Nikita wil weer leven

Home
Nikita wil weer leven

Help Nikita haar levensreddende operaties te bekostigen 🍀

10/07/2025

'𝗠𝗶𝘀𝘀𝗰𝗵𝗶𝗲𝗻... 𝗠𝗶𝘀𝘀𝗰𝗵𝗶𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲𝘁 𝗮𝗹 𝗵𝗲𝘁 𝗺𝗼𝗼𝗶𝗲 𝗻𝗼𝗴 𝗯𝗲𝗴𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻' 💛

Woensdag 18 juni stond de drainrevisie van Nikita gepland in België.
Dinsdag 17 juni werd Nikita om 6u smorgens opgehaald met de ambulance omdat er die dag een lumbale punctie stond gepland, ik mocht gewoon met haar mee dus dat was heel erg fijn.
Toen we op de afdeling arriveerden stond ons een verrassing te wachten, het was heel druk en daardoor mocht Nikita voorlopig op een 1 persoonskamer verblijven, wat een opluchting dit moest denk ik gewoon zo zijn want ze was te ziek om bij iemand anders op een kamer te liggen.
Al snel kwam de neurochirurg om de lumbale punctie te doen wat geen pretje was zonder verdoving.
De druk werd gemeten en er werd hersenvocht afgenomen voor onderzoek op infectie.
Mits dit goed was kon de drainrevisie die de volgende dag gepland stond doorgaan.
Aangezien Nikita al vanaf begin dit jaar kwakkelde met allerlei infecties en virussen had ik ontzettend veel spanning en zorgen voor deze opname, ze was zo ontzettend verzwakt.
De 3 heftige anti biotica kuren die geen positieve invloed hadden op haar gehele lichamelijke toestand, de dagelijkse koorts door de ontzettende hoge druk in haar hoofd, extreme hoge hartslag, duizeligheid, evenwichtsproblemen etc..
Kortom wat zag ik tegen deze ingeep op. Daarin tegen was Nikita gewoonweg te
ziek om zich over bepaalde dingen druk te maken en was er eigenlijk alleen maar mee bezig hoe ze daar moest komen, en hoe ze zich in het ziekenhuis alleen moest redden.
Ze lag immers vanaf eind vorig jaar al grotendeels boven in haar kamer op bed.
Savonds kwam de anesthesist nog langs en wat was het een geruststelling dat deze arts het Ehlers Danlos Syndroom en alle klachten die hier uit voort komen serieus nam, de intubatie bij Nikita is o.a heel moeilijk door de fusie van haar wervels aan de voorzijde en de achterzijde, dit kan niet op de standaard manier, infusen zetten is een ramp ivm haar smalle adertjes en liteken weefsel overgehouden aan Amerika, verder komt Nikita altijd heel moeilijk weer uit een narcose doordat haar bloeddruk ontzettend laag blijft, hij beloofde overal allert op te zijn en het nodige voor Nikita in te zetten.
De volgende dag mocht ik om 8u alweer aanwezig zijn bij Nikita, als mantelzorger kon ik bij haar blijven van 8u tot 19.30 en zo kon ik haar gelukkig blijven helpen met alle dagelijkse dingen.
Dinsdagavond waren Randy en papa ook aangekomen in Bornem dus ook zij waren mooi op tijd voor de operatie.
Woensdag bleek er geen infectie in het hersenvocht gevonden te zijn en de operatie kon doorgaan.
Om half 2 werd Nikita opgegehaald en vanaf toen was het voor ons vol spanning wachten.
Om 18u kregen wij eindelijk een berichtje dat de operatie geslaagd was en dat Nikita op de IC verbleef en daar voorlopig ook moest blijven.
Savonds mochten we heel eventjes bij haar kijken, en daar lag ons meisje , lijkbleek, rood oranje haren van het bloed en jodium, grote witte gazen over haar wonden op haar hoofd en aangesloten op allerlei apparatuur om haar vitale functies goed in de gaten te houden.
Dat was even slikken maar ze was goed aanspreekbaar en dat verzachte de eerste schrik wel weer wat.
Eigenlijk was het wel fijn dat ze daar extra goed in de gaten gehouden kon worden want dat bleek zeker nodig.
Dit was een pittige tijd voor Nikita, wat had ze ontzettend veel pijn en elke keer wanneer ik belde was het nog niet gelukt om de pijn onder controle te krijgen.
Na een nacht en een dag mocht Nikita toch weer terug naar de afdeling.
In de loop van de week knapte Nikita heel langzaam aan iets op en maar iets later dan de geplande datum mocht ze met ontslag.
Het was een grote ingreep maar de operatie is geslaagd, het is spannend hoe de uitwerking zal zijn van het nieuwe systeem wat de chirurg nu heeft toegepast bij Nikita.
Nikita heeft zeer kleine hersenholtes en die kunnen bij een verkeerde druk in haar hersenen dichtklappen en het gevolg is dan dat er hetzelfde probleem ontstaat waardoor Nikita nu een nieuwe drain nodig was.
De arts heeft haar dan ook op het hart gedrukt dat wanneer het niet goed voelt ze zo snel mogelijk contact moet opnemen.
Nikita heeft flinke wonden op haar hoofd achter haar oor en in haar buik, alles moest spijtig genoeg weer opnieuw open worden gemaakt en dat geeft nu vooral van binnen nog steeds heel veel pijn.
Haar haren die na 2 jaar net weer mooi aangegroeid waren zijn dus ook weer flink toegetakeld al is de chirurg er deze keer wel zorgvuldig mee omgegaan, het blijven grote litekens en die ruimte was er gewoon weg nodig.

Ondanks dat het een hele zware week was hebben we tussendoor toch nog af en toe samen hard gelachen, voor ons mentale deel heel goed natuurlijk maar niet voor Nikita's lichamelijke gesteldheid want lachen gaf meer druk in haar hoofd en haar wonden lieten zich dan ook extra voelen.

Nikita blijft ondanks haar beperkingen een sporter in hart en ziel, waar denken jullie dat zij aan dacht bij het zien hangen van een papegaai boven haar bed?
Inderdaad, hoe vaak zal ik me daar aan kunnen optrekken?
Zo ziek en daar nog aan denken en ja hoor een paar dagen later flink onder de pijnmedicatie deed ze het ook nog.
Onze rouwdouwer.......

De dag dat we vertrokken was Nikita haar urine nog op kweek gegaan omdat ze klachten had.
Donderdag voor 2 weken kwamen we thuis en in het weekend werd Nikita heel ziek en had weer hoge koorts
En ja hoor weer een urineweginfectie met nierbekkenontsteking.
Nogmaals werd er een zware anti biotica kuur voorgeschreven en we hopen echt dat dit dan ook meteen de laatse mag zijn voor dit jaar.

Wat waren we blij en opgelucht dat het achter de rug was en wat zijn we ontzettend trots op Nikita ze heeft zich zo kranig gehouden en wat was zij verbaal sterk in het ziekenhuis.

Maar waar we totaal niet op hadden gerekend gebeurde en verteld Nikita hierna in haar stuk.

'𝗢𝗽 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗸𝗮𝗺𝗲𝗿 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗮𝗹𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗱𝗼𝗻𝗸𝗲𝗿, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗶𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗻𝗼𝗴 𝗹𝗮𝗻𝗴 𝗻𝗶𝗲𝘁!' ✨

Heel veel mensen vragen mij altijd: "Maar ben je dan nooit depressief?" Dat vind ik altijd een lastige vraag, ik draai er dan altijd een beetje omheen. Maar als ik er goed overna denk is het antwoord: "Nee, ik ben nog nooit depressief geweest." Wel heb ik dagen, weken, heel soms maanden, depressieve gevoelens. Ik zal een voorbeeld nemen. Afgelopen maandag was mijn broertjes diploma uitreiking. Ik moest en zou erbij zijn! Wel had ik een flinke operatie achter de rug.. en ja hoor, zaterdagavond begon de hel. De hele rechterkant van mijn hoofd blies op en het voelde alsof m'n hoofd uit elkaar ging knappen, een poosje daarna voelde ik ook mijn rechterhand, arm, been en voet niet goed meer. De drain revisie die woensdag, 18 juni plaatsvond lijkt niet z'n werk te doen. Vanaf zaterdagavond ben ik heel ziek geworden en voelt het alsof ik weer terug bij af ben. Maar om terug te komen op die depressieve gevoelens, die kwamen pas opzetten voor en tijdens de diplomering van Randy. Ik was zo ongelooflijk blij voor hem, en ik ben nog nooit zo trots op hem geweest! Zelfs tot zondagavond had ik nog een sprankeltje hoop.. Maar het mocht niet zo zijn, ik was er niet bij en wat was ik ongelooflijk boos/verdrietig. De zoveelste teleurstelling die ik/wij moesten incasseren. Randy is eigenlijk de enige die mij altijd weer een beetje tot rust kan brengen, dus kwam van te voren aan mijn bed om me een knuffel te geven en ik heb gezegd dat het me zo ontzettend speet en zoals hij altijd zegt "maakt niet uit meissie, ik vind het voor jou het ergste". Voor even is hij dan mijn grote, verstandige broertje 💙

Maar wat nu? Ik heb een hele heftige operatie achter de rug.. ipv 1 verstelbaar kastje heb ik nu 2 kastjes achter mijn oor. Het past, maar eigenlijk past het net niet als je snapt wat ik bedoel.
In totaal dus 3 grote wonden, op mijn hoofd, achter mijn oor en in mijn buik,
litteken over litteken, het ziet er alles behalve mooi uit.
De operatie was spannend, althans niet voor mij. Ik was te ziek om spanning te hebben, ik ging er rustig in en werd wakker op de IC.
Die tijd daarna heeft mama al beschreven.

