Van Eldik Domhof Uitvaartzorg

23/09/2025

BE LEEF DAG 2025, zaterdag 11 oktober
Van harte Welkom!

22/09/2025

Gewoon

Het liep als een rode draad door hun verhaal. Op de vraag hoe hij haar had leren kennen, vertelde hij, ‘Tja, hoe zal ik het zeggen. In het weekend ging je vroeger vaak een eindje fietsen en dan kwam je ook meisjes tegen. Ik raakte aan de praat met haar. Het babbeltje lukte goed, we hadden het gezellig en het klikte. Het gebeurde gewoon.’

Wat goed was, was goed. Daar hoefde je verder geen woorden aan te wijden. Zo zou zij na zijn pensioen heel kunstzinnig blijken te zijn. Dat begon met een paar beitels en mesjes van hem. ‘Ach ja,’ zei hij, ‘ze was altijd al creatief met de tuin, de bloemen en de planten. Ze volgde bloemschikcursussen en was actief betrokken bij de jaarlijkse Floralia in Varsseveld. Het gebeurde gewoon.’

Dat was ook het geval toen ze steeds vaker iets vergat. Na een vakantie in Duitsland besefte hij echter dat er meer aan de hand was, omdat ze daar de weg soms echt even kwijt was. Ook dat gebeurde gewoon.

Net als haar overlijden. Als boer wist hij niet beter of het hoorde bij het leven. En dat leven ontvang je zoals het komt. Ook doodgaan. Dat gebeurt gewoon.

© Petra van Eldik – Neleman

02/09/2025

IJs

‘Hij gedroeg zich als een jonge vent,’ zei zijn vrouw, ‘en als hij oudere mensen zag die iets jonger waren dan wij zei hij vaak, “Moet je die oudjes zien.”’

We bespraken het afscheid van een energieke man die tot voor kort nog fietste en elke ochtend zijn oefeningen deed om fit en lenig te blijven. Een zoveelste val luidde, toch nog wel onverwacht, zijn overlijden in. Zijn leven had in het teken van bedrijvigheid en innovatie gestaan waardoor je tijdens het gesprek vergat dat het om een man van 91 jaar ging.

Dankzij hem kon Varsseveld jarenlang genieten van heerlijke gehaktballen en het lekkerste Italiaanse ijs dat hij zelf maakte. Hij bleef graag op de hoogte van de nieuwste snufjes waardoor hij een van de eersten in Nederland was die een softijsmachine aanschafte.

Hij was een vakman die de beginselen van het bakken al jong had geleerd in de bakkerij van zijn vader. Vanaf 1820 was dat ambacht doorgegeven van generatie op generatie. Toen hij naast de bakkerij ook een cafetaria opende, luidde dat het einde in van een lange traditie. Met zijn vooruitziende blik speelde hij goed in op de toekomst.

Zijn naam dankte hij aan zijn kindertijd. Hij heette Herbert, maar toen hij begon te praten was dat voor hem nog te moeilijk om uit te spreken. Hij maakte er een ander woord van waarmee hij onbedoeld zichzelf een markante naam gaf die tot ver in de omtrek bekend zou worden. Heppy Berkhoff.

© Petra van Eldik – Neleman

29/08/2025

R E S E R V E E R D E D A T U M :
Zaterdag 11 oktober 11.00 tot 16.00 uur
Van Eldik Domhof Uitvaartzorg
Be-Leef Dag, Open huis, Info markt;
Uitvaart, Natuur en Toekomst
Zelhem, Afscheidscentrum Dennenlust
Komt gerust binnenlopen.
Meer info volgt binnenkort in de edities van het Achterhoek Nieuws.

12/08/2025

Laatste zorg

Hij had het jaren lang voor overledenen gedaan. Vroeger noemden ze dat afleggen. Tegenwoordig heet het de laatste zorg. Hij had het zijn vader van jongs af aan zien doen en kende de kneepjes van het vak tot in de kleinste finesse.

Naarmate zijn onderneming groeide, groeide ook zijn vakkennis. Hij bleef op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen en zag erop toe dat zijn werknemers die goed beheersten. Hij hield van zijn vak en van mensen, dus die laatste zorg was voor hem een erezaak.

Zijn vader was niet aan zijn pensioen toegekomen en juist daarom wilde hij het op tijd wat rustiger aan doen. Hij keek uit naar de klusjes die hij wilde oppakken, fietstochtjes met zijn vrouw, misschien een keer een cruise, dit jaar zestig worden en dan met de kinderen op vakantie naar een resort in Spanje. Dat wilde hij, maar hij kreeg een mokerslag. De diagnose kanker sloeg in als een bom en na een paar maanden was hij al uitbehandeld.

Hij wist wat hem te doen stond. Toen het zover was, nam hij een laatste do**he, kleedde zich aan zoals hij in de kist wilde liggen en nam afscheid van zijn geliefde en zijn kinderen. Wat hij al die jaren voor anderen had gedaan, was verweven geraakt met zijn eigen lijf en leden. De dood had niet het laatste woord. Nee. De laatste zorg was voor hem een volgende stap. Die hoorde bij het leven.

© Petra van Eldik – Neleman

24/07/2025

Pa

Mijn pa is onlangs overleden en de weg ernaartoe was lang. Tergend lang. Zijn sterke lichaam hield zijn verwarde geest gevangen. Als hij net als zijn vader, broer en zussen rond zijn tachtigste was overleden aan een hartinfarct, zou hij nooit de ziekte van Alzheimer hebben gekregen.

Hij heette Guus en had niet voor niets de bijnaam Guus Geluk. Hij ontsnapte ternauwernood aan de dood toen hij door een zwerm bijen werd gestoken. Hij scheurde op hoge leeftijd zijn kniebanden en wist er goed van te herstellen. Hij kreeg dat infarct, maar overleefde het. Hij bezweek bijna aan een te lage onderdruk, maar werd op tijd gevonden en naar het ziekenhuis gebracht.

Van de zestien jaar die hij na het infarct nog kreeg, beleefde hij de laatste zes jaar in een toenemende mate van verwardheid. Niet dat hij daar last van had. Hij wilde wel honderd worden en heeft zich nooit gerealiseerd dat hij een vorm van dementie had. Over geluk gesproken.

Mijn broers en ik zagen hem het laatste jaar wegglijden. Het was indrukwekkend hoe de medewerkers van het verpleeghuis hem elke dag met liefde, aandacht en zorg omringden. Zij bleven de mens Guus zien terwijl wij onze vader steeds meer kwijtraakten.

Mensen zeggen weleens dat iemand er al niet meer was voordat het einde kwam. Dat dachten wij ook. Toch is het anders. Nu hij er niet meer is, is hij pas echt weg. Onvervangbaar.

© Petra van Eldik – Neleman

24/07/2025

Ik moet even iets uitleggen: iedere 3 weken plaats ik hier de nieuwste column Vertel, van Petra van Eldik. Drie weken geleden schreef ze over het verlies van haar hond Beau.. niet mijn hond dus. Evengoed: Dank jullie wel voor de lieve berichtjes in de reacties onder column Beau. Ik heb ze doorgegeven aan Petra.
Kort na het verlies van haar hond moest Petra afscheid nemen van haar Pa. Voor de zekerheid dus: de nieuwste column die ik hier plaats vertelt niet over mijn Pa maar over die van haar …

06/07/2025

**** UPDATE DENNENLUST ZELHEM ****

Sinds 1 juni is het beheer van Afscheidscentrum Dennenlust aan ons overgedragen. We zijn druk bezig om Dennenlust de uitstraling te geven die past bij Van Eldik Domhof Uitvaartzorg. We hebben een mooie zuil, nieuwe borden bij de voordeur en 24-uurs ruimte laten plaatsen en de bloembakken zijn voorzien van nieuwe planten. Binnen zijn ook de eerste verfrissende details aangebracht. Het begin van onze plannen met Dennenlust is er zodat families zich nog meer dan voorheen welkom zullen voelen. We houden u hier de komende tijd op de hoogte.

30/06/2025

Beau

Onze hond is dood. We hebben haar moeten laten inslapen. De mooiste, liefste hond van de wereld.

Ze was niet ziek. Ze was op. Toen de dierenarts aangaf dat het tijd was om haar te laten gaan, voelden we intenser dan we ons konden voorstellen hoeveel we van haar hielden. Tot op het bot. En daar zat voor haar de pijn. Haar rug en heupen waren versleten.

De dagen voordat ze zou inslapen waren kostbaar. Vrienden kwamen langs om afscheid te nemen. De kinderen en kleinkinderen waren veel thuis om Beau te knuffelen. We haalden herinneringen op, lachten tot we huilden en huilden tot we weer konden lachen. Via de app verstuurden we over en weer foto’s. Beau als gezinslid die zoveel avonturen met ons had beleefd en wij met haar.

Toen het zover was, had ik voor een lichte maaltijd gezorgd. Voor wie nog eetlust zou hebben na dat onverteerbare, onomkeerbare moment dat ze zou stoppen met ademhalen.

De sluimerende gewaarwording die me de hele week had beziggehouden, kwam die dag scherp in beeld: het toeleven naar het afscheid van Beau en de dag waarop ze overleed vertoonden opmerkelijk veel overeenkomsten met een uitvaart. Tot aan de soep met broodjes toe.

© Petra van Eldik – Neleman

13/06/2025

Blauw

Een lieve lentegroet voor mijn liefste schoolvriendinnetje,’ appte ik vorig jaar een dag voor de lente begon. Geen reactie. Mijn oud-klasgenootje was naar een hospice verhuisd en dat was flink slikken. De brok in mijn keel wil maar niet weg.

We beleefden onze jonge jaren samen op de middelbare school. Daarna gingen we ieder onze eigen weg, zij naar Amsterdam, ik naar Amerika. Toen ik na negen jaar terugkwam, zochten we elkaar af en toe op of schreven elkaar. Dat deden we al toen we in de schoolbanken zaten. Briefjes die we stiekem aan elkaar doorgaven tijdens de les. Kleine oefeningen in proza en poëzie. Tegen de tijd dat WhatsApp in ons leven kwam, werd dat de manier om af en toe even een teken van leven te geven. Alleen met kerst en onze verjaardagen schreven we nog een kaartje met de hand. Zij heeft dat het langst volgehouden. Ik zwichtte uiteindelijk toch voor het gemak van de app.

De dag voor die lente ook. Ik wachtte toen met ingehouden adem op dat ene berichtje waarvan ik wist dat het zou komen. Dat ik zou weten hoeveel dagen zij er nog was nadat het leesvinkje op WhatsApp niet meer blauw werd.

Dag vriendin. Dag lieve Anne.

© Petra van Eldik – Neleman

01/06/2025

N I E U W E C O L L E G A ‘ S !
Wij zijn blij dat we de gastdames van Afscheidscentrum Dennenlust in Zelhem, Annie en Ada, binnen ons team mogen verwelkomen 🎉!

26/05/2025

N I E U W S ! N I E U W S ! N I E U W S !

Digitale editie Gelderse Post Oude IJsselstreek 27 mei 2025