Van Eldik Domhof Uitvaartzorg

24/07/2025

Pa

Mijn pa is onlangs overleden en de weg ernaartoe was lang. Tergend lang. Zijn sterke lichaam hield zijn verwarde geest gevangen. Als hij net als zijn vader, broer en zussen rond zijn tachtigste was overleden aan een hartinfarct, zou hij nooit de ziekte van Alzheimer hebben gekregen.

Hij heette Guus en had niet voor niets de bijnaam Guus Geluk. Hij ontsnapte ternauwernood aan de dood toen hij door een zwerm bijen werd gestoken. Hij scheurde op hoge leeftijd zijn kniebanden en wist er goed van te herstellen. Hij kreeg dat infarct, maar overleefde het. Hij bezweek bijna aan een te lage onderdruk, maar werd op tijd gevonden en naar het ziekenhuis gebracht.

Van de zestien jaar die hij na het infarct nog kreeg, beleefde hij de laatste zes jaar in een toenemende mate van verwardheid. Niet dat hij daar last van had. Hij wilde wel honderd worden en heeft zich nooit gerealiseerd dat hij een vorm van dementie had. Over geluk gesproken.

Mijn broers en ik zagen hem het laatste jaar wegglijden. Het was indrukwekkend hoe de medewerkers van het verpleeghuis hem elke dag met liefde, aandacht en zorg omringden. Zij bleven de mens Guus zien terwijl wij onze vader steeds meer kwijtraakten.

Mensen zeggen weleens dat iemand er al niet meer was voordat het einde kwam. Dat dachten wij ook. Toch is het anders. Nu hij er niet meer is, is hij pas echt weg. Onvervangbaar.

© Petra van Eldik – Neleman

24/07/2025

Ik moet even iets uitleggen: iedere 3 weken plaats ik hier de nieuwste column Vertel, van Petra van Eldik. Drie weken geleden schreef ze over het verlies van haar hond Beau.. niet mijn hond dus. Evengoed: Dank jullie wel voor de lieve berichtjes in de reacties onder column Beau. Ik heb ze doorgegeven aan Petra.
Kort na het verlies van haar hond moest Petra afscheid nemen van haar Pa. Voor de zekerheid dus: de nieuwste column die ik hier plaats vertelt niet over mijn Pa maar over die van haar …

06/07/2025

**** UPDATE DENNENLUST ZELHEM ****

Sinds 1 juni is het beheer van Afscheidscentrum Dennenlust aan ons overgedragen. We zijn druk bezig om Dennenlust de uitstraling te geven die past bij Van Eldik Domhof Uitvaartzorg. We hebben een mooie zuil, nieuwe borden bij de voordeur en 24-uurs ruimte laten plaatsen en de bloembakken zijn voorzien van nieuwe planten. Binnen zijn ook de eerste verfrissende details aangebracht. Het begin van onze plannen met Dennenlust is er zodat families zich nog meer dan voorheen welkom zullen voelen. We houden u hier de komende tijd op de hoogte.

30/06/2025

Beau

Onze hond is dood. We hebben haar moeten laten inslapen. De mooiste, liefste hond van de wereld.

Ze was niet ziek. Ze was op. Toen de dierenarts aangaf dat het tijd was om haar te laten gaan, voelden we intenser dan we ons konden voorstellen hoeveel we van haar hielden. Tot op het bot. En daar zat voor haar de pijn. Haar rug en heupen waren versleten.

De dagen voordat ze zou inslapen waren kostbaar. Vrienden kwamen langs om afscheid te nemen. De kinderen en kleinkinderen waren veel thuis om Beau te knuffelen. We haalden herinneringen op, lachten tot we huilden en huilden tot we weer konden lachen. Via de app verstuurden we over en weer foto’s. Beau als gezinslid die zoveel avonturen met ons had beleefd en wij met haar.

Toen het zover was, had ik voor een lichte maaltijd gezorgd. Voor wie nog eetlust zou hebben na dat onverteerbare, onomkeerbare moment dat ze zou stoppen met ademhalen.

