar verlangen naar de dood.
Hoe de dood ook verschijnt, haar verlangen was groot, groter dan ook ik kon voorstellen, toch moest zij volhouden, wat niet makkelijk was, eerder moeilijk. Die ene bijzondere zin tussen haar geschreven teksten : ‘𝐀𝐥𝐬 𝐣𝐞 𝐠𝐞𝐞𝐧 𝐡𝐨𝐨𝐩 𝐡𝐞𝐛𝐭, 𝐤𝐮𝐧 𝐣𝐞 𝐧𝐨𝐠 𝐰𝐞𝐥 𝐞𝐞𝐧 𝐰𝐞𝐧𝐬 𝐡𝐞𝐛𝐛𝐞𝐧’ zeiden veel over haar situatie. Na meerderde momenten geprobeerd te hebben uit het leven te stappen waren het de medici die haar bij de laatste poging in leven wisten te houden. Haar verhaal, haar strijd deed iets met mij, zelfs na zoveel keer binnen te zijn gestapt in het leven van nabestaanden die de wens van hun dierbare en de uiteindelijke keuze van de dood niet konden accepteren. Een afscheidsbrief bied soms troost of onverteerbare gevoelens wanneer er geen persoonlijk afscheid genomen kon worden, louter omdat het niet meer mogelijk was.
Ik zette enkel mijn hart open, zonder te oordelen, door te luisteren om tegelijk te omarmen dat haar doodwens zo vanzelfsprekend mag of misschien moest kunnen zijn. Wie zijn wij die bepalen dat de ander moet leven. Een gevecht tussen uit het leven stappen en moeten leven tot de dood werd geaccepteerd om uiteindelijk humaan te sterven deed iets met mij, vooral dat iedereen in liefde afscheid van haar kon nemen. Ze was mooi, geen wonden, geen beschadigde huid, niet blauw of zwart, gewoon zoals zij was. Ze lag daar zo rustig, vredig en tegelijk zo blij.
𝘕𝘢 𝘫𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘴𝘵𝘳𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯, 𝘭𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯, 𝘷𝘦𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘭𝘦 𝘱𝘢𝘥𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘸𝘢𝘯𝘥𝘦𝘭𝘥 𝘵𝘦 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘥𝘦 𝘬𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘦𝘯 𝘦𝘯𝘦𝘳𝘨𝘪𝘦 𝘰𝘱.
𝘏é𝘭è𝘯𝘦
Het moment dat er op een donkere dag in november een zonnestraal de aula binnenkwam, op haar kist scheen terwijl haar lieve schoonzus sprak zegt alles over het mysterie tussen hemel een aarde.
Lieve Hélène ik heb je gehoord,
gevoeld dat leven met obstakels,
donkere gedachten,
nare wanhoop,
geen leven is, louter overwinnen,
met kracht zoeken naar lichtpuntjes
om het leven te kunnen dragen.
