03/09/2025
Hier mooi beschreven:
Een sleutel van de deur naar heling.
Hoe kan het dat een vergeten groet of een afwezige blik voelt alsof de grond onder je voeten wegvalt? Voor de één lijkt het een detail, voor de ander is het een storm die oude pijn naar boven haalt.
Zij vertelt hoe ze vaak het gevoel heeft dat haar inzet niet gezien wordt. Ze regelt, zorgt, houdt alles draaiende. Maar wanneer hij thuiskomt en nauwelijks opmerkt hoeveel moeite ze gedaan heeft, ervaart zij dat niet als iets kleins. In haar lichaam voelt het als een afwijzing: ik ben niet genoeg.
Hij begrijpt haar intensiteit niet. Voor hem is het simpel: hij was moe, vergat iets te zeggen. Haar reactie voelt voor hem buitensporig, en uit zelfbescherming schiet hij in de verdediging: “Je doet alsof ik nooit iets goed doe.”
Voor haar is dit moment echter geladen met meer. Het is niet alleen deze situatie, maar een echo van vroeger. Van dat meisje dat ooit leerde liefde te verdienen door braaf te zijn, veel te geven, en zichzelf klein te maken. Elke keer dat hij niet reageert, laat dat oude script zich opnieuw horen: ik moet harder mijn best doen, anders verlies ik de liefde.
Dit is de kracht van triggers. Ze lijken te gaan over het hier en nu, maar ze openen de deur naar wonden die nog niet hersteld zijn. Voor de ander onzichtbaar, voor degene die geraakt wordt allesomvattend.
Herstel ontstaat wanneer beiden dit mechanisme leren herkennen. Als zij kan zien dat haar pijn niet alleen over hem gaat, maar ook over dat jonge stuk in haarzelf, kan ze stoppen met eindeloos geven. En als hij beseft dat haar heftigheid geen aanval is, maar een roep om erkenning, kan er verbinding ontstaan. Dan wordt een trigger geen breuk, maar een ingang naar herstel.
Liefde hoeft niet verdiend te worden, en zorg is pas compleet als je ook leert ontvangen.
