19/10/2025
𝙃𝙄𝙉𝘿𝙄 𝙆𝙊 𝘼𝙆𝘼𝙇𝘼𝙄𝙉 𝙉𝘼 𝙈𝘼𝙂𝘼𝙂𝘼𝙒𝘼 𝙎𝘼𝙆𝙄𝙉 𝙏𝙊 𝙉𝙂 𝘼𝙎𝘼𝙒𝘼 𝘼𝙏 𝙆𝙐𝙈𝙋𝘼𝙍𝙀 𝙆𝙊...
Ako nga pala si Joel, tricycle driver dito sa San Rafael. May asawa akong si Lorna at dalawa kaming anak si Jessa (7) at si JM (3). Hindi man marangya, masaya na ako sa simpleng buhay namin.
Araw-araw, gumigising ako ng alas-singko, bumabyahe ng tricycle para may pambili ng bigas, gatas, at baon ng mga bata. Pag walang pasahero, nag-eextra ako sa construction. Sabi ko nga, “Walang madali sa buhay, pero basta para sa pamilya, titiisin.”
Pero habang lumilipas ang mga araw, napansin kong nag-iba si Lorna.
Lagi siyang nasa cellphone, laging may bagong gamit, bagong damit, at halos wala nang oras sa mga anak namin. Madalas din siyang mainit ang ulo, at kapag nagkukulang ako ng kita, palagi niyang sinasabi,
“Hanggang kailan tayo ganito, Joel? Hindi ako forever magtitiis ng ganitong buhay.”
Masakit pakinggan, pero tinatanggap ko. Kasi mahal ko siya. Mahal ko pamilya namin.
Hanggang isang araw, dumating ang kumpare kong si Rico ninong ni Jessa, at matalik kong kaibigan. Galing siya abroad, at siyempre, galante, maayos manamit, may dala pang pasalubong.
Pagdating niya, nag-inuman kami sa bahay. Nandoon si Lorna, at napansin kong madalas silang magtitigan. Pinagkibit-balikat ko lang kasi tiwala ako asawa ko ‘yan, kumpare ko pa ‘yan.
Pero simula noon, parang may nagbago.
Si Rico, laging dumadalaw kahit wala ako. Si Lorna, bigla na lang may mga bagong gamit lotion, bag, make-up, kahit hindi ko naman nabibili dati.
Tinanong ko, sabi niya
“Galing sa online selling ‘to, may extra income na ako.”
Naniniwala ako. Kasi gusto kong maniwala.
Hanggang dumating ang araw na kinutuban ako.
Napansin ko kasi, tuwing madaling-araw, nawawala si Lorna. Sabi niya, bibili lang ng gatas. Pero alas-dos, alas-tres na, wala pa rin.
Kaya isang gabi, sinundan ko siya.
At doon ko nakita
sa tapat ng isang maliit na motel, pumarada si Rico. Bumaba si Lorna, nagmamadali, at sumakay sa kotse niya.
Para akong tinamaan ng kidlat. Gusto kong sugurin, gusto kong magwala, pero parang nanigas katawan ko.
Hindi ako umiyak noon. Pero nung umuwi ako at nakita ko yung dalawang anak kong mahimbing na natutulog, doon ako bumigay.
Yakap ko sila, habang umiiyak ako nang tahimik.
Ang sakit isipin habang nagpapakahirap ako sa kalsada, ibang lalaki pala ang niyayakap ng asawa ko.
Kinabukasan, naghintay ako. Umuwi si Lorna, maayos pa ang bihis, parang walang nangyari.
Tahimik lang ako.
Hanggang sa hindi ko na kinaya. Nilapitan ko siya, sabay sabi
“Lorna, nakita kita kagabi.”
Napatigil siya.
Hindi niya alam kung iiyak o magpapaliwanag.
Tumingin lang siya sa akin, sabay sabing:
“Joel… sorry. Mahal ko na siya.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
Kumpare ko pa. Kaibigan kong itinuring kong kapatid.
Umalis si Lorna. Iniwan ako kasama ang mga anak namin.
Makalipas ang ilang buwan, nalaman kong iniwan din siya ni Rico. Nabuntis ang ibang babae, at doon ako nakaramdam ng awa. Hindi dahil gusto ko siyang balikan, kundi dahil nakuha na niya ‘yung sakit na binigay niya sa akin.
Ngayon, ako pa rin si Joel tricycle driver pa rin, pero buo pa rin bilang ama.
Minsan tinatanong ko sarili ko, “Saan ako nagkulang?”
Pero siguro, hindi ako nagkulang.
Sadyang may mga taong hindi marunong pahalagahan ‘yung mga simpleng pagmamahal na hindi nabibili ng pera.
