https://www.instagram.com/maigomind/, https://linktr.ee/maigomind

MaigoMind, Utrecht (2025)

04/04/2024

Love on the Spectrum: Representatie, stereotype of een gemiste kans?

Love on the Spectrum is een reality dating-serie over autistische mensen die op zoek zijn naar de liefde. Het volgt hen terwijl ze (soms voor het eerst) op dates gaan, en voelt in het kijken soms meer als een docuserie dan een reality programma.

De originele serie komt uit Australië en startte in 2019, met een tweede seizoen in 2021. De Amerikaanse versie startte in 2022, en seizoen 2 kwam in 2024.

De mening over de serie is verdeeld, zowel in de autistische gemeenschap als daarbuiten. De serie gaf mij niet echt een fijn gevoel: ik was geen fan. Na het kijken van verschillende afleveringen van de seizoenen en varianten vind ik er nog steeds wat van, maar is dit wel iets genuanceerd.

De serie geeft mij namelijk een dubbel gevoel, een gelaagde ervaring. Waarom?

In deze post dus een opiniestuk over deze serie. Wat vind je er zelf van? Kijk je graag Love on the Spectrum?
---
Wil je vaker (langere) opiniestukken van mij lezen? Dan kun je mij helpen door te delen, het een hartje te geven en/of een comment te plaatsen :)

02/04/2024

Wereld Autisme Dag: Ik sta voor verandering. Jij ook?

Ja – daar wil ik best aan bijdragen, maar daar moet ik wel de kans voor krijgen!
Wie mij al langer volgt weet dat ik niet bepaald fan ben van Wereld Autisme Dag, of de April Autism Awareness Month.

Normaal blijf ik het liefst zo ver mogelijk vandaan van de sh!tshow, vooral om mijn eigen (mentale) gezondheid te bewaken. Toch kan ik zoals zo vaak, mijn mond niet houden over de problemen en pijn die ik opmerk, zie en zelf ervaar.

De cijfers liegen er niet om, autisten leven veelal aan de rand van de maatschappij. De sociaal-maatschappelijke zekerheid is laag, de kans op depressie en zelfmoord velen malen hoger…

Het was allang tijd voor verandering, en ik moet hoop houden dat deze er toch ooit gaat komen…

Tot die tijd sta ik ervoor…

Happy Stimming & Be Kind To Your Mind ♡
///

31/03/2024

Het is de Autismeweek, en in de aanloop naar Wereld Autisme Dag, hier een veel gevraagd post: wat zijn de veelgemaakte fouten in de omgang met autisten? En hoe dan wel?

Het is allemaal op te sommen in één woord: aannames!

Het is misschien een beetje basaal om te zeggen ‘praat met’, maar nog te vaak wordt er óver mensen gesproken. Zeker als ze autistisch zijn of een ander soortige (dynamische en/of onzichtbare) beperking hebben. Autisme staat niet gelijk aan -kan niet-. Spreek mét, niet over. Bij onduidelijkheden of miscommunicaties: durf te vragen! Ja, vraag om verduidelijking, maar eis geen antwoord: je hebt geen recht op de medische informatie of details van iemand!

Alhoewel soms (wellicht, misschien, op hun eigen manier) ‘goedbedoeld’ dragen opmerkingen zoals ‘Nee je hebt autisme! Je bent het niet’ en ‘Je bent meer dan een label!’ niet bij aan het doorbreken van stigma en vooroordelen.

Ga liever af op de ervaring van de persoon: zelfs als dit niet hetgeen is wat je denkt te weten. Des te waardevoller is het om dit te leren begrijpen! Als iemand aangeeft liever identiteit eerst taal te gebruiken in plaats van het geïndoctrineerde persoon eerst taal: respecteer dit dan. Het gaat wellicht niet altijd makkelijk of snel zijn: er is geen groei mogelijk zonder wat groeipijn - dit kan ook intern zijn!

Wat je vaak tegenkomt is een bepaald beeld wat leeft over autisme, en wat het inhoud. Of dit nu gebaseerd is op het zoontje van de buurvrouw, een karakter uit een serie/film of verschillende boeken: het schetst doorgaans geen inclusief beeld van de diversiteit van het spectrum.

Je hoeft niet alles te weten over autisme: dat is nagenoeg onmogelijk. Tenzij je zelf autistisch bent, ga je nooit volkomen begrijpen wat het inhoud om een autistisch brein te hebben. Heb hier vrede mee. Autisme is een andere breinaanleg die niet voor iedereen exact hetzelfde hoeft te betekenen~

///

12/03/2024

Dit is moeilijk en gaat ook met fases van vallen, opstaan, bijstellen en proberen!

Het gevaar van een autistische burn-out is dat je terecht komt in een soort cirkeltje van opbranden en opbouwen. Waarna het telkens weer gebeurd dat je verder uitvalt, vaardigheden verliest en met tekorten zit.

Niet ideaal, en in sommige situaties niet te voorkomen. Toch is het belangrijk om op zoek te gaan naar een balans in je leven: een indeling die duurzaam is voor jou!

Als je het leven opdeelt in 4 kwadranten van Slaap/Rust, Vermaak, Activiteiten & Beweging zal er op elk vlak eigenlijk altijd wel wát kunnen (ook als je dat op dit moment nog niet kan zien).

Herstellen is belangrijk, maar iets wat niet in één keer gedaan is. Het is ook het vallen en opstaan, en het bijstellen om het -waar mogelijk- te voorkomen. Aan het einde van de dag is het vooral belangrijk om jezelf de vraag te stellen: was het 't waard?

Ja? Geen probleem! Nee? Doen we het de volgende keer anders...

27/02/2024

De verborgen kosten van maskeren...

Het masker (stukje bij beetje) afzetten is niet zonder verlies of verandering. Globaal zie ik hierin drie grote punten: vaardigheden, relaties (of contact) en identiteit.

Uiteraard is dit ontzettend versimpeld, en blijft de ervaring onwijs persoonlijk. Dit is wat ik in grote lijnen heb opgemerkt.

Bij ontmaskeren komt vaak ook een verlies van vaardigheden. Dit kan komen omdat het niet meer oprecht voelt, maar ook omdat je eindelijk doorkrijgt wat de gevolgen zijn. Het is niet makkelijk om in te zien dat wat je eerst wél kon, nu niet meer lukt. Ontmaskeren hoort toch wat goeds te zijn? Ja, over het algemeen wel, maar toch is dit (hoe knudde ook) wel een kans op zelfreflectie...

Wat betreft relatie en contact zal ik er geen doekjes om winden: ik ben veel mensen kwijtgeraakt. Maar (en dit is een grote maar) ik ben er beter uitgekomen, en met de vrienden die door alles naast mij hebben gestaan, heb ik nu een ontzettend sterke band. De nieuwe vrienden die ik heb gemaakt, accepteren mij voor wie ik ben. Niet voor wie ze dachten dat ik was op basis van een masker.

Het ligt niet aan jou als mensen de muren van hun eigen beeld niet kunnen of willen verbreken.

Dan nog je eigen identiteit weer opbouwen: dit is alles behalve makkelijk, maar wel een ongelovelijk mooie kans om te reflecteren op de redenen waarom je bent gaan maskeren, hoe dat zich ontwikkelde, en wat het jou heeft gekost.

Jouw zijn hoeft niet verloren te zijn geraakt in de maskers: er zal altijd een stukje van je ware ik ergens te vinden zijn...

Dus hoe ervaar jij dat? De verborgen kosten van ontmaskeren?
Laat het weten!

23/02/2024

Realiseren dat ik mijn rust niet hoef te verdienen heeft mij intens geholpen in mijn herstel. Deze realisatie internaliseren heeft mij veel tijd gekost, in mijn hoofd deed ik nog steeds niet hard genoeg mijn best.

Maar toen ik mijn velen (rust)pauzes niet meer zag als ik die "lui" was, en in plaats daarvan zag als een middel om dingen te doen die ik leuk vond, vond ik het minder erg om te rusten.

Rust nemen werd met kleine stapjes minder voorwaardelijk. Ik hoefde niet eerst XY en Z te doen voordat ik mócht rusten, maar begon het als een soort manier te zien om andere dingen ook te kunnen doen. Dit maakte het toch een stuk leuker!

Dit haalde voor mij de druk een beetje van de ketel, hierdoor kwam er met de tijd steeds meer ruimte om aan te geven "ik heb rust nodig" zonder daar negatieve gedachtens van te krijgen.

Deze switch in hoe ik het zag, heeft mij geholpen in mijn proces. Het bood mij de mogelijkheid om liever voor mijzelf te zijn, en met meer begrip mijzelf te benaderen.

Hoe ervaar jij dat?

16/02/2024

ONTMASKEREN: mijn ervaring.

Een tijdje geleden postte ik over maskeren, wat dat is, en wat je ervan kunt merken. Hierin stond ook een stukje over ontmaskeren. Dit is iets waar ik al lange tijd mee bezig ben.

Eigenlijk sinds ik 'officieel' de diagnose heb, ben ik stukje bij beetje het masker aan het afzetten. Op geen enkel moment was dit 'makkelijk', maar bijna altijd was het bevrijdend.

De maskers die ik droeg waren zo erg onderdeel geworden van mijn zijn, dat het afzetten hiervan voor mij een identiteitscrisis met zich mee bracht. Ik had geen idee hoe ik het allemaal ongedaan kon maken, en wie ik was zonder masker...

Het masker afzetten dwong mij niet alleen om mijn brein te gaan waarderen voor wat het is, het heeft mij ok geholpen met acceptatie en een stukje zelfliefde. Mijn brein is goed zoals die is, ook als dit soms moeilijkheden met zich mee brengt.

Ontmaskeren is niet makkelijk, het masker afzetten is eng en kan grote gevolgen hebben voor je leven en je omgeving. Voor mij was het essentieel om in bepaalde mate te herstellen van mijn autistische burn-out.

Het is niet voor iedereen op elk moment mogelijk, maar je bepaalt voor een groot deel zelf wanneer je dit wel/niet doet. Ik denk wel dat iedereen dit op diens eigen moment kan doen...

Hoe ervaar jij dat? Ontmaskeren?

///

09/02/2024

Autisme is geen label, het is een Neurotype!

Ik val in de herhaling, maar te vaak zie ik het nog terug (ook bij autistische creators, en ervaringsdeskundige) : autisme welke wordt benoemt als 'label'. Labels plak je op potjes, autisme is een neurotype (of een 'diagnose').

Ik ben niet 'meer dan', want er is geen punt waar mijn autisme ophoud, en ik als persoon, los ervan, verder ga. Het beïnvloed hoe ik denk en communiceer. Het heeft invloed op mijn gedrag en hoe ik de wereld ervaar.

Er is niets in mijn leven wat niet op z'n minst wordt geraakt door mijn autistische bestaan. Ik kan mijn autistische brein niet 'uit' zetten, ik wil niet (meer) 'neurotypisch' proberen te zijn. Ik ben niet 'meer dan' want mijn brein is goed zoals die is!

Autisme is en blijft een spectrum, iedereens ervaring is anders, ookal vallen we onder dezelfde 'paraplu'. Niet iedereen ervaart op dezelfde (levens)gebieden beperkingen of uitdagingen. Niet iedereen heeft dezelfde hulpbehoefte. Niet iedereen spreekt hetzelfde over diens autisme.

Of je nou autistisch bent, of autisme hebt; kunnen we de 'labels' nou toch eens eindelijk bewaren voor de keukenkastjes?

De kracht zit 'm in zelfacceptatie!

Dus nog een keer for the people in the back:
AUTISME IS GEEN LABEL HET IS EEN NEUROTYPE.

///

06/02/2024

MASKEREN | Wat is het en waarom?

Niet alleen autisten of ADHDers maskeren, veel neurodivergenten gebruiken deze overlevingsstrategie om mee te komen in de samenleving, maar niet zonder gevolgen.

Maskeren is schadelijk voor het zelfbeeld en verlaagt doorgaans zelfvertrouwen. Laten we even eerlijk zijn: MASKEREN IS VERMOEIEND!

Je acteert om te worden geaccepteerd. En doorgaans is het noodzaak: maskeren op werk vs. werkeloos (het is natuurlijk niet altijd zo zwart-wit, maar sommige mensen hebben geen keus).

Toch is het voor je eigen (mentale) gezondheid belangrijk dat je je bewust bent van waar je mee bezig bent. Hierop volgend ook jezelf momenten te gunnen om te ontprikkelen en écht jezelf te kunnen zijn. Door bijvoorbeeld vrij te stimmen, tijd te plannen voor je speciale interesses en passies, in contact te komen met je lichaam en geest (en eventueel hier therapie voor te volgen of ondersteuning voor te gebruiken), maar voornamelijk écht jezelf te kunnen zijn, zónder masker. Doen waar jij je goed bij voelt (voordat het stemmetje begint: dat is geen egoïsme, dat heet zelfzorg ♡)

Het is niet iets wat 'zomaar' gebeurd, het masker afzetten. Het kost tijd en moeite en veel reflectie.

Voor mij was het een bewust keuze:
Ik ga niet meer aan mijn eigen grenzen voorbij om aan de wensen van iemand anders te voldoen.

Maskeren is een groot onderdeel geweest van het onstaan van mijn autistisch burn-out, en het masker afzetten heeft op z'n b***t weer ontzettend bijgedragen in mijn (nog lopende) herstel ervan.

Het is oké om jezelf te zijn.
Je bent genoeg.
Jij mag bestaan.

///

02/02/2024

Vriendschap is moeilijk... althans zo ervaar ik dat. Niet zozeer het 'vrienden zijn met' maar meer het contact onder- en behouden.

Om eerlijk te zijn ben ik best wel angstig in relaties, en dus ook vriendschappen. Ik weet niet of dit te maken heeft met mijn hechtingsproblematiek, autisme, trauma of een beetje van alles and then some...

Ik vind het vooral heel moeilijk en verdrietig om te zien dat eens intens hechte vriendschappen compleet verdwenen of stukgelopen zijn. Ik weet dat ik daar ook aan heb bijgedragen, en alhoewel ik het mij in de meeste gevallen niet écht kan herinneren wat er nou precies is gebeurd: ik hoop dat ik mijn excuses heb gemaakt, en de personen nu een gelukkig en gevuld leven hebben.

Ookal heb ik daar geen plaats (meer) in.

Nieuwe vriendschappen triggeren ook mijn afwijzingsgevoeligheid, het is nog heel erg aftasten. Wat kan wel, wat kan niet? Zijn we al écht vrienden, of nog maar 'kennissen'. Klinkt heel vaag misschien, maar dat duidelijke onderscheid is voor mij heel erg belangrijk.

Ik merk wel dat ik beter, sneller, hechter vrienden wordt met mensen die zelf ook neurodivergent zijn. Ik denk dat dat komt omdat we op dezelfde golflengte zitten, en wellicht iets meer direct communiceren.

Hoe ervaar jij dat? Vriendschap?

///

30/01/2024

Een slaapritme opbouwen en behouden is voor mij intens lastig. Zolang als ik mij kan herinneren heb ik hier al last van gehad. Mijn ritme ligt van zichzelf gewoon een paar uur later. Als je mij aan mijn lot overlaat slaap ik pas rond 2 of 3 uur 's nachts, en wordt ik gewoon rond de middag wakker.

Ik weet nog dat ik op de middelbare 's nachts op mijn laptop anime aan het kijken was, en mijn moeder bozig binnenstapte om te zeggen dat ik moest gaan slapen. Hoe ouder ik werd, hoe slechter mijn ritme. Vroeg opstaan? Daar was ik sowieso nooit fan van. Absoluut geen vroege vogel of ochtendmens, ik ben meer een nachtuil (of een chronisch vermoeide duif...).

Op het HBO liep het wel een beetje uit de hand. Vanuit mijn neuroloog werd ik doorverwezen naar een slaapcentrum. Na wat testjes, slaap/waak bijhouden, een weklamp en nog wat andere dingen was de conclusie: Delayed Sleep Phase (met een slechte slaaphygiene).

Aka, mijn biologisch klok werkt gewoon anders. Ze noemen het ook wel je " circadiane ritme". Voor mij houd DSP in dat ik pas laat in slaap val, en meer/langer slaap dan de gemiddelde mens. Ik kan mij het beste focussen in de vroege/late avond (zo vanaf 19u tot 23u) en soms zelfs in de nacht. Als ik vroeg op moet staan, ben ik de rest van de dag duf en moe.

Maarja, de wereld loopt niet op mijn interne klok, dus ik moet eraan geloven. Dit betekent dat ik voor mijn doen (lichaam/interne klok) 'vroeg' moet gaan slapen. Ik mik dan vaak tussen de 22u en 23u, maar vaak wordt dat later. Voor 10u 's ochtends moet je mij echt niet hebben namelijk, haha!

Hoe hard en lang ik ook werk aan een slaapritme opbouwen, het is binnen één slechte nacht gewoon helemaal weg. Dan moet ik gewoon weer opnieuw beginnen. Vandaar dus... : "Ik moet dagen, nee weken, aan mijn slaapritme werken om deze op de rit te krijgen. Na één slechte of late nacht ligt het weer he-le-maal overhoop..."

Herkenbaar? Heb je ook moeite met slapen? Wat werkt voor jou? Laat het weten!

///

MaigoMind

04/04/2024

02/04/2024

31/03/2024

12/03/2024

27/02/2024

23/02/2024

16/02/2024

09/02/2024

06/02/2024

02/02/2024

30/01/2024

Adres

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen