20/03/2025
When life challenges us...
ENG in comments 👇
Ik heb nog geen tijd gehad om de posts over de bevalling van Romain af te schrijven, of het leven had alweer andere plannen. Een rollercoaster was het de afgelopen tijd.
Ik was na mijn verlof weer heerlijk aan het werk, en kon niet wachten om meer positieve bevalervaringen en de vooruitgang van mijn verloskunde opleiding te delen.
Het 2e gezin waar ik aan het werk was moest ik iets eerder afsluiten. Ik had de dag ervoor hoge koorts gekregen, en had zo een pijn in mijn schouder. Misschien een slijmbeursontsteking? Ik ging er nog een uurtje heen om gedag te zeggen en hun kraamweek fijn af te sluiten.
Die avond werd ik benauwd. Toch maar naar de HAP. Vermoedelijk een longontsteking, met antibiotica die nacht naar huis. De volgende dag terug voor een foto. Die dag kwam ik het ziekenhuis niet meer uit en volgde het ene na het andere onderzoek.
Romain werd opgehaald bij de gastouder, en ik wachtte even alleen in het ziekenhuis. De verpleegster kwam. De arts wilde vertellen wat ze gevonden hadden, maar dan moest er iemand bij me zijn. Het zogenaamde "slecht nieuws" gesprek. Ik wist al hoe laat het was.
Na dagen van biopten, scans en bloedonderzoeken later kregen we de definitieve diagnose: diffuus grootcellig non Hodgkin b-cel lymfoom. Het was hartstikke groot en agressief, tijd om na te denken was er niet.
Twee dagen later lag ik aan een infuus met chemo en immuuntherapie. Iets waarvan ik altijd gezegd heb, dat ik dat nooit zou doen. Kiezen tussen kwaden, zo voelde het (en nu nog steeds).
Dus even geen bevallingscontent, even niet werken, even geen opleiding... Welke les of levenswijsheid zou dit proces brengen? We gaan het zien 😊
