20/06/2025
Bam.. geslaagd!!
Allebei; de één voor de MAVO, de ander voor opleiding ‘gastheer’.
Ik ben trots, meer dan dat. Ik ben stil, dit slagen van beide jongens, jonge mannen, raakt me diep.
Ik voel nog welke impact de woorden van een psycholoog die mijn oudste zoon op achtjarige leeftijd observeerde; hij ziet er ongelukkig uit op het schoolplein.
Acht jaar… ongelukkig? Hij kreeg migraine vanaf het moment dat hij op school van alles moest. Hij vertelde ooit toen ik vroeg hoe hij het echt op school vond de woorden die ik nu nog voel: ‘ ik had gehoopt dat ik zou leren van het leven’. Een diagnose.
Een mannetje vol potentie dat alles anders zag, een andere behoefte voelde. De twijfel aan zijn ( eigen) kunnen om te voldoen.
En ook al raakte het mij, wetende dat hij nog heel wat jaren naar school zou ‘moeten’, toch voelde ik door alles heen dat hij er, op zijn manier, vanuit dat anders en eigen-wijze, wel zou komen. Zijn andere kijk, zijn gevoeligheid, zijn licht.
Een hele andere uitdaging had mijn jongste zoon. Ook hij vond in school niet de plek waar hij het leven kon ontdekken zoals hij zou willen. Maar eigen-wijs als hij is, precies dat te doen wat nodig is. En dan, nieuwsgierig naar het leven, op een leeftijd waarop hij zocht naar eigenheid, grenzen en losmaken in een situatie beland die heel veel impact had. Zijn leven werd zwaar, heel zwaar.
Zichzelf beschadigen, niet uit bed, niet naar school, gebruik van wiet. Stapje voor stapje. De juiste mensen, het vertrouwen. Het vertrouwen in hem dat ik intuïtief wel voelde, maar mijn twijfel en angst ook mij heel soms overnamen. De jongen te blijven zien die vrolijk, grappig, gevoelig, eigen-wijs het leven aankeek. Vanuit dat diepe vertrouwen dat ook hij zijn weg loopt en dat precies is zoals het moet zijn.
Meer dan ooit, voel ik in iedere vezel van mijn zijn, dat ouderschap niet gaat over je kinderen iets leren vanuit jouw tekort, pijn of angst.
Het gaat over vertrouwen.
Het gaat over loslaten.
Het gaat over grenzen.
Het gaat over verbinding maken, zien wie zij zijn, stevig naast ze blijft staan, veilig zijn.
Dat je ze gunt hun leven te leven, niet vanuit mijn angst of tekort, maar vanuit vertrouwen.
Het gaat over je eigen leven blijven leven.
En wanneer het mij raakt, dan deze spiegel te aanvaarden en te durven kijken naar wat ik zelf nog aan te kijken heb, dat te voelen.
Ik voelde eenzaamheid
Ik voelde angst
Ik voelde verdriet
Ik voelde onzekerheid
Maar in stilte ook kracht en vertrouwen.
Naar mijn zonen voel ik zo veel liefde en vertrouwen en gun ik ze nog zo veel leven, leven zoals zij willen en kiezen. Dat zij hun eigen weg, vanuit hun hart mogen volgen ❤️