De sluimerende gewaarwording die me de hele week had beziggehouden, kwam die dag scherp in beeld: het toeleven naar het afscheid van Beau en de dag waarop ze overleed vertoonden opmerkelijk veel overeenkomsten met een uitvaart. Tot aan de soep met broodjes toe.

© Petra van Eldik – Neleman

13/06/2025

Blauw

Een lieve lentegroet voor mijn liefste schoolvriendinnetje,’ appte ik vorig jaar een dag voor de lente begon. Geen reactie. Mijn oud-klasgenootje was naar een hospice verhuisd en dat was flink slikken. De brok in mijn keel wil maar niet weg.

We beleefden onze jonge jaren samen op de middelbare school. Daarna gingen we ieder onze eigen weg, zij naar Amsterdam, ik naar Amerika. Toen ik na negen jaar terugkwam, zochten we elkaar af en toe op of schreven elkaar. Dat deden we al toen we in de schoolbanken zaten. Briefjes die we stiekem aan elkaar doorgaven tijdens de les. Kleine oefeningen in proza en poëzie. Tegen de tijd dat WhatsApp in ons leven kwam, werd dat de manier om af en toe even een teken van leven te geven. Alleen met kerst en onze verjaardagen schreven we nog een kaartje met de hand. Zij heeft dat het langst volgehouden. Ik zwichtte uiteindelijk toch voor het gemak van de app.

De dag voor die lente ook. Ik wachtte toen met ingehouden adem op dat ene berichtje waarvan ik wist dat het zou komen. Dat ik zou weten hoeveel dagen zij er nog was nadat het leesvinkje op WhatsApp niet meer blauw werd.

Dag vriendin. Dag lieve Anne.

© Petra van Eldik – Neleman

01/06/2025

N I E U W E C O L L E G A ‘ S !
Wij zijn blij dat we de gastdames van Afscheidscentrum Dennenlust in Zelhem, Annie en Ada, binnen ons team mogen verwelkomen 🎉!

26/05/2025

N I E U W S ! N I E U W S ! N I E U W S !

Digitale editie Gelderse Post Oude IJsselstreek 27 mei 2025

19/05/2025

Nieuwe Column Vertel,

4 Mei

Ze hadden ’s avonds weer een gezin in veiligheid gebracht. Nog geen dag later hoorde hij dat zijn kameraad er niet meer was. Opgepakt, afgevoerd en vermoord in een concentratiekamp.

Zij zette zich in voor het verzet en onderging haar onvermijdelijke lot. Onderduiken wilde ze niet. Nee. Zij zou de beker tot op de bodem leegdrinken en het lot van haar volk delen in de volle overtuiging dat haar leven zinvol was geweest.

Terwijl deze verhalen naklonken in onze oren, liepen we een paar weken geleden op 4 mei vanaf het Museumplein mee in de Stille Tocht naar De Dam waar de jaarlijkse herdenking zou plaatsvinden.

Op het dak van de Bijenkorf zagen we gewapende beveiligers. Een drone hing boven het plein. Camera’s hielden ons vanuit allerlei invalshoeken in de gaten. Alles en iedereen stond op scherp. Niet alleen voor de aanvang van de herdenking. Ook door de dreiging die uitgaat van zoveel beveiliging.

Als iemand toch had weten te ontsnappen aan al die wakende ogen en op ons had geschoten. Of een explosief had gegooid. We hadden geen kant op gekund. We zouden ongevraagd een offer hebben gebracht voor de vrijheid die we herdachten.

Opeens was de dreiging van oorlog, die Europa al zo lang in de greep houdt, heel dichtbij. Heel even beseften we dat volgend jaar zomaar ons verhaal herdacht had kunnen worden.

© Petra van Eldik – Neleman

29/04/2025

Wens

Ze tafelden nog wat na en praatten uitvoerig met elkaar over kinderen en de uitdagingen van het opvoeden. Haar vrienden vertelden ook over hun besluit om het bij drie kinderen te laten. Hun gezin was compleet en ze hadden er, eerlijk gezegd, de handen vol aan.