We wachten nog op bericht van de chirurg, over hoe nu verder.......
We hopen jullie zo snel mogelijk wat positiefs te kunnen melden 🍀💕

14/05/2025

Herinneringen die op social media voorbijkomen over een fijne moederdag van jaren terug, het raakt me enorm en de pijn komt keihard binnen.
22 jaar geleden werd ik moeder van dit geweldige meisje en wat waren we gelukkig ❤️
Het moederschap is prachtig en ik had het voor geen goud willen missen maar ik kon me toen niet indenken dat het moederschap me ooit zo intens veel pijn zou gaan doen.
Het standaard gezegde , kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is wel degelijk bij Nikita van toepassing.

We zitten alweer vollop in het voorjaar, alles groeit en bloeit, de wereld is nu zo mooi groen, onze tuin heeft een tal van nestjes met jonge vogeltjes, in de weilanden om ons heen lopen jonge lammetjes en veulentjes er ontstaat overal nieuw leven.
De mooiste tijd van het jaar maar niet voor Nikita, de jaargetijden gaan in elkaar over maar zij krijgt hier niets van mee in haar bed op haar donkere kamer 😢

Zoals Nikita laatst zelf al schreef het gaat echt niet goed met haar.
Ik zal in het kort proberen te vertellen wat er zoal is gebeurd en wat er nu speelt.
Vanaf vorig jaar heeft Nikita al ernstige problemen bovenop haar al bestaande EDS problemen.
Ze krijgt steeds meer ondraaglijke pijn en de vermoeidheid wordt ook steeds ernstiger.
Nikita ligt verdrietig genoeg weer hele dagen op bed en heeft dagelijks last van wegrakingen waardoor ze soms zelfs niet in staat is om rechtop te komen zitten in haar bed.

Zijn het de vasculaire vaatcompressies die steeds meer klachten geven of zijn het de wervels onder de fusie die nu ook instabiel worden? We weten het niet...
Nikita haar doorbloeding is heel slecht maar ook heeft zij het gevoel dat haar wervelkolom inzakt net zoals al haar andere gewrichten instabiel zijn geworden😔

Omdat het nog steeds niet beter gaat met Nikita was het plan om op den duur verdere onderzoeken te laten doen naar de vasculaire vaatcompressies in haar buik en om te gaan onderzoeken waarom Nikita geen verbetering van haar fusie ondervind.
Maar verder dan erover praten en twee zoomconsulten met buitenlandse neurochirurgen kwamen we niet.
Ziek zijn, problemen met de drain etc..
het kwam er niet van.

Eind vorig jaar per ambulance afgereisd naar België, scans gemaakt, klep van de drain opnieuw ingesteld maar eenmaal thuis bleven de problemen bestaan en de drain bleek niet meer te werken.
Er werd toen een afspraak gemaakt voor een drain revisie en dat zou 22 januari gebeuren.
Doodziek de feestdagen nog door maar toen kreeg Nikita griep net als half Nederland.
De operatie waar we dus al zo lang op wachten moest dus gecanceld worden....
Haar griep ging over in een longontsteking, daar nog niet van hersteld kreeg Nikita een nierbekkenontsteking, 2 zware antibiotica kuren kreeg ze vlak achter elkaar wat ze eigenlijk niet kan verdragen met haar niet goed werkende maagdarm stelsel.
Als klap op de vuurpijl kwam er nog een hele ongelukkige valpartij achteraan doordat Nikita flauw viel in de badkamer het gevolg was een hersenschudding en meerde kneuzingen.
Hierna had ze nog meer pijn en we weten niet wat de val met haar wervelkolom heeft gedaan.
Maar de ellende was nog niet op voor haar.
Een dag voor Pasen was Nikita voor het eerst weer eventjes beneden, we zijn zelfs nog even buiten geweest met Iesje.
Wat waren we blij, voorzichtig praatten we weer over de dingen die ze graag zou willen 💫
Door de fusie van de C4/C5 wervels aan de voorzijde en het Ehlers Danlos Syndroom heeft Nikita slik problemen en verslikte zij zich die dag in een vit. tablet , deze bleef steken achter de fusie.
Wat was dit een angstig moment, Nikita had de kracht niet om hem er uit te hoesten, een slag tussen de schouderbladen had ook geen effect en onze laatste hoop was een stukje banaan,
wonder boven wonder schoot de pil los.
Het verslikken gebeurd steeds vaker.
Met Pasen kreeg Nikita opnieuw koorts, werd benauwd en voelde zich steeds zieker.
Doordat er tijdens het verslikken waarschijnlijk wat in haar long terecht was gekomen had Nikita weer een longontsteking...
Weer werd er een antibiotica kuur voorgeschreven maar Nikita knapte niet op, eigenlijk leek ze van de vorige ontstekingen ook niet helemaal te herstellen maar dit keer bleef de koorts hoog.
De drain geeft al sinds vorig jaar veel klachten maar sinds een dikke week word dit steeds heftiger, Nikita heeft nog meer druk in haar hoofd dan ze al had, vochtophopingen ontstaan er in haar hoofd, ze is heel duizelig haar evenwicht is totaal verstoord het lijkt of ze totaal geen controle meer heeft.
Daarom contact gezocht met de neurochirurg in België en weer met medicatie gestart en deze week hebben we telefonisch overleg en hopen we meer te weten te komen hoe het verder moet want het voelt voor Nikita alsof ze met een tikkende tijdbom rondloopt.

Nikita is heel verdrietig, ze wil zo graag kleine dingen ondernemen, naar buiten de prachtige wereld kunnen bewonderen, genieten van de zon, een stukje wandelen met Iesje, weer af en toe familie of vriendinnen spreken, weer lekker verder gaan met haar webshop en zo kan ik nog zoveel dingen opnoemen.

Als ik met Isabel een klein rondje loop (lang kan ik Nikita niet alleen laten) kan ik mij tranen vaak niet bedwingen het doet zo'n pijn dat zij al het moois wat voorbij komt niet kan zien, bloemen, vlinders onze tuin die helemaal tot bloei komt terwijl zij doodziek met heel veel pijn op bed ligt.
Voor een ander is het zo gewoon om weer een lente mee te maken waarin alles opnieuw groeit en bloeit maar voor iemand die ziek is dit zo kostbaar en bijzonder.

Nikita geeft niet op en wij houden samen hoop en moed.
We hopen dat de neurochirurg weet wat te doen en dat dit verbetering mag brengen voor Nikita.

Nikita's naam staat voor "OVERWINNAAR" zij heeft niet voor niets deze naam bij haar geboorte van ons gekregen, haar weg is lang, kronkelig met diepe dalen maar wij hopen en geloven dat de tijd komt dat zij voorzichtig weer uit dit dal omhoog zal klimmen en uiteindelijk zal groeien en bloeien zoals de prachtigste bloemen in het voorjaar.

𝘼𝙡𝙡𝙚𝙨 𝙒𝙤𝙧𝙙𝙩 𝘽𝙚𝙩𝙚𝙧 - 𝙀𝙢𝙢𝙖 𝙃𝙚𝙚𝙨𝙩𝙚𝙧𝙨
https://youtu.be/nqTjWTEcB3s?si=PrjdBMID5DctP5DY

