Doe Het Training & Coaching

21/08/2025

𝐑𝐨𝐮𝐰 𝐬𝐭𝐨𝐩𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐚𝐥𝐭𝐢𝐣𝐝.
Dinsdagavond was ik bij de lancering van het dichtbundel 'Gelukkig mis ik je' van Maartje Verheul (meer hierover op www.woordenvandeziel.nl). Zij verloor haar partner na 23 jaar samen zijn.

Ik mocht die avond spreken over veerkracht en tegenslag. En toch voelde ik ook een ander raakvlak. Rouw. Mijn eigen vorm van rouw: levend verlies.

Op mijn 16e werd mijn onderrug vastgezet en op mijn 19e kreeg ik er een ernstig ongeluk overheen. Inmiddels slijten de andere wervels. Dat betekent meer pijn, minder bewegingsvrijheid.

Tijdens de verbouwing thuis merk ik dat extra. Waar ik vroeger volop hielp, moet ik nu vaak toekijken. Zelfs plinten schilderen vraagt planning en opletten, want anders kan ik de volgende dag nauwelijks bewegen.

Levend verlies is rouw die telkens opnieuw terugkomt. Niet één keer, maar steeds weer. En toch is er ook veerkracht. Voor mij betekent dat doorgaan met zachte kracht. Gezond leven, bewegen, de natuur in, maar óók vertragen en voelen.

👉 Waar herken jij in jouw leven een vorm van verlies – groot of klein – en hoe ga jij ermee om?

In mijn blog vertel ik hoe rouw niet altijd gaat over afscheid nemen van iemand, maar ook over levend verlies – en wat veerkracht dan betekent.

Lees de blog op https://loom.ly/HSzNP-o

Rouw stopt niet altijd. Levend verlies betekent telkens opnieuw afscheid nemen. Lees hoe veerkracht helpt bij rouw en levend verlies.

11/08/2025

Er was een tijd dat ik rust en kracht zag als tegenovergestelden van elkaar.

Als ik vertraagde, voelde het alsof ik achterliep, dat ik mijn werk bijvoorbeeld niet af kreeg. Alsof ik zwakker was. Alsof ik me overgaf. En dat was precies wat ik níet wilde: opgeven.

In diezelfde tijd was ik creatief, vol plannen, altijd bezig. Het leek alsof ik eindeloos kon doorgaan.
Maar mijn lijf dacht daar anders over.
Het begon klein – wat spanning in mijn nek, onrust in mijn borst.
Tot ik merkte dat ik steeds minder contact met mijn lijf had. Ik voelde nauwelijks wat.

En ik? Ik voelde me verloren.
Wie ben ik nog als ik níet ga, niet presteer, niet voor iedereen klaarsta?

Dat was het begin van iets nieuws. Niet makkelijk, maar wél eerlijk.
Ik leerde langzaam dat rust géén tegenpool van kracht is, maar er een fundament van is.

Dat je niet zwakker wordt van vertragen – maar helderder, gerichter, steviger.
Vandaag de dag begeleid ik mensen – ondernemers, ouders, leiders – die voelen: dit werkt niet meer zo.
Die verlangen naar rust, maar geen concessie willen doen aan hun vuur.

Mijn ervaring is: je hoeft niet te kiezen tussen rust en ambitie.
Maar wél om op een andere manier met jezelf om te gaan.
Zodat je vuurtje blijft branden, zonder jezelf op te branden.

🔸 Ben jij iemand die pas rust neemt als het moet?
🔸 Wat betekent rust voor jou – en wat houd je tegen om die écht te nemen?

Laat het me weten in de reacties.
Of stuur me een berichtje als je hier zelf in zit. Je bent niet de enige.

09/06/2025

Onlangs was ik op een jeugdtoernooi.
Een belangrijk toernooi, waar veel vanaf hing voor de jonge spelers.

Ik werd gevraagd een meisje te coachen dat ik al eens eerder had getraind.
We hadden een klik.
En ik hou van coachen achter de baan, dus ik zei ja.

In haar single startte ze goed. Ze begon ontspannen.
Maar na drie fouten op rij zag ik haar veranderen.

Haar hoofd ging hangen.
Haar lijf verstijfde.
De beweging verdween.

Ze kwam niet meer goed onder de shuttle, raakte de deze daardoor ook niet lekker, en haar spel klapte in elkaar.

Later sprak ik haar vader. Hij zei:
“Ze geeft op. Ze moet er gewoon voor gaan. Meer hoeft ze niet te doen, dan ben ik al tevreden. Als ze de beweging maar naar de shuttle maakt, dan komt de rest vanzelf.”

Ik begrijp zijn reactie heel goed. Maar ik heb een andere visie erop.
Het werkt niet dat je zo naar de shuttle toe kan bewegen.
Niet als je lijf bevriest.

Wat ik zag?
▪️Geen onwil.
▪️Geen opgeven.
Maar een bevroren systeem.

Van binnen wilde ze wél. Ze begreep ook waarom het eruitzag alsof ze had opgegeven.
Maar ze kon niet meer bewegen.
Ze was letterlijk geblokkeerd.

En dat is geen mindsetprobleem.
Dat is een lichamelijke reactie op spanning.

Als coach zie ik het keer op keer:
Als het lijf niet veilig is, neemt het over.
Dan helpt 'gewoon even doorgaan' niet.

Wat wél helpt?
▪️Ruimte.
▪️Veiligheid.
▪️En leren herkennen wat er gebeurt in je lijf – zodat je opnieuw kunt leren bewegen, van binnenuit.

💬 Heb jij dit weleens gezien of ervaren?
Ik ben benieuwd naar jouw kijk hierop.

04/06/2025

De verbouwing is in volle gang.
Een proces dat spannend is, maar óók mooi.
Een droom die werkelijkheid wordt.
En eerlijk? Ik ben er trots op dat we dit – zelfs met een eigen onderneming – nu mogelijk kunnen maken.

En toch…
Er is één iemand van wie ik had gehoopt dat hij/zij al een keer zou komen kijken.
Dat is (nog) niet gebeurd.

📌 En hoe meer ik daar naar verlang,
hoe moeilijker ik het vind om contact te zoeken.
Alsof het dan wéér van mijn kant moet komen.
Alsof mijn verlangen ineens iets wordt waar ik me voor moet schamen.

💡 Dat is hoe oude patronen zich stilletjes laten zien.
Je verlangt naar nabijheid… maar iets in je systeem zegt:
“Wacht maar. Doe niets. Je stelt je aan. Je wordt anders weer teleurgesteld.”

En ik weet:
Dat is zelfbescherming.
Oud en bekend.
Maar ook pijnlijk.

📌 Verbinding vraagt moed.
En soms is het al genoeg om te erkennen dat je verlangt.

Ik zie het nu. Ik voel het.
En dat maakt het iets minder zwaar.

Mijn vraag aan jou:
Wanneer voel jij dat je verlangt naar contact, maar houd je jezelf (ongemerkt) tegen?

👇 Je mag het delen. Je mag het voelen. Je bent niet de enige.

03/06/2025

Een cliënt merkte dat ze zich terugtrok uit haar relatie.
Niet omdat ze hem niet leuk vond.
Maar omdat haar systeem het niet vertrouwde.

📌 Haar lijf trok zich letterlijk terug bij nabijheid:
– Haar adem stokte
– Haar schouders spanden
– Ze kon niet meer in het moment blijven

💡 In één van de sessies besefte ze:
“Als ik dichtbij kom, voel ik me kwetsbaar.
En dat is een plek waar ik me vroeger niet veilig voelde.”

Toen we samen werkten met haar lijf, kwam er zachtheid en ruimte.
Niet door praten. Maar door voelen.

📌 Reflectievraag:
Ken jij dat? Dat je juist bij de mensen die je liefhebt, onrust voelt?

02/06/2025

Sommige mensen hunkeren naar nabijheid…
en trekken zich toch terug.

📌 Dat komt niet door onwil, maar door bescherming.
Als je vroeger afwijzing, schaamte of afkeuring hebt ervaren, leert je lijf: dichtbij is gevaarlijk.

💡 En bestaat er een kans dat je hechtere relaties uit de weg gaat.
Niet omdat je het niet wil, maar omdat je zenuwstelsel ‘aan’ gaat zodra het spannend wordt.

Herken je dit?
👉 Dat je soms liever afstand bewaart, terwijl je eigenlijk verbinding verlangt?

01/06/2025

Aan het begin van een sessie vroeg ik aan een cliënt:
“Hoe is het gegaan sinds de vorige keer?”

Haar antwoord raakte me:
“Ik vind het soms lastig om te zien wat er nou écht verandert. We doen best veel, maar het zijn kleine stapjes. Niet altijd zichtbaar.”

Dat is herkenbaar.
Zeker als je jarenlang gewend bent alles vanuit je hoofd op te lossen.
Als je altijd alert bent.
Als je lijf eigenlijk nooit écht ontspannen is geweest.

📌 Maar toen vertelde ze iets:
Ze was onlangs in een volle trein gestapt.
Niet ‘bijzonder’, zou je denken.
Maar voor haar wél.

Want waar ze eerder een trein later zou hebben genomen – uit angst voor paniek – stapte ze er nu gewoon in.
Het was spannend. Maar ze deed het.
En… het ging goed.

💡 Dít is heling.
Op het oog niet altijd groot en meeslepend.
Maar in dat éne moment waarin je merkt:
“𝑰𝒌 𝒅𝒐𝒆 𝒊𝒆𝒕𝒔 𝒘𝒂𝒕 𝒊𝒌 𝒆𝒆𝒓𝒅𝒆𝒓 𝒏𝒐𝒐𝒊𝒕 𝒅𝒖𝒓𝒇𝒅𝒆.”
“𝑰𝒌 𝒌𝒊𝒆𝒔 𝒊𝒆𝒕𝒔 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔 𝒅𝒂𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒐𝒗𝒆𝒓𝒍𝒆𝒗𝒊𝒏𝒈𝒔𝒔𝒕𝒓𝒂𝒕𝒆𝒈𝒊𝒆.”

📌 Dat je systeem zich langzaam begint te reguleren.
Dat je lijf niet meer automatisch ‘nee’ schreeuwt bij prikkels.
Dat er ruimte komt tussen de prikkel en jouw reactie.

Dat is het werk.
Laag voor laag.
Niet zichtbaar voor de buitenwereld, maar levensveranderend van binnenuit.

🔁 Dus deze is voor jou, als je weleens twijfelt:
“Gaat dit wel ergens naartoe?”
Ja.
Je beweegt.
Je groeit.
En soms zie je het pas als je terugkijkt.

👇 Herken jij dat ook?
Dat kleine veranderingen soms de grootste impact maken?

28/05/2025

De afgelopen weken stond alles even op z’n kop.
Een verbouwing die goed gaat (gelukkig!), maar ook veel vraagt: regelen, keuzes maken, stof happen, en ondertussen mijn werk in mijn coachingspraktijk en de weerbaarheidstrainingen voortzetten.

En ja – dan merk ik het weer:
zelfs als je doet wat je het allerliefste doet,
zelfs als alles ‘goed’ gaat,
kan spanning zich ongemerkt opbouwen in je lijf.

Je hoofd zegt misschien: "Niet zeuren, gewoon doorgaan."
Maar je lichaam voelt iets anders.

In mijn nieuwste blog deel ik drie eenvoudige, lichaamsgerichte oefeningen die je helpen spanning los te laten – zelfs midden in de chaos van het dagelijks leven.

💡 En ik deel ook wat ik van mijn hond Vica leer over spanning loslaten (ze is er beter in dan de meeste mensen 😅).

📖 https://loom.ly/f9fqPec
Herkenbaar? Laat het me weten – ik lees graag je reactie.

Spanning laat zich niet wegdenken. Deze drie lichaamsgerichte oefeningen helpen je om spanning te ontladen en weer rust in je lijf te ervaren.

27/05/2025

Een cliënt vertelde over een afspraak die haar leeg trok.
Ze ging tóch. Want: “ik had het beloofd.”

Maar haar lichaam gaf al dagen signalen:
– Slecht slapen
– Gespannen buik
– Geïrriteerd zonder reden

Tijdens de sessie zei ze:
“Ik wist het eigenlijk allang. Mijn lijf riep al nee. Toch heb ik daar niet naar geluisterd”

📌 Haar inzicht:
“Ik hoef het niet eerst rationeel te onderbouwen. Als ik leer luisteren naar mijn lichaam, weet ik eerder wat wel en niet klopt. Het lukt mij dan makkelijker om een keuze te maken”

Mijn vraag aan jou:
Wanneer voelde jouw lijf al ‘nee’, terwijl je hoofd nog twijfelde?

26/05/2025

Grenzen aangeven begint niet met woorden.
Het begint met luisteren naar wat je lijf je vertelt.

Drie signalen dat je grens al overschreden wordt — zonder dat je iets hebt uitgesproken:
1️⃣ Een knoop in je maag → je zegt ja, maar voelt nee
2️⃣ Spanning in je kaak → je houdt iets in
3️⃣ Moeite met ademen → je sluit je af of past je aan

Je lijf reageert vóórdat je het doorhebt.
Als je daarop leert vertrouwen, hoef je niet langer te twijfelen.

👉 Welke signalen herken jij het meest?

23/05/2025

Je weet dat je mag rusten.
Je weet dat je niet álles hoeft te dragen.
Je weet dat je nee mag zeggen.

📌 Maar weet je lichaam dat ook?

Want je hoofd kan het allang begrijpen,
terwijl je lijf nog signalen blijft afgeven:
▪️ Je adem blijft hoog
▪️ Je schouders blijven gespannen
▪️Je voelt je constant ‘aan’

Echte ontspanning komt niet door even niks te doen.
Echte ontspanning ontstaat als je lijf zich veilig voelt.

Mijn vraag aan jou voor vandaag:
Wanneer voel jij je echt ontspannen — en wanneer ben je alleen maar even ‘uit’?

👉 Deel een 🔴 (ik sta nog aan) of een 🟢 (ik voel rust) of deel in één woord wat jouw lichaam je nu vertelt.

22/05/2025

Veel mensen zeggen: “Ik weet het wel, maar toch blijf ik spanning voelen.”
Dat is precies waarom voelen essentieel is.

📌 Je zenuwstelsel laat pas los als het veiligheid ervaart.
In deze carrousel laat ik je zien waarom je herstel niet alleen cognitief is — maar vooral lichamelijk.

👉 Swipe, voel en deel.