04/12/2021
Vrijwilligerswerk dat heeft een beetje een suf imago. Ik denk dan een beetje aan thee schenken bij ouderen of een boodschapje doen of zo.
Het imago van: je hebt niet zo veel om handen, dus dan doe je maar iets voor je medemens.
ECHT NIET DUS. Vrijwilligerswerk wordt meestal gedaan door erg betrokken mensen. Mensen die in hun aard hebben om graag klaar te staan voor anderen, iets nuttigs willen doen en daar een goed gevoel bij hebben.
Het heeft erg veel positieve effecten op jouw menszijn als je vrijwilligerswerk doet.
Je hebt sociale contacten en gelijkgestemden om je heen. Hiermee creeer je een gevoel van verbinding. Ook krijg je waardering voor je werk, in welke vorm dan ook. Je tijd die je besteed aan anderen met jouw behulpzame taak, gaat in je systeem zitten, je doet iets voor anderen, en tegelijkertijd voor jezelf. Je raakt je passie, je kern van jouw bestaan ergens aan, daar waar je voor warm loopt. Dat betekent dat je energie omhoog gaat. Je bent namelijk met iets positiefs bezig (ook al werk je met mensen die gaan overlijden). Vrijwilligerswerk geeft je ook een doel, een richting om vooruit te komen. Al is het maar minuscuul. Vooruitgang is groei, voor jou of voor de ander.
En zo is er bij ons weer een hondje in het gastgezin. Het asieldiertje is bang en wij voeden dat met onze honden op. (ik denk trouwens dat vrijwilligerswerk iets moet zijn waar je naar toe gaat, dat is helemaal niet zo, maar dat zit wel een beetje in mijn systeem)
Dus we doen ook vrijwilligerswerk.
En er wordt me regelmatig gevraagd: vind je het niet moeilijk om afscheid te nemen als het beestje geplaatst kan worden? Nou nee, niet echt. De ultieme plek is bij een baasje die hem zo erg wenst, dat wij er niet tegenop kunnen. Wij zijn een tussenstop in de reis van het hondje. Een opvoedgesticht noem ik onze plek en de honden zijn de drie opvoedheksen. Onze situatie is uitmuntend geschikt voor asielhondjes: een grote omheinde tuin, voorbeeldhonden, 2 hondentrainers in huis, tijd en geduld.
Nou, waar dit verhaal nou heen gaat: de waardering die ik krijg van zo'n opvanghondje. Hij is nu tien dagen in ons gezin. We zien hem ontdooien door te snuffelen aan de andere honden. We zien hem na vier dagen mee liften met de roedel. Hij leert koekjes aanpakken. Heel langzaam gaat hij zich ontspannen door het voorspelbare ritme in ons gezin. Zijn angst wordt minder, zijn zelfvertrouwen groter, gewoon door de voorwaarden die bij ons al aanwezig zijn. En dan tijdens zijn vierde wandeling buiten onze tuin, daar in de uiterwaarden doet hij wat schuchtere pogingen, kijkt ook wat onzeker rond, en begint dan te kwispelen. Zomaar, heel even.
Ach, ik ben zo ontroert, het lijkt zo simpel, een kwispelende hond. Hij doet hier, bij ons, zijn eerste KWISPELSTAPJES. Ik voel me vereerd, vertedert en vooral dankbaar. Dat hij aan neemt wat we aanbieden, dat hij laat zien dat het bij ons veilig genoeg is om te groeien.
En DAAR gaat het om! Zomaar iets terugkrijgen. Zonder moeite gecreëerd.
Verrast worden. Verwarmd worden, geraakt zijn.
Dát is vrijwilligerswerk.