Ik hou haar vast tot het beter gaat 💖💫🍀

01/04/2025

𝕌𝕡𝕕𝕒𝕥𝕖 𝕘𝕖𝕤𝕔𝕙𝕣𝕖𝕧𝕖𝕟 𝕕𝕠𝕠𝕣 ℕ𝕚𝕜𝕚𝕥𝕒 💭

𝗗𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿𝗱𝗮𝗴, 30 𝗷𝗮𝗻𝘂𝗮𝗿𝗶

𝖨𝗄 𝗆𝖾𝗋𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗈𝗉 𝗋𝖺𝖺𝗄, 𝗁𝖾𝗍 𝗏𝖾𝖼𝗁𝗍𝖾𝗇 𝗅𝗎𝗄𝗍 𝗆𝖾 𝗀𝖾𝗐𝗈𝗈𝗇 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋. 𝖧𝖾𝗅𝖾 𝗇𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗀𝖾𝗇 𝗁𝗎𝗂𝗅 𝗂𝗄, 𝖾𝗋 𝗄𝗈𝗆𝗍 𝖽𝖺𝗇 𝗓𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝖽𝗋𝗎𝗄 𝗈𝗉 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗁𝗈𝗈𝖿𝖽. 𝖣𝖾 𝗉𝗂𝗃𝗇 𝗂𝗌 𝗆𝖾𝗍 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗉𝖾𝗇 𝗍𝖾 𝖻𝖾𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝗏𝖾𝗇. 𝖨𝗄 𝗄𝖺𝗇 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗆𝗎𝗓𝗂𝖾𝗄 𝗅𝗎𝗂𝗌𝗍𝖾𝗋𝖾𝗇, 𝗂𝗄 𝗐𝗈𝗋𝖽𝗍 𝖾𝗋 𝗓𝗂𝖾𝗄 𝗏𝖺𝗇... 𝖳𝗈𝖼𝗁 𝖽𝗈𝖾 𝗂𝗄 𝗁𝖾𝗍, 𝗁𝖾𝗍 𝗆𝖺𝖺𝗄𝗍 𝗆𝖾 𝗇𝗂𝗄𝗌 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗎𝗂𝗍. 𝖠𝗅𝗌 𝗂𝗄 𝗆𝗎𝗓𝗂𝖾𝗄 𝗅𝗎𝗂𝗌𝗍𝖾𝗋 𝗄𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝖽𝖾 𝗉𝗂𝗃𝗇 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗐𝖾𝗀𝖽𝗋𝗎𝗄𝗄𝖾𝗇. 𝖹𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗁𝖾𝗋𝗂𝗇𝗇𝖾𝗋𝗂𝗇𝗀𝖾𝗇, 𝗍𝗋𝖺𝗎𝗆𝖺'𝗌 𝖽𝗂𝖾 𝖻𝗈𝗏𝖾𝗇 𝗄𝗈𝗆𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗈𝗈𝗄 𝗁𝖾𝗍 𝗏𝖾𝗋𝗅𝖺𝗇𝗀𝖾𝗇 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝖽𝖾 '𝗈𝗎𝖽𝖾 𝖭𝗂𝗄𝗂𝗍𝖺'. 𝖧𝗈𝖾 𝗄𝗈𝗇 𝗍𝗈𝗍 𝗆𝗂𝗃𝗇 14𝖾 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗀𝗈𝖾𝖽 𝗀𝖺𝖺𝗇 𝖾𝗇 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗅𝖾𝗍𝗍𝖾𝗋𝗅𝗂𝗃𝗄 𝖾𝗇 𝖿𝗂𝗀𝗎𝗎𝗋𝗅𝗂𝗃𝗄 𝖽𝗈𝗈𝗋 𝖾́𝖾́𝗇 𝗄𝗅𝖺𝗉 𝗏𝖾𝗋𝖺𝗇𝖽𝖾𝗋𝖾𝗇? 𝖧𝖾𝗍 𝗂𝗌 𝗇𝗎 𝖻𝗂𝗃𝗇𝖺 9 𝗃𝖺𝖺𝗋 𝗀𝖾𝗅𝖾𝖽𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗁𝖾𝗍 𝖻𝖾𝗌𝖾𝖿 𝗅𝗂𝗃𝗄𝗍 𝖾𝗋 𝗇𝗈𝗀 𝗌𝗍𝖾𝖾𝖽𝗌 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗍𝖾 𝗓𝗂𝗃𝗇. 𝖠𝗅𝗅𝖾 𝗋𝖾𝖺𝖼𝗍𝗂𝖾𝗌 𝗆𝖾𝗍 '𝗁𝖾𝗍 𝗂𝗌 𝖾𝖾𝗇 𝗋𝗈𝗎𝗐𝗉𝗋𝗈𝖼𝖾𝗌, 𝖽𝖺𝗍 𝖽𝗎𝗎𝗋𝗍 𝖾𝖾𝗇 𝗍𝗂𝗃𝖽'. 𝖤𝖾𝗇 𝗋𝗈𝗎𝗐𝗉𝗋𝗈𝖼𝖾𝗌? 𝖡𝗎𝗅𝗅𝗌𝗁𝗂𝗍! 𝖣𝗂𝗍 𝗂𝗌 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇, 𝖽𝗂𝗍 𝗂𝗌 𝗈𝗏𝖾𝗋𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇. 𝖠𝗅𝗌 𝗂𝗄 𝗈𝗉𝗀𝖾𝗄𝗇𝖺𝗉𝗍 𝗐𝖺𝗌 𝗂𝗌 𝗁𝖾𝗍 𝗇𝖺𝗍𝗎𝗎𝗋𝗅𝗂𝗃𝗄 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝖺𝗇𝖽𝖾𝗋 𝗏𝖾𝗋𝗁𝖺𝖺𝗅. 𝖮𝗉 𝖽𝗂𝗍 𝗆𝗈𝗆𝖾𝗇𝗍 𝗂𝗌 𝖽𝗂𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝖾𝗇𝗂𝗀𝖾 𝗐𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝖽𝖾𝗇𝗄: "𝖨𝗄 𝖻𝖾𝗇 𝗇𝗈𝗀 𝗌𝗍𝖾𝖾𝖽𝗌 𝗉𝗋𝖾𝖼𝗂𝖾𝗌 𝖽𝖾𝗓𝖾𝗅𝖿𝖽𝖾 𝖭𝗂𝗄𝗂𝗍𝖺 𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗐𝗈𝗋𝖽𝗍 𝖽𝖾 𝗈𝗎𝖽𝖾 𝖭𝗂𝗄𝗂𝗍𝖺 𝗈𝗈𝗄 𝗐𝖾𝖾𝗋, 𝖺𝗅𝗅𝖾𝖾𝗇 𝗇𝗈𝗈𝗂𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗈𝗇𝖻𝖾𝗓𝗈𝗋𝗀𝖽." 𝖧𝖾𝖾𝗅 𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗅𝗂𝗍𝗍𝖾𝗄𝖾𝗇𝗌, 𝗅𝖾𝗍𝗍𝖾𝗋𝗅𝗂𝗃𝗄 𝖾𝗇 𝖿𝗂𝗀𝗎𝗎𝗋𝗅𝗂𝗃𝗄. 𝖨𝗄 𝗓𝖺𝗅 𝗁𝖾𝗍 𝖺𝗅𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗆𝖾𝗍 𝗆𝗂𝗃 𝗆𝖾𝖾 𝖽𝗋𝖺𝗀𝖾𝗇. 𝖭𝗈𝗀 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗀𝖾𝗇𝗂𝖾𝗍𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝖺𝗅𝗍𝗂𝗃𝖽 𝖺𝗅 𝖽𝖾𝖾𝖽, 𝖺𝗅 𝗀𝖾𝗇𝗈𝗈𝗍 𝗂𝗄 𝖺𝗅𝗍𝗂𝗃𝖽 𝖺𝗅 𝗏𝗈𝗅𝗈𝗉 𝗏𝖺𝗇 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌. 𝖨𝗄 𝗅𝖾𝖾𝗄 𝗍𝖾 𝗐𝖾𝗍𝖾𝗇 𝗐𝖺𝗍 𝖾𝗋𝖺𝖺𝗇 𝗄𝗐𝖺𝗆... 𝖨𝗄 𝗁𝖺𝖺𝗅𝖽𝖾 𝖾𝗋 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗎𝗂𝗍 𝗐𝖺𝗍 𝖾𝗋𝗂𝗇 𝗓𝖺𝗍 𝗂𝗇 𝖽𝗂𝖾 13 𝗃𝖺𝖺𝗋, 𝗂𝗄 𝗐𝖺𝗌 13 𝗃𝖺𝖺𝗋 𝗄𝖾𝗋𝗇𝗀𝖾𝗓𝗈𝗇𝖽. 𝖬𝖺𝖺𝗋 𝗇𝗈𝗀 𝗌𝗍𝖾𝖾𝖽𝗌 𝗉𝗋𝗈𝖻𝖾𝖾𝗋 𝗂𝗄 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗎𝗂𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗍𝖾 𝗁𝖺𝗅𝖾𝗇, 𝗈𝗈𝗄 𝖺𝗅 𝗐𝖾𝖾𝗍 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝖺𝗋𝗏𝖺𝗇 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗋𝗎𝗂𝗍 𝗀𝖺 𝖾𝗇 𝗏𝖺𝖺𝗄 𝗍𝖾 𝗀𝗋𝗈𝗍𝖾 𝗋𝗂𝗌𝗂𝖼𝗈'𝗌 𝗇𝖾𝖾𝗆. 𝖨𝗄 𝗐𝗂𝗅 𝖾𝗋 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗎𝗂𝗍 𝗁𝖺𝗅𝖾𝗇 𝗐𝖺𝗍 𝖾𝗋𝗂𝗇 𝗓𝗂𝗍! 𝖬𝖺𝖺𝗋 𝗇𝗎... 𝗇𝗎 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗇𝗂𝖾𝗍. 𝖬𝗂𝗃𝗇 𝗅𝗂𝖼𝗁𝖺𝖺𝗆 𝖾𝗇 𝗁𝗈𝗈𝖿𝖽 𝗀𝖾𝗏𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗍 𝖺𝗅 𝗓𝗈𝗅𝖺𝗇𝗀 𝖺𝖺𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗂𝗄 𝗇𝖾𝗀𝖾𝖾𝗋𝖽𝖾 𝗁𝖾𝗍. 𝖤𝗇 𝗇𝗎? 𝖨𝗄 𝗁𝖾𝖻 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗂𝖽𝖾𝖾. 𝖨𝗄 𝖽𝖾𝗇𝗄 𝖺𝗅𝗅𝖾 𝗄𝖺𝗇𝗌𝖾𝗇 𝖺𝖺𝗇𝗉𝖺𝗄𝗄𝖾𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗂𝗄 𝗁𝖾𝖻, 𝗐𝖺𝗇𝗍 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗁𝗈𝗈𝗋𝗍 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗍𝗎𝗌𝗌𝖾𝗇 𝗏𝗂𝖾𝗋 𝗆𝗎𝗋𝖾𝗇 𝗈𝗉 𝖾𝖾𝗇 𝖽𝗈𝗇𝗄𝖾𝗋𝖾 𝗄𝖺𝗆𝖾𝗋, 𝗅𝗂𝗀𝗀𝖾𝗇𝖽. 𝖧𝖺𝗋𝖽 𝗀𝖾𝗓𝖾𝗀𝗍 𝗄𝗎𝗇 𝗃𝖾 𝖽𝖺𝗇 𝗇𝖾𝗍 𝗓𝗈 𝗀𝗈𝖾𝖽 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇, 𝖽𝗂𝗍 𝗂𝗌 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇, 𝖽𝗂𝗍 𝗂𝗌 𝗈𝗏𝖾𝗋𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇!

𝖬𝖺𝖺𝗋 𝗍𝖾𝗀𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄𝖾𝗋𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗁𝖾𝖻 𝗂𝗄 𝗇𝗈𝗀 𝗓𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝖽𝗋𝗈𝗆𝖾𝗇, 𝗂𝗄 𝖻𝖾𝗇 𝗇𝗈𝗀 𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗄𝗅𝖺𝖺𝗋 𝗁𝗂𝖾𝗋. 𝖪𝗅𝖾𝗂𝗇𝖾, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗈𝗈𝗄 𝗇𝗈𝗀 𝗌𝗍𝖾𝖾𝖽𝗌 𝗀𝗋𝗈𝗍𝖾 𝖽𝗋𝗈𝗆𝖾𝗇. 𝖧𝖾𝗍 𝗓𝖺𝗅 𝗆𝗂𝗌𝗌𝖼𝗁𝗂𝖾𝗇 𝖺𝗇𝖽𝖾𝗋𝗌 𝗆𝗈𝖾𝗍𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝗂𝗇 𝗀𝖾𝖽𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗇 𝗁𝖺𝖽, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗌 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝖾𝗋𝗀.

𝖲𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝗏𝖾𝗇 𝗁𝖾𝗅𝗉𝗍 𝗆𝖾, 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗏𝗂𝗇𝗀𝖾𝗋𝗌 𝗍𝗒𝗉𝖾𝗇 𝖺𝗎𝗍𝗈𝗆𝖺𝗍𝗂𝗌𝖼𝗁 𝗐𝖺𝗍 𝗆𝖾 𝖽𝗐𝖺𝗋𝗌 𝗓𝗂𝗍. 𝖨𝗄 𝗏𝖾𝗋𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗓𝗈 𝗈𝗇𝗀𝖾𝗅𝗈𝗈𝖿𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝗏𝗋𝗂𝗃𝗁𝖾𝗂𝖽 𝖾𝗇 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗉𝗂𝗃𝗇, 𝗂𝗄 𝗏𝖾𝗋𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝗁𝗈𝖾 𝗁𝖾𝗍 𝗐𝖺𝗌 𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗌 𝖽𝖾𝗇𝗄 𝗂𝗄 𝗇𝗈𝗀 𝗐𝖾𝗅 𝖽𝖾 𝗁𝖾𝖿𝗍𝗂𝗀𝗌𝗍𝖾 𝗉𝗂𝗃𝗇, 𝗐𝖺𝗇𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝗓𝖺𝗅 𝗇𝗈𝗈𝗂𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗐𝗈𝗋𝖽𝖾𝗇 𝗁𝗈𝖾 𝗁𝖾𝗍 𝗐𝖺𝗌. 𝖨𝗄 𝗓𝗈𝗎 𝗁𝖾𝗍 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗋𝗅𝗂𝖾𝖿𝗌𝗍 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗋𝖾𝗇𝗇𝖾𝗇, 𝖽𝖾 𝗏𝗋𝗂𝗃𝗁𝖾𝗂𝖽 𝗏𝗈𝖾𝗅𝖾𝗇, 𝖽𝖾 𝗐𝗂𝗇𝖽 𝖽𝗈𝗈𝗋 𝗆'𝗇 𝗁𝖺𝗋𝖾𝗇. 𝖤𝗏𝖾𝗇 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗓𝗈𝗋𝗀𝖾𝗇, 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗉𝗂𝗃𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝖾𝗏𝖾𝗇... 𝖦𝖾𝗐𝗈𝗈𝗇 𝗈𝗆 𝗐𝖾𝖾𝗋 1 𝗄𝖾𝖾𝗋 𝗍𝖾 𝗏𝗈𝖾𝗅𝖾𝗇 𝗁𝗈𝖾 𝗁𝖾𝗍 𝗐𝖺𝗌 𝗓𝗈𝗇𝖽𝖾𝗋 𝗓𝗂𝖾𝗄 𝗅𝗂𝖼𝗁𝖺𝖺𝗆. 𝖡𝗂𝗃𝗄𝗅𝖾𝗍𝗌𝖾𝗇 𝗆𝖾𝗍 𝗂𝖾𝖽𝖾𝗋𝖾𝖾𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗂𝗄 𝗓𝗈 𝗈𝗇𝗀𝖾𝗅𝗈𝗈𝖿𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗆𝗂𝗌 𝖾𝗇 𝗓𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗄𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝗈𝗉𝗇𝗈𝖾𝗆𝖾𝗇. 𝖵𝖾𝗋𝖽𝗋𝗂𝖾𝗍𝗂𝗀 𝗀𝖾𝗇𝗈𝖾𝗀 𝗂𝗌 𝖽𝗂𝗍 𝖺𝗅𝗅𝖾𝖾𝗇 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝖾𝖾𝗇 𝖽𝗋𝗈𝗈𝗆 𝗏𝗈𝗈𝗋 𝗇𝗎, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗓𝗈𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗂𝗄 𝖽𝗂𝖾 𝗁𝗈𝗎 𝖻𝖾𝗍𝖾𝗄𝖾𝗇𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗁𝗈𝗈𝗉 𝗁𝖾𝖻... 🥲

𝗩𝗮𝗻𝗱𝗮𝗮𝗴, 23 𝗺𝗮𝗮𝗿𝘁, 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗺𝗶𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗻 2 𝗺𝗮𝗮𝗻𝗱𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗵𝗲𝘁 𝘀𝘁𝘂𝗸𝗷𝗲 𝗵𝗶𝗲𝗿𝗯𝗼𝘃𝗲𝗻 𝘀𝗰𝗵𝗿𝗲𝗲𝗳.

𝖨𝗄 𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝖿 (𝗈𝖿 𝖾𝗂𝗀𝖾𝗇𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗍𝗒𝗉) 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗈𝗆 𝖻𝖾𝗉𝖺𝖺𝗅𝖽𝖾 𝖽𝗂𝗇𝗀𝖾𝗇 𝖾𝖾𝗇 𝗉𝗅𝖾𝗄𝗃𝖾 𝗍𝖾 𝗀𝖾𝗏𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗈𝗈𝗄 𝗈𝗆 𝗏𝖾𝗋𝖽𝗋𝗂𝖾𝗍/𝗉𝗂𝗃𝗇 𝗏𝖺𝗇 𝗆𝖾 𝖺𝖿 𝗍𝖾 𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝗏𝖾𝗇 𝗈𝗆𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗆𝗈𝖾𝖽𝖾𝗋, 𝗏𝖺𝖽𝖾𝗋 𝖾𝗇 𝖻𝗋𝗈𝖾𝗋𝗍𝗃𝖾 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗆𝖾𝖾 𝗐𝗂𝗅 𝗌𝗅𝖾𝗉𝖾𝗇 𝗂𝗇 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗏𝖾𝗋𝖽𝗋𝗂𝖾𝗍. 𝖧𝖾𝖾𝗅 𝗌𝗈𝗆𝗌 𝗄𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝗁𝖾𝗍 𝗏𝖾𝗋𝖻𝖾𝗋𝗀𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗆𝖾𝖾𝗌𝗍𝖺𝗅 𝗉𝗋𝗂𝗄𝗍 𝖾𝗋 𝗍𝗈𝖼𝗁 𝗐𝖾𝗅 𝗂𝖾𝗆𝖺𝗇𝖽 𝖽𝗈𝗈𝗋𝗁𝖾𝖾𝗇. 𝖨𝗌𝖺𝖻𝖾𝗅𝗅𝖺 (𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗁𝗈𝗇𝖽𝗃𝖾) 𝗏𝗈𝖾𝗅𝗍 𝗆𝗂𝗃 𝖿𝖾𝗂𝗅𝗅𝗈𝗈𝗌 𝖺𝖺𝗇 𝖾𝗇 𝗂𝗌 𝖽𝖺𝗇 𝗈𝗈𝗄 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗌𝗍𝖾𝗎𝗇 & 𝗍𝗈𝖾𝗏𝖾𝗋𝗅𝖺𝖺𝗍, 𝗓𝗂𝗃 𝗁𝖾𝖾𝖿𝗍 𝗏𝖺𝖺𝗄 𝖽𝖾𝗓𝖾𝗅𝖿𝖽𝖾 𝗌𝗍𝖾𝗆𝗆𝗂𝗇𝗀 𝖺𝗅𝗌 𝗂𝗄.

