Joyce van Helden Zorg & Uitvaart

09/08/2025

Vakantie plannen als uitvaartverzorger is niet altijd even makkelijk. Wat doe je met je telefoon? Schakel je die door naar een betrouwbare collega? En wat als je al lopende afspraken met iemand hebt die slecht gaat? Wacht je dan tot diegene is overleden? Of draag je over aan een collega? Of verschuif je je vakantie? Kortom, best lastig als je een grote verantwoordelijkheid hebt.

Vakantie plannen als uitvaartverzorger is niet altijd even makkelijk. Wat doe je met je telefoon? Schakel je die door naar een betrouwbare collega? En wat al...

03/08/2025

Een informele uitvaart in het Grand Café van Crematorium, Begraafplaatsen & Uitvaartcentra Almere. Dankzij mijn fantastische collega's aldaar konden we Hans zijn laatste wens toch waarmaken.

Loslaten, de vrijheid tegemoet
Hans heeft twee volwassen kinderen. Zijn dochter belt mij omdat ze het einde ziet naderen en hoopt dat haar vader nog zijn wensen kenbaar wil maken.
Ik kom bij Hans thuis. Doodziek ligt hij op bed, terwijl Daniëlle en Thomas bij hem zitten.
We praten eerst wat bij, maar ik weet inmiddels dat zo’n gesprek vermoeiend kan zijn. Daarom leid ik het naar het moment dat Hans er niet meer zou zijn.

‘Het maakt me niets uit,’ zegt Hans.
‘Voor de kinderen is het wel fijn om ongeveer te weten wat jij wilt,’ antwoord ik. ‘Wil je begraven worden, of gecremeerd?’
‘Gecremeerd,’ zegt Hans toch wel stellig.
‘Oké, dat is al heel wat. En wil je een ceremonie?’
‘Ja, natuurlijk,’ zegt Hans.

Hans vertelt dat hij in Almere gecremeerd wil worden en dat iedereen die daar behoefte aan heeft welkom is. Hij woont in een sociale buurt en verwacht dat er ook wel wat buren aanwezig zullen zijn.
Ik vraag waar we de ceremonie houden. ‘In de aula? Je bent vast weleens op een uitvaart daar geweest?’
‘Of wil je het anders doen? In het Grand Café bijvoorbeeld?’
Hans knikt.

Ik schets hoe het daar kan: de gasten komen binnen, krijgen een drankje en nemen vanzelf plaats. ‘Zijn er sprekers?’
‘Jazeker,’ zegt Daniëlle. ‘We willen allebei iets zeggen.’
‘Dat is fijn,’ zeg ik. ‘Dan kan ik de sprekers aankondigen. Binnen de informele setting creëer je zo toch een ceremoniële bijeenkomst. Maar het hoeft niet; je kunt het ook gewoon laten gebeuren.’
‘Nee,’ zegt Hans, ‘dan wordt het een zootje.’
Hans weet dus toch wel wat hij wil, bedenk ik me.

‘En het tijdstip? Ochtend of middag?’
Hans prefereert de middag, in het Grand Café, met een bittergarnituur en een drankje maar het hoeft geen feestje te worden.

Hans was duivenmelker. Vogels waren zijn liefde en zijn leven. Af en toe een biertje, maar zeker niet overmatig, want Hans was sportief en zorgde goed voor zijn lichaam. Niet iemand waarvan je zou verwachten dat hij ziek zou worden. En toch slaat de kanker genadeloos toe en zit ik tegenover iemand die er straks niet meer is.

Als het eenmaal zover is, word ik gebeld door Daniëlle. ‘Papa is overleden.’
‘Och, Daniëlle, gecondoleerd met het verlies.’

We hadden natuurlijk al veel geregeld, dus dat gaf ook een beetje rust. Ik wist precies wat er moest gebeuren, en Daniëlle en Thomas wisten dat ook.

Hans ligt boven. Er is geen lift, dus we tillen hem naar beneden en leggen hem op de brancard in de auto. Daniëlle en Thomas lopen zelf voor. Een mooi moment.

Daniëlle en Thomas voelen niet de behoefte om mee te gaan naar de crematieruimte. Dat hoeft ook niet. Maar omdat het Grand Café en de nazit één ruimte zijn, moet er wel iets met de kist gebeuren om een scheiding te maken tussen de ceremonie en de nazit.

Al pratende ontstond het idee om de kist even naar buiten te brengen, in de tuin. Daar zouden twee duiven worden opgelaten, met de kist erbij. Daarna zou de kist naar binnen begeleid worden, naar de nis achter het gordijntje, zodat iedereen die vertrekt nog even rustig en persoonlijk afscheid kan nemen.

Ik vraag een mij bekende duivenmelker of hij op de dag zelf twee duiven kan brengen. Hij belooft het plechtig.

Op de dag zelf krijg ik een unheimisch gevoel. Ik app de duivenmelker nog even de locatie. Meteen krijg ik een bericht terug: hij ligt ziek in bed.

Ik ben boos. Over een half uur moeten we twee duiven oplaten — waar haal ik zo snel twee duiven vandaan?

Gelukkig heb ik waanzinnig fantastische collega’s van Crematorium Almere. Achter de schermen gaan ze meteen op zoek naar een duivenmelker.

Ik bel het nummer dat ze vinden en krijg Roy aan de telefoon. Wat een verademing. ‘Ik ben in Kortenhoef,’ zegt Roy, ‘maar ik woon om de hoek van het crematorium en ik ga meteen rijden. Ik verwacht er in een half uur, 35 minuten te zijn.’

Ietswat verlaat laten Daniëlle en Thomas aan het einde van de ceremonie ieder een duif op. Precies op het moment dat de zon doorbreekt.
Loslaten en de vrijheid tegemoet. Hoe mooi en symbolisch.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/loslaten/

28/07/2025

Onderweg naar Amsterdam voor een melding van Elly. Wat een fijne samenwerking hebben wij en wat vullen wij elkaar goed aan. 

05/07/2025

“Toeval?”

Soms denk ik: toeval bestaat niet.
Niet als ik hoor wat families mij vertellen. Dingen die je niet kunt plannen, die gewoon gebeuren — precies op het juiste moment.

Zoals de weduwe en haar zoon. Ze stappen in de auto, op weg na de uitvaart in Amsterdam. De spanning, het verdriet, het stilvallen van alles wat ooit vanzelfsprekend was. En dan, precies als de auto start, klinkt het eerste akkoord op de radio: háár lied. Hetzelfde nummer waarmee de uitvaart is geëindigd. Ze kijken elkaar aan. Geen woorden nodig.

Of die keer in de aula van crematorium Laren. We kijken uit over een stille bosrand. De kist staat voor het raam. En op het moment dat zijn favoriete gedicht wordt voorgelezen, komt er een roofvogel uit de bomen. Groots, zwijgend, zwevend. Hij was vogelspotter. Had zelfs een notitieboekje met alle vogels die hij ooit had gezien. Ik vermoed dat deze er ook in stond.

Dan was er nog de vlinder in Lelystad. Een citroenvlinder, zomaar in oktober. Op de rouwkaart stond een vlinder, symbool voor loslaten. En daar, op de begraafplaats, landde ze even op de kist. Geen storm, geen regen — gewoon zon en stilte en één fladderend moment.

Toeval?
Of een knipoog van wie er niet meer is?
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel: het troost.
En dat is soms het grootste wat je kunt krijgen.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/toeval/

07/06/2025

Wanneer ik overdag een overleden persoon overbreng staat er vaak een erehaag van mensen die hem/haar uitgeleide doen als afscheid van iemand die daar gewoond heeft.

's-nachts is het rustig, de gangen zijn stil en is er vaak maar één of twee medewerkers aanwezig die nachtdienst hebben.

Maar ook dan zal iemand altijd waardig zijn laatste reis maken….

04/05/2025

Liefde, dat is alles wat over blijft...

Petra groeit op in een warm gezin met haar ouders en zus. Haar jeugd voelt veilig, tot het langzaam kantelt. Haar vader Hans krijgt hartproblemen. Haar moeder Nel houdt het gezin draaiende: ze werkt op school, coacht een handbalteam. Dan verdwijnt Petra’s zus spoorloos. Nel probeert alles vol te houden, maar iets verandert. Ze vergeet steeds meer, raakt het overzicht kwijt. Eerst denken ze aan een burn-out, maar de klachten verergeren.

Petra helpt al jong mee op school. Wanneer alles digitaliseert, kan haar moeder het tempo niet meer volgen. Haar sterke moeder verandert. Dan, op een gewone dag, valt Nel van de trap. In het ziekenhuis volgt de diagnose: vaatschade in de hersenen, een beeld dat lijkt op progressieve MS. Nel kan niet meer praten, lopen, functioneren. De rollen draaien om.

Hans heeft tot het laatst zielsveel van Nel gehouden en verzorgt zijn haar met liefde, maar raakt uitgeput. Nel verhuist naar een woonzorgcentrum. Kort daarna overlijdt Hans. Petra staat er alleen voor.

De dag na de val van haar moeder ontdekt Petra dat ze zwanger is. Het zou een tijd van blijdschap moeten zijn – Nel wilde niets liever dan oma worden – maar verdriet overheerst. Toch zijn er momenten van licht: wanneer Nel haar kleinzoon vasthoudt, lacht, even iets herkent. Die momenten geven Petra kracht.

Maar ook dat vervaagt. Haar moeder verdwijnt achter een sluier van vergetelheid. Alleen Petra mag haar nog voeden, verzorgen. Nel vindt houvast in haar geloof, tot haar heup breekt en het lijden te groot wordt. Ze wordt in slaap gebracht.

Petra verliest haar moeder, te jong. Ze wordt de moeder voor iedereen om haar heen. Maar niemand kan de plek van haar eigen moeder vullen. Ze draagt het gemis met zich mee – en de liefde. Die blijft. Net als de herinnering aan haar ouders. Die raakt ze nooit kwijt. Ze is nu veilig in Jezus’ armen en herenigd met haar man.

Petra haar dank gaat uit naar Verpleeghuis Coloriet, waar Nel bijna 10 jaar liefde vol verzorgd is.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/liefde-alles-wat-blijft/

22/04/2025

Mijn ‘wagenpark’ uitgebreid. De Mercedes R had ik natuurlijk al met zijn ingetogen uitstraling, maar nu is de elektrische Mercedes e Vito bus ook klaar om overledenen thuis op te baren of over te brengen.

Aan de binnenkant heb ik verschillende opties, (niet allemaal afgebeeld) dus iets minder ingetogen dan de Mercedes R die je op de achtergrond ook ziet staan. 

Een overlijden is natuurlijk altijd verdrietig, maar als ik kan helpen om het minder pijnlijk of minder zwaar te maken, dan doe ik dat met liefde . In mijn geval is dat al wanneer iemand pas is overleden want Elly Kramer en ik doen de laatste verzorging en overbrenging als het enigszins lukt altijd zelf. 

17/04/2025

Vandaag ik weer eens op Oud Eik en Duinen, wat een prachtig mooi oude begraafplaats. En Den Haag is toch wel een mooi dorp dus de route was ook mooi ondanks de detours ivm de NAVO top aankomend jaar in Den Haag.

04/02/2025

Voor veel mensen is whatsappen makkelijker dan zomaar bellen. En dat is prima je mag mij altijd whatsappen. Lees het verhaal van Simone.

Voorbespreking via whatsapp

Ik krijg een WhatsAppje van Simone:
“Het gaat niet goed met mama. Je hebt ons de vorige keer zo goed geholpen met papa. Kunnen we je bellen als ze komt te overlijden?”
“Natuurlijk,” antwoord ik via WhatsApp, “sterkte voor nu. Als je vragen hebt of al iets wilt overleggen, dan ben ik er voor je.”

“We zijn verdrietig, maar zo opgelucht dat haar lijden straks voorbij is. We zitten in haar kamer en zoeken de foto’s uit voor de uitvaart. We hebben ook al een foto voor de kaart.”
“Zo, jullie gaan voortvarend te werk. Wat fijn om alle mooie herinneringen van de foto’s met elkaar te kunnen delen.”

“De uitvaart van mama zal heel anders zijn, veel kleiner, want mama was al lang ziek en we hebben geen contact meer met veel mensen.”
“Dus jullie houden de uitvaart in besloten kring?”
“Ja, maar we willen dan niet in de grote zaal zitten.”
“Hoeveel mensen denk je aan?”
“10, hooguit.”
“Je zou kunnen denken aan de familiekamer.”

Ik stuur een foto.
“Dat ziet er wel leuk uit. Is dat waar we met papa waren toen we aan het wachten waren?”
“Ja, inderdaad, Simone. Die ruimte bedoel ik.”

Enige tijd later
“Mijn zussen vragen of we mama ook naar haar eigen huis kunnen brengen als ze is overleden?”
“Dat kan natuurlijk. Je wilt haar thuis opbaren?”

Enige tijd later:
“Daar hebben we eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. We dachten de uitvaart thuis te doen.”
“Oh zo, dat is wel een mooi idee. Natuurlijk kan dat!”
Ik bedenk mij dat ik vrijdag naar het ziekenhuis moet met mijn eigen moeder. Ik kan altijd Elly vragen of het zorgteam voor de opbaring en laatste zorg, dan pak ik het later weer op. Maar vrijdag is nog een eind weg het is nu dinsdag.
In de nacht van vrijdag op zaterdag om 3:08 uur, ontvang ik een WhatsApp van Simone:
“Mama is overleden. De schouwarts komt morgen na 9:00 uur.”

Om 4:16 uur word ik even wakker en lees haar berichtje.
“Gecondoleerd met het verlies. Ik ben morgenochtend bij jullie om te helpen met wat komen gaat.”

Ik ben opgelucht voor de familie, opgelucht voor de moeder van Simone dat haar strijd voorbij en fijn dat ik Simone zelf kan helpen.

11/01/2025

Als de winter voorbij is
Els is graag buiten. Ze heeft een kleine tuin, die ze met veel liefde heeft onderhouden. Toen ik voor het eerst in haar kleine huisje in Almere Buiten kwam, stond de tuin helemaal vol met bloemen, planten en potten. Vandaag ga ik er nog een keer naartoe. Het is winter en de tuin ziet er nu heel anders uit.
“Elk seizoen heeft zijn charme,” zegt Els. “Ik houd ook van de herfst, met zijn mooie kleuren. Jammer dat we bijna geen echte winters meer hebben. Ik ben zelf nu ook in de ‘herfst’ van mijn leven en hoop nog één winter mee te maken.”
Maar ik wil toch alles goed op papier hebben. Ik heb geld gespaard voor mijn uitvaart. Ik weet niet wie jou gaat bellen als ik dood ben, maar ik wil zeker weten dat mijn wensen worden nagekomen en dat ik niet als een van de velen op een stapel lijken word verbrand, omdat er toch niemand is die zich om een oude vrouw zoals ik bekommert."
In mijn gedachten zie ik een stapel dode mensen op elkaar en gruwel van het idee. Gelukkig kan ik haar geruststellen dat het zo niet gaat, maar ik begrijp haar wel. We bespreken haar wensen. Els heeft geen kinderen waar ze contact mee heeft. Er is eigenlijk niemand met wie ze echt een goed contact heeft. Dus de vraag blijft: wie zal mij bellen als Els haar winter voorbij is?
“Ik denk er even over na,” zeg ik tegen Els. “Als het zover is, zal ik ervoor zorgen dat jouw laatste wensen worden nagekomen. Dat ben ik verplicht en dat gun ik je ook. Zullen we elkaar over een tijdje weer ontmoeten? Dan zet ik jouw laatste wensen goed op papier en neem ik ze geprint mee. Dan praten we verder.”

Wil je net als Els jouw uitvaartwensen vastleggen? Bel, mail of whatsapp mij voor een persoonlijke ontmoeting op 0619884419 of vul mijn laatste wensen boekje online in.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/keuzes/laatste-wensen/

26/12/2024

Deze kreeg ik van de moeder van Olle, mijn overbuurvrouw wiens zoon afgelopen jaar overleden is. Olle, broer van Kieke, Dragon-dad van Feije en Jits

DE LEGE STOEL 🪑

"De feestdagen zijn een tijd van liefde, familie en samenzijn. Maar wat als er een dierbare iets qua gezondheid is verloren, er niet bij is of kan zijn. ‘De lege stoel' staat symbool voor degenen die we moeten missen in wat voor vorm dan ook – of ze nu tijdelijk afwezig zijn of voor altijd. Terwijl de stoel door ruimte en tijd reist, herinnert hij ons aan de liefde die we koesteren voor degenen die niet langer bij ons zijn of kunnen zijn en de leegte die het achterlaat, vooral tijdens deze tijd van het jaar. "

Dit is een co-productie van
Bobbie van Helden (vanHelden.Studio) &
Kieke van Maarschalkerwaart (Travel Soap ).
Voel je vrij om deze video te delen!

Voor Eef, Olle, Monique, Pap, Tijn en Jorn
Liefs en (L)EEF,
The next level of love 💗

01/12/2024

Andi woonde in woonzorgcentrum Flora, alhoewel hij erg op zichzelf was en geen bezoek kreeg was hij toch niet eenzaam

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/alleen-maar-niet-eenzaam/