Gode Samtaler Anna Kalinowska

26/09/2025

Foreldre fra Sarpsborg og Fredrikstad-området!



Prosjektet «Felles vei» er et sted hvor foreldre til barn med ulike diagnoser eller vansker kan møtes og snakke.

Målet er å skape et rom for utveksling av erfaringer, gjensidig støtte og nettverksbygging.

Grunnleggerne ønsker at «Felles vei» skal være en praktisk støtte for deg og planlegger å arrangere temamøter der du vil lære hvordan støttesystemet i Norge (f.eks. PPT, BUP, BV, NAV) fungerer, hva dine rettigheter er, og hvordan du best kan støtte barnas utvikling.

I fremtiden ønsker vi også å organisere aktiviteter skreddersydd for barns behov.

Din tilbakemelding er avgjørende for oss! Derfor ber vi deg om å fullføre en kort, anonym undersøkelse som vil hjelpe oss med å skreddersy prosjektet til dine behov.

Vi ønsker å skape et lavterskeltilbud for foreldre til barn med ulike diagnoser – et sted der man kan møtes, dele erfaringer, bygge nettverk og snakke åpent om hverdagslige utfordringer. Tanken bak prosjektet er «It takes a village to raise a child» – sammen kan vi skape et trygt og inklud...

25/09/2025

Hender det at du som forelder føler deg sliten, frustrert og maktesløs? Det gjør jeg også. Og nettopp derfor har jeg begynt å ta vare på min egen psykiske hygiene, for å huske at jeg er mer enn bare mamma.

Vi tar vare på den fysiske hygiene hver dag når pusser tenner eller dusjer, og på samme måte bør vi ta vare på den psykiske. Det handler om å være oppmerksom på egne følelser, tanker og grenser. Og ikke minst passe på at vi ikke mister oss selv i hverdagen. For det å være forelder er en stor oppgave, som krever mer enn en vanlig fulltidsjobb.

Hos oss hjemme er psykisk hygiene et helt reelt tema. Hver dag bekymrer vi oss for sønnens fremtid og hvordan han fungerer. Vi blir slitne, frustrerte og kjenner oss noen ganger maktesløse. Det er følelser jeg og mannen min deler. Vi har begge våre måter å finne balanse på, så vi ikke drukner i alt dette.

Mannen min er mekaniker. Når han reparerer en bil, så fungerer den igjen. Han ser resultatet, og det gir ham mestringsfølelse. Det samme gjelder når han pusser opp hjemme når han planlegger, utfører og ser med stolthet på det han har skapt. Det er hans måte å finne balanse på: konkrete resultater som viser «dette fikk jeg til».
Jeg trenger noe annet. Jeg søker rom for å skape, men også for å finne ro. Jeg engasjerer meg i lokalmiljøet i Polsk Forening i Østfold og prosjekter som firmaet mitt, Gode Samtaler. Jeg skriver ned tanker og følelser, leser bøker og sier ja til nye initiativer. Det gir meg mening og følelse av innflytelse. Samtidig trenger jeg tid bare for meg selv: alene turer i naturen, en treningsøkt en gang i uka, mindfullness og forsøk å få kontakt med mitt indre. Det er mine måter å minne meg selv på at jeg er mer enn bare en mamma som kjemper seg gjennom dagene.

For psykisk hygiene handler om å skape rom der jeg kan kjenne at jeg får til noe, at jeg har drømmer, ambisjoner og mål. At jeg fortsatt er meg selv, og ikke bare en utslitt forelder.

Jeg tror dette er utrolig viktig. Ikke bare for meg og mannen min, men også for barna våre. De trenger foreldre som kan ta vare på seg selv. Som finner noe som gir glede og energi. En lykkelig forelder er ikke den som ofrer seg helt, men den som også husker at egne behov betyr noe.

Med denne bevisstheten ønsker jeg å støtte andre foreldre. Derfor bygger jeg sakte, skritt for skritt, et rom der man kan føle seg sett og forstått. Et sted hvor du kanskje kan finne inspirasjon til å oppdage dine egne måter å ta vare på din psykiske helse. Måter som gir deg styrke og hjelper deg å bevare deg selv i foreldrerollen.

25/09/2025

Zdarza Ci się czuć, że jako rodzic jesteś często zmęczony, sfrustrowany i bezsilny? Ja też tak mam. I właśnie dlatego zaczęłam świadomie dbać o swoją higienę psychiczną, żeby pamiętać, że jestem kimś więcej niż tylko mamą.

O higienę fizyczną dbamy na co dzień, myjąc zęby czy biorąc prysznic, i tak samo powinniśmy dbać o tą psychiczną. To nic innego jak zaopiekowanie się naszymi emocjami, myślami, granicami. A także uważność na to, żeby nie zatracić siebie w codzienności. Bo świadome, dojrzałe rodzicielstwo to ogromne wyzwanie, które wymaga od nas więcej niż jakakolwiek praca na etat.

W naszym domu higiena psychiczna to temat bardzo realny. Każdego dnia martwimy się o przyszłość naszego dziecka, jego funkcjonowanie. Zdarza się, że jesteśmy przemęczeni, sfrustrowani, czasem odczuwamy bezsilność. To są emocje, które dzielimy razem ja i mąż. Każde z nas znajduje coś, co pozwala zachować równowagę i nie utonąć w emocjach.

Mój mąż jest mechanikiem. Kiedy naprawia auto, ono po prostu jedzie. Widać efekt, a to daje mu poczucie sprawczości. Podobnie ma z remontami kiedy planuje, wykonuje i patrzy z satysfakcją na to, co stworzył. To jest jego sposób na równowagę: realny, zauważalny rezultat, który mówi mu „to się udało”.

Ja z kolei szukam czegoś innego. Potrzebuję przestrzeni, w której mogę tworzyć, ale też się wyciszać. Angażuję się społecznie w Związek Polaków w Østfold, w projekty takie jak moja firma Gode Samtaler. Myśli i emocje przelewam na papier, czytam książki, chętnie porywam się na udział w nowych inicjatywach. To daje mi poczucie sensu i wpływu. A z drugiej strony dbam o chwile tylko dla siebie: samotne spacery, siłownia raz w tygodniu, czas na ciszę i kontakt ze sobą. To są moje sposoby, które dają mi poczucie, że jestem kimś więcej niż tylko mamą walczącą o przetrwanie.

Bo higiena psychiczna to tworzenie przestrzeni, w której mogę poczuć, że coś mi wychodzi, że mam marzenia, ambicje, cele. Że jestem wciąż sobą, a nie tylko zmęczonym życiem rodzicem.
Wierzę, że to niezwykle ważne. Nie tylko dla mnie czy dla mojego męża, ale i dla naszych dzieci. Bo one potrzebują rodziców, którzy umieją dbać o siebie. Którzy potrafią znaleźć coś, co daje im satysfakcję i radość. Szczęśliwy rodzic to nie ten, który poświęca się do końca, ale ten, który nie zapomina, że jego własne potrzeby też mają znaczenie.

Mając tą świadomość, chcę wspierać również innych rodziców. Dlatego powoli, małymi kroczkami tworzę przestrzeń, w której można poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Miejsce, gdzie być może znajdziecie inspirację, aby odkryć swoje własne sposoby dbania o higienę psychiczną. Takie, które dodadzą Wam siły i pomogą zachować siebie w rodzicielstwie.

09/09/2025

Pomyślałam, że warto pociągnąć temat, aby poszerzyć nieco perspektywę (sobie i Wam). Zeby nie było- nie jestem psychologiem ani nie mam tej wiedzy w głowie. Po prostu bardzo lubię zgłębiać tematy, które mnie interesują. Czytam i robię notatki, myślę i zapisuję swoje refleksje. Czasem zostawiam to tutaj w nadziei, ze kogoś zainspiruje lub poruszy.

Skąd się w ogóle bierze narcyzm? Psycholodzy mówią, że czasem z dzieciństwa, w którym zabrakło bezpiecznej, bezwarunkowej miłości. Dziecko mogło być ignorowane, a mogło też być kochane tylko wtedy, gdy spełniało oczekiwania rodziców. W obu przypadkach uczyło się, że żeby zasłużyć na uwagę, musi coś udowadniać. I tak powstaje skorupa, która blokuje drogę do prawdziwej bliskości. Psychologia, poza wyodrębnieniem kilku rodzajów narcyzmu, mówi o tym, że narcyzm to nie „zła wola”, tylko mechanizm obronny.

Nawet jeśli w domu była miłość, to mogło brakować docenienia za to, kim dziecko jest, a nie za osiągnięcia. Powstał więc brak poczucia własnej wartości. Wielu ludzi z narcystycznymi cechami nosi w sobie wstyd i poczucie „nie dość dobrego”.
W rodzinie mogła być miłość, ale na przykład porównania z rodzeństwem czy różnice w osiągnięciach mogły sprawić, że dana osoba wewnętrznie czuła się mniej wartościowa.

W dorosłym życiu narcyzm może pokazywać się na różne sposoby. Zdarza się, że ktoś buduje dosłownie „tożsamość w ciele” („jestem silny, atrakcyjny więc coś znaczę”). Człowiek, który nosi maskę pewności siebie, bardzo często w środku jest kruchy. To „zewnętrzne ja” ma chronić to prawdziwe- wrażliwe, noszące wstyd i lęk przed odrzuceniem.
Jedni budują wartość na seksualności, myśląc: „jeśli jestem pożądany, to coś znaczę”. Inni potrzebują nieustannego podziwu, trofeów, „zdobyczy”. Jeszcze inni uciekają w chłód i kontrolę, żeby nikt nie zobaczył ich słabości.

Dlatego w relacjach romantycznych narcyz często nie szuka prawdziwej bliskości, tylko potwierdzenia własnej atrakcyjności. Romans czy zdrada bywa dla niego sposobem na podbicie ego. A kiedy z kimś wreszcie pojawia się czułość, szczerość, coś głębszego, wtedy włącza się strach. Bo bliskość oznacza ryzyko, że ktoś zobaczy jego prawdziwe „ja”. Wtedy najłatwiej jest uciec, zamknąć się, odsunąć.

I to jest paradoks narcyzmu: pod maską arogancji, chłodu czy dumy ukrywa się ogromna potrzeba miłości i akceptacji. Serce, które chce być zobaczone takie, jakie naprawdę jest, bez skorupy. Odwagą jest ją zdjąć i pozwolić drugiej osobie sięgnąć głębiej.
Psychologia i psychoterapia (np. terapia schematów) pokazują, że osoby z cechami narcystycznymi mogą się zmieniać. Często dopiero kryzys (rozpad związku, problemy zawodowe, samotność) staje się impulsem do refleksji. Zmiana zaczyna się zwykle od nauki empatii wobec siebie (poprzez przyjęcie własnych słabości), a potem wobec innych.

Piszę to nie po to, by bronić czy tłumaczyć, ale aby zrozumieć. Bo moja rada nadal jest jedna: jeśli jesteś w relacji z narcyzem, nie ignoruj czerwonych flag. Zrób parę rund w swojej głowie i rozważ, czy warto w tym tkwić, czy może jednak lepiej brać nogi za pas. Ty mimo swojej miłości i oddania narcyza nie uratujesz ani nie zmienisz. Może to zrobić tylko on sam i tylko wtedy, gdy świadomie się na tę zmianę zdecyduje.

Coś w tematyce narcyzmu- nie czytałam, ale słyszałam pozytywne opinie o książkach:
Alice Miller ‘’Dramat udanego dziecka’’
Alexander Lowen ‘’Narcyzm. Zaprzeczenie prawdziwego ja’’

05/09/2025

Mitt prosjekt/firma «Gode Samtaler» begynner sakte men sikkert å ta form. Jeg har samtaler med mennesker ansikt til ansikt, noen ganger helt vanlige, andre ganger de vanskelige, hvor et valg kan få betydning for resten av livet. Det hender at det kommer tårer og sterke følelser. Men også, som for to dager siden, en dyp takknemlighet. For muligheten til å bli sett og lyttet til uten tvangsråd og å bli dømt.

Her på siden deler jeg interessante temaer jeg har lest eller hørt om, men også egne erfaringer og refleksjoner. Jeg blir alltid glad når dere skriver til meg og deler deres historier.

I dag vil jeg fortelle om en samtale jeg hadde med en venn. Den handler om hvordan relasjoner mellom kvinner og menn kan ryste selvfølelsen ganske mye. For å gjøre det enklere i dette innlegget sier vi at mannen er «den som svikter», og kvinnen er den som blir såret (selv om det selvsagt kan være motsatt!).

Noen ganger gir den ene parten støtte, varme, tid og til og med konkret hjelp og forventer naturlig nok at den andre svarer med takknemlighet eller i det minste interesse. Men i stedet for nærhet møter man kulde, avstand eller direkte unngåelse.
Relasjonspsykologi beskriver dette som emosjonell ubalanse. Det skjer når den ene investerer energi, mens den andre bare tar imot uten å gi noe tilbake. Ofte er dette et tegn på at partneren (eller vennen) handler mer ut fra egoisme enn fra et modent ønske om gjensidig utveksling.

Det finnes mange bøker om egosentriske manipulatorer (jeg kan anbefale «Toksiske forhold» av Mira Kirshenbaum eller «Emosjonelle vampyrer» av Albert J. Bernstein).
Ifølge Bernstein kan vampyr–narsissisten være både sjarmerende og hyggelig når han trenger noe. Han vet hvordan han skal «tenne gnisten» og få den andre til å føle seg viktig. Men i det øyeblikket han har fått det han ønsket (oppmerksomhet, følelser, støtte osv.), mister han plutselig interessen. Den andre slutter å fylle rollen som «den som gir». Da forsvinner narsissisten eller kutter kontakten. Ofte opplever han til og med mild kritikk som et angrep. Reaksjonen er kulde, avstand eller straffende taushet.

Hva skjer da i hodet til «offeret»? Ofte slår selvkritikken inn: «Kanskje jeg gjorde noe galt, kanskje jeg ikke er god nok.» Selvtilliten synker, fordi den blir knyttet til om den andre «ser» personen eller ikke. Frykten for avvisning blir så sterk at den overdøver en kald analyse av situasjonen.
Men sannheten er at oppførselen til den toksiske personen sier mer om ham (eller henne) enn om den som ble såret. At noen ikke klarer å verdsette, betyr ikke at det ikke finnes noe å verdsette. Problemet ligger ikke hos den sårede, men i at hun/han møtte en person som ikke kan være i en relasjon på noen annen måte enn som den som tar.

Og jeg tenker, i tråd med ord fra klokere folk enn meg, at det å kutte en slik relasjon er et uttrykk for modenhet og egenomsorg. For et sunt forhold handler om balanse: jeg tar litt og jeg gir litt. Hvis noen bare tar, er det ikke et partnerskap.

Så her er en liten påminnelse:
Din verdi avhenger ikke av andres oppmerksomhet. Den er i deg fra før.
Grenser er et tegn på styrke, ikke svakhet. Å trekke seg ut av en relasjon som tapper deg, er ikke barnslig, det er modenhet.
Velg mennesker som kan utveksle god energi, ikke bare ta den.

💛 Anna

04/09/2025

Mój projekt/firma „Gode Samtaler” powoli nabiera kształtów. Na żywo prowadzę rozmowy z ludźmi – takie zwyczajne, ale też te trudne, w których podjęcie decyzji może rzutować na resztę życia. Bywa, że pojawiają się łzy i silne emocje. Ale też, tak jak dwa dni temu, pojawia się wdzięczność. Za możliwość bycia wysłuchanym, bez doradzania na siłę czy oceniania.

Tutaj natomiast dzielę się ciekawymi tematami, o których przeczytałam lub usłyszałam, a także swoimi własnymi doświadczeniami i refleksjami. Cieszę się za każdym razem, gdy do mnie piszecie i dzielicie się swoimi historiami.

Dziś opowiem o ciekawej rozmowie, którą odbyłam ze znajomym. Jest o tym, jak relacje damsko–męskie potrafią mocno zachwiać poczuciem własnej wartości. Na potrzeby posta załóżmy, że to mężczyzna jest „be”, a kobieta zraniona (choć bywa, że jest odwrotnie!).
Zdarza się, że jedna strona daje wsparcie, ciepło, czas, a nawet realną pomoc i naturalnie oczekuje, że druga strona odpowie choćby wdzięcznością czy zwykłym zainteresowaniem. Tymczasem zamiast bliskości pojawia się chłód, dystans, a nawet unikanie.

Psychologia relacji opisuje to zjawisko jako dysbalans emocjonalny. Dzieje się tak wtedy, gdy jedna strona inwestuje energię, a druga ją bierze, nie dając nic w zamian. To często sygnał, że partner (lub znajomy) działa bardziej z poziomu egoizmu niż dojrzałej wymiany.

Wiele jest książek o egocentrycznych manipulatorach (polecam np. „Toksyczne związki” Miry Kirshenbaum lub „Emocjonalni wampirzy. Jak radzić sobie z ludźmi, którzy wysysają z nas energię” Alberta J. Bernsteina).
Według Bernsteina wampir-narcyz potrafi być uśmiechnięty i miły, kiedy czegoś potrzebuje. Umie „rozpalić” i oczarować tak, żeby druga strona poczuła się ważna. Ale w momencie, gdy już dostanie to, co chciał (uwagę, emocje, wsparcie itd.), nagle traci zainteresowanie. Druga strona przestaje spełniać swoją rolę „dającego”. Wtedy narcyz znika lub ucina kontakt. Nierzadko nawet delikatne zwrócenie uwagi odbiera jako atak. Odpowiada chłodem, dystansem lub karzącym milczeniem.

Co wtedy dzieje się w głowie „ofiary”? Otóż uruchamia się mechanizm obwiniania siebie: „może zrobiłam/-łem coś źle, pewnie nie jestem wystarczająca/-y”. Spada poczucie własnej wartości, bo zostaje uzależnione od tego, czy ktoś tę osobę „dostrzeże”. Pojawia się lęk przed odrzuceniem, który bywa silniejszy niż analiza sytuacji na chłodno.

Tymczasem prawda jest taka, że zachowanie tej toksycznej osoby mówi więcej o niej samej. To, że ktoś nie potrafi docenić, nie znaczy, że nie ma czego doceniać. Problem nie leży w osobie zranionej, tylko w tym, że trafiła na kogoś, kto nie umie być w relacji inaczej niż w roli biorącego.

I tak sobie myślę, a zarazem zgadzam ze słowami mądrzejszych ode mnie, że odcinanie się od takiej relacji to wyraz dojrzałości i zaopiekowania się sobą. Bo zdrowa relacja to wymiana na zasadzie: trochę biorę i jednocześnie trochę daję. Jeśli ktoś tylko bierze, to nie jest to partnerstwo, tylko wysysanie energii.

Mam więc taką małą przypominajkę:
Twoja wartość nie zależy od cudzej uwagi. Ona jest w Tobie od zawsze. Granice są oznaką siły, nie słabości, a odcięcie się od relacji, która wysysa, to nie dziecinada, tylko dojrzałość. Wybieraj ludzi, którzy potrafią wymieniać się dobrą energią, a nie tylko ją brać.

💛 Anna

01/09/2025

Om du kjenner meg, eller har lest mine tidligere innlegg, så vet du at min 11 år gamle sønn har ADHD. Ofte med en slik nevro­utviklings­forstyrrelse kommer tilleggsvansker. Ganske ofte oppdager foreldre eller skolen etter en stund at det kan ligge noe mer bak enn bare de fire magiske bokstavene. Sånn er det også i vårt tilfelle.

Han er ekstra sensitiv for lyder, har vansker med å knytte, bygge og beholde relasjoner med jevnaldrende, og har behov for å jobbe i små grupper fordi mange mennesker rundt ham gjør ham urolig og engstelig. Han har også en sterk avhengighet av skjerm for å roe seg ned. Engasjerte lærere og pedagoger er til stor hjelp her, uten tvil. Samarbeidet kompletteres av foreldrekurs (psykoedukasjon) fra Barnevernet, koordinerende enhet i kommunen og BUP. I tillegg er jeg selv en mamma som mistenker at jeg har ADHD.

Noen ganger er vi to som en tikkende bombe. Sånn ble det på fredag da jeg måtte hente sønnen min fra skolen allerede kl. 12. Vi kjørte hjem i stillhet, for jeg visste ikke helt hvordan jeg skulle snakke med ham slik at samtalen ble konstruktiv, og jeg ville gi ham litt pusterom. Men dette er ikke en Instagram-historie, for til slutt endte vi i krangel, og jeg kjeftet på ham. Var det lurt? Nei. Men min «adi» (ADHD) hadde allerede tent på.

Etter en liten stund sa jeg til ham: «Du, vi trenger å ta en tur – vi går til skogen nå.» Så vi gikk, hånd i hånd, først i stillhet, og så begynte vi å snakke om viktigheten av å gå på skole osv.

Plutselig så han på meg og sa:
– «Mamma, du må leve livet ditt, du har bare ett.»

Whaaat? tenkte jeg… Vi måtte stoppe for å slippe forbi en dame på hest.
– «Åhh, jeg har alltid hatt lyst til å ri på hest.» sa jeg
– «Gjør det da. Oppfyll drømmene dine.»

Whaaat? tenkte jeg igjen.
– «Thomas, hvordan ville DU leve livet ditt?»
– «Jeg vil leve livet på min måte, ikke som alle andre.»

Jeg stoppet, ga ham en klem og sa at alt dette er veldig klokt, og jeg håper han får det til.

Det å leve med et barn med ADHD (og kanskje noe mer i tillegg) er krevende. Det skaper konflikter, og innimellom mister jeg tålmodigheten. Jeg vet ikke alltid hva slags mamma jeg er. Men én ting vet jeg: jeg lærer sammen med barnet mitt. Og noen ganger er det han som minner meg på hva som er viktig i livet- at man skal leve på sin egen måte og oppfylle drømmene sine.

Hva med deg? Har du lignende erfaringer eller refleksjoner? Jeg er nysgjerrig på å høre din historie. 💛

01/09/2025

Jeśli mnie znasz osobiście, lub czytałeś/-łaś poprzednie wpisy, to wiesz, że mój 11-letni syn ma zdiagnozowane ADHD. Często zdarza się tak, że przy tym zaburzeniu neurorozwojowym współistnieją inne zaburzenia. Nierzadko po uzyskaniu jednej diagnozy mija chwila, zanim rodzice czy szkoła orientują się, że tutaj kryje się chyba coś więcej niż tylko cztery magiczne literki. Tak też jest w naszym przypadku.

Nadwrażliwość na dźwięki, trudność w nawiązywaniu, budowaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami, potrzeba pracy w małych grupach, bo dużo ludzi wokół powoduje wzmożone napięcie, poczucie niepokoju i wycofanie, uzależnienie/potrzeba ekranu do wyciszania się. Zaangażowanie nauczycieli i pedagogów w szkole jest bezcenne. Współpracę dopełnia kurs rodzicielski (psychoedukacja) prowadzony przez Barnevernet, osoba kontaktowa z gminy (koordinerende enhet) oraz lekarz z poradni psychologiczno-pedagogicznej (BUP). Do tego wszystkiego ja jako rodzic podejrzewający u siebie samej ADHD.

Bywa, że jest z nas mieszanka wybuchowa, i tak też zdarzyło się w piątkowe popołudnie. Ze szkoły musiałam syna odebrać już o 12. Jechaliśmy w ciszy do domu, nie wiedząc, jak zacząć rozmowę, żeby była konstruktywna, i dając jemu czas na uspokojenie się. Ale żeby nie było tak instagramowo, to po południu jednak doszło do wymiany zdań zakończonej tym, że na niego nakrzyczałam. Mądre to było? No nie bardzo. Ale mój „adi” (ADHD) już się zapalił i źrenice ogniem zaszły...

Po chwili stanęłam i powiedziałam: „Synu, potrzebujemy się przejść, idziemy na spacer do lasu”. I poszliśmy, trzymając się za ręce – najpierw w milczeniu, dopiero przy stadninie koni (nasza stała trasa) zaczęliśmy rozmawiać. O tym, po co się chodzi do szkoły i dlaczego jest to ważne.
Nagle, znikąd, mój syn spojrzał na mnie i powiedział:
– „Mamo, musisz żyć swoim życiem. Masz tylko jedno”
Whaaaat? Skąd Ty to, synu...? Musieliśmy się zatrzymać, żeby przepuścić panią jadącą na koniu.
– „Aach, zawsze chciałam tak... na koniu pojeździć...”
– „Mama, to to zrób. Spełniaj swoje marzenia”.
Whaaat??
– „Synku, a jak Ty byś chciał przeżyć życie?”
– „Ja bym chciał... przeżyć je po swojemu, a nie tak jak wszyscy inni...”
Zatrzymałam się, przytuliłam go i powiedziałam, że to wszystko jest bardzo mądre i mam nadzieję, że mu się uda.

Życie z dzieckiem z ADHD (i byc moze czymś więcej) to trud, konflikty, chwile, gdy tracę cierpliwość. Nie zawsze wiem, jakim jestem rodzicem. Czasem krzyknę, czasem się pogubię. Ale wiem jedno- uczę się razem z moim dzieckiem. I czasem to właśnie on przypomina mi o tym, co w życiu najważniejsze: żeby żyć po swojemu i spełniać marzenia.

A Ty? Masz podobne doświadczenia albo refleksje? Jestem ciekawa Twojej historii, napisz do mnie, chętnie przeczytam. 🩵

06/08/2025

Jeg har fylt 40 🥳
Og i stedet for krise, kom det klarhet. Litt i hvert fall. Til min egen overraskelse forsvant all frykt for å fylle førti i det øyeblikket det skjedde. Kanskje som resultatet av litt jevnt og ærlig arbeid med meg selv 😉
Jeg vet fortsatt ikke helt hva jeg skal bli når jeg blir stor, men noen ting har falt på plass.

Jeg vet at jeg kan:
– Ta vare på meg selv og mine behov.
– Lære noe nytt hele tiden.
– Kunne, men ikke lenger måtte (for en frihet!).
– Stole på meg selv og min egen intuisjon.
– Gi tiden min til dem som virkelig verdsetter den.
– Være meg selv, si hva jeg mener, og gå min egen vei også når jeg tviler på hvem jeg er og går i tåka uten å vite helt hvor jeg skal.

Jeg vet at:
– Verdien min ikke handler om utseende, merkelapper eller antall likes, men om det indre jeg er laget av.
– Det er verdifullt å ta vare på psykiske helsa.
– Grenser ikke er murer, men sunne gjerder også overfor dem jeg er glad i.
– Jeg har mennesker rundt som får meg til å føle meg viktig og mer enn god nok.

Og jeg begynner å forstå at:
– Jeg trenger ikke ha full kontroll på alt. Noe faller på plass av seg selv.
– Jeg trenger ikke være alt for alle. Å være meg selv er mer enn nok.
– Noen dager er det største og viktigste jeg får til at jeg prøver.
– Stillhet ikke trenger å være ubehagelig. Noen ganger er det der jeg hører mest.
– Trøtthet er ikke svakhet. Det er et tegn på at jeg er menneske.

Hva med deg?
Hva har du lært eller gitt slipp på med alderen?
Del gjerne tankene dine med meg.
Jeg tror vi har mye å lære av hverandre.
💚💚💚

01/07/2025

Små steg i utviklingen. Jeg fullførte et nytt kurs: «Mindfulness i personlig og profesjonell utvikling»

26/06/2025

Jeg har en stund kjent på en usikkerhet om jeg kan blande de to områdene jeg virkelig brenner for: veiledning og det spirituelle?

Er det mulig å være både jordnær og søkende og samtidig nå ut til mennesker som ikke nødvendigvis tror på “noe mer”?

Jeg vet at den spirituelle delen av livet mitt kan gjøre at noen snur seg bort. Og det er helt greit. Jeg har ingen ambisjon om å bli en “livscoach” eller en “åndelig lærer”. Jeg jakter ikke likes eller følgere.

Det jeg ønsker, er å være ærlig, til stede og dele noe som kanskje treffer deg.
For dette prosjektet, Gode Samtaler, er mitt. Og det betyr at jeg får velge. Og jeg velger å ta risikoen.

Risikoen for å være meg selv.
Risikoen for å være litt for åpen, litt for undrende, litt for ærlig.
For jeg tror på at ting vil finne sin vei, så lenge jeg følger min.

Så dette er litt av det jeg ønsker å dele fremover:
Små refleksjoner, erfaringer, og kanskje noen enkle ritualer for deg som også står midt i livet og søker noe ekte.

Takk for at du følger.
Og hvis noe jeg skriver berører deg, send meg gjerne en melding. Kanskje har vi en samtale å dele.

💛 Anna
Gode Samtaler

25/06/2025

To mennesker i et tog. En samtale. Ingen av dem ser – men begge prøver å skjule det.
Av frykt for å vise hvem de egentlig er.

Hva skjer hvis vi våger å vise oss slik vi er?

Les hele historien her:

''– Jeg satt alene i hele togkupeen – fortalte en blind indisk gutt. – Så kom en jente inn. En mann og en kvinne fulgte henne, sikkert foreldrene hennes.
De ga henne masse råd og instrukser. Jeg kunne ikke se hvordan hun så ut, men jeg likte klangen i stemmen hennes.

Reiser hun til Dehra Dun? tenkte jeg for meg selv da toget begynte å bevege seg. Jeg prøvde å ikke avsløre at jeg var blind. Jeg tenkte at så lenge jeg ikke beveget meg, ville det ikke merkes.

– Jeg skal til Saharanpur, sa hun. – Tanten min henter meg der. Og De? Hvor skal De?
– Til Dehra Dun, og så videre til Mussoorie, svarte jeg.
– Å, så heldig De er! Jeg har alltid ønsket å dra til Mussoorie. Jeg elsker fjellene – særlig i oktober, når det er så vakkert der.
– Ja, det er den beste årstiden, sa jeg, og mintes tiden da jeg fortsatt kunne se. – Åsene dekkes av ville georginer, solen er mild, og om kvelden kan man sitte rundt bålet med et glass konjakk. Turistene har reist hjem, gatene er stille og fredelige.

Hun sa ingenting. Jeg lurte på om ordene mine gjorde inntrykk, eller om hun bare syntes jeg var sentimental. Så gjorde jeg en feil:
– Hvordan ser det ut utenfor? spurte jeg.

Hun reagerte ikke på spørsmålet, som om hun allerede hadde skjønt at jeg var blind. Likevel fjernet ordene hun sa etterpå all tvil:
– Hvorfor ser De ikke ut av vinduet? sa hun helt naturlig.

Jeg lente meg frem og lot som om jeg så ut. I fantasien min kunne jeg se telegrafstolpene fly forbi.

– Har De lagt merke til at trærne ser ut som de beveger seg? spurte jeg.
– Det gjør de alltid, svarte hun.

Vi satt i stillhet en stund. Så sa jeg:
– De har et veldig interessant ansikt.

Hun lo – klart og varmt.
– Det er hyggelig å høre! Jeg er lei av folk som sier jeg er pen.
Du må virkelig være vakker, tenkte jeg, og sa:
– Et interessant ansikt kan være svært vakkert.
– De er veldig hyggelig, sa hun. – Men hvorfor er De så alvorlig?

– De er snart fremme, sa jeg plutselig.
– Takk og lov. Jeg liker ikke lange togreiser.

Men jeg kunne ha sittet der i evigheter, bare for å høre stemmen hennes. Den var som en fjellbekk, klar og livlig.
Snart ville hun glemme møtet vårt. Men jeg ville huske det – kanskje lenge.

Toget ankom stasjonen. Noen ropte på henne, og hun gikk. Det eneste som ble igjen, var duften hennes.

En mann kom inn i kupeen og satte seg. Toget kjørte videre. Jeg famlet meg frem til vinduet og satt stille, vendt mot lyset som for meg var mørke. Jeg kunne begynne spillet på nytt – denne gangen med en ny reisende.

– Synd jeg ikke er en like spennende reisepartner som jenta som nettopp gikk av, sa han.
– Hun var veldig interessant, svarte jeg. – Kan jeg spørre … hadde hun langt hår?
– Jeg husker ikke, svarte han likegyldig. – Jeg så bare på øynene hennes. De var vakre.
Synd de ikke kunne brukes til noe – hun var blind. Merket De ikke det?

To blinde, som later som om de ser. Hvor mange menneskemøter ligner ikke dette?
Av frykt for å vise hvem vi virkelig er, går vi glipp av livets viktigste møter.
Og noen møter skjer bare én gang i livet.''
(Bruno Ferrero, Møte)