𝖭𝗎 𝗇𝖺 2 𝗆𝖺𝖺𝗇𝖽𝖾𝗇 𝗆𝖾𝗋𝗄 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗎𝗂𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝖽𝗂𝖾𝗉𝖾 𝖽𝖺𝗅 𝖻𝖾𝗀𝗂𝗇 𝗍𝖾 𝗄𝗋𝗎𝗂𝗉𝖾𝗇, 𝗁𝖾𝗍 𝗐𝖺𝗌 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗏𝗈𝗈𝗋 𝗇𝗂𝗄𝗌 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗆𝗂𝗃 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖾𝗅𝖾 𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗓𝗈 𝗏𝗈𝖾𝗅𝖽𝖾. 𝖠𝖼𝗁𝗍𝖾𝗋𝖺𝖿 𝗅𝗂𝖾𝗉 𝗂𝗄 𝖺𝗅 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖺𝗅𝖿𝗃𝖺𝖺𝗋 𝗆𝖾𝗍 (𝖾𝗑𝗍𝗋𝖺) 𝗄𝗅𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗇 𝗋𝗈𝗇𝖽 𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗐𝗂𝗌𝗍 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗇𝗈𝗀 𝗏𝖾𝗋𝗆𝗈𝖾𝗂𝖽𝖾𝗋 𝗄𝗈𝗇 𝗓𝗂𝗃𝗇 𝖽𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝖺𝗅 𝗐𝖺𝗌. 𝖨𝗄 𝗄𝗐𝖺𝗆 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝗁𝖾𝗍 𝗍𝗈𝗂𝗅𝖾𝗍 𝖾𝗇 𝖽𝖾 𝗇𝗈𝗋𝗆𝖺𝗅𝖾 𝖽𝖺𝗀𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄𝗌𝖾 𝖽𝗂𝗇𝗀𝖾𝗇 𝗄𝗈𝗇𝖽𝖾𝗇 𝗀𝖾𝗐𝗈𝗈𝗇𝗐𝖾𝗀 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋, 𝗂𝗄 𝗐𝖺𝗌 𝗇𝗈𝗀 𝗍𝖾 𝗆𝗈𝖾 𝗈𝗆 𝖾𝗋𝗈𝗏𝖾𝗋 𝗇𝖺 𝗍𝖾 𝖽𝖾𝗇𝗄𝖾𝗇. 𝖨𝗄 𝗐𝖺𝗌 𝗁𝖺𝗋𝖽 𝗀𝖾𝗓𝖾𝗀𝗍 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝖽𝗈𝗈𝖽 𝖽𝖺𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇𝖽... 𝖴𝗂𝗍𝖾𝗂𝗇𝖽𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗁𝖾𝖾𝖿𝗍 𝗆𝖺𝗆𝖺 𝗆𝗂𝗃 𝗄𝗎𝗇𝗇𝖾𝗇 𝗈𝗏𝖾𝗋𝗁𝖺𝗅𝖾𝗇 𝗍𝗈𝖼𝗁 𝖽𝖾 𝗁𝗎𝗂𝗌𝖺𝗋𝗍𝗌 𝗍𝖾 𝗅𝖺𝗍𝖾𝗇 𝗄𝗈𝗆𝖾𝗇, 𝗂𝗄 𝗐𝖺𝗌 𝖻𝖺𝗇𝗀 𝗈𝗆 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗌𝖾𝗋𝗂𝖾𝗎𝗌 𝗀𝖾𝗇𝗈𝗆𝖾𝗇 𝗍𝖾 𝗐𝗈𝗋𝖽𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗀𝖾𝗅𝗎𝗄𝗄𝗂𝗀 𝗓𝖺𝗀 𝗁𝗂𝗃 𝖾𝗋 𝖽𝗂𝗋𝖾𝖼𝗍 𝖽𝖾 𝖾𝗋𝗇𝗌𝗍 𝗏𝖺𝗇 𝗂𝗇. 𝖨𝗄 𝗁𝖾𝖻 2 𝗁𝖾𝖿𝗍𝗂𝗀𝖾 𝗄𝗎𝗋𝖾𝗇 𝗀𝖾𝗄𝗋𝖾𝗀𝖾𝗇 𝗈𝗆𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗅𝗈𝗇𝗀𝗈𝗇𝗍𝗌𝗍𝖾𝗄𝗂𝗇𝗀 𝗁𝖺𝖽, 𝗍𝗈𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗂𝖾𝗍𝗌 𝗈𝗉 𝖻𝖾𝗀𝗈𝗇 𝗍𝖾 𝗄𝗋𝖺𝖻𝖻𝖾𝗅𝖾𝗇 𝗄𝗐𝖺𝗆 𝖾𝗋 𝖾𝖾𝗇 𝗇𝗂𝖾𝗋𝖻𝖾𝗄𝗄𝖾𝗇𝗈𝗇𝗍𝗌𝗍𝖾𝗄𝗂𝗇𝗀 𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗋𝖺𝖺𝗇 𝖾𝗇 𝖾𝖾𝗇 𝗍𝗂𝗃𝖽𝗃𝖾 𝖽𝖺𝖺𝗋𝗇𝖺 𝗏𝗂𝖾𝗅 𝗂𝗄 𝖿𝗅𝖺𝗎𝗐, 𝖺𝗅 𝗏𝖺𝗄𝖾𝗋 𝖻𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗁𝖺𝗋𝖽 𝗀𝖾𝗏𝖺𝗅𝗅𝖾𝗇, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝖽𝖾𝗓𝖾 𝗄𝖾𝖾𝗋 𝗄𝗐𝖺𝗆 𝗂𝗄 𝗈𝗉 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗁𝗈𝗈𝖿𝖽 𝗍𝖾𝗋𝖾𝖼𝗁𝗍 𝗐𝖺𝖺𝗋𝖽𝗈𝗈𝗋 𝗂𝗄 𝗈𝗈𝗄 𝗇𝗈𝗀 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖾𝗋𝗌𝖾𝗇𝗌𝖼𝗁𝗎𝖽𝖽𝗂𝗇𝗀 𝗈𝗉𝗅𝗂𝖾𝗉... 𝖣𝗈𝗈𝗋 𝖽𝗂𝗍 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗁𝖾𝖾𝖿𝗍 𝖽𝖾 𝗈𝗉𝖾𝗋𝖺𝗍𝗂𝖾 𝖽𝗎𝗌 𝗇𝗈𝗀 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗉𝗅𝖺𝖺𝗍𝗌 𝗄𝗎𝗇𝗇𝖾𝗇 𝗏𝗂𝗇𝖽𝖾𝗇, 𝖾𝖾𝗋𝗌𝗍 𝗆𝗈𝖾𝗍 𝗂𝗄 𝖺𝖺𝗇𝗌𝗍𝖾𝗋𝗄𝖾𝗇. 𝖨𝗄 𝖻𝖾𝗇 𝗆𝖾 𝖻𝖾𝗐𝗎𝗌𝗍 𝗏𝖺𝗇 𝖽𝖾 𝗋𝗂𝗌𝗂𝖼𝗈'𝗌, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗂𝗄 𝗐𝖾𝖾𝗍 𝗈𝗈𝗄 𝗁𝗈𝖾 𝗁𝖾𝖿𝗍𝗂𝗀 𝖽𝖾 𝗈𝗉𝖾𝗋𝖺𝗍𝗂𝖾 𝗂𝗌 𝖾𝗇 𝗏𝖺𝗇 𝗁𝗈𝖾𝗏𝖾𝗋 𝗂𝗄 𝖾𝗅𝗄𝖾 𝗄𝖾𝖾𝗋 𝗆𝗈𝖾𝗍 𝗄𝗈𝗆𝖾𝗇.

𝖨𝗄 𝗏𝗂𝗇𝖽 𝗁𝖾𝗍 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝗆𝗈𝖾𝗂𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗈𝗆 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗀𝖾𝗏𝗈𝖾𝗅𝖾𝗇𝗌 𝗆𝖾𝗍 𝗓𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗆𝖾𝗇𝗌𝖾𝗇 𝗍𝖾 𝖽𝖾𝗅𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖺𝗅 𝗓𝗈𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗂𝗇 𝖽𝖾 𝖻𝖾𝗅𝖺𝗇𝗀𝗌𝗍𝖾𝗅𝗅𝗂𝗇𝗀 𝗍𝖾 𝗌𝗍𝖺𝖺𝗇 𝗈𝗉 𝖽𝖾𝗓𝖾 𝗆𝖺𝗇𝗂𝖾𝗋, 𝖽𝖺𝗍 𝗏𝗂𝗇𝖽 𝗂𝗄 𝗏𝖾𝗋𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗄𝗄𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄. 𝖬𝖺𝖺𝗋 𝗂𝗄 𝗏𝗂𝗇𝖽 𝗁𝖾𝗍 𝖻𝖾𝗅𝖺𝗇𝗀𝗋𝗂𝗃𝗄 𝗈𝗆 𝖾𝖾𝗇 𝗎𝗉𝖽𝖺𝗍𝖾 𝗍𝖾 𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝗏𝖾𝗇 𝗏𝖺𝗇𝗎𝗂𝗍 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗀𝖾𝗏𝗈𝖾𝗅, 𝖾𝗇 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗌 𝗈𝗉 𝗍𝖾 𝗋𝖺𝗄𝖾𝗅𝖾𝗇 𝖺𝗅𝗌𝗈𝖿 𝗁𝖾𝗍 𝗇𝗂𝗄𝗌 𝗂𝗌. 𝖤́𝖾́𝗇 𝗄𝖾𝖾𝗋𝗍𝗃𝖾 𝖽𝗂𝖾 𝗅𝖺𝗌𝗍 𝗏𝖺𝗇 𝗆𝖺𝗆𝖺 𝖺𝖿𝗇𝖾𝗆𝖾𝗇, 𝗂𝗄 𝗐𝗂𝗅 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗆𝖾𝖽𝖾𝗅𝗂𝗃𝖽𝖾𝗇 𝗈𝖿 𝗓𝗂𝖾𝗅𝗂𝗀 𝗀𝖾𝗏𝗈𝗇𝖽𝖾𝗇 𝗐𝗈𝗋𝖽𝖾𝗇. 𝖣𝖺𝗍 𝖻𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗇𝗂𝖾𝗍, 𝗂𝗄 𝗁𝖾𝖻 𝗇𝗈𝗀 𝗄𝖺𝗇𝗌𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗀𝗋𝗂𝗃𝗉 𝗂𝗄 𝗆𝖾𝗍 𝖻𝖾𝗂𝖽𝖾 𝗁𝖺𝗇𝖽𝖾𝗇 𝖺𝖺𝗇! 𝖨𝗄 𝗁𝖾𝖻 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝗌𝗇𝖾𝗅 𝗁𝖾𝗍 𝗀𝖾𝗏𝗈𝖾𝗅 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝖾𝖾𝗇 𝗄𝗅𝖺𝗀𝖾𝗋 𝖻𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖽𝖾 𝗁𝖾𝗅𝖾 𝖽𝖺𝗀 𝗂𝗇 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗁𝗈𝗈𝖿𝖽 𝗆𝖾𝖾𝗋 𝗆'𝗇 𝖻𝖾𝗌𝗍 𝗍𝖾 𝗆𝗈𝖾𝗍𝖾𝗇 𝖽𝗈𝖾𝗇, 𝗂𝗄 𝗆𝖺𝗀 𝗇𝗈𝗈𝗂𝗍 𝗋𝗎𝗌𝗍𝗂𝗀 𝖺𝖺𝗇 𝖽𝗈𝖾𝗇 𝗏𝖺𝗇 𝗆𝖾𝗓𝖾𝗅𝖿. 𝖨𝗄 𝖽𝖾𝗇𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝖽𝗈𝗈𝗋 𝖽𝖾 𝗏𝖾𝗅𝖾 𝗍𝗋𝖺𝗎𝗆𝖺'𝗌 𝗄𝗈𝗆𝗍, 𝖽𝗂𝖾 𝗄𝗈𝗆𝖾𝗇 𝖽𝖾 𝗅𝖺𝖺𝗍𝗌𝗍𝖾 𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗌𝗍𝖾𝖾𝖽𝗌 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗈𝗉𝗓𝖾𝗍𝗍𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖽𝖺𝖺𝗋 𝗁𝖾𝖻 𝗂𝗄 𝗌𝗂𝗆𝗉𝖾𝗅𝗐𝖾𝗀 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝖼𝗈𝗇𝗍𝗋𝗈𝗅𝖾 𝗈𝗏𝖾𝗋, 𝗇𝖾𝗍 𝖺𝗅𝗌 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗀𝖾𝖽𝖺𝖼𝗁𝗍𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗅𝗂𝗃𝖿 𝖽𝗂𝖾 𝗆𝖾 𝗇𝗎 𝖺𝗅 𝖻𝗂𝗃𝗇𝖺 9 𝗃𝖺𝖺𝗋 𝗂𝗇 𝖽𝖾 𝗌𝗍𝖾𝖾𝗄 𝗅𝖺𝖺𝗍.

𝖨𝗄 𝗆𝖾𝗋𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝗏𝖾𝗋𝗁𝖺𝖺𝗅 𝗍𝖾 𝗅𝖺𝗇𝗀 𝗐𝗈𝗋𝖽𝗍, 𝗐𝖺𝗇𝗍 𝗂𝗄 𝗐𝗈𝗎 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗉𝗈𝗌𝗂𝗍𝗂𝖾𝖿 𝖾𝗂𝗇𝖽𝗂𝗀𝖾𝗇. 𝖨𝗄 𝗆𝖾𝗋𝗄 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗁𝗈𝗈𝗉 𝗄𝗋𝗂𝗃𝗀 𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗍 𝖽𝗈𝖾𝗍 𝗐𝗈𝗇𝖽𝖾𝗋𝖾𝗇, 𝗁𝖾𝗍 𝗂𝗌 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖾𝗅𝖾 𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗐𝖾𝗀𝗀𝖾𝗐𝖾𝖾𝗌𝗍, 𝗆𝖺𝖺𝗋 𝗂𝗄 𝗐𝗂𝗌𝗍 𝖽𝖺𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗓𝗈𝗎 𝗄𝗈𝗆𝖾𝗇. 𝖤𝖾𝗋𝗀𝗂𝗌𝗍𝖾𝗋𝖾𝗇 𝗐𝖺𝗌 𝗂𝗄 𝗇𝖺 𝖾𝖾𝗇 𝗁𝖺𝗅𝖿𝗃𝖺𝖺𝗋 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝖻𝗎𝗂𝗍𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝗐𝖺𝗍 𝗀𝖾𝗇𝗈𝗈𝗍 𝗂𝗄 𝗏𝖺𝗇 𝖽𝖾 𝗓𝗈𝗇 𝗈𝗉 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗀𝖾𝗓𝗂𝖼𝗁𝗍, 𝖾𝗂𝗇𝖽𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗄𝗈𝗇 𝗂𝗄 𝖽𝖾 𝗄𝗋𝗈𝗄𝗈𝗄𝗌𝗃𝖾𝗌 𝖾𝗇 𝗆𝖺𝖽𝖾𝗅𝗂𝖾𝖿𝗃𝖾𝗌 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗂𝗇 𝗁𝖾𝗍 '𝖾𝖼𝗁𝗍' 𝗓𝗂𝖾𝗇 𝗂𝗉𝗏 𝖽𝖾 𝗏𝖾𝗅𝖾 𝖿𝗈𝗍𝗈'𝗌 𝖽𝗂𝖾 𝗆𝖺𝗆𝖺 𝗆𝗂𝗃 𝖽𝖾 𝗅𝖺𝖺𝗍𝗌𝗍𝖾 𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗌𝗍𝗎𝗎𝗋𝖽𝖾. 𝖣𝗂𝗍 𝗓𝗂𝗃𝗇 𝗈𝗇𝗓𝖾 𝗄𝗅𝖾𝗂𝗇𝖾 𝗀𝖾𝗅𝗎𝗄𝗌 𝗆𝗈𝗆𝖾𝗇𝗍𝗃𝖾𝗌 𝖾𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗁𝗈𝗎𝖽𝖾𝗇 𝗈𝗇𝗌 𝗌𝗍𝖺𝖺𝗇𝖽𝖾! ✨

𝖨𝗄 𝖽𝖾𝗇𝗄 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝗏𝗈𝗈𝗋𝗓𝗂𝖼𝗁𝗍𝗂𝗀 𝗇𝖺 𝗈𝗏𝖾𝗋 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗐𝖾𝖻𝗌𝗁𝗈𝗉 𝖾𝗇 𝖺𝗇𝖽𝖾𝗋𝖾 𝗄𝗅𝖾𝗂𝗇𝖾 𝖽𝗂𝗇𝗀𝖾𝗇, 𝖽𝗂𝖾 𝖺𝖿𝗅𝖾𝗂𝖽𝗂𝗇𝗀 𝖻𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗇𝗈𝖽𝗂𝗀. 𝖫𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗏𝖺𝗇 𝗈𝗉𝖾𝗋𝖺𝗍𝗂𝖾 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝗈𝗉𝖾𝗋𝖺𝗍𝗂𝖾 𝗂𝗌 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇 𝖾𝗇 𝖾𝗋 𝗂𝗌 𝖺𝗅 𝗓𝗈 𝗐𝖾𝗂𝗇𝗂𝗀 𝗉𝗈𝗌𝗂𝗍𝗂𝖾𝖿𝗌 𝗏𝖺𝗇 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗈𝗏𝖾𝗋, 𝖽𝖾 𝗄𝗅𝖾𝗂𝗇𝖾 𝗅𝗂𝖼𝗁𝗍𝗉𝗎𝗇𝗍𝗃𝖾𝗌 𝖽𝖺𝖺𝗋 𝗀𝖺𝖺𝗍 𝗁𝖾𝗍 𝗈𝗆.

𝗪𝗼𝗲𝗻𝘀𝗱𝗮𝗴, 2 𝗮𝗽𝗿𝗶𝗹

𝖨𝗇𝗆𝗂𝖽𝖽𝖾𝗅𝗌 𝗓𝗂𝗃𝗇 𝗐𝖾 𝖺𝗅 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝖾𝖾𝗇 𝖽𝗂𝗄𝗄𝖾 𝗐𝖾𝖾𝗄 𝗏𝖾𝗋𝖽𝖾𝗋 𝖽𝖺𝗇 𝖽𝖾 𝖽𝖺𝗀 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝖻𝗎𝗂𝗍𝖾𝗇 𝗄𝗈𝗇 𝖾𝗇 𝖽𝖺𝖺𝗋𝖽𝗈𝗈𝗋 𝗆𝗈𝖾𝖽 𝗄𝗋𝖾𝖾𝗀 𝖾𝗇 𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗉𝗈𝗌𝗂𝗍𝗂𝖾𝗏𝖾 𝖾𝗇𝖾𝗋𝗀𝗂𝖾.
𝖧𝖾𝗍 𝖽𝖺𝗅 𝗂𝗌 𝗇𝗈𝗀 𝖽𝗂𝖾𝗉𝖾𝗋 𝖽𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝖼𝗁𝗍 𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝖻𝖾𝗇 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝖺𝖿𝗀𝖾𝗀𝗅𝖾𝖽𝖾𝗇...