De volgende dag bleef het woordje ‘besluit’ in haar achterhoofd rondzingen. ‘Hoezo besluit,’ dacht ze opstandig. Hun vrienden hadden een besluit kúnnen nemen, maar zij niet. Dat was al genomen voor haar en haar partner.

Na een moeizaam ivf traject konden ze tegen alle verwachting in een prachtig dochtertje in hun armen sluiten. Daarna hoorden ze mensen om zich heen vaak denken, als ze het al niet hardop zeiden, ‘Gelukkig hebben ze in ieder geval één kind.’

Maar een kind is zoveel meer dan een één. Een kinderwens gaat verder dan het kindje zelf. Het is de diepe uiting van liefde die twee mensen voor elkaar voelen. Die liefde kent geen einde, die groeit alleen maar. Die wil je blijven geven, ook als broertje of zusje aan je dochtertje.

Dat maakt de wens voor een tweede kindje niet minder groot. En het verdriet niet minder diep als het je niet gegeven is.

© Petra van Eldik – Neleman

09/04/2025

Groenten

Opa zou die dag gecremeerd worden. Zijn kleinzoon had net als hij oog voor alles wat er om hem heen gebeurde. Hij volgde vol belangstelling wat de uitvaartmevrouw deed en luisterde goed als zij iets vertelde.

Ze waren vroeg van huis gegaan, omdat opa vanuit het uitvaartcentrum naar het crematorium gebracht zou worden. Daar lag hij opgebaard in de 24-uurskamer. Zijn moeder had uitgelegd wat dat nieuwe woord betekende en ze waren daar al een keer bij hem op bezoek geweest.

Toen de kist van opa op een baarwagen was geplaatst, kwam de koelplaat tevoorschijn. Hij keek ernaar en vroeg aan de uitvaartmevrouw wat dat voor ding was. Ze dacht even na hoe ze het zou uitleggen en koos haar woorden zorgvuldig. ‘Nou,’ vertelde ze, ‘die plaat is heel koud en zorgt ervoor dat het lichaam van opa goed blijft, zodat jullie naar hem toe konden gaan om hem te zien.’

De kleinzoon dacht er even over na. Net op het moment dat ze dacht dat ze het nog wat beter moest uitleggen, lichtten zijn ogen op. Vol overtuiging zei hij, ‘Oh, ik snap het al. Dat is net als de groenten in de koelkast.’

© Petra van Eldik – Neleman

30/03/2025

Na een afscheid wordt er steeds vaker voor uitgebreidere en minder traditionele catering gekozen omdat het mooi is als ook de catering past bij de familie en de sfeer van het afscheid. Crematoria en restaurants waar men samenkomt om na te praten en herinneringen op te halen na een afscheid denken graag met ons en de families mee. Gebak, petit fours, worstenbroodjes, pizza of een heerlijke borrelplank, alles is mogelijk.

18/03/2025

Knie

Een geliefde zuster van hun kloosterorde werd die dag begraven. Twee medezusters zaten samen op de achterbank van de volgauto op weg naar de begraafplaats.

Ze bespraken hoe mooi de kerkdienst was geweest en hoe zeer ze haar zouden missen. In het volste vertrouwen dat ze elkaar weer zouden terugzien in de hemel, was de toon van hun gesprek licht en hoopvol.

Hoewel de dames op gedempte toon spraken, kon de chauffeur alles verstaan. Hij wist niet wat hij hoorde toen zij hun kwaaltjes bespraken. Het kostte hem grote moeite om zijn gezicht in de plooi te houden en niet even achterom te kijken.

De een vertelde dat ze het lastig vond dat het lezen steeds moeilijker werd. Ze zou binnenkort toch maar eens naar een opticien gaan.

De ander beaamde dat ouder worden alles behalve eenvoudig was. Zij had al langere tijd last van haar knie. Nu was dat niet het ergste. De pijn kon ze wel verdragen. Ze had voor hetere vuren gestaan.

Nee, wat haar ergernis opwekte was het feit dat ze daardoor sinds kort niet meer kon fietsen. Stel je voor. Dat was pas pijnlijk als je nog maar 96 jaar bent.

© Petra van Eldik – Neleman