22/11/2025
Ik kan echt elk liedje van vroeger meezingen.
Woord voor woord.
Zelfs de nummers die ik al 20 jaar niet heb gehoord.
Één toon en mijn lichaam herkent het meteen.
Maar mijn eigen jeugd?
Alles voor mijn zevende jaar was weg.
Een leegte.
Alsof iemand de eerste hoofdstukken uit mijn verhaal had weggegumd.
En dat voelde heel erg vreemd:
dat ik alle liedjes van vroeger herkende, maar niet wist hoe het was om klein te zijn.
Maar liedjes landen op zachte plekken on je brein. Veilige plekken.
Plekken die ritme, woorden en herhaling bewaren zonder veel moeite.
Mijn herinneringen deden dat niet.
Mijn amygdala stond niet in de ontvangststand, maar in overleven.
En een brein dat overleeft, slaat niet alles netjes op.
Het verstopt, het beschermt. Het doet wat het moet doen om jou erdoor heen te loodsen.
En nu zie ik vroegen die precies dit voelen.
Hun lichaam zegt: ' er is iets gebeurd '.
Ze lopen vast. Ze raken een plafond. Ze voelen blokkades, emoties, patronen, maar ze hebben geen idee waarom.
Geen herinnering, geen duidelijke oorzaak.
Allen dat stille weten van het lichaam: ' hier zit iets'.
Daarom werk ik met het lichaam. Want het lichaam liegt niet. Het bewaart alles wat het hoofd niet kon dragen.
Herken je dit?
Dat gevoel dat je lichaam meer weet dat je hoofd kan uitleggen?
Dan is dit misschien jouw uitnodiging om te gaan luisteren.