𝖲𝗈𝗆𝗌 𝗁𝖾𝖻 𝗂𝗄 𝗁𝖾𝗍 𝗀𝖾𝗏𝗈𝖾𝗅 𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗍𝖾𝗅𝗄𝖾𝗇𝗌 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝖺𝖿𝗀𝖾𝗌𝗍𝗋𝖺𝖿𝗍 𝗐𝗈𝗋𝖽𝗍 𝗇𝖺𝖽𝖺𝗍 𝗂𝗄 𝗐𝖺𝗍 𝗁𝖾𝖻 𝗀𝖾𝖽𝖺𝖺𝗇, 𝗍𝖾𝗅𝗄𝖾𝗇𝗌 𝗐𝖾𝖾𝗋 𝖻𝖾𝗇 𝗂𝗄 𝗓𝗂𝖾𝗄𝖾𝗋, 𝗏𝖾𝗋𝗆𝗈𝖾𝗂𝖽𝖾𝗋 𝖽𝖺𝗇 𝗂𝗄 𝖺𝗅 𝗐𝖺𝗌, 𝖽𝖾 𝗉𝗂𝗃𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝗀𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄𝗌 𝗏𝗈𝖾𝗅 𝗂𝗌 1000 𝗆𝖺𝖺𝗅 𝖾𝗋𝗀𝖾𝗋 𝖾𝗇 𝗆𝖾𝗇𝗍𝖺𝖺𝗅 𝗄𝗋𝗂𝗃𝗀 𝗂𝗄 𝖽𝖺𝖺𝗋 𝗍𝖾𝗅𝗄𝖾𝗇𝗌 𝖾𝖾𝗇 𝖿𝗅𝗂𝗇𝗄𝖾 𝗍𝗂𝗄 𝗏𝖺𝗇.
𝖨𝗄 𝗐𝗂𝗅 𝗀𝗋𝖺𝖺𝗀 𝖽𝖺𝗍 𝗃𝗎𝗅𝗅𝗂𝖾 𝗐𝖾𝗍𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗍 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗍𝗈𝖾𝗌𝗍𝖺𝗇𝖽 𝗈𝗉 𝖾𝗇 𝗇𝖾𝖾𝗋 𝗀𝖺𝖺𝗍 𝗏𝖺𝗇 𝗌𝗅𝖾𝖼𝗁𝗍 𝗇𝖺𝖺𝗋 𝗇𝗈𝗀 𝗌𝗅𝖾𝖼𝗁𝗍𝖾𝗋 𝗆𝖾𝗍 𝗍𝗎𝗌𝗌𝖾𝗇𝖽𝗈𝗈𝗋 𝖾𝖾𝗇 𝗀𝖾𝗏𝖾𝖼𝗁𝗍 𝗈𝗆 𝗂𝖾𝗍𝗌 𝗍𝖾 𝗄𝗎𝗇𝗇𝖾𝗇.

𝖨𝗄 𝗁𝖾𝖻 𝗈𝗇𝗀𝖾𝗅𝗈𝗈𝖿𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗏𝖾𝖾𝗅 𝖻𝖾𝗋𝗂𝖼𝗁𝗍𝗃𝖾𝗌 𝗈𝗇𝗍𝗏𝖺𝗇𝗀𝖾𝗇, 𝖽𝖺𝗍 𝗓𝗈𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗆𝖾𝗇𝗌𝖾𝗇 𝗆𝖾𝗍 𝗆𝗂𝗃 𝗆𝖾𝖾𝗅𝖾𝗏𝖾𝗇 𝖻𝗅𝗂𝗃𝖿𝗍 𝗈𝗇𝗐𝖾𝗋𝗄𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄. 𝖨𝗄 𝗄𝗋𝗂𝗃𝗀 𝗍𝗋𝖺𝗇𝖾𝗇 𝗂𝗇 𝗆𝗂𝗃𝗇 𝗈𝗀𝖾𝗇 𝗍𝖾𝗋𝗐𝗂𝗃𝗅 𝗂𝗄 𝖽𝗂𝗍 𝗌𝖼𝗁𝗋𝗂𝗃𝖿 𝖾𝗇 𝗁𝖾𝖻 𝗁𝗂𝖾𝗋 𝖽𝖺𝗇 𝗈𝗈𝗄 𝗀𝖾𝖾𝗇 𝗐𝗈𝗈𝗋𝖽𝖾𝗇 𝗏𝗈𝗈𝗋... 𝖵𝗂𝖺 𝖽𝖾𝗓𝖾 𝗐𝖾𝗀 𝗐𝗂𝗅 𝗂𝗄 𝗂𝖾𝖽𝖾𝗋𝖾𝖾𝗇 𝖽𝖺𝗇 𝗈𝗈𝗄 𝗁𝖾𝖾𝗅 𝖾𝗋𝗀 𝖻𝖾𝖽𝖺𝗇𝗄𝖾𝗇 𝗏𝗈𝗈𝗋 𝖺𝗅𝗅𝖾 𝗌𝗍𝖾𝗎𝗇! 𝖨𝗄 𝗁𝗈𝗈𝗉 𝗈𝗉 𝗃𝗎𝗅𝗅𝗂𝖾 𝖻𝖾𝗀𝗋𝗂𝗉, 𝗁𝖾𝗍 𝗂𝗌 𝗇𝖺𝗆𝖾𝗅𝗂𝗃𝗄 𝗇𝗂𝖾𝗍 𝗍𝖾 𝖽𝗈𝖾𝗇 𝗈𝗆 𝖽𝗂𝗍 𝖺𝗅𝗅𝖾𝗆𝖺𝖺𝗅 𝗍𝖾 𝖻𝖾𝖺𝗇𝗍𝗐𝗈𝗈𝗋𝖽𝖾𝗇.

💜💜💜💜💜💜

𝖧𝖾𝖾𝗅 𝗏𝖾𝖾𝗅 𝗅𝗂𝖾𝖿𝗌,

𝖭𝗂𝗄𝗂𝗍𝖺

02/02/2025

Besef en verwonder
samenzijn is niet
gewoon
samenzijn is bijzonder ♡

Met de kerstdagen had ik deze update al geschreven maar niet geplaatst omdat we ons wilden richten om toch iets speciaals van deze dagen te kunnen maken maar wat dus verdrietig genoeg niet is gelukt.

De dagen waar wij vroeger naar uitkeken, intens van genoten, het samenzijn met de mensen die je lief zijn hoe gewoon vonden wij dat toen.
Het speciale kerst gevoel van vroeger is inmiddels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor verdriet.

De feestdagen zijn weer om en de meeste mensen zijn deze al lang en breed weer vergeten en gaan weer verder met hun leven en plannen voor het nieuwe jaar.

Voor ons is dat niet het geval vandaag is het 1 februari en het verdriet van deze dagen zit bij ons nog hoog, het besef dat er weer een jaar voorbij is doet ontzettend veel pijn.
Weer een jaar voorbij waarin de verbetering voor Nikita niet kwam waar wij op hoopten, een jaar waarin Nikita grotendeels boven op bed in haar kamer verbleef en er geen familie of vrienden langs konden komen omdat zij te ziek is en deze prikkels nog steeds niet kan verdragen, een ontzettend eenzaam jaar voor een jonge vrouw van 22 jaar...

Dit was de 9e keer op rij dat Nikita geen kerst kon vieren met haar familie.
Hoe langer de tijd verstrijkt dat ze ziek is des te zwaarder deze dagen voor ons worden.

Nikita is momenteel heel ziek, zieker dan ooit en ze is dan ook al maanden op misschien 2 keertjes na niet van haar donkere kamer afgeweest.
Ik zit geregeld aan haar bed er voor haar zijn en af en toe haar voeten maseren is het enige wat ik nu voor haar kan doen.

De kerstboom hadden we al op tijd opgetuigd om het zo toch een beetje gezellig te maken in huis, maar Nikita heeft niet van deze gezelligheid kunnen genieten.

De drain in haar hoofd werkt niet meer en geeft hierdoor ontzettend veel heftige klachten als ondraaglijke hoofdpijn en met regelmaat momenten dat de druk in haar hersenen zo hoog wordt dat ze er hoge koorts van krijgt.
Nikita wachte al een tijd op de operatie en ze is hierdoor ontzettend verzwakt.
22 januari kon ze dan eindelijk geopereerd worden maar spijtig genoeg kregen wij hier allemaal de griep.
De rest van het gezin is inmiddels weer opgeknapt maar Nikita niet en er lijkt meer aan de hand te zijn.
Ze is nu gestart met een anti-biotica kuur en de operatie hebben we moeten cancelen.

We vragen ons zo vaak af waarom moet haar dit allemaal overkomen het is zo oneerlijk dat haar leven nog steeds een groot gevecht is tegen haar gezondheid terwijl anderen van haar leeftijd een heel ander leven mogen leiden.
Het breekt mijn hart als ze op haar dieptepunten zegt waarom heb ik dit allemaal?
Ik wil niet meer ziek zijn...

Iedere dag moet zij nog die strijd leveren om de dag weer te door te komen.
De tegenslagen lijken nog steeds niet op.
Want jammer genoeg is het drainprobleem niet het enige, de overige ernstige klachten zijn we ook nog over in gesprek met de verschillende neurochirurgen hoe hier verder mee te moeten.

Maar wat bewonder ik haar doorzettingsvermogen en positieve instelling.
Ondanks haar ziekte blijft Nikita de dappere inlevende strijdlustige meid met een overwinnaars mentaliteit.
Het toekomstbeeld wat zij heeft laat zij niet los, vroeger was ze al een streber, vooral in de sporten die ze beoefende maar eigenlijk wilde ze in alles het beste zijn ( ;
Er zei ooit iemand bij de training jouw dochter is een echt bijtertje!!
En dat is ze, zij bijt zich vast in hetgeen ze wil bereiken, opgeven komt niet in haar woordenboek voor!

Ondanks dat Nikita zo ziek was bleef ze aan anderen denken en pobeerde ze net als andere jaren tussendoor ook nog kadootjes online of via mij te regelen voor de mensen die zo belangrijk voor haar zijn. Wat jammer genoeg deze keer niet lukte omdat alles vanuit bed moet, ze niet lang rechtop kan zitten en een kaartje schrijven dus al ontzettend zwaar voor haar is....
Ook hebben we samen zo goed en zo kwaad de laatste kerstpakketjes voor de webshop de deur uitgekregen.
Ondanks dat we weten dat het werken aan de webshop veel te zwaar is voor Nikita, geeft haar maar ook mij dit toch wat positieve afleiding om dit alles vol te kunnen blijven houden.
Momenteel staat alles stil omdat Nikita gewoon weg te ziek is en de kracht en moed niet heeft om aan haar webshop te werken.

Ik zag er ontzettend tegenop om wat te moeten schrijven, het weer moeten vertellen dat het niet goed gaat met Nikita is confronterend en doet intens veel pijn.

Toch willen we jullie op de hoogte houden Zoveel mensen die vragen hoe het met Nikita gaat, het medeleven en steun het doet ons ook goed en sterkt ons.
Het helpt ons mede mee om weer verder te kunnen...
Ondanks alles proberen we toch hoop en moed te houden hoe moeilijk dat soms ook is maar het licht aan eind van de tunnel zal toch ooit eens moeten doorbreken.
Samen met de lieve mensen om ons heen die ons onvoorwaardelijk steunen en er altijd voor ons zijn maakt dit dat wij het volhouden.

Al zijn we inmiddels alweer een stuk in het nieuwe jaar toch willen wij jullie nog een heel gelukkig maar vooral gezond 2025 toewensen met lichtpuntjes voor degene die dat zo nodig zijn
Wees vooral dankbaar voor wat je hebt en wees lief voor elkaar en vergeet ook vooral niet in het nieuwe jaar degene die het moeilijk heeft te steunen.

Mochten de mensen uit de buurt nog kerstlampjes bij ons zien branden dan kan dat kloppen want onze kerstboom blijft nog wel een tijdje staan want een klein wensje van Nikita is om toch nog even te kunnen genieten van de lichtjes en gezelligheid in de huiskamer dus onze boom is nu omgetoverd tot paasboom.

Lieve mensen richt je niet alleen op het grote maar geniet des te meer van de kleine dingen in het leven want je beseft pas wat je mist als het er niet meer is.....

𝗦𝘁𝗿𝗼𝗻𝗴 - 𝗙𝗹𝗼𝗼𝗿 𝗝𝗮𝗻𝘀𝘀𝗲𝗻

https://youtu.be/IT8J3bDtN4U?si=CpkEdfb4G-X33yqT

29/09/2024

𝟚𝟘/𝟘𝟡/𝟚𝟚

Dagen, weken misschien wel maanden zitten wij al met deze datum in onze gedachten.
20 september was het 2 jaar geleden dat Nikita haar eerste operatie onderging, de allerbelangrijkste spannendste dag in Nikita en ons leven.
Ik kan me elk moment van de dag nog herinneren als de dag van gisteren.
Wat waren we hoopvol en dachten we dat Nikita's leven nu toch echt die ommezwaai zou maken naar de positieve kant.
Maar hoe hard en verdrietig is de werkelijkheid.
Nikita haar leven ziet er nog net zo uit als voor de operaties.
Eerst dachten we wachten, hopen, rusten en ons richten op positieve dingen.
Maar de tijd verstrijkt en er is verdrietig genoeg nog steeds geen enkele verbetering opgetreden, maar er zijn wel meer klachten bij gekomen.
Volgens de scans die er op het laatst nog zijn gemaakt in Amerika hebben de operaties technisch gezien problemen opgelost.
Nikita haar nekwervels drukten niet meer op de hersenstam en de tethered cord operatie leek gelukt maar wat is er dan nog meer aan de hand met Nikita dat haar situatie niet is verbeterd?
Zij voelt zich niet beter, niet helderder in haar hoofd, nog steeds iedere dag ontzettend overprikkeld door licht, geluid, geuren en noem maar op.
Nog steeds dodelijk vermoeid, nog iedere dag pijn, zo ernstig dat ze nog steeds opiaten nodig heeft.
Nog ligt zij alle dagen boven op haar donkere kamer.
Probeerd zij een dag een kleine activiteit te doen als bv even naar buiten met Isabel een uurtje beneden zijn of een klein poosje bezoek ontvangen van bv opa of oma wat je eigenlijk niet eens een echte activiteit kunt noemen.
Dit kost haar zo ontzettend veel energie en extra pijn en dit moet ze dan ook dubbel en dwars bezuren en minstens een week met meer klachten en extra ziek voelen weer boven op haar kamer liggen.

Vant zomer hebben we getracht een klein weekje in een vakantiehuisje door te brengen, we hoopten hier te kunnen genieten van wat kleine dingen.
Maar in plaats van dat we blij terug kwamen en wat fijne herinneringen hadden mogen maken was dit wel de grootste verdrietigste teleurstelling die we de laatste tijd voor de kiezen kregen.
Nikita is op het park 1 ochtend een klein poosje uit bed geweest en heeft de rest van de dagen in het huisje op bed gelegen met afgeplakte ramen.
Dit hakte erin en heeft ons flink met de neus op de feiten gedrukt en was wel het moment dat we besloten hebben dat het zo niet langer kan en dat we echt verder moeten met onderzoeken.

Maar nu : Welke richting slaan we in?
Gaan we onderzoek doen naar haar vaatcompressies in haar buik die ontzettend veel maag darm buik voeding en doorbloedingsklachten geeft.
Of gaan we scans laten maken van haar nek en rug om te zien hoe het met de wervels is gesteld onder haar nekwervels die gefuseerd zijn.
(met de hoop dat wanneer dit opgelost wordt Nikita's wereld toch helderder wordt) 1 van de vele klachten die Nikita het aller aller verschrikkelijkst en angstigste vind, constant het gevoel hebben niet echt te leven, dat je hoofd niet in verbinding staat met je lijf.

Nikita kan nog steeds niet goed rechtop zitten, een klein poosje in haar rolstoel lukt soms maar een andere stoel nog steeds niet.

Maar het lot heeft bepaald en 2 weken geleden kreeg Nikita ernstige klachten die met haar drain hebben te maken.
Na contact gezocht te hebben met de neuroloog in België leken haar klachten erg veel op overdrainage van de drain.
Nikita heeft dus te weinig vocht rondom haar hersenen.
U kunt misschien begrijpen hoe het voelt als een pomp constant in je hoofd iets probeert weg te zu**en wat er niet zit.
Kortom Nikita voelt zich heel erg ziek.
We wachten nu op de opdracht voor een scan en zullen dan binnenkort weer af moeten reizen naar België.
Wel proberen we tijdens deze scan van Nikita's hersenen ook een scan van haar wervels onder het gefuseerde deel mee te nemen in de verschillende standen zodat we die dus in ieder geval hebben en na het drain verhaal deze scan kunnen laten beoordelen door Dr.Henderson maar ook laten we deze beelden door een neurochirurg in Barcelona beoordelen.
Nog een keer naar Amerika gaan is niet meer mogelijk voor Nikita.

Het is weer een heel verhaal en jammer genoeg is het nog steeds een zeer verdrietige situatie.
Nikita had/heeft zoveel plannen en zelfs de kleinste dingen zijn niet mogelijk.
Weer 2 jaar voorbij van haar jonge leventje, het doet zoveel pijn dat zij nog steeds niet kan leven, niet mag genieten van kleine dingetjes en nog steeds iedere dag moet vechten 😔

Maar de moed opgeven is geen optie! Nikita heeft haar intens verdrietige dagen en ook zeker momenten dat ze dit leven zo niet langer wil maar toch komt telkens bij haar die kracht terug en de wil om te leven. Haar positivisme haar telkens weer nieuwe bedachte plannen geven ons ook de kracht en de moed om door te gaan en haar te ondersteunen waar we kunnen, het helpt ons hoop te houden op verbetering 🍀

We weten dat veel lotgenoten meer operaties nodig hadden om verbetering te mogen krijgen.
EDS is een zeer complexe, ingewikkelde aandoening dus zal jammer genoeg altijd problemen en klachten blijven veroorzaken!
Nikita heeft de jackpot en haar lijf doet aan alles mee.
De neurochirurg in Barcelona heeft in deze 2 jaar veel verschillende situaties en problematiek onderzocht bij Ehlers Danlos patienten en operaties hiervoor uitgevoerd dat geeft ons de hoop dat er ook nog steeds kansen zijn voor Nikita.
Ook al hadden wij gehoopt dat dit bij Nikita niet nodig zou zijn en dat een korte fusie afdoende zou zijn.
Maar de toekomst zal het ons leren en de onderzoeken zullen uitwijzen hoe wij verder moeten.

We willen nogmaals onze volgers ontzettend bedanken voor de interesse het medeleven die er nog steeds wordt getoond voor Nikita.
Het voelt zo goed dat er nog steeds zoveel mensen zich bekommeren om haar.
Uit de grond van ons hart dankjewel! 🙏🏼❤

'𝕍𝕖𝕔𝕙𝕥𝕖𝕣':
https://youtu.be/JeXef3tkzOs?si=B6fjGizED8n929mY

Address

Website

https://nikitawilweerleven.nl/

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Nikita wil weer leven posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Practice

Send a message to Nikita wil weer leven:

Shortcuts

Want your practice to be the top-listed Clinic?

Country:

City: