30/06/2025
Gisteren was het de landelijke ‘gluren bij de buren’ dag.
Met onze vocalgroup Why Not?!
zongen we in Arnhem.
Muziekliefhebbers (buren) konden in het programma volgen van locatie naar locatie.
Wij zongen op het grasveld bij het woonzorgcentrum Hoogstede in Arnhem. We kregen 3x de gelegenheid om een half uur te zingen, op vastgestelde tijden.
Het publiek bestond in eerste instantie uit de bewoners van Hoogstede. In de schaduw van de bomen werd er genoten van onze muziek.
Wiebelende voeten, meedeinende en klappende handen, uitbundig zwaaiende armen. Het ging zelfs nog een stapje verder; de senioren wilden dansen! Op het grasveld werd lekker meebewogen en elkaar bij de handen gepakt. Dankbaar publiek!
Rond 17.30 uur was het etenstijd, de bewoners gingen vrolijk zwaaiend naar binnen. We deden ons laatste blokje, en ja hoor…. Daar kwamen de buren. Zestigers die speciaal nog naar ons kwamen kijken. En ook zij stonden te dansen op het gras! ABBA, Earth wind and fire… de beentje gingen los.
Tussen al onze zangkunsten door had ik tijd om met een paar bewoners te praten. Een meneer vertelde dat hij graag naast onze geluidstechnicus wilde zitten, want hij werkte vroeger ook in de techniek, van Philips. Ook vertelde hij dat hij piano speelde en dat hij dit vroeger van zijn vader had geleerd. Vader was pianoleraar. Zijn latere echtgenote was niet muzikaal, zij had, ik citeer: het ritme gevoel van een hond en konijn.
Dus dat.
Tijdens ons gesprekje herhaalde hij nog 4 x dat hij piano speelt, gek is op techniek, zijn vrouw niet muzikaal was…
Het gaf niets, ik liet hem lekker vertellen over muziek.
En opeens, van een ontspannen meneer, raakt hij in paniek. Waar was zijn zoon? Waarom kon hij zijn zoon niet vinden? Hij vroeg het aan menigeen die hij in het vizier kreeg.
We gingen met onze vocalgroup weer zingen, en de zorgen verdwenen. Meneer zat weer te genieten, zijn voeten tikten weer mee, en er gleed een traan over zijn wang.
Het is waar:
Met de juiste muziek kun je iets helemaal vergeten.
Of juist herinneren